ตอนนี้เราพึ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย กำลังก้าวเข้าสู่วัยทำงาน
คอนแรกที่ยังเรียนอยู่ก็เคยคิดเล่นๆนะ ว่าจบมาแล้วคงสบาย
มีงานมีเงินเดือนใช้ และใช้ชีวิตตามใจตัวเราเองได้ (แค่นึกก็อย่างเร่งวันเวลาให้มันเร็วๆส่ะแล้ว)

แต่สิ่งที่คิดมันไม่สวยงามอย่างงั้นหน่ะสิ
ความเป็นจริงคือ เราต้องออกมาเผชิญโลกคนเดียว แล้วมันช่างเป็นโลกที่โหดร้ายส่ะด้วย
ตอนเรียนจบใหม่ๆ เพื่อนๆ ที่เรียนด้วยกันก็เริ่มหางานกันเป็นว่าเล่น แล้วเราล้ะ... ยังคงนอนสบายใจอยู่เลย
พอเราเริ่มมีความคิดที่จะหางาน ตอนแรกก็คิดนะว่าคงหาง่ายๆ เพราะก็จบมาจากมหาวิทยาลัยที่พอมีชื่อเสียงอยู่
แต่แล้ว... ชีวิตการสมัครงานมันไม่ง่ายเลย มันเป็นช่วงเวลาที่โหดร้าย มันเป็นช่วงเวลาที่ต้องทนฝืนยิ้มแล้วตอบคำถามให้ดีที่สุด
ต้องไปผจญภัยและสู้รบกับ HR บ้างที่ HR พูดจาดีมาก แต่บางที่แทบจะวิ่งกลับบ้าน (คิดในใจชาติที่แล้วเราเคยทำอะไรไว้ให้หรือเปล่า)
กว่าจะหางานได้ก็ไข้ขึ้นกันไปเลยที่เดียว ยิ่งถ้าไปสัมภาษณ์ที่ทำงานแบบไกลบ้านนะ
โอโหอย่าได้พูดถึงค่ารถ บานตะไทคิดๆแล้วกว่าจะได้งานนี่หมดตัว พระเจ้าาาาา!!!
แล้วบางที่สัมภาษณ์หลายรอบมาก (ไม่สงสารคนบ้านไกล คือถ้าไม่ได้งานมาใครรับผิดชอบ TT) กว่าจะได้งานก็เสียเวลาไปหลายเดือน

จนพอได้เริ่มงาน เอาแล้วสิ.. สิ่งที่คิดคือมีเพื่อนร่วมงานที่ดี มีเจ้านายที่ดีและมีบรรยากาศที่ดี (สวยๆ)
แต่ความเป็นจริงคือ ทุกคนก็ต่างทำงานและหน้าที่ของตัวเอง ไม่มีการสนทนาและพูดคุยใดใดเกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น
ทุกคนดูเร่งรีบกับทุกๆสิ่ง สังคมการแข่งขัน แย่งชิง และที่สำคัญคือกลายเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ไม่มีเวลา ... ไม่มีเวลาจริงๆ
เข้าใจที่เค้าพูดกันว่า ตอนเรียนมีเวลาไม่มีเงิน ตอนทำงานมีเงินไม่มีเวลา...
เราก็พึ่งจบใหม่อ่ะ รู้สึกทำใจไม่ได้ที่จะต้องนั่งอยู่กับโต๊ะทำงานตลอด 8ชม. แบบนิ่งๆ เพราะตอนอยู่มหาวิทยาลัย
เรารู้สึกสนุก เฮอา มีเพื่อนพูดคุยตลอดเวลา มีเวลาเหลือเฟือไปกินไปเที่ยวได้สบาย

รู้สึกกันบ้างไหม ชีวิตวัยทำงานมันใช้ยากเหลือเกิน
แล้วเราจะต้องอยู่กับมันตลอดไปหลังจากนี้.. หรอ..
ยิ่งโตขึ้นความสุขยิ่งน้อยลงจริงๆ อยากบอกคนที่กำลังเรียนอยู่ว่า
อย่ารีบอยากโตเลย...ใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มเพราะหลังจากนี้จะไม่มีทางย้อนกลับไปในวัยนั้นได้อีก
ยิ่งโตเพื่อนก็จะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็ต้องอยู่คนเดียว! ใช้ชีวิตแบบเหงาๆเหมือนตอนนี้เรากำลังเป็นอยู่ บายยย

จาก คนๆนึงที่เคยอยากโตไว.
นี่กระทู้แรก ผิดถูกประการใดต้องขอโทษไว้ ณ ที่นี้ ก็แค่อยากระบาย