เอาไงต่อกับชีวิตดี...

เราเป็นพี่คนโตและมีน้องสาวแท้ๆคนนึง ตลอดมาในชีวิตไม่เคยคิดว่าครอบครัวตัวเองรักลูกรักหลานไม่เท่ากัน อาจเป็นเพราะที่ผ่านมาปลอบใจตัวเองเสมอก็ไม่รู้จนช่วง 2 เดือนที่ผ่านมานี้เราร้องไห้ เสียใจทุกวัน ทำให้คิดได้ว่าสุดท้ายที่บ้านลำเอียงและรักไม่เท่ากันจริงๆ ก่อนหน้านี้ที่บ้านขอให้เราลาออกจากงานที่ทำอยู่ แล้วย้ายมาอยู่เป็นเพื่อนน้อง มาหางานที่นี่  เพราะน้องขับรถไม่เป็น และก่อนหน้าน้องหยุดเรียนไปปีนึงเพราะอาจารย์กดเกรด ลำเอียง สังคมเพื่อนแย่ จนน้องมาบอกกับที่บ้านว่า เขาจะเป็นซึมเศร้า(แต่ที่บ้านไม่ได้พาไปหาหมอ) เลยเป็นเหตุผลที่ให้เรามาอยู่ด้วย แต่น้องเราไม่ทำอะไรเลย เราคิดว่าเราว่างสงสารน้อง เห็นเขาเรียนหนัก กิจกรรมเยอะ เราทำให้ทุกอย่างที่ทำได้ แต่กลับกลายเป็นว่าเขาไม่ทำอะไรเลย ไม่คิดจะช่วยอะไรเลย เอาเปรียบเห็นแก่ตัว พูดอะไรไม่นึกถึงความรู้สึกเราเลย พอเราคุยกับที่บ้าน ที่บ้านก็บอกว่าตอนเขาอยู่บ้านก็เป็นแบบนี้และก็ตัดปัญหาให้เรายอมเขา สิ่งไหนที่น้องทำ เราทำไม่ได้ เช่น ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบแชท น้องจะทักหาแม่แค่คนเดียวเพื่อขอตัง ถ้าเป็นเราไม่รับโทรศัพท์โดนว่าอีก แต่เข้าใจได้ที่บ้านโทร 4 เวลา แต่พอเราทำแบบน้องก็จะกลายเป็นลูกอกตัญญู ทำเป็นเก่งแล้วไรงี้  เราช่วยแม่ทำงานตั้งแต่ม.1 อดหลับอดนอนแต่ไม่เคยได้คำชมไม่ว่าทำอะไรก็แล้วแต่ ถ้าอยากได้คำชมต้องร้องขอ แต่กับน้องทำนิดๆหน่อยๆก็ได้ พอเป็นเราทุกอย่างมีเงื่อนไขทุกอย่าง เราต้องเรียนให้ได้เกรด 3.50 ทุกเทอม แต่น้องได้ 3.00 ก็ไม่เป็นไร เอาใหม่นะ คงจะเรียนยาก พอเป็นเราทำไมทำไม่ได้ ไม่ตั้งใจเรียน ไม่สนใจเรียนบ้าง  เหมือนเรื่องของใช้เขาใช้เปลื้องมากเขาใช้ทิชชู่เช็ดเท้า เช็ดผ้าเช็ดเท้าไม่ได้ใช้เปลื้องมาก ยาสีฟันยังบีบใช้ได้หลายครั้ง เขาหยิบหลอดใหม่ใช้ สั่งข้าวไม่เคยลงไปเอาเอง ต้องเอามาวางไว้ให้ที่ปลายเท้าถึงจะกิน คือเรารู้สึกเหมือนเป็นทาสเขา ถ้าถามว่าดัดนิสัยแล้วยัง ทำแล้ว แต่ก็นะลูกรัก พูดยากนิ เช่น ถุงเท้าไม่ซักให้ แทนที่จะซัก กลับซื้อใหม่มาแทน แต่ที่บ้านก็มาว่าเราใช้ตังเปลื้อง ทั้งๆที่เราอดข้าวด้วยซ้ำ บอกไปก็เหมือนที่บ้านจะเข้าใจ แต่สุดท้ายเหมือนเดิม ชีวิตเขามีแค่ตื่นมาเรียน กิน กลับมาเล่นเกมส์ คุยกับเพื่อน แทบไม่ต้องทำไรเลย ทำอะไร ไม่พอใจเขาก็จะประชดชีวิต อดข้าว แล้วที่บ้านก็ยอมไม่ได้ มันมีอะไรหลายอย่างๆที่มันเยอะกว่านี้  จะไม่ให้สนใจมันก็ทำไม่ได้ เพราะเขาเป็นน้องสาวเราแท้ๆ อาจเป็นเพราะโดนที่บ้านสอน เป็นพี่น้องกันต้องรักกัน พี่ต้องเสียสละให้น้อง
📌อยากถามหน่อยคะ
1. ถ้าเกิดเราหางานได้ ได้เงินเลี้ยงตัวเองได้ เราทำเหมือนน้องได้ไหมคะ ลบทุกอย่างในโซเชียล ไม่ให้คนในครอบครัวรับรู้เกี่ยวกับเราเลย ไม่รับสาย แค่แชทนานๆครั้ง ถ้ามีตังเหลือพอจะส่งให้ที่บ้าน แต่จะไม่กลับมาที่บ้านอีก แบบนี้อกตัญญูไหมคะ
2.ถ้าเราเกลียดน้องสาวแท้ๆของตัวเอง มันผิดไหมคะ
3. เราคิดว่าจะกลับไปอยู่บ้านก่อน งานจะหาหลังจากรับปริญญา เพราะที่บ้านไม่ยอม แต่คิดจะไม่ช่วยงานที่บ้านเหมือนกัน แบบนี้เราจะเห็นแก่ตัวไหมคะ
   - ถ้ากลับไปอยู่บ้านก็ต้องเจอที่บ้านพูดว่าเราอยู่ทุกวัน ไม่รวมญาติพี่น้อง ป้าข้างบ้านที่ต้องแวะมาถามอีก เราสามารถว่ากลับตามเสียงในหัวได้ไหมคะ ที่ทนมาตลอดเพราะที่บ้านบอกทำอะไรก็ไว้หน้าบ้าง ตอนนี้ถ้ากลับไปไม่อยากไว้หน้าได้ไหมคะ
4. ถ้าทนอยู่ที่นี่ต่อจนรับปริญญา เราคิดว่าไม่นานคงไปกระโดดสะพานค่ะ สิ่งที่น้องทำมันแย่มากๆ
📌ตอนนี้เราเครียดไม่รู้จะทำยังไงดี ความรู้สึกมันตีกันไปหมด สับสนมากๆค่ะ ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำไงดี ไม่ว่าทางไหน เราก็ตัดสินใจไม่ได้ มันรู้สึกแย่ กลัวคิดผิดเหมือนตอนที่ยอมลาออกตามที่แม่บอกแล้วมาเสียใจแบบนี้
***หากอธิบายไม่เข้าใจหรือมันย้อนแย้งก็ขอโทษนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นล่วงหน้านะคะ 🙏🙏🙏