ผมขอเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสำหรับผมกับน้องหมาให้ฟังนะครับ เรื่องมีอยู่ว่า ผมเป็นคนที่ไม่ได้เกลียดน้องหมา และก็ไม่ชอบเลี้ยงน้องหมามากสักเท่าไร เพราะตอนเด็กๆผมเคยเลี้ยงแล้วน้องหมาโดนรถชน ผมต้องเสียน้องหมาไปทั้งๆที่ผมยังเลี้ยงได้ไม่ถึง 2 อาทิตย์ ความรู้สึกตอนนั้นไม่ดีเอาสะเลย ผมเลยไม่คิดที่จะเลี้ยงอีก จนวันนึงผมอยู่บ้านย่า และน้องหมาที่ย่าผมเลี้ยงไว้ เค้าอยู่กับย่าผมมานานมากจนร่างกายเค้าไม่ไหว เค้าได้แต่นอนอยู่หลังบ้านที่ที่ปู่กับย่าผมนั่งประจำ เค้าลุกขึ้นไม่ได้ ย่าผมเลยบอกผมว่า เค้าคงจะไม่ไหวแล้ว เพราะทาสไฟเค้าแตก คือ ทวารทั้งหมดจะเปิด ผมเลยเอาผ้าไปห่มให้เค้าแล้วลูบหัวเค้าเบาๆ ย่าผมเห็น เลยเดินมาบอกกับน้องหมา "หลับให้สบาย ไปสู่ภพภูมิที่ดี ใช้เวรใช้กรรมหมดแล้ว หลับไปเลยลูก หลับให้สบายเลย" จากนั้นน้องหมาจึงถอนหายใจ แล้วก้อหลับนิ่งไปเลย สรุปคือเค้าไปดีแล้ว บ่อน้ำตาผมแทบแตก แต่กลั้นเอาไว้จนตัวสั่นปากสั่น ผมเลยมาลองคิดว่าทำไม ทำไมความรู้สึกถึงเป็นแบบนี้ จากนั้นพอผมอายุได้ 19 ปี ผมเลยลงมาเป็นทหารสามจังหวัด พอผมอายุได้ 22 ปี แฟนผมโทรมาบอกว่าเค้าอยากเลี้ยงน้องหมา แต่ที่บ้านแฟนมีน้องหมาพันธ์ชิสุ 1 ตัว ผมเลยถามว่าจะเลี้ยงอีกทำไม ในเมื่อมีอยู่แล้ว (ในความคิดผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่อง) แต่ที่ผมพูดอะไรต่อไม่ได้คือเธอบอกว่า เธอเอาน้องหมามาแล้วพันธ์ปอมหน้าหมี เอามาสองตัวด้วย ตอนนั้นผมอารมณ์เสียมาก แต่พอผมลาพัก จากที่ผมไม่เห็นด้วยในความคิดเธอ ผมกลับเห่อมากกว่าเธอสะอีก ผมเลยเป็นคนตั้งชื่อตัวนึงเป็นเพศผู้ ผมคิดชื่อไว้เป็นร้อยๆชื่อ แต่สุดท้ายได้ชื่อว่าน้องนมสด ส่วนอีกตัวเป็นเพศเมียแฟนผมเป็นคนตั้งชื่อ และชื่อว่าน้องเต้าหู้ แต่ผมไม่ค่อยได้ลากลับบ้าน นานๆจะลาสักครั้งนึง แต่ผมก็โทรเห็นน้องหมาทางไลน์ตลอด พอพวกน้องหมาได้ยินเสียงผม ก็จะวิ่งดมกลิ่น วิ่งทั่วบ้านเลย มีครั้งนึง ผมอารมณ์ไม่ดีสักเท่าไร พอเปิดประตูห้องออกมา น้องหมาสามตัวจะมาตะเกี่ยตะกายจนขาผมแสบไปหมด ผมเลยรู้สึกโมโหตะคอกใส่ น้องเลยวิ่งแอบหมด เป็นเพราะผมมีเค้าอยู่เลยไม่เคยคิดว่าวันนึงจะเสียพวกเค้าไป ความใส่ใจผมน้อยลง เรื่องจะเริ่มจากตรงนี้หล่ะครับ เมื่อวานตอนเช้าน้องนมสด อาเจียนถ่ายท้อง แต่ยังวิ่งเล่นได้ ผมไม่ได้อยู่บ้านแต่แฟนผมโทรบอก เราทั้งคู่เลยไม่ได้สงสัยอะไร แต่พอถึงตอนเย็นน้องนมสด อาเจียนเป็นเลือดถ่ายเป็นเลือด ผมเลยเข้ามาหาต้นเหตุของอาการนี้ แต่คำตอบที่ได้มันมากเกินจะอธิบายว่าเกิดขึ้นจากอะไร ผมเลยบอกให้แฟนพาไปหาหมอ แต่แฟนผมบอกไม่ไป ยังไงก็ไม่ไป ผมกับแฟนโทรไลน์แบบวีดีโอทั้งคืน เลยให้น้ำเกลือแร่กับกลูโคสไปเรื่อยๆ ผมถามแฟนว่าอาการน้องเป็นยังไงบ้าง เธอบอกว่าดีขึ้นจนถึงตอนเช้า ผมเห็นน้องนมสดนอนนิ่งๆ(เห็นทางวีดีโอไลน์)พอน้องหมาอีกสองตัวนั้นเห่า น้องนมสดจะยกหัวขึ้นมาดูเพราะจริงๆที่ต้องเห่าจะเป็นหน้าที่เค้า เค้าพยามลุกขึ้นเดิน เค้าจะอยู่ใกล้ๆแฟนผมตลอด สิ่งที่ผมเห็นแล้วทำให้ผมร้องไห้คือแฟนผมลูบหัวเค้าแล้วบอก"เด่วน้องก็หาย น้องจะอยู่กับป๊ากับแม่เนอะ"สิ่งที่ผมไม่คาดคิดว่าจะเห็นคือน้องหมาร้องไห้ เค้ารู้ทุกสิ่งที่เราพูด เค้ามีความรู้สึก เค้ามีความคิด แต่เค้าเลือกที่จะไม่คิด เพราะเค้าจะให้ความคิดเราเป็นคนนำเค้า เค้าซื่อสัตย์ เค้าคือรักที่บริสุทธิ์ ที่บางครั้งเรายังหาในตัวของคนไม่ได้ พอผมเห็นเค้าเริ่มนิ่ง แต่ยังกระพิบตาอยู่ ผมเลยถามแฟนว่าไหนบอกว่าดีขึ้น แฟนผมพยายามจะปิดบังผม น้องหมามีอาการแย่ลงมาตลอด แล้วแฟนผมเป็นคนที่เลี้ยงน้องหมามาตั้งแต่แฟนผมอายุยังน้อย ประมาณ 10 โมงเช้า แฟนผมโทรมาบอกผม"ว่าน้องนมสดหลับไปแล้วนะ เค้าสบายแล้ว"จริงๆแล้วแฟนผมรู้ว่าน้องยังไงก็ไม่รอด ถึงมือหมอก็ไม่รอด แฟนผมเลยบอกผมว่าถ้าจะเสียเค้าไป ขอให้เค้าอยู่กับเรา ผมเงียบแล้วขอตัววางสาย พอวางเท่านั้นแหละ ผมร้องไห้ไม่หยุด น้ำตาไหลพรากหยดลงพื้น แล้วผมไม่สามารถจะหยุดน้ำตาผมได้ ผมมาคิดทบทวน มานั่งคิด ภาพของน้องยังคงขึ้นมาในหัวผมตลอด น้ำตาผมไหลเมื่อเห็นภาพในความคิด ผมเลยอยากแชร์ประสพการณ์ ถ้าเราคิดจะเลี้ยงจงเลี้ยงให้เหมือนเค้าคือคนในครอบครัว เค้าคือสิ่งมีชีวิต มีความรู้สึก มีอารมณ์ ไม่ต่างจากคนเลยเพียงแค่เค้าพูดไม่ได้ เค้าจะซื่อสัตย์ จะให้รักที่บริสุทธิ์กับเรา วันนี้ผมเสียเค้าไป และไม่สามารถเอาเค้ากลับมาได้ จงเอาตัวอย่างผมไว้เป็นบทเรียนนะครับ ถ้าเสียไปแล้วจะกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกเลย RIP.น้องนมสด ป๊ารักน้องนะ ขอบคุณทุกท่านที่มาอ่านด้วยนะครับ ขอบพระคุณอย่างสูงครับ คนรักน้องหมาช่วยแชร์ประสพการณ์ด้วยนะครับ ไว้เป็นบทเรียนสอนใจนะครับ
คนกับหมา(การจากไปกับหัวใจที่เจ็บปวด)RIP.นมสด