ธรรมะ จำเป็นต้องเคลือบน้ำตาลรึเปล่า

พระนักเทศน์หลายท่าน ใช้จุดดึงดูด คนให้มาสนใจธรรมะ ด้วยการเทศน์ด้วยลีลาตลกโปกฮา
บางท่านแหล่เป็นเพลง สวดมนต์ใส่ทำนอง เหมือนเพลงลูกทุ่ง เพื่อดึงคนให้เข้าวัด
บางท่านออกรายการ TV ซึ่งรายการเองก็ทำเป็นละครตลก ๆ ... แล้วซักพักท่านก็เหมือนออกไปเล่นตลกกับเขาด้วย

อยากถามว่ามันจำเป็นต้องทำขนาดนั้นเลยหรือ มันเหมาะสมแล้วหรือ

บางท่านอาจอ้างว่า มันเป็นกุศลโลบายที่ดี เพื่อดึงดูด วัยรุ่น คนห่างวัด ให้เข้าวัด
Ok ... คนเหล่านั้นอาจเข้าวัด อาจมีความคิดที่จะเริ่มศึกษาธรรมะ
แต่คนเหล่านี้ไปได้ไม่ไกล และ ไม่รู้อะไรที่ลึกซึ้งแท้จริงหรอก
เมื่อเขาต้องเจอกับธรรมะ ในระดับสูงขึ้น ยากขึ้น เขาก็จะถอดใจไม่ศึกษาต่อไปแล้ว
เพราะมันไม่อร่อย มันไม่ฮา เหมือนตอนแรกที่เริ่มรู้จักธรรมะ


คุณเห็นด้วยหรือไม่ กับการที่จะดึงคน มาสนใจศึกษาธรรมะ ด้วยความเฮฮาแบบนี้
ทั้งนี้ไม่ได้บอกว่า ธรรมะ เป็นเรื่องที่จะต้องมาเคร่งเครียด ศึกษาแบบจริงจัง เอาเป็นเอาตาย
แต่ควรใช้วิธีอื่นที่จะดึงคนให้มาสนใจธรรมะได้
คือ นำธรรมะธรรมดา ๆ นำความจริงที่ไม่ต้องปรุงแต่ง นี่แหละ ... ไปดึงดูดคนเหล่านั้น
ให้เขาเห็น เขารู้ถึงความจริง สาระจริง ๆ ในสิ่งที่พระพุทธเจ้าต้องการบอก


ยาดี แม้มีรสขม แต่รักษาโรคได้ ... ไม่จำเป็นต้องเคลือบน้ำตาล