จะไม่ให้รักให้หลง พ่อเหม-แม่ลำดวน ได้เยี่ยงไรเจ้าค่ะ ข้าบดินทร์ลาจอแล้วเหลือเพียงแต่ความทรงจำ ใจหายแป้ปเจ้าค่ะ T^T

"ถึงกายพี่จะตาย แต่ความรักที่พี่มีต่อเจ้าจะไม่มีวันตายตามไปด้วย" แล อยากจะบอกว่า ถึงข้าบดินทร์จะลาจอไปแล้ว แต่ความทรงจำที่แสนดีนี้จะไม่ลาลับตามไปเช่นเดียวกัน ฉากนี้ แล ละครเรื่องนี้ดีงา

จากลูกพระยา ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดิบดีเยี่ยงไข่ในหิน วันนี้ชิวิตพ่อเหมเนื้อทองผิวขาวผ่องเป็นยองใยของอิฉันต้องตกอับ ตกระกำลำบาก ไหนคนรักจะทิ้งแบบไม่เหลือเยื่อใย ไหนจะถูกยึดทรัพย์ ไหนจะไรซึ่งยศถาบรรดาศักด

ขอกระทู้ฟินๆอีกซักกระทู้นะคะ อย่าว่ากันน๊า ^^ วันนั้น...Ig : 21yrs พี่รักเจ้านะลำดวน แล้ว.... วันนี้...Ig : 21yrs คุณเหมของฉัน แม่เจ้า!! แม่บัวช่างร้ายนัก (นี่พ่อเหมของเจ้าลำดวนนะ อินๆ 555+) ปล.

มาถึงบทเกี้ยวสาวกรุ้มกรุ่มแล้ว พ่อเหมทำได้ดีมากจริงๆ ยักคิ้วหลิ่วตา เกี้ยวพาแม่ลำดวนได้หวานนัก ดูแล้วมันหวานทะลุจอ ดูไป เขินไป ยิ้มไม่หุบ ประหนึ่งว่ากำลังโดนเกี้ยวอยู่ก็ไม่ปาน จังหวะการพูด การแตะเนื้