ช่วยหน่อยคะ เเค่รับฟังเราระบายก็ได้

เรื่องมีอยู่ว่า เราเคยคุยกับคนๆนึง เเต่เราอยู่กันคนละ รร นะ ตอนคุยกันแรกๆเค้าเป็นคนทักเรามาก่อน แล้วเราก้คุยกันได้เดือนกว่าๆ ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมด้วย เราก้จะเจอกันบ่อยๆ เรียกว้าเเทบทุกวัน  เราเป็นคนไม่ชอบกินโรตีเท่าไหร่ แต่พอได้คุยกับเค้า เราก้ชอบกินโรตีทุกวัน เพราะร้านโรตีนั้นเป็นร้านที่เราจะไปเจอกันทุกวัน ช่วงนั้นเรามีความสุขมาก  เค้าเป็นคนน่ารักคะ นิสัยดีมากๆ เค้าไม่เคยโกรธอะไรเราเลย มากสุดก็เเค่นอย แต่เค้าก็ไม่กล้านอยเรามากนะคะ จนพอเปิดเทอมเราก็เริ่มเจอกันน้อยลง แต่ก้ยังคุยกันเหมือนเดิมคะ ความรู้สึกของเราก็ยังคงรู้สึกเหมือนเดิม เผลอๆอาจะมากขึ้นด้วยซ้ำ เเต่ก็เปิดเทอมอะเนอะ ต่างคนก็ต่างเจอเพื่อน ต่างคนก็ต่างตอบไลน์ช้า แต่หลังเริกเรียนพอเรากลับ้าน เราก็นัดเจอกันร้านโรตีที่เดิมนะคะ แต่ไม่ทุกวัน เพราะเรากลับดึกบ้าง เค้าไม่ว่างบ้าง เเล้วก็มีอยู่วันนึงคะ อยู่ๆเค้าก็หายไม่ตบไลน์เกือบครึ่งวัน เราก็เริ่มไม่สบายใจ+เริ่มโมโห จนในที่สุดเค้าก็ตอบไลน์ เค้าบอกว่าขอโทษที่หาย พอดีเค้าเข้าห้องปกครอง จะบอกว่าก่อนหน้านี้เค้ามีเรื่องกับเด็กต่าง รร คะแล้วตอนนั้นเราก็ห้ามเค้าเเล้ว แต่ก็ยังมีเรื่องจนได้เข้าห้องปกครอง (คือเค้าเป็นเด็กเกเรนิดนึงอะคะ ก็ไม่นิดมากมั้ง5555) เราก็เริ่มโกรธคะเพราะเคยเตือนเค้าแล้ว เข้าก็ขอโทษเรานะคะ บอกตรงๆตอนนั้นเราเป็นห่วงเค้ามากที่เข้าห้องปกครอง พอเค้าขอโทษเราก็หายโกรธ จนมาอีกวันนึง เค้าก็หายอีกแล้วคะ ไม่ตอบไลน์สเต็ปเดิมเลยจ้าา จนเค้าโทรมาหาเรา คำเเรกที่เค้าพูดคือ
"เราขอโทษนะ เราโดนพักการเรียก"
แค่นั้นเเหล่ะคะ น้ำตาเราไหลเลย ไม่รู้ว่าไหลเพราะอะไร โกรธก้ไม่เชิง เป็นห่วงก็ไม่เชิง เเล้วก็รู้สึกโกรธที่เราช่วยอะไรเค้าไม่ได้ เราเงียบไปสักพักก่อนจะตอบ
เรา : อ่อ โอเคคคค ไม่เป็นไร
เค้า : เราขอโทษจิงๆนะขอโทดจิงๆที่ทำให้ไมสบายใจ ของโทดบลาาาาๆๆ
เค้าขอโทดเราใหญ่เลคะ เเล้วเค้าก้บอกแค่นี้ก่อนนะ เราก็นิ่งเลยคะ รู้สึกเป็นห่วงจน้ำตาไหลเลย
พอมาอีกสองสามวัน เค้าก็มาบอกว้ไม่โดนพักการเรียนละ เราโล่งงงงใจมาก
หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาสักพักอีก เค้าก้มีเรื่องชกต่อยมาให้เราเป็นห่วงบ้าง  จนวันนึง เราขอเลิกคุยกับเค้าคะ เหตุผลของเราคือเราไม่ได้อยู่ รร เดียวกัน เราไม่รู้ว่าเค้าทำอะไร อยู่ไหน มีเรื่องอะไรบ้าง เค้าไม่อยู่ในสายตาเราอะคะ กลับบ้านมาก็ไม่ค่อยได้เจอ ไลน์ก็จะตอบกันช้า  เราเป็นห่วงเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้ มันอึดอัดนะคะ เเต่เราบอกเห็นผลเค้าไปแค่
เรา : เรามีความอดทนน้อย เราไม่เจอกันบ่อยด้วย เราคิดดีเเล้วนะ เราขอโทดนะ
เค้า : จิงหรอ
เรา : จิงคะ
เค้า : โอเค งั้นเราไม่รบกวนละ
เรา : เราขอโทดจิงๆนะ
เค้า : คับ
เราน้ำตาไหลเลยคะ รู้สึกสับสนไปหมด หลังจากนั้นก็ตาบวมไป รร คะ เราไม่มีความสุขเลยตั้งเเต่เราเลิกคุยกับเค้า เราเหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลาคะ ถ้าเราอยู่คนเดียวเราจะคิดถึงเค้า แล้วก็จะร้องไห้อยู่เรื่อย ดูเเต่รูปของเค้ากับเเชทเก่าๆ เจ็บมากๆ แต่เรารู้ว่าคนที่เจ็บกว่าคือเค้า เวลากับบ้านก็เดินร้องไห้เข้าบ้าน เพราะแต่ก่อนเต้าจะเดินมาส่งเราในซอย แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว เราคิดถึงเค้าตลอดเวลาเลย คิดถึงเเต่เรื่องของเค้า เป็นห่วงเค้า เค้าจะเป็นยังไงบ้าง
เราทำอะไรไม่ถูกเเล้วตอนนี้ รู้แค่เสียใจมากๆ ร้องไห้หนักมาก ถ้าผ่านมาเห็นก็ขอให้รู้นะว่าเราคิดถึง เราก็เสียใจนะ ดูเเลตัวเองดีๆด้วยนะ อย่ากินข้าวกับกล่องโฟมหล่ะ