ฉากรำ่ลาของพ่อเหมแลเจ้าลำดวนนี้ ยิ่งกว่าดีงาม

"ถึงกายพี่จะตาย แต่ความรักที่พี่มีต่อเจ้าจะไม่มีวันตายตามไปด้วย"

แล อยากจะบอกว่า ถึงข้าบดินทร์จะลาจอไปแล้ว แต่ความทรงจำที่แสนดีนี้จะไม่ลาลับตามไปเช่นเดียวกัน




ฉากนี้ แล ละครเรื่องนี้ดีงามจนไม่รู้จะว่าเยี่ยงไร

เอาแค่ฉากนี้

การแสดงที่ดีงาม ที่สุดของที่สุดของพ่อเหม มาร์ แล เจ้าลำดวนแพท น้ำตาหยดติ๋ง น้ำเสียง อารมณ์ มือไม้ ทุกสิ่งอย่างมันคือดีงามม

การถ่ายภาพก็ช่างงามนัก ฉากด้านหลังเห็นเป็นเจดีย์รำไรๆ ท่ามกลางต้นไม้เขียวขจี  บรรยากาศเยี่ยงนี้ทีมงานมีเครื่องย้อนเวลาหรือไรเล่า?

ตัวประกอบ (คุณหลวงอีกคน) น้ำตาคลอเบ้า นั่นคือแทนความรู้สึกของคนดูเยี่ยงกระผม แล อิฉันทั้งหลายกระนั้นหรือ?

เพลงประกอบขึ้นถูกจังหวะเสียเหลือเกิน  ไพเราะ แล  ตรงความรู้สึกเสียยิ่งกระไร


ไม่เคยตั้งกระทู้เลยในชีวิต ขอสักกระทู้เถิดสำหรับความทรงจำที่แสนงามของข้าบดินทร์
ท่านทั้งหลายรู้สึกเยี่ยงเดียวกันกับกระผมหรือไม่ขอรับ??