ปีนี้เราจะอายุครบ 36 (สามรอบแล้วสินะ) ทบทวนชีวิตที่ผ่านๆ มารู้สึกว่ามันขาดอะไรไป อยากได้ความเห็นเพื่อนๆ ในนี้ ว่าเราควรทำยังไงกับชีวิตหน่อยนะคะ
จขกท. เป็นลูกข้าราชการ ก็ไม่ได้ร่ำรวย แต่ไม่ลำบาก เป็นลูกสาวคนโต มีน้องชายที่อายุห่างกันมาก 1 คน พ่อแม่รักน้องชายมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่ได้ทิ้งขว้างเรา เรามีปมนิดหน่อยเรื่องพ่อแม่ไม่รัก แต่ก็ทำใจกับมันไป ไม่อยากเอามาเป็นเรื่องใหญ่
เราไม่ค่อยมีเพื่อนมาตั้งแต่เด็กๆ มีหลายช่วงในชีวิตที่เหมือนถูกกันออกจากกลุ่ม หน้าตาไม่ได้ขาวหมวยหุ่นดี ตอนช่วงประถม - ม ต้น เคยนึกว่าตัวเองสวย ก็มั่นมาก เล่นกับเพื่อนผู้ชายเยอะหน่อย แต่เหมือนถูกครู + เพื่อนผู้หญิงมองไม่ดี ก็เลยเสียเซลฟ์ ไม่ค่อยคุยกับผู้ชายเท่าไร มีแฟนครั้งแรก (และครั้งเดียว) ตอนอายุ 27 เป็นคนต่างชาติ (เอเชีย) เจอกันตอนเราไปเรียนต่อโทที่อังกฤษ ตอนแรกเค้าก็คลั่งเรามาก พาไปเจอพ่อแม่เขา แต่แล้วเลิกกันไปเพราะทะเลาะกันบ่อย เราคิดว่าเป็นเพราะเราคงเรียกร้องมากเกินไปมั้ง อีกอย่างเรียนจบต่างคนต่างกลับประเทศก็ไกลกัน ตั้งแต่กลับจากเรียนจบกลับมาไทย เราไม่ได้คบใครเลย เหมือนกับคนรุ่นเดียวกันก็มีแฟนไปหมดแล้ว และเราก็ไม่ใช่สเปคผู้ชายไทย (ซึ่งทำให้เราคิดถึงแฟนเก่ามากขึ้นอีก เพราะเขาไม่เคยบ่นว่าเราอ้วน หรืออะไรทั้งนั้น ยังไงก็ได้)
ตอนนี้เราทำงานเป็นพนักงานบริษัทเอกชน ทำมา 4 ปี เงินเดือนประมาณแสนต้นๆ คิดว่าไม่เลว แต่เหนื่อยมากเพราะงานหนักทำตลอดเวลาไม่มีวันพักผ่อนเสาร์อาทิตย์ และเราเก็บเงินไม่ได้เลย มีหนี้บัตรเครดิตเกือบล้านละ เพราะพอเครียดก็ใช้หมด เราไม่มีเพื่อนสนิทๆ ที่ทำงาน กินข้าวกลางวันคนเดียวบ่อยๆ เวลามีงานเร่งด่วนก็ต้องทำคนเดียว ไม่มีทีมทำ เรามีผลงานค่อนข้างดีในบริษัท แต่เราอิจฉาทุกครั้งเวลาเห็นคนที่ทำงานทำงานเป็นทีมแล้วดูสนุกสนาน เราพยายามชวนเพื่อนที่ทำงานคุย ชวนกินข้าว แต่ถ้าไม่สำเร็จซักครั้งสองครั้ง เราจะไม่กล้าไปชวนอีก รู้สึกว่าถ้าเขาไม่อยากไปกับเรา เราก็ไม่ควรจะไปกวนเขา
นอกที่ทำงาน เรามีเพื่อนที่คุยด้วยได้บ้าง เป็นเพื่อนสมัยเรียน แต่ก็ไม่ใช่เพื่อนสนิทที่จะคุยได้ด้วยทุกเรื่อง ทุกวันนี้ก็ทำอะไรคนเดียวตลอด ดูหนังคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไปเที่ยวต่างประเทศก็ไปคนเดียว วันเกิดที่จะถึงปีนี้ ก็คงฉลองคนเดียวตามเคย
เรารู้สึกว่าเดี๋ยวนี้เราความอดทนต่ำ ขี้วีน ขี้เหวี่ยง โดยเฉพาะกับพวกพนักงานขายทั้งหลาย เราหงุดหงิดง่ายมาก แต่ก่อนเราไม่ใช่คนยังงี้นะ อ้วนขึ้นมากด้วย เพราะนั่งออฟฟิศตลอด ไม่ออกกำลังเลย
เรามานั่งคิดดู ถ้าเราดำเนินชีวิตอย่างนี้ต่อไป เราก็คงเป็นป้าแก่ๆ ที่ชีวิตหมดไปกับการทำงานเป็นลูกจ้างคนอื่น ไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อน ตายก็ตายคนเดียว เราอยากเปลี่ยน อยากเป็นคนที่มีเพื่อนสนิทและไม่สนิทเยอะๆ วันศุกร์วันเสาร์อยากไปเที่ยวกับเพื่อนๆ อยากมีแฟนอีกซักครั้ง อยากไปเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อนหรือแฟน (ไม่อยากไปคนเดียวอีกแล้ว) แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร หรือว่าคนที่ไม่ได้รับความรัก ก็ไม่ได้รับความรักตลอดไป?
ไม่รู้จะแท็กห้องอะไรนะคะ กระทู้เหงาๆ ไม่มีห้องลง
สิ่งที่ขาดหายไปในชีวิต
* กระทู้นี้สามารถใช้งานได้เฉพาะผู้ที่มี Link นี้เท่านั้นค่ะจขกท. เป็นลูกข้าราชการ ก็ไม่ได้ร่ำรวย แต่ไม่ลำบาก เป็นลูกสาวคนโต มีน้องชายที่อายุห่างกันมาก 1 คน พ่อแม่รักน้องชายมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่ได้ทิ้งขว้างเรา เรามีปมนิดหน่อยเรื่องพ่อแม่ไม่รัก แต่ก็ทำใจกับมันไป ไม่อยากเอามาเป็นเรื่องใหญ่
เราไม่ค่อยมีเพื่อนมาตั้งแต่เด็กๆ มีหลายช่วงในชีวิตที่เหมือนถูกกันออกจากกลุ่ม หน้าตาไม่ได้ขาวหมวยหุ่นดี ตอนช่วงประถม - ม ต้น เคยนึกว่าตัวเองสวย ก็มั่นมาก เล่นกับเพื่อนผู้ชายเยอะหน่อย แต่เหมือนถูกครู + เพื่อนผู้หญิงมองไม่ดี ก็เลยเสียเซลฟ์ ไม่ค่อยคุยกับผู้ชายเท่าไร มีแฟนครั้งแรก (และครั้งเดียว) ตอนอายุ 27 เป็นคนต่างชาติ (เอเชีย) เจอกันตอนเราไปเรียนต่อโทที่อังกฤษ ตอนแรกเค้าก็คลั่งเรามาก พาไปเจอพ่อแม่เขา แต่แล้วเลิกกันไปเพราะทะเลาะกันบ่อย เราคิดว่าเป็นเพราะเราคงเรียกร้องมากเกินไปมั้ง อีกอย่างเรียนจบต่างคนต่างกลับประเทศก็ไกลกัน ตั้งแต่กลับจากเรียนจบกลับมาไทย เราไม่ได้คบใครเลย เหมือนกับคนรุ่นเดียวกันก็มีแฟนไปหมดแล้ว และเราก็ไม่ใช่สเปคผู้ชายไทย (ซึ่งทำให้เราคิดถึงแฟนเก่ามากขึ้นอีก เพราะเขาไม่เคยบ่นว่าเราอ้วน หรืออะไรทั้งนั้น ยังไงก็ได้)
ตอนนี้เราทำงานเป็นพนักงานบริษัทเอกชน ทำมา 4 ปี เงินเดือนประมาณแสนต้นๆ คิดว่าไม่เลว แต่เหนื่อยมากเพราะงานหนักทำตลอดเวลาไม่มีวันพักผ่อนเสาร์อาทิตย์ และเราเก็บเงินไม่ได้เลย มีหนี้บัตรเครดิตเกือบล้านละ เพราะพอเครียดก็ใช้หมด เราไม่มีเพื่อนสนิทๆ ที่ทำงาน กินข้าวกลางวันคนเดียวบ่อยๆ เวลามีงานเร่งด่วนก็ต้องทำคนเดียว ไม่มีทีมทำ เรามีผลงานค่อนข้างดีในบริษัท แต่เราอิจฉาทุกครั้งเวลาเห็นคนที่ทำงานทำงานเป็นทีมแล้วดูสนุกสนาน เราพยายามชวนเพื่อนที่ทำงานคุย ชวนกินข้าว แต่ถ้าไม่สำเร็จซักครั้งสองครั้ง เราจะไม่กล้าไปชวนอีก รู้สึกว่าถ้าเขาไม่อยากไปกับเรา เราก็ไม่ควรจะไปกวนเขา
นอกที่ทำงาน เรามีเพื่อนที่คุยด้วยได้บ้าง เป็นเพื่อนสมัยเรียน แต่ก็ไม่ใช่เพื่อนสนิทที่จะคุยได้ด้วยทุกเรื่อง ทุกวันนี้ก็ทำอะไรคนเดียวตลอด ดูหนังคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไปเที่ยวต่างประเทศก็ไปคนเดียว วันเกิดที่จะถึงปีนี้ ก็คงฉลองคนเดียวตามเคย
เรารู้สึกว่าเดี๋ยวนี้เราความอดทนต่ำ ขี้วีน ขี้เหวี่ยง โดยเฉพาะกับพวกพนักงานขายทั้งหลาย เราหงุดหงิดง่ายมาก แต่ก่อนเราไม่ใช่คนยังงี้นะ อ้วนขึ้นมากด้วย เพราะนั่งออฟฟิศตลอด ไม่ออกกำลังเลย
เรามานั่งคิดดู ถ้าเราดำเนินชีวิตอย่างนี้ต่อไป เราก็คงเป็นป้าแก่ๆ ที่ชีวิตหมดไปกับการทำงานเป็นลูกจ้างคนอื่น ไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อน ตายก็ตายคนเดียว เราอยากเปลี่ยน อยากเป็นคนที่มีเพื่อนสนิทและไม่สนิทเยอะๆ วันศุกร์วันเสาร์อยากไปเที่ยวกับเพื่อนๆ อยากมีแฟนอีกซักครั้ง อยากไปเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อนหรือแฟน (ไม่อยากไปคนเดียวอีกแล้ว) แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร หรือว่าคนที่ไม่ได้รับความรัก ก็ไม่ได้รับความรักตลอดไป?
ไม่รู้จะแท็กห้องอะไรนะคะ กระทู้เหงาๆ ไม่มีห้องลง