สุดท้าย...ก็ไม่แตกต่าง ------ผลึกหิน-------

ได้มาเฝ้าคุณแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย...

จากที่เคยเดิน...มาเป็นนั่ง...
จากที่เคยนั่ง...มาเป็นนอน...
จนวันนี้ได้แต่นอน...แม้แต่กระพริบตายังลำบากเลย...

จากที่ท่านรู้สึกตัว...ทานเองได้...
จนกระทั่งส่วนต่างๆ...เริ่มตอบสนองช้าลง...
จนวันนี้แม้แต่หายใจ...ยังยากเลย...

คุณหมอต้องใส่สายอ่อนให้อาหารทางจมูก
ระบบต่างๆที่เคยทำงานเองได้...วันนี้ค่อยๆปิดไปทีล่ะส่วน
สมองเริ่มถูกก้อนมะเร็งกัดกินไปทีล่ะนิด...จนเริ่มไม่สั่งการ

ถึงวันนี้...จากคนที่อยากอยู่...ก็ยังขอให้ปลดปล่อยเขาไป...
จากคนที่อยากยื้อ...ก็ยังยากที่จะทำใจ...เพื่อยื้อไว้...

ถึงที่สุดแล้ว...สุดท้ายคนเราก็ไม่ต่าง...
เมื่อวาระสุดท้ายมาถึง...อยากจะทำอะไรมันก็ทำไม่ได้...
ในเมื่อสมองมันไม่ทำงาน...มันก็ไม่ต่างกับขอนไม้...
จะต่างกันก็เพียงแต่...มีลมหายใจที่รวยรินเท่านั้น...

แม่เหนื่อยมาทั้งชีวิต...เพิ่งมาสบายเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา...
พอเริ่มมีเงินทอง...ก็มาเจ็บป่วย...
สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้อยู่ดี...
เงินที่หามาได้โดยลืมเหนื่อย...ลืมกิน...
ไม่มีแม้วันหยุด...นอนดึก...ตื่นเช้ามืด...
เงินที่ใช้เวลาหามาเกือบทั้งชีวิต...
สุดท้ายก็หมดไปกับการรักษา...เพื่อซื้อเวลาเพียงแค่ช่วงสั้นๆในระยะสุดท้ายเท่านั้น


ถึงวันนี้...หากย้อนเวลาได้...
เราขอแค่มีความสุขกับสิ่งที่เรามี
มีเวลาให้กับตัวเองและสิ่งรอบข้าง
ไม่ต้องเครียด หักโหม อย่างเอาเป็นเอาตาย
หากันจนเกินพอดี จนลืมให้เวลากับตัวเอง

วันนี้เราต่างดิ้นรน เร่งรีบ แก่งแย่ง แข่งขัน
กดดันตัวเองจนเกิดความเครียดสะสม
ทำร้ายตัวเองไปทีละนิดโดยที่เราไม่รู้ตัว
กว่าจะรู้ตัว...ก็สายเสียแล้ว...

วันนี้...ผมเข้าใจแล้วว่า...
เราไม่จำเป็นต้องวิ่งแข่งอะไรกับใครอีกแล้ว...
เราต่างวิ่งวุ่น...จนลืมให้ความสำคัญกับคนรอบข้าง...
หากเราหยุด...เราจะเห็นทุกอย่างที่เคลื่อนไหว...
เราจะได้ยินแม้กระทั่งเสียงเต้นของหัวใจ...
เราจะได้ยินแม้เสียงของความเงียบ...ที่เรียกร้องอยู่ภายใน...

เวลาแม้มันมีค่า...แต่ก็อย่าให้เวลาฆ่าเรา...
เป็นอิสระอย่างที่ควรจะเป็น...
หลายคนอยู่ภายใต้ความกดดันของเวลา...
หลายคนต้องทำงานแข่งกับเวลา...

โลกมันหมุนรอบตัวเองของมันอยู่แล้ว...
หยุดและก้าวเดินไปอย่างช้าๆ...
ให้โลกมันหมุนและพาเราไปก็เพียงพอ...




...ผลึกหิน...