ฉันบอกตามตรงเลยนะ คราแรกทีฉันได้เห็นหน้าพ่อเหมนั้น ฉันทำใจอยู่นาน เพราะพ่อช่างมีใบหน้าละม้ายไปทางฝั่งจูมง ราวกับกำลังดูซีรี่เกาหลีอยู่ก็ไม่ปาน แต่ฉันก็ตั้งใจดู มิพลาดเลยสักตอน เพราะฉันรักนิยายเรื่องนี้มาก.....

จนมาถึงคราที่พ่อเหมต้องตกระกำลำบากต้องโทษไปเป็นตะพุ่น ฉันก็ยังขัดตากับใบหน้าหล่อเหลาพร้อมกรอบเครางาม ฉันรู้สึกว่าพ่อควรโทรมกว่านี้หน่อยไหม ผิวพรรณพ่อก็ยังขาวผ่องใสกริ๊ง (แม้ชื่อพ่อจะงามดั่งทองคำก็ตาม) แต่ฉันก็ตั้งใจดูต่อไป มิพลาดเลยสักตอน เพราะฉันรักนิยายเรื่องนี้มาก....

จนพ่อได้มาพบกับเจ้าลำดวนกลางไพรพนา พ่อทำให้ฉันเห็นมุมน่ารัก ๆ ของพ่อ โดยเฉพาะฉากเสดียงตีหน้าตาย ไม่สนใจเจ้าลำดวนกลีบงาม เพียงเพราะมิอยากเปิดเผยตัวตน กลัวแม่จะรังเกียจเสดียงที่มีอดีตเป็นตะพุ่นต้องโทษ หาใช่พี่เหมคนงามของเจ้าลำดวนไม่ พ่อเล่นได้น่าสงสารยิ่งนัก จนมาถึงฉากที่พ่อตามไปช่วยเจ้าลำดวนที่เตลิดไปเพราะวัวเทียมเกวียนที่ไอ้หมื่นผู้นั้นมันคิดมิดีมิร้ายกับเจ้าลำดวน พ่อช่วยเจ้าลำดวนกลับมาได้อย่างปลอดภัย แถมยังปกป้องศักดิ์ศรีของหญิงไทยมิให้เสื่อมเสีย พ่อช่างมีน้ำใจประเสริฐยิ่งนัก จนฉันมองเห็นความงามในคราบเสดียงของพ่อ....

ยามนี้....ใบหน้าขาวผุดผ่องของพ่อ เริ่มคมเข้ม...ผิวกายนวลเปล่งของพ่อ เริ่มคมคล้ำ....เครางามของพ่อ เรือนผมของพ่อ ช่างโทรมสะดุดใจฉันนัก จนฉันเริ่มรู้สึกหลงรักเสดียงผู้นี้ขึ้นมาเสียแล้ว ฉันลืมภาพพ่อเหมรูปงาม บุตรชายพระยาบริรักษ์ไปสิ้น

คืนนี้แล้วสิหนา ที่เจ้าลำดวนน้อยของพ่อจะจำพ่อได้ ฉันดีใจด้วย ต่อแต่นี้ฉันคงมิได้เห็นเสดียงเครางามอีกต่อไป ฉันขอให้พ่อโชคดี....



ฉันจะตั้งใจดูต่อไป มิให้พลาดเลยสักตอน เพราะฉันรัก(เสดียง)เรื่องนี้มาก....


ฉันเอง...แม่ลำดวนกลีบโรย ^_^