ตอนนี้เราม.6แล้วคะ หัวเลี้ยวหัวต่อจะทางไหนดี มีปัญหาหลายๆอย่างเข้ามามาก จะได้เรียนต่อมั้ยวะ จะไหวมั้ยวะ อยู่ๆความคิดที่อยากจะหยุดเรียนไปเป็นออแพร์ที่เมกาสักปี2ปีก็เกิดขึ้น แต่อีกใจก็อยากจะเรียนต่อ แต่มันหมดแรงหมดไฟจะไปต่อ เราเคยหยุดเรียนมา1ปีแล้วเท่ากับตอนนี้ความจริงต้องอยู่ปี1
ตอนที่หยุดเรียนครั้งแรก เรามีปัญหากับที่โรงเรียนเก่า ดื้อกับแม่แบบไม่ไปเรียนเลย จนสุดท้ายปลายเทอม2แม่ก็ให้หยุด เพราะรู้ว่ารั้นไปก็ไม่ไหว แต่เรามีไฟจะเรียนต่อในที่อื่นมากๆ ก็มาสอบติดแต่ก็เรียนไปเล่นไป เกรดไม่ดีเลยแหละแต่ไม่ได้ซีเรียสกับตรงนั้น ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะมีส่วนทำให้ตัวเองกำลังจะก้าวถอยหลังอีกครั้งรึเปล่า เรากะจะต่อเอกชน แต่พอมาตอนนี้กลับเกิดปัญหาที่เราเกลียดที่สุดคือ พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน เราน้อยใจมากๆเลยนะที่พี่ชาย(แท้ๆ)เราเรียนไม่จบคนนึงอยู่บ้านสบายๆ ช่วยงานพอแม่เท่าที่จำเป็น ความจริงเรามีแม่เลี้ยงคะมีสักเป็นป้า เราเรียกแม่ เรารักเค้ามาก เค้าคือคนที่ให้เราทุกอย่าง ตอนที่ป๊าเรา(ลุง)มีชีวิตอยู่เรามีความสุขมาก ถึงเราจะไม่เคยได้อยู่พร้อมหน้ากัน ต้องไปเรียนต่างจังหวัด แต่เราก็มีความสุขอยากได้ไรได้อยากเรียนไรได้หมด ทำไรทำได้ แต่พอป๊าเสียทุกอย่างมันก็แย่ แม่หาคนเดียวส่งลูกสามคน(ลูกแท้ๆของป้าผู้ชาย2คนคะ คนนึงเรียนไม่จบตอนนี้ยังขอแม่กินอยู่อีกคนจบแล้วเรียนเก่งการงานดี)
สุดท้ายมันก็ไม่ไหวคะ ไปต่อไม่ได้กิจการปั้มน้ำมันที่ทำเสริมก็เจ๋งปั้มหอยเล่นมาเปิดตรงข้ามเลย หนี้สินก็เริ่มมีจากการยืมเพื่อให้คนโตเรียนต่อ แม่ให้ความหวังเรื่องเรียนเค้าไม่ต่ำกว่าสิบรอบ แต่เงินค่าเทอมค่าหน่วยกิจก็สูญเปล่า บางครั้งเราก็คิดว่าถ้าแม่เลิกหวังแล้วเอาเงินนั้นเก็บไว้ให้เราเรียนมันก็ดีสินะ ถึงเราจะเรียนไม่เก่ง แต่เรามั่นใจว่าเราจะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง เราจะจบ ตอนเราเริ่มม.4ใหม่ แม่เลี้ยงกับแม่แท้ๆก็เริ่มคุยกันว่าต้องเป็นคนส่งเราแล้วนะเค้าคนเดียวไม่ไหว พี่ชายเราแท้ๆคนโตสอบทหารเรือไม่ติดมีการมาหยิบยืมเงินเพื่อให้ได้เรียน1แสน แม่เราให้คะ แม่เราไม่เคยพูดไม่เคยทวง เวลาเค้าช็อตเค้ามาขอยืมแม่เรา แม่ก็ให้คะ พักหลังมาเงินแม่ขาดมือเค้าก็ไม่ยืม แม่เลยให้ทางนั้นส่งเสียค่าเรียน เงินกินเงินใช้แทน มีบางทีเค้าไม่ส่งให้ เราก็ขอแม่คะ บ่อยด้วย หลายครั้งที่ใช้เงินเกินงบ โกหกขอสองทางได้สองเท่า ก็บ่อย
เราทำตัวไม่ค่อยดีเกเร ไปทำงานพิเศษได้เงินมาก็ใช้ไม่เคยเก็บได้เลย พี่คนกลางที่ทำงานแล้วเค้าก็ต้องมาช่วยแม่รับผิดชอบค่าบ้านที่
กทม เราเหมือนเป็นตัวถ่วงเค้าเลยคะ เค้าก็อยากไปต่างประเทศ อยากย้ายไปอยู่ใกล้ๆที่ทำงาน แต่ติดเรา เรายังเรียนไม่จบ ถ้าย้ายไปเราไปเรียนไม่สะดวก เราสงสารพี่มากๆทั้งที่เค้าก็เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องเรา เค้าต้องมาคอยมองดูเราตลอด
ลูกทุกคนก็คงอยากจะเรียนจบเร็วๆ ทำงานหาเงินให้พ่อแม่ใช้ เราก็เป็นหนึ่งในคนแบบนั้นคะ แต่ตอนนี้เรากลับอยากจะหยุดเรียนอีกแล้วอยากจะไปอยู่คนเดียวเงียบๆไกลๆ ไปหาคำตอบให้ตัวเองว่า เราชอบอะไรกันแน่ ทางไหนที่มันเป็นทางของเรากันแน่ ชีวิตมันจะเดินไปทางไหนได้ต่อดี ด้วยเงินของเราเอง เพราะไม่มีใครให้เงินเราไปหรอกคะ เราไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าถ้าเรียนต่อ เราจะทนความเห็นแก่ตัวของแม่แท้ๆเราได้มั้ย สามอาทิตย์ก่อน เค้าไม่โอนเงินให้เราคะ ต้องขอแม่ยืมเพื่อน จนเราแบบว่า เฮ้ยทำไมเราต้องมาลำบากเรื่องเงินวะ ทั้งที่ พี่คนโตแท้ๆพ่อแม่หอบเงินล้านไปขอผู้หญิงหมั้นหมายให้ อาทิตย์ก่อนพ่ออัพรูปออกโตโยต้ารุ่นใหม่ล่าสุด อืม ดีเนาะชีวิตดีมากๆ แต่เรากลับ พรุ่งนี้กูจะเอาตังที่ไหนไปเรียนวะ ตัดปัญหาด้วยการ ไม่ไป
เลย
ทุกๆอย่างมันทำให้เราคิดกลับไปว่า ก็ออกไปตั้งสติซะสิ ไปให้มันรู้ไปเลยว่าเราแข็งแกร่ง เก็บตังสักพักเอาตังนั้นกลับมาเรียนเองก็ได้ ทำให้เค้ารู้ไปเลยว่าเราทำได้นะ แต่เราก็ห่วงความรู้สึกของแม่ ที่อยากให้เราเรียนจบเร็วๆ เราไม่เคยรู้เลยว่าแม่แท้ๆเค้าคิดอะไรของเค้ากันอยู่แน่
แล้วมันจะคุ้มมั้ย กับการตัดสินใจที่แน่วแน่หยุดซะ กับต้องมาเจอปัญหาซ้ำๆที่ไม่แน่ไม่นอนว่าจะได้เรียนอย่างสบายๆมั้ย เรามองว่ามหาลัยมันลำบากกว่ามัธยมอีกนะ ใช้เงินเยอะกว่าอีกนะ เค้ามีเงินเยอะมากจะตาย เงินที่ยืมครอบครัวนี้ไปไม่เคยคืน กิจการเค้ารุ่งเรืองมีเงินใช้เยอะแยะ กับลูกคนเดียวที่เพิ่งจะมาเริ่มรับผิดชอบไม่ถึง 3ปี เค้ากับรู้สึกว่าเงินนั้นไม่ควรให้ อย่างนี้หรอคะ
เราควรหยุดหรือเดินหน้าต่อดีคะ
หยุดเรียน2ปี ตามหาคำตอบให้ตัวเองคุ้มมั้ย
ตอนที่หยุดเรียนครั้งแรก เรามีปัญหากับที่โรงเรียนเก่า ดื้อกับแม่แบบไม่ไปเรียนเลย จนสุดท้ายปลายเทอม2แม่ก็ให้หยุด เพราะรู้ว่ารั้นไปก็ไม่ไหว แต่เรามีไฟจะเรียนต่อในที่อื่นมากๆ ก็มาสอบติดแต่ก็เรียนไปเล่นไป เกรดไม่ดีเลยแหละแต่ไม่ได้ซีเรียสกับตรงนั้น ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะมีส่วนทำให้ตัวเองกำลังจะก้าวถอยหลังอีกครั้งรึเปล่า เรากะจะต่อเอกชน แต่พอมาตอนนี้กลับเกิดปัญหาที่เราเกลียดที่สุดคือ พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน เราน้อยใจมากๆเลยนะที่พี่ชาย(แท้ๆ)เราเรียนไม่จบคนนึงอยู่บ้านสบายๆ ช่วยงานพอแม่เท่าที่จำเป็น ความจริงเรามีแม่เลี้ยงคะมีสักเป็นป้า เราเรียกแม่ เรารักเค้ามาก เค้าคือคนที่ให้เราทุกอย่าง ตอนที่ป๊าเรา(ลุง)มีชีวิตอยู่เรามีความสุขมาก ถึงเราจะไม่เคยได้อยู่พร้อมหน้ากัน ต้องไปเรียนต่างจังหวัด แต่เราก็มีความสุขอยากได้ไรได้อยากเรียนไรได้หมด ทำไรทำได้ แต่พอป๊าเสียทุกอย่างมันก็แย่ แม่หาคนเดียวส่งลูกสามคน(ลูกแท้ๆของป้าผู้ชาย2คนคะ คนนึงเรียนไม่จบตอนนี้ยังขอแม่กินอยู่อีกคนจบแล้วเรียนเก่งการงานดี)
สุดท้ายมันก็ไม่ไหวคะ ไปต่อไม่ได้กิจการปั้มน้ำมันที่ทำเสริมก็เจ๋งปั้มหอยเล่นมาเปิดตรงข้ามเลย หนี้สินก็เริ่มมีจากการยืมเพื่อให้คนโตเรียนต่อ แม่ให้ความหวังเรื่องเรียนเค้าไม่ต่ำกว่าสิบรอบ แต่เงินค่าเทอมค่าหน่วยกิจก็สูญเปล่า บางครั้งเราก็คิดว่าถ้าแม่เลิกหวังแล้วเอาเงินนั้นเก็บไว้ให้เราเรียนมันก็ดีสินะ ถึงเราจะเรียนไม่เก่ง แต่เรามั่นใจว่าเราจะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง เราจะจบ ตอนเราเริ่มม.4ใหม่ แม่เลี้ยงกับแม่แท้ๆก็เริ่มคุยกันว่าต้องเป็นคนส่งเราแล้วนะเค้าคนเดียวไม่ไหว พี่ชายเราแท้ๆคนโตสอบทหารเรือไม่ติดมีการมาหยิบยืมเงินเพื่อให้ได้เรียน1แสน แม่เราให้คะ แม่เราไม่เคยพูดไม่เคยทวง เวลาเค้าช็อตเค้ามาขอยืมแม่เรา แม่ก็ให้คะ พักหลังมาเงินแม่ขาดมือเค้าก็ไม่ยืม แม่เลยให้ทางนั้นส่งเสียค่าเรียน เงินกินเงินใช้แทน มีบางทีเค้าไม่ส่งให้ เราก็ขอแม่คะ บ่อยด้วย หลายครั้งที่ใช้เงินเกินงบ โกหกขอสองทางได้สองเท่า ก็บ่อย
เราทำตัวไม่ค่อยดีเกเร ไปทำงานพิเศษได้เงินมาก็ใช้ไม่เคยเก็บได้เลย พี่คนกลางที่ทำงานแล้วเค้าก็ต้องมาช่วยแม่รับผิดชอบค่าบ้านที่
กทม เราเหมือนเป็นตัวถ่วงเค้าเลยคะ เค้าก็อยากไปต่างประเทศ อยากย้ายไปอยู่ใกล้ๆที่ทำงาน แต่ติดเรา เรายังเรียนไม่จบ ถ้าย้ายไปเราไปเรียนไม่สะดวก เราสงสารพี่มากๆทั้งที่เค้าก็เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องเรา เค้าต้องมาคอยมองดูเราตลอด
ลูกทุกคนก็คงอยากจะเรียนจบเร็วๆ ทำงานหาเงินให้พ่อแม่ใช้ เราก็เป็นหนึ่งในคนแบบนั้นคะ แต่ตอนนี้เรากลับอยากจะหยุดเรียนอีกแล้วอยากจะไปอยู่คนเดียวเงียบๆไกลๆ ไปหาคำตอบให้ตัวเองว่า เราชอบอะไรกันแน่ ทางไหนที่มันเป็นทางของเรากันแน่ ชีวิตมันจะเดินไปทางไหนได้ต่อดี ด้วยเงินของเราเอง เพราะไม่มีใครให้เงินเราไปหรอกคะ เราไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าถ้าเรียนต่อ เราจะทนความเห็นแก่ตัวของแม่แท้ๆเราได้มั้ย สามอาทิตย์ก่อน เค้าไม่โอนเงินให้เราคะ ต้องขอแม่ยืมเพื่อน จนเราแบบว่า เฮ้ยทำไมเราต้องมาลำบากเรื่องเงินวะ ทั้งที่ พี่คนโตแท้ๆพ่อแม่หอบเงินล้านไปขอผู้หญิงหมั้นหมายให้ อาทิตย์ก่อนพ่ออัพรูปออกโตโยต้ารุ่นใหม่ล่าสุด อืม ดีเนาะชีวิตดีมากๆ แต่เรากลับ พรุ่งนี้กูจะเอาตังที่ไหนไปเรียนวะ ตัดปัญหาด้วยการ ไม่ไป
ทุกๆอย่างมันทำให้เราคิดกลับไปว่า ก็ออกไปตั้งสติซะสิ ไปให้มันรู้ไปเลยว่าเราแข็งแกร่ง เก็บตังสักพักเอาตังนั้นกลับมาเรียนเองก็ได้ ทำให้เค้ารู้ไปเลยว่าเราทำได้นะ แต่เราก็ห่วงความรู้สึกของแม่ ที่อยากให้เราเรียนจบเร็วๆ เราไม่เคยรู้เลยว่าแม่แท้ๆเค้าคิดอะไรของเค้ากันอยู่แน่
แล้วมันจะคุ้มมั้ย กับการตัดสินใจที่แน่วแน่หยุดซะ กับต้องมาเจอปัญหาซ้ำๆที่ไม่แน่ไม่นอนว่าจะได้เรียนอย่างสบายๆมั้ย เรามองว่ามหาลัยมันลำบากกว่ามัธยมอีกนะ ใช้เงินเยอะกว่าอีกนะ เค้ามีเงินเยอะมากจะตาย เงินที่ยืมครอบครัวนี้ไปไม่เคยคืน กิจการเค้ารุ่งเรืองมีเงินใช้เยอะแยะ กับลูกคนเดียวที่เพิ่งจะมาเริ่มรับผิดชอบไม่ถึง 3ปี เค้ากับรู้สึกว่าเงินนั้นไม่ควรให้ อย่างนี้หรอคะ
เราควรหยุดหรือเดินหน้าต่อดีคะ