เป็นครั้งที่ 2 ที่ได้เข้ามาตั้งกระทู้ในพันทิปค่ะ วันนี้มีโอกาสได้นั่งอ่านเรื่องเล่าสยองขวัญจากเพื่อน ๆ ที่แชร์ลงบนเฟส
เลยรู้สึกว่า ไม่ได้ละ.....ชั้นอยากแชร์บ้างจังเลย ^^ เพราะด้วยประสบการณ์ตลอด 29 ปีที่ผ่านมา อาจจะไม่ได้เจอจนชิน
(ไม่ได้อยากจะชินจิง ๆ นะคะ) แต่ก็มีบ้างบางครั้งที่รู้สึกว่า ทำไมต้องเป็นชั้นตลอดด้วยล่ะ เริ่มกันเลยดีกว่านะคะ
(อาจจะยังเล่าเรื่องไม่เก่งขออภัยและแนะนำด้วยนะคะ)
อาจจะพูดได้ว่าความสามารถพิเศษนี้ได้รับมาจากคุณแม่อีกที รึเปล่า??? ก็ไม่ทราบแน่ชัดค่ะ เพราะจำได้ตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ
ก็ได้ยินตลอดว่าคุณแม่เป็นคนเดียวที่มองเห็นและรับรู้ได้ถึงสิ่งเหล่านี้ในบรรดาพี่น้องทั้ง 5 คน นึกไปนึกมาเอ๊ะ!! หรือว่า
เราจะเป็นเหมือนทายาทอสูรถ่ายทอดผ่านกันมา อิอิ
ครั้งแรกที่คิดว่าใช่ +++++นักรบโจงกระเบนแดง
นานมากแล้วค่ะ น่าจะซักประมาณ ป.4 - 5 เห็นจะได้ สมัยนั้นยังพักอยู่ในบ้านเช่าของข้าราชการเป็นห้องเล็ก ๆ ไม่ใหญ่มาก
แต่ก็พออยู่กันได้ 3 คน พ่อ แม่ ลูก ลักษณะก็จะคล้ายกับ ห้องแถวเช่า ธรรมดานี่แระค่ะ เป็นห้องนอนใหญ่รวม ห้องน้ำและครัวอยู่ด้านหลัง
มีประตูกั้นแยกออกไป ในห้องใหญ่นั้นก็มีเตียง 5 ฟุต สำหรับ พ่อ และ แม่ นอนด้านบน ส่วนตัวดิชั้นเองนั้นนอนด้านล่างซึ่งเป็นปลายเท้า
พ่อกับแม่ค่ะ เป็นช่องว่างระหว่างเตียงกับชั้นวางทีวี พูดง่าย ๆ เป็นที่นอนชั่วคราวค่ะ พอเช้ามาก็ต้องพับเก็บไปเพราะขวางทางเดิน
เรื่องก็มีอยู่ว่า วันนั้นน่าจะ 6 โมงเช้าได้แล้วค่ะ เพราะจำได้ว่ามีแสงแยงตาเข้ามาจากประตูด้านหลังที่เปิดไปยังครัวแล้วก็ห้องน้ำ
(นึกภาพตามนะคะ ห้อง 1 ห้อง หันหน้าเข้าตัวห้องนะคะ ประตูหน้าอยู่ ขวามือสุด ประตูกลาง และประตูหลังบ้าน ประตู 3 บาน
อยู่ตรงกันหมดค่ะ) ณ ตอนนี้ที่มานึกคือ ชั้นนอนไปได้ยังไง
พอมีแสงแยงตามาก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกจากหลังบ้านเพราะพ่อกับแม่ตื่นแล้วกำลังเร่งจัดของ (แม่เปิดร้านตามสั่งขายหลังบ้าน)ก็คิดในใจว่าต้องตื่นไปโรงเรียนอีกละ ก็เลยค่อย ๆ พยายามลืมตาตื่นขึ้นมา แต่ปรากฎว่า ที่ต่างไปจากทุกวันคือ อยู่ดี ๆ ตาก็ลืมได้แค่ครึ่งเดียวคือด้วยความที่ตาลืมไม่ขึ้น แล้วก็รู้สึกตัวเองตลอดเวลาว่าไม่ได้ฝันไป ก็พยายามจะลุกแต่ลุกไม่ขึ้น ก็เลยพยายามเงยหัวของตัวเองเพื่อจะแหงนไปมองทางประตู ที่อยู่บนหัว
ภาพที่เห็นก็เป็น เท้า+++++ เท้าที่ใหญ่มาก ๆ จำได้ติดตาว่ามันใหญ่มาก ๆ ยืนหันตรงนิ่งมาทางเรายืนนิ่งมาก ๆ
พยายามจะมองเลยขึ้นไปก็ทำไม่ได้ ทำได้แค่เห็นขึ้นเลยข้อเท้าไปนิดหน่อยประมาณหน้าแข้ง เห็นแค่ชายผ้าเป็นลักษณะเหมือน
โจงกระเบนสีแดง ๆ มีความรู้สึกว่าเหมือนต่อสู้กับตัวเองอยู่ซักพัก เลยหลับตาแล้วก็ลืมตาขึ้นอีกทีก็หายไปแล้ว แล้วก็ลุกพรวดจากที่นอน
ทิ้งความสงสัยไว้ ใครกันมายืนอยู่ที่ปลายหัวเรา ????? ด้วยความที่เด็กมาก ๆ เลยไม่ได้คิดอะไร จำได้ว่าไปถามพ่อว่า
"เมื่อเช้ามายืนที่หัวเรารึป่าว" คำตอบที่ได้ก็ พ่อยังไม่ได้เข้าไปตั้งแต่ลุกออกมาเลย เลยเล่าให้พ่อฟังค่ะ ว่าเราเจอแบบนี้มา
เล่าไปตามอารมณ์ของเด็กประถมไม่ได้คิดอะไร แต่พอรู้ตัวอีกทีวันต่อมา พ่อกับแม่ก็เปลี่ยนที่นอนให้เราไปนอนข้างของเตียงอีกฝั่งแทน
แล้วก็นอนตรงนั้นมาจนย้ายออกจากบ้านพักนั้นค่ะ
คำถามคือ เค้าเป็นใคร และตัวเราเองตอนนั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจอกับอะไรเข้า แต่ก็เป็นเหตุการณ์ที่จำได้แม่น
เพราะรู้สึกสำหรับตัวเองคือสิ่งแปลกที่เหมือนจะฝันแต่ก็ตื่นอยู่ด้วยซ้ำ จนมาได้คำตอบหลังจากนั้นอีก 2-3 ปี เมื่อกลับไปที่นั่นอีก
แล้วก็ฟังพวกผู้ใหญ่เค้าคุยกัน เค้าบอกว่า บนเขามีโกฏ (ไม่ทราบเขียนถูกรึป่าว) ของ "นักรบดำ" คนที่นั่นเค้าเรียกกันแบบนั้นจิง ๆ
เค้าบอกว่าเป็นนักรบสมัยก่อนแล้วก็ลูกหลานไม่มีที่เก็บก็เลยมาสร้างโกฎไว้บนภูเขาแล้วก็ให้ท่านสถิตย์อยู่ที่นั่นตลอดมา
ไม่รู้ยาวนานแค่ไหน (เหตุที่ต้องจำใจเชื่อเพราะจังหวัดเรานั้นนักรบที่ตายไปมากมาย) พวกผู้ใหญ่ยังเล่ากันว่า
ถ้าวันไหนเป็นคืนเดือนมืดบางทีก็จะเห็นท่านมาเดินไปเดินมาอยู่บนถนนหน้าบ้านพัก เข้าออกเส้นนั้นเส้นนี้ ดิชั้นเองเมื่อฟังก็เลยนึกขึ้นได้ว่ารึที่เราเจอเมือสมัยก่อน จะเป็นท่านรึป่าว ก็ยังไม่ขอ confirm ค่ะ
***ณ ตอนนี้ถ้ากลับไปที่นั่นแล้วมองขึ้นไปบนภูเขาไม่ห่างจากตัวบ้านพักนักก็ยังเห็นโกฎท่านตั้งเปนสง่าสีขาวอยู่ที่เดิมค่ะ***
แล้วจะมาต่อเรื่องหน้านะคะ
เจอตั้งแต่สมัยประถม....จนถึงวันนี้
เลยรู้สึกว่า ไม่ได้ละ.....ชั้นอยากแชร์บ้างจังเลย ^^ เพราะด้วยประสบการณ์ตลอด 29 ปีที่ผ่านมา อาจจะไม่ได้เจอจนชิน
(ไม่ได้อยากจะชินจิง ๆ นะคะ) แต่ก็มีบ้างบางครั้งที่รู้สึกว่า ทำไมต้องเป็นชั้นตลอดด้วยล่ะ เริ่มกันเลยดีกว่านะคะ
(อาจจะยังเล่าเรื่องไม่เก่งขออภัยและแนะนำด้วยนะคะ)
อาจจะพูดได้ว่าความสามารถพิเศษนี้ได้รับมาจากคุณแม่อีกที รึเปล่า??? ก็ไม่ทราบแน่ชัดค่ะ เพราะจำได้ตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ
ก็ได้ยินตลอดว่าคุณแม่เป็นคนเดียวที่มองเห็นและรับรู้ได้ถึงสิ่งเหล่านี้ในบรรดาพี่น้องทั้ง 5 คน นึกไปนึกมาเอ๊ะ!! หรือว่า
เราจะเป็นเหมือนทายาทอสูรถ่ายทอดผ่านกันมา อิอิ
ครั้งแรกที่คิดว่าใช่ +++++นักรบโจงกระเบนแดง
นานมากแล้วค่ะ น่าจะซักประมาณ ป.4 - 5 เห็นจะได้ สมัยนั้นยังพักอยู่ในบ้านเช่าของข้าราชการเป็นห้องเล็ก ๆ ไม่ใหญ่มาก
แต่ก็พออยู่กันได้ 3 คน พ่อ แม่ ลูก ลักษณะก็จะคล้ายกับ ห้องแถวเช่า ธรรมดานี่แระค่ะ เป็นห้องนอนใหญ่รวม ห้องน้ำและครัวอยู่ด้านหลัง
มีประตูกั้นแยกออกไป ในห้องใหญ่นั้นก็มีเตียง 5 ฟุต สำหรับ พ่อ และ แม่ นอนด้านบน ส่วนตัวดิชั้นเองนั้นนอนด้านล่างซึ่งเป็นปลายเท้า
พ่อกับแม่ค่ะ เป็นช่องว่างระหว่างเตียงกับชั้นวางทีวี พูดง่าย ๆ เป็นที่นอนชั่วคราวค่ะ พอเช้ามาก็ต้องพับเก็บไปเพราะขวางทางเดิน
เรื่องก็มีอยู่ว่า วันนั้นน่าจะ 6 โมงเช้าได้แล้วค่ะ เพราะจำได้ว่ามีแสงแยงตาเข้ามาจากประตูด้านหลังที่เปิดไปยังครัวแล้วก็ห้องน้ำ
(นึกภาพตามนะคะ ห้อง 1 ห้อง หันหน้าเข้าตัวห้องนะคะ ประตูหน้าอยู่ ขวามือสุด ประตูกลาง และประตูหลังบ้าน ประตู 3 บาน
อยู่ตรงกันหมดค่ะ) ณ ตอนนี้ที่มานึกคือ ชั้นนอนไปได้ยังไง
พอมีแสงแยงตามาก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกจากหลังบ้านเพราะพ่อกับแม่ตื่นแล้วกำลังเร่งจัดของ (แม่เปิดร้านตามสั่งขายหลังบ้าน)ก็คิดในใจว่าต้องตื่นไปโรงเรียนอีกละ ก็เลยค่อย ๆ พยายามลืมตาตื่นขึ้นมา แต่ปรากฎว่า ที่ต่างไปจากทุกวันคือ อยู่ดี ๆ ตาก็ลืมได้แค่ครึ่งเดียวคือด้วยความที่ตาลืมไม่ขึ้น แล้วก็รู้สึกตัวเองตลอดเวลาว่าไม่ได้ฝันไป ก็พยายามจะลุกแต่ลุกไม่ขึ้น ก็เลยพยายามเงยหัวของตัวเองเพื่อจะแหงนไปมองทางประตู ที่อยู่บนหัว
ภาพที่เห็นก็เป็น เท้า+++++ เท้าที่ใหญ่มาก ๆ จำได้ติดตาว่ามันใหญ่มาก ๆ ยืนหันตรงนิ่งมาทางเรายืนนิ่งมาก ๆ
พยายามจะมองเลยขึ้นไปก็ทำไม่ได้ ทำได้แค่เห็นขึ้นเลยข้อเท้าไปนิดหน่อยประมาณหน้าแข้ง เห็นแค่ชายผ้าเป็นลักษณะเหมือน
โจงกระเบนสีแดง ๆ มีความรู้สึกว่าเหมือนต่อสู้กับตัวเองอยู่ซักพัก เลยหลับตาแล้วก็ลืมตาขึ้นอีกทีก็หายไปแล้ว แล้วก็ลุกพรวดจากที่นอน
ทิ้งความสงสัยไว้ ใครกันมายืนอยู่ที่ปลายหัวเรา ????? ด้วยความที่เด็กมาก ๆ เลยไม่ได้คิดอะไร จำได้ว่าไปถามพ่อว่า
"เมื่อเช้ามายืนที่หัวเรารึป่าว" คำตอบที่ได้ก็ พ่อยังไม่ได้เข้าไปตั้งแต่ลุกออกมาเลย เลยเล่าให้พ่อฟังค่ะ ว่าเราเจอแบบนี้มา
เล่าไปตามอารมณ์ของเด็กประถมไม่ได้คิดอะไร แต่พอรู้ตัวอีกทีวันต่อมา พ่อกับแม่ก็เปลี่ยนที่นอนให้เราไปนอนข้างของเตียงอีกฝั่งแทน
แล้วก็นอนตรงนั้นมาจนย้ายออกจากบ้านพักนั้นค่ะ
คำถามคือ เค้าเป็นใคร และตัวเราเองตอนนั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจอกับอะไรเข้า แต่ก็เป็นเหตุการณ์ที่จำได้แม่น
เพราะรู้สึกสำหรับตัวเองคือสิ่งแปลกที่เหมือนจะฝันแต่ก็ตื่นอยู่ด้วยซ้ำ จนมาได้คำตอบหลังจากนั้นอีก 2-3 ปี เมื่อกลับไปที่นั่นอีก
แล้วก็ฟังพวกผู้ใหญ่เค้าคุยกัน เค้าบอกว่า บนเขามีโกฏ (ไม่ทราบเขียนถูกรึป่าว) ของ "นักรบดำ" คนที่นั่นเค้าเรียกกันแบบนั้นจิง ๆ
เค้าบอกว่าเป็นนักรบสมัยก่อนแล้วก็ลูกหลานไม่มีที่เก็บก็เลยมาสร้างโกฎไว้บนภูเขาแล้วก็ให้ท่านสถิตย์อยู่ที่นั่นตลอดมา
ไม่รู้ยาวนานแค่ไหน (เหตุที่ต้องจำใจเชื่อเพราะจังหวัดเรานั้นนักรบที่ตายไปมากมาย) พวกผู้ใหญ่ยังเล่ากันว่า
ถ้าวันไหนเป็นคืนเดือนมืดบางทีก็จะเห็นท่านมาเดินไปเดินมาอยู่บนถนนหน้าบ้านพัก เข้าออกเส้นนั้นเส้นนี้ ดิชั้นเองเมื่อฟังก็เลยนึกขึ้นได้ว่ารึที่เราเจอเมือสมัยก่อน จะเป็นท่านรึป่าว ก็ยังไม่ขอ confirm ค่ะ
***ณ ตอนนี้ถ้ากลับไปที่นั่นแล้วมองขึ้นไปบนภูเขาไม่ห่างจากตัวบ้านพักนักก็ยังเห็นโกฎท่านตั้งเปนสง่าสีขาวอยู่ที่เดิมค่ะ***
แล้วจะมาต่อเรื่องหน้านะคะ