เข้าเรื่องเลยน่ะคับ
ผมเป็นนักศึกษา มหาลัย แห่งหนึ่ง และมีแฟนรุ่นน้องคนนึง
เราคบกันตอนแรกก็ปกติราบรื่นดี ชีวิตมีความสุข
อ่อ ผมลืมบอกไปอย่างนึงว่า คนนี้ผมกะจะคบเป็นคู่ชีวิต ไม่ใช่แค่แฟน แบบเด็กๆ
ผมรักเธอมาก หลังเรียนจบผมอยากใช้ชีวิตกับเธอ อยากอยู่ด้วยกัน
อยากแต่งงานกัน อยากมีครอบครัวด้วยกัน
เมื่อคิดไปถึงขนาดมีครอบครัวด้วยกัน ผมก็เริ่มคิดถึง การเป็นหัวหน้าครอบครัว
โดยพื้นฐานผมเป็นคนฐานะปานกลางค่อนไปทางจน ผมไม่อยากให้เธอลำบาก
ผมเลยตั้งใจเรียน พยายามจนได้ทุน แต่ต้องไปเรียนอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งผมจะปฏิเศษก็ได้
แต่ในตอนนั้นผมเลือกอนาคต เพื่ออนาคตของเรา ผมหวังว่าเธอจะเข้าใจ
เราคบกันได้ 4-5 เดือน ผมก็ต้องไปเรียนที่อื่น แต่ผมก็ไปหาเธอเกือบทุกอาทิตย์
ระยะทางประมาณ 500 กิโลเมตร นั่งรถ 7-8 ชั่วโมงก็ถึง
แต่ผมบ้าพลัง มุ่งแต่อนาคต จะสร้างครอบครัวที่ดี
อยากเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี ไม่อยากให้เธอลำบาก จนลืมมองปัจจุบัน
ตอนนี้เราคบกันไม่กี่วันก็ครบ 1 ปีแล้ว ในระยะเวลา 1 ปี นั้น
ผมมารู้ตัวอีกที ผมทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวไปแล้ว 6 เดือน
ทั้งๆที่ผมสามารถเลือกที่จะอยู่กับเธอ มีความสุขกับเธอได้
ผมเพิ่งตระหนักว่าผมบ้าไป มองแต่อนาคตไม่มองปัจจุบัน
เธออาจจไม่ต้องการสบาย เธออาจแค่ต้องการความสุข
จากการได้อยู่กับคนที่เธอรัก ผมรู้สึกขอบคุณที่เธอทนอยู่กับผมมาถึงทุกวันนี้
แต่ตอนนี้ที่ผมมาเขียนกระทู้เพราะเราทะเลาะกันในเรื่องนี้
ซึ่งการทะเลาะกันทำให้ผมตระหนักและคิด จนมาเขียนกระทู้
โดยส่วนตัวผมเกลียดความจน การอยากซื้ออะไรอยากได้อะไรอยากกินอะไร
แต่ไม่มีเงินมันทรมาน มันรู้สึกแย่ บางคนฐานะดีคงไม่เข้าใจ
ผมจึงไม่อยากให้เธอลำบาก อยากให้เธอสบาย ผมทิ้งเธอมาเรียนตอนนี้
ยังไงเงินเดือนเริ่มต้นผมก็ จะได้มากกว่าก่อนมารับทุน แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร
เนื่องด้วย วุฒิการศึกษาที่เพิ่มขึ้น
ผมเป็นแฟนที่แย่มากๆ ทุกคนว่าไหมคับ
ถ้าคุณเป็นแฟนผม คุณคงอยากให้ผมอยู่ด้วยใช่ไหม
ผมเลือกที่จะไม่ไปได้ แต่ด้วยความคิดผมตอนนั้นผมเลือกที่จะไป
คุณคิดยังไงกันบ้างครับ แชร์กันหน่อย
ผมเป็นแฟนที่แย่ที่สุด
ผมเป็นนักศึกษา มหาลัย แห่งหนึ่ง และมีแฟนรุ่นน้องคนนึง
เราคบกันตอนแรกก็ปกติราบรื่นดี ชีวิตมีความสุข
อ่อ ผมลืมบอกไปอย่างนึงว่า คนนี้ผมกะจะคบเป็นคู่ชีวิต ไม่ใช่แค่แฟน แบบเด็กๆ
ผมรักเธอมาก หลังเรียนจบผมอยากใช้ชีวิตกับเธอ อยากอยู่ด้วยกัน
อยากแต่งงานกัน อยากมีครอบครัวด้วยกัน
เมื่อคิดไปถึงขนาดมีครอบครัวด้วยกัน ผมก็เริ่มคิดถึง การเป็นหัวหน้าครอบครัว
โดยพื้นฐานผมเป็นคนฐานะปานกลางค่อนไปทางจน ผมไม่อยากให้เธอลำบาก
ผมเลยตั้งใจเรียน พยายามจนได้ทุน แต่ต้องไปเรียนอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งผมจะปฏิเศษก็ได้
แต่ในตอนนั้นผมเลือกอนาคต เพื่ออนาคตของเรา ผมหวังว่าเธอจะเข้าใจ
เราคบกันได้ 4-5 เดือน ผมก็ต้องไปเรียนที่อื่น แต่ผมก็ไปหาเธอเกือบทุกอาทิตย์
ระยะทางประมาณ 500 กิโลเมตร นั่งรถ 7-8 ชั่วโมงก็ถึง
แต่ผมบ้าพลัง มุ่งแต่อนาคต จะสร้างครอบครัวที่ดี
อยากเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี ไม่อยากให้เธอลำบาก จนลืมมองปัจจุบัน
ตอนนี้เราคบกันไม่กี่วันก็ครบ 1 ปีแล้ว ในระยะเวลา 1 ปี นั้น
ผมมารู้ตัวอีกที ผมทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวไปแล้ว 6 เดือน
ทั้งๆที่ผมสามารถเลือกที่จะอยู่กับเธอ มีความสุขกับเธอได้
ผมเพิ่งตระหนักว่าผมบ้าไป มองแต่อนาคตไม่มองปัจจุบัน
เธออาจจไม่ต้องการสบาย เธออาจแค่ต้องการความสุข
จากการได้อยู่กับคนที่เธอรัก ผมรู้สึกขอบคุณที่เธอทนอยู่กับผมมาถึงทุกวันนี้
แต่ตอนนี้ที่ผมมาเขียนกระทู้เพราะเราทะเลาะกันในเรื่องนี้
ซึ่งการทะเลาะกันทำให้ผมตระหนักและคิด จนมาเขียนกระทู้
โดยส่วนตัวผมเกลียดความจน การอยากซื้ออะไรอยากได้อะไรอยากกินอะไร
แต่ไม่มีเงินมันทรมาน มันรู้สึกแย่ บางคนฐานะดีคงไม่เข้าใจ
ผมจึงไม่อยากให้เธอลำบาก อยากให้เธอสบาย ผมทิ้งเธอมาเรียนตอนนี้
ยังไงเงินเดือนเริ่มต้นผมก็ จะได้มากกว่าก่อนมารับทุน แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร
เนื่องด้วย วุฒิการศึกษาที่เพิ่มขึ้น
ผมเป็นแฟนที่แย่มากๆ ทุกคนว่าไหมคับ
ถ้าคุณเป็นแฟนผม คุณคงอยากให้ผมอยู่ด้วยใช่ไหม
ผมเลือกที่จะไม่ไปได้ แต่ด้วยความคิดผมตอนนั้นผมเลือกที่จะไป
คุณคิดยังไงกันบ้างครับ แชร์กันหน่อย