ได้มาเฝ้าคุณแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย...
จากที่เคยเดิน...มาเป็นนั่ง...
จากที่เคยนั่ง...มาเป็นนอน...
จนวันนี้ได้แต่นอน...แม้แต่กระพริบตายังลำบากเลย...
จากที่ท่านรู้สึกตัว...เคลื่อนไหวช่วยตัวเองไดั...
จนกระทั่งส่วนต่างๆ...เริ่มตอบสนองช้าลง...
จนวันนี้แม้แต่หายใจ...ยังยากเลย...
คุณหมอต้องใส่เครื่องช่วยหายใจ...
ต้องใส่สายอ่อนให้อาหารทางจมูก...
ระบบต่างๆที่เคยทำงานเองได้...วันนี้ค่อยๆปิดไปทีล่ะส่วน
สมองเริ่มถูกก้อนมะเร็งกัดกินไปทีล่ะนิด...จนเริ่มไม่สั่งการ
ความเจ็บปวด...ที่เกิดขึ้นแม่เคยบอกว่า...
มันเหมือนกับมีตัวอะไร...คอยดึงคอยฉีก...รุมทึ้งกัดกินอยู่ภายใน...
จากเจ็บเล็กน้อย...เป็นเจ็บตลอดเวลา...
จากยาแก้ปวดธรรมดา...จนมากลายเป็นฉีดมอร์ฟีนเพื่อคุมความปวดตลอด24 ชั่วโมง
ถึงวันนี้...จากคนที่อยากอยู่...ก็ยังขอให้ปลดปล่อยเขาไป...
จากคนที่อยากยื้อ...ก็ยังยากที่จะทำใจ...เพื่อยื้อไว้...
ถึงที่สุดแล้ว...สุดท้ายคนเราก็ไม่ต่าง...
เมื่อวาระสุดท้ายมาถึง...อยากจะทำอะไรมันก็ทำไม่ได้...
ในเมื่อสมองมันไม่ทำงาน...มันก็ไม่ต่างกับขอนไม้...
จะต่างกันก็เพียงแต่...มีลมหายใจที่รวยรินเท่านั้น...
แม่เหนื่อยมาทั้งชีวิต...เพิ่งมาสบายเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา...
พอเริ่มมีเงินทอง...ก็มาเจ็บป่วย...
สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้อยู่ดี...
เงินที่หามาได้โดยลืมเหนื่อย...ลืมกิน...
ไม่มีแม้วันหยุด...นอนดึก...ตื่นเช้ามืด...
เงินที่ใช้เวลาหามาเกือบทั้งชีวิต...
สุดท้ายก็หมดไปกับการรักษา...เพียงเพื่อซื้อเวลาแค่ช่วงสั้นๆในระยะสุดท้ายเท่านั้น
เราใช้เวลาหาเงิน...สุดท้ายแล้วเราก็ต้องใช้เงินซื้อเวลา...
แต่ค่ามันต่างกันมาก...หากเราไม่รู้จักรักษาและดูแลสุขภาพของเรา...
ถึงวันนี้...หากย้อนเวลาได้...
เราขอแค่มีความสุขกับสิ่งที่เรามี
มีเวลาให้กับตัวเองและสิ่งรอบข้าง
ไม่ต้องเครียด หักโหม อย่างเอาเป็นเอาตาย
หากันจนเกินพอดี จนลืมให้เวลากับตัวเอง
วันนี้เราต่างดิ้นรน เร่งรีบ แก่งแย่ง แข่งขัน
กดดันตัวเองจนเกิดความเครียดสะสม
ทำร้ายตัวเองไปทีละนิดโดยที่เราไม่รู้ตัว
กว่าจะรู้ตัว...ก็สายเสียแล้ว...
วันนี้...ผมเข้าใจแล้วว่า...
เราไม่จำเป็นต้องวิ่งแข่งอะไรกับใครอีกแล้ว...
เราต่างวิ่งวุ่น...จนลืมให้ความสำคัญกับคนรอบข้าง...
เราต่างวิ่งวุ่นหาสิ่งที่เราขาด...จนเราพลาดในสิ่งที่เรามี...
หากเราหยุด...เราจะเห็นทุกอย่างที่เคลื่อนไหว...
เราจะได้ยินแม้กระทั่งเสียงเต้นของหัวใจ...
เราจะได้ยินแม้เสียงของความเงียบ...ที่เรียกร้องอยู่ภายใน...
เวลาแม้มันมีค่า...แต่ก็อย่าให้เวลาฆ่าเรา...
เป็นอิสระอย่างที่ควรจะเป็น...
หลายคนอยู่ภายใต้ความกดดันของเวลา...
หลายคนต้องทำงานแข่งกับเวลา...
โลกมันหมุนรอบตัวเองของมันอยู่แล้ว...
หยุดและก้าวเดินไปอย่างช้าๆ...
ให้โลกมันหมุนและพาเราไปก็เพียงพอ...
เมื่อแม่ผมเป็นมะเร็ง...
จากที่เคยเดิน...มาเป็นนั่ง...
จากที่เคยนั่ง...มาเป็นนอน...
จนวันนี้ได้แต่นอน...แม้แต่กระพริบตายังลำบากเลย...
จากที่ท่านรู้สึกตัว...เคลื่อนไหวช่วยตัวเองไดั...
จนกระทั่งส่วนต่างๆ...เริ่มตอบสนองช้าลง...
จนวันนี้แม้แต่หายใจ...ยังยากเลย...
คุณหมอต้องใส่เครื่องช่วยหายใจ...
ต้องใส่สายอ่อนให้อาหารทางจมูก...
ระบบต่างๆที่เคยทำงานเองได้...วันนี้ค่อยๆปิดไปทีล่ะส่วน
สมองเริ่มถูกก้อนมะเร็งกัดกินไปทีล่ะนิด...จนเริ่มไม่สั่งการ
ความเจ็บปวด...ที่เกิดขึ้นแม่เคยบอกว่า...
มันเหมือนกับมีตัวอะไร...คอยดึงคอยฉีก...รุมทึ้งกัดกินอยู่ภายใน...
จากเจ็บเล็กน้อย...เป็นเจ็บตลอดเวลา...
จากยาแก้ปวดธรรมดา...จนมากลายเป็นฉีดมอร์ฟีนเพื่อคุมความปวดตลอด24 ชั่วโมง
ถึงวันนี้...จากคนที่อยากอยู่...ก็ยังขอให้ปลดปล่อยเขาไป...
จากคนที่อยากยื้อ...ก็ยังยากที่จะทำใจ...เพื่อยื้อไว้...
ถึงที่สุดแล้ว...สุดท้ายคนเราก็ไม่ต่าง...
เมื่อวาระสุดท้ายมาถึง...อยากจะทำอะไรมันก็ทำไม่ได้...
ในเมื่อสมองมันไม่ทำงาน...มันก็ไม่ต่างกับขอนไม้...
จะต่างกันก็เพียงแต่...มีลมหายใจที่รวยรินเท่านั้น...
แม่เหนื่อยมาทั้งชีวิต...เพิ่งมาสบายเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา...
พอเริ่มมีเงินทอง...ก็มาเจ็บป่วย...
สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้อยู่ดี...
เงินที่หามาได้โดยลืมเหนื่อย...ลืมกิน...
ไม่มีแม้วันหยุด...นอนดึก...ตื่นเช้ามืด...
เงินที่ใช้เวลาหามาเกือบทั้งชีวิต...
สุดท้ายก็หมดไปกับการรักษา...เพียงเพื่อซื้อเวลาแค่ช่วงสั้นๆในระยะสุดท้ายเท่านั้น
เราใช้เวลาหาเงิน...สุดท้ายแล้วเราก็ต้องใช้เงินซื้อเวลา...
แต่ค่ามันต่างกันมาก...หากเราไม่รู้จักรักษาและดูแลสุขภาพของเรา...
ถึงวันนี้...หากย้อนเวลาได้...
เราขอแค่มีความสุขกับสิ่งที่เรามี
มีเวลาให้กับตัวเองและสิ่งรอบข้าง
ไม่ต้องเครียด หักโหม อย่างเอาเป็นเอาตาย
หากันจนเกินพอดี จนลืมให้เวลากับตัวเอง
วันนี้เราต่างดิ้นรน เร่งรีบ แก่งแย่ง แข่งขัน
กดดันตัวเองจนเกิดความเครียดสะสม
ทำร้ายตัวเองไปทีละนิดโดยที่เราไม่รู้ตัว
กว่าจะรู้ตัว...ก็สายเสียแล้ว...
วันนี้...ผมเข้าใจแล้วว่า...
เราไม่จำเป็นต้องวิ่งแข่งอะไรกับใครอีกแล้ว...
เราต่างวิ่งวุ่น...จนลืมให้ความสำคัญกับคนรอบข้าง...
เราต่างวิ่งวุ่นหาสิ่งที่เราขาด...จนเราพลาดในสิ่งที่เรามี...
หากเราหยุด...เราจะเห็นทุกอย่างที่เคลื่อนไหว...
เราจะได้ยินแม้กระทั่งเสียงเต้นของหัวใจ...
เราจะได้ยินแม้เสียงของความเงียบ...ที่เรียกร้องอยู่ภายใน...
เวลาแม้มันมีค่า...แต่ก็อย่าให้เวลาฆ่าเรา...
เป็นอิสระอย่างที่ควรจะเป็น...
หลายคนอยู่ภายใต้ความกดดันของเวลา...
หลายคนต้องทำงานแข่งกับเวลา...
โลกมันหมุนรอบตัวเองของมันอยู่แล้ว...
หยุดและก้าวเดินไปอย่างช้าๆ...
ให้โลกมันหมุนและพาเราไปก็เพียงพอ...