ถึงคุณพี่เหม
คุณพี่รู้หรือไม่เจ้าค่ะ ว่านับตั้งแต่คุณพี่เหมเป็นเด็กน้อยน่ารัก
จวบจนโต ร่ำเรียน คุณพี่เหมแลดูเป็นบุตรชายท่านพระยาที่น่ารัก น่าเอ็นดู เสียนี่กระไร
เมื่อคุณพี่ตกต่ำ อิฉันต้องเสียน้ำตากับคุณพี่เหม แลแม่ลำดวน นัก
แต่ไม่รู้ว่าผีป่าผีเขาตนใด ดลใจอิฉัน
เมื่อเห็นคุณพี่เหมเสียใจที่พ่อท่านของพี่เหมตาย และพี่เหมเสียใจแบบนั้น ตีลมชกดิน อิฉันสะเทือนใจนัก
แลอาจเป็นเพราะคุณพี่เหมไว้หนวดเครา อิฉันเห็นคุณพี่เหมหล่อขึ้น 60% เลยเจ้าค่ะ
ยิ่งช่วงคุณพี่เหม แอบห่วงแอบหึง แม่ลำดวนในกลางป่า
อิฉันนี่แทบอยากจะ หอบสไบ ถลกชายโจงกระเบนของอิฉันวิ่งเข้าป่า ไปซบที่อกคุณพี่เหม
ดูแล ปรนนิบัติ มอบกายถวายชีวี ยิ่งนัก
แม้ว่าที่พักของอิฉันไม่มีทีวี แต่อิฉันก็ดูยูทูปเจ้าค่ะ

คุณพี่เหมเจ้าค่ะ คุณพี่เหมก้าวข้ามความเป็นเด็ก เติบโตมาเป็นสเต็ปๆ จนอิฉันอินเจ้าค่ะ
ไม่เคยชอบคุณพี่มาก่อน จะมีก็แต่แม่ลำดวนที่อิฉันชอบ และแลเห็นออร่าตั้งแต่แม่ลำดวน โฆษณาลักษ์ ครั้งแรก แต่ครั้งกระโน่น

มาครานี้ อิฉันคงต้องหันมา แลคุณพี่เหมอีกครา
อิฉันชอบเวอร์ชั่นหนวดเครานะเจ้าค่ะ

เฮ้อ อิฉันก็ได้แต่หวังว่า คุณพี่เหมจะได้เห็นข้อความในใบลานของอิฉันนะเจ้าค่ะ

อิฉัน แม่ชม้อยหอยศรี ณ กรุงตีลังกา ถลาแล่นลมเจ้าค่ะ

รักและคลั่งไคร้คุณพี่เหมยิ่งเจ้าคะ