เริ่มจากผมเลยละกัน ^^
ตอนนั้นเรานั่งกินข้าวกันอยู่แล้วแม่ลุกไปเติมกับ..

"พ่อเจอแม่ได้ยังไง?"  ผมถามหน้าซื่อ (อายุตอนนั้น 12 มั่ง ถ้าจำไม่ผิด)

"พ่อตามเสด็จ เมื่อก่อนพ่อเป็นทหารมหาดเล็กรักษาพระองค์ ตามไปทุกจังหวัด (ตอนนั้นมี 60 กว่าจังหวัด ไปมาหมด)
รู้ไหมว่าตั้ม (ชื่อผม) เกือบเกิดเป็นลูกเจ้าของสวนยางแล้ว (ช่วงนั้นพ่อก็คุยกับคนทางใต้ด้วย)

พอพ่อตามเสด็จมาเชียงใหม่ พระเจ้าอยู่หัวมาเชียงใหม่ พระองค์ฯ ประทับอยู่บนภูพิงค์
ช่วงพักพ่อกับเพื่อนลงมาข้างล่าง
เลยเจอกับแม่ ตอนนั้นแม่ขายขนมครกอยู่ตรงหน้าสวนดอก (แม่ทำงานอยู่รวมแพทย์สมัยนั้น)

ตั้งแต่พ่อเจอแม่ก็จีบ ตอนนั้นลำบากนะ จีบกันทางจดหมาย อุ้ยก็ไม่สนับสนุน (พ่อของแม่) เนื่องจากมีตำนานเรื่องผู้ชายจากรุงเทพมาหลอกสาวเชียงใหม่
เค้าเลยไม่ไว้ใจมาก ๆ รู้ไหมรถมอไซด์ที่น้าขี่ทุกวันนี้เมื่อก่อนพ่อซื้อให้
จีบกันจนพ่อเข้าบ้านแม่ได้ คือตอนนั้นไม่มีแม้แต่โทรศัพท์ พ่อลงทุนเอาโทรศัพท์มาติดให้ (โทรศัพท์บ้านผมเป็นสายแรกๆ ของหมู่บ้าน )
และก็แถวบ้านแล้งมาก พ่อพาเพื่อนจากค่ายมาเที่ยวจนเพื่อนพูดว่า "บ้านเมียนี่แล้งว่ะ กลับมาอีกมาขุดบาดาล" พ่อก็นึกว่าพูดเล่น
มาอีกทีคือเอารถเจาะบาดาลของค่ายมาเจาะกันเลย พ่อของแม่ (ตา) เลยยอมๆใจอ่อน"

"ไม่เชื่อถามแม่ รูปเจาะบาดาลตอนนั้นยังมีลองไปหาดู"

แล้วแม่ก็มา  เราก็ต่างคนต่างเงียบ อารมณ์บ้านทหาร ไม่ค่อยแสดงออกเกี่ยวกับความรู้สึกมากเท่าไหร่

แค่รู้ว่าตั้งแต่พ่อแต่งงงาน พ่อขอลาจากการตามเสด็จแล้วย้ายมาอยู่ค่ายในเชียงใหม่ และก็ไม่กลับกรุงเทพตั้งแต่นั้นมา
มีโอกาสลงไปหาญาติบ้าง ช่วงเชงเม้ง หรือไม่งั้นก็งานแต่งหลานๆญาติๆ
เคยถามพ่อเหมือนกันว่าอยากกลับไปไหม พ่อบอกว่า "กลับไปทำไมครอบครับพ่ออยู่นี่"

ตอนนี้แม่ผมเสียแล้ว แต่พ่อก็ยังไม่มีใหม่ คำพูดสุดท้ายของแม่คือ "ถ้าพ่อจะมีใครใหม่ ขอให้เป็นที่รักลูกเหมือนแม่นะ"

ไม่รู้ว่าเพื่อนๆ เคยถามไหม อยากรู้เหมือนกันว่าจะมีใครมีโมเม้นแบบนี้หรือเปล่า



ปล.มันทำให้เราอยากเจอใครซักคนแบบนี้เหมือนกัน