โลกเรานี้มันซับซ้อนเนอะ
คนเราต่างที่มาต่างคนต่างความคิด ไม่มีใครเข้าใจความรุ้สึกเราเลย บางทีก็อยากหาเพื่อนคุยเพื่อนที่เข้าใจกันได้ทุกเรื่อง เราอยากระบายความในใจมากเลยตอนนี้เราไม่รุ้จะไประบายให้ใครฟังดี
คนเราเวลาใครมีผลประโยชน์ คนส่วนใหญ่มักวิ่งเข้าหา แต่ถ้าคุณหมดผลประโยชน์หล่ะ?
อย่างเราไง เวลาเรามีอะไรดีๆเรามีเงินเราเลี้ยงเพื่อนได้ค่ะ เราไม่คิดเล็กคิดน้อยเพื่อนยืมตังค์แล้วไม่คืนเรายังไม่ทวงซักคำ แต่พอเราหมดประโยชน์ปุ๊บบบเพื่อนถีบหัวส่งเลยจ้า แบบเวลา เราไม่มีเงินหรือ ของที่เพื่อนต้องการอย่างนี้ เขาก็จะเมินๆใส่เรา
สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ตอนนี้เรามาฝึกงานต่าง จ. 1 ปี ค่ะเราโชคร้ายเองค่ะ ที่มาฝึกงานแต่ดันได้ฝึกคนละที่กับเพื่อนสนิท จนทำให้เราต้องอยู่กับเพื่อนไม่สนิท มันก็เหมือนอยู้ตัวคนเดียวแหละ ต้องรู้จักพึ่งตัวเอง
เราไม่ชอบที่สุดเลยเวลา เพื่อน(ไม่สนิท)เกือบทุกคนบางทีก็ไม่คุยกับเราหรือไม่เห็นความสำคัญของเรา บางทีเขาก็เมิน
แต่ก่อนตอนเราอยู่บ้านเราก็ทำตัวเหมือนเด็กนะ เอาแต่ใจตัวเอง ไม่เคยยอมใคร
แต่ในเมื่อเรามาฝึกงานอยู่ตัวคนเดียว กับเพื่อนแต่ไม่ใช่เพื่อนสนิท เราเลยต้องยอม ยอมทุกๆอย่างเสียสละนู้นนี้นั้น (แต่ก่อนเราไม่เคยเสียสละเพื่อส่วนรวมนะ) แต่ทุกวันนี้อะไรยอมได้เราก็ยอมไปเราไม่อยากมีปัญหา อย่างว่าแหละปรับตัว แต่ทุกคนลองมองดูในทางกลับกันนะ เราปรับตัวยอมเสียสละหลายๆอย่าง แต่พวกเขาไม่คิดจะปรับตัวเลย คือมันอึดอัดนะเว้ยยยย ไม่มีใครเข้าใจ บางวันเราเกือบเป็นบ้า เราอยากระบาย แต่เราไม่รุ้จะระบายกับใครดี เราก็เลยพิมระบายแทน
บางวันเราอยู่เฉยๆ เราพูดด้วยแต่เขาทำเมิน เฮ้อออออ โลกนี้มันช่างอยู่ยาก
วันนี้เราหยุดงานกับเพื่อนค่ะ รวมเป็น2 คน หอเราอยู่ 10 คนค่ะ พอเพื่อนๆเลิกงานตอนเที่ยง เลิกงานแล้วกลับมาหอปุ๊บ มาถามเราว่า เราทำไมไม่รุ้จักทำความสะอาดหน้าหอนู้นนี้นั้นสารพัดคำติเรา แต่คือเห้ยยยนี้มันพึ่งเที่ยงเองนะ ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะปะว่ะ แล้วคือว่าให้แต่เราคนเดียวค่ะ แล้วอีกคนหล่ะ ? ทำไมไม่ไปว่าให้เขามั้ง หยุดตั้ง2คน แต่
ว่าให้เราคนดียว เราก็หมดคำจะพูดวินาทีนั้น หน้าชาค่ะรู้สึกเพื่อนๆทำเมินใส่เรา เราก็เงียบบบบ ไม่รุ้จะพูดอะไร ไม่รุ้จะพูดกับใคร เพราะเขาเมิน
แต่ถามจิงใช่ความผิดเราปะ อยุ่ตั้ง10 คน มีอะไรก็จะโทษแต่เราฝ่ายเดียว มันไม่ยุติธรรมเลย !
เรารู้ค่ะไม่มีใคร ชอบคนเมินมาเมินใส่หรอก ตอนนี้เราเหนื่อยนะเราท้อ เราคิดถึงบ้าน และเพื่อนสนิท
* เรารู้เลยค่ะไม่มีใครจิงใจกับเราเท่ากับคนในครอบครัว
มีอีกเรื่องค่ะ เรื่องอาหาร
คือเรามาฝึกงานเราตั้งใจจะเก็บเงินส่งไปให้ครอบครัวใช้ แต่โดนเพื่อนดูถูกค่ะ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะดูถูกกันทำไม
ปกติเราเป็นคนขี้เกรียจทำอาหารอยู่แล้ว มีอะไรเราก็กินๆแต่อันเดิม คือเราก็กินได้ไงไม่เห็นเป็นไร
วันนั้นเราห่อข้าวไข่เจียวไปกินที่ทำงาน เพื่อนเรามันเลยมองอาหารเราแล้วพูดว่า กินไปได้ยังไง กินแบบเดิมทุกวันๆทุกวันๆ ไม่เบื่อหรอ? ถ้าเป็นเค้านะกินไม่ได้หรอก อาหารแบบนั้น (เราคิดในใจ มันก็ไม่ตายหนิว้ะ มีอะไรก็กินๆไป คนเรามันไม่เหมือนกันซะหน่อย)
บางวันถามเรา เดือนนี้ใช้เงินหมดกี่บาทหล้ะ? (น้ำเสียงนางแบบดูถูก)
เรา : ใช้หมด 3,000 กว่าบาท
มัน: ถึงอยู่หรอเค้าไม่เห็นแกซื้ออะไรเลยนะ
เดือนนี้เค้าหน้ะใช้เงินเปลืองมาก อยากได้อะไรก็ซื้อ 3,000 สำหรับเค้าเอาไม่อยู่หรอก (นางอวด)
คือเรามีทุกอย่างอยู่แล้วไง ไม่เห็นต้องซื้อใช้เงินฟุ่มเฟือยเลยในความคิด คนใช้เงินมันไม่น่ายกย่องเท่ากับคนมีเงินเก็บหรอก
อีกอย่างนะ นางเป็นหนี้เราค่ะนางยังไม่ใช้คืนเลยย เราก็ไม่อยากทวง อายจะทวงเดี๋ยวมันจะมองหน้ากันไม่ติด
ที่จริงเรื่องที่เราจะเล่ามันมีเยอะกว่านี้นะ แต่เราไม่รู้จะเรียบเรียงเป็นคำพูดยังไง
คือตอนนี้เรารู้แค่ว่าเราต้องอดทนค่ะ อกทนกับอีก 6 เดือนกว่าๆ
เมือฉันโชคร้าย ที่ได้ฝึกงานคนละที่กับเพื่อนสนิท
คนเราต่างที่มาต่างคนต่างความคิด ไม่มีใครเข้าใจความรุ้สึกเราเลย บางทีก็อยากหาเพื่อนคุยเพื่อนที่เข้าใจกันได้ทุกเรื่อง เราอยากระบายความในใจมากเลยตอนนี้เราไม่รุ้จะไประบายให้ใครฟังดี
คนเราเวลาใครมีผลประโยชน์ คนส่วนใหญ่มักวิ่งเข้าหา แต่ถ้าคุณหมดผลประโยชน์หล่ะ?
อย่างเราไง เวลาเรามีอะไรดีๆเรามีเงินเราเลี้ยงเพื่อนได้ค่ะ เราไม่คิดเล็กคิดน้อยเพื่อนยืมตังค์แล้วไม่คืนเรายังไม่ทวงซักคำ แต่พอเราหมดประโยชน์ปุ๊บบบเพื่อนถีบหัวส่งเลยจ้า แบบเวลา เราไม่มีเงินหรือ ของที่เพื่อนต้องการอย่างนี้ เขาก็จะเมินๆใส่เรา
สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ตอนนี้เรามาฝึกงานต่าง จ. 1 ปี ค่ะเราโชคร้ายเองค่ะ ที่มาฝึกงานแต่ดันได้ฝึกคนละที่กับเพื่อนสนิท จนทำให้เราต้องอยู่กับเพื่อนไม่สนิท มันก็เหมือนอยู้ตัวคนเดียวแหละ ต้องรู้จักพึ่งตัวเอง
เราไม่ชอบที่สุดเลยเวลา เพื่อน(ไม่สนิท)เกือบทุกคนบางทีก็ไม่คุยกับเราหรือไม่เห็นความสำคัญของเรา บางทีเขาก็เมิน
แต่ก่อนตอนเราอยู่บ้านเราก็ทำตัวเหมือนเด็กนะ เอาแต่ใจตัวเอง ไม่เคยยอมใคร
แต่ในเมื่อเรามาฝึกงานอยู่ตัวคนเดียว กับเพื่อนแต่ไม่ใช่เพื่อนสนิท เราเลยต้องยอม ยอมทุกๆอย่างเสียสละนู้นนี้นั้น (แต่ก่อนเราไม่เคยเสียสละเพื่อส่วนรวมนะ) แต่ทุกวันนี้อะไรยอมได้เราก็ยอมไปเราไม่อยากมีปัญหา อย่างว่าแหละปรับตัว แต่ทุกคนลองมองดูในทางกลับกันนะ เราปรับตัวยอมเสียสละหลายๆอย่าง แต่พวกเขาไม่คิดจะปรับตัวเลย คือมันอึดอัดนะเว้ยยยย ไม่มีใครเข้าใจ บางวันเราเกือบเป็นบ้า เราอยากระบาย แต่เราไม่รุ้จะระบายกับใครดี เราก็เลยพิมระบายแทน
บางวันเราอยู่เฉยๆ เราพูดด้วยแต่เขาทำเมิน เฮ้อออออ โลกนี้มันช่างอยู่ยาก
วันนี้เราหยุดงานกับเพื่อนค่ะ รวมเป็น2 คน หอเราอยู่ 10 คนค่ะ พอเพื่อนๆเลิกงานตอนเที่ยง เลิกงานแล้วกลับมาหอปุ๊บ มาถามเราว่า เราทำไมไม่รุ้จักทำความสะอาดหน้าหอนู้นนี้นั้นสารพัดคำติเรา แต่คือเห้ยยยนี้มันพึ่งเที่ยงเองนะ ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะปะว่ะ แล้วคือว่าให้แต่เราคนเดียวค่ะ แล้วอีกคนหล่ะ ? ทำไมไม่ไปว่าให้เขามั้ง หยุดตั้ง2คน แต่
แต่ถามจิงใช่ความผิดเราปะ อยุ่ตั้ง10 คน มีอะไรก็จะโทษแต่เราฝ่ายเดียว มันไม่ยุติธรรมเลย !
เรารู้ค่ะไม่มีใคร ชอบคนเมินมาเมินใส่หรอก ตอนนี้เราเหนื่อยนะเราท้อ เราคิดถึงบ้าน และเพื่อนสนิท
* เรารู้เลยค่ะไม่มีใครจิงใจกับเราเท่ากับคนในครอบครัว
มีอีกเรื่องค่ะ เรื่องอาหาร
คือเรามาฝึกงานเราตั้งใจจะเก็บเงินส่งไปให้ครอบครัวใช้ แต่โดนเพื่อนดูถูกค่ะ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะดูถูกกันทำไม
ปกติเราเป็นคนขี้เกรียจทำอาหารอยู่แล้ว มีอะไรเราก็กินๆแต่อันเดิม คือเราก็กินได้ไงไม่เห็นเป็นไร
วันนั้นเราห่อข้าวไข่เจียวไปกินที่ทำงาน เพื่อนเรามันเลยมองอาหารเราแล้วพูดว่า กินไปได้ยังไง กินแบบเดิมทุกวันๆทุกวันๆ ไม่เบื่อหรอ? ถ้าเป็นเค้านะกินไม่ได้หรอก อาหารแบบนั้น (เราคิดในใจ มันก็ไม่ตายหนิว้ะ มีอะไรก็กินๆไป คนเรามันไม่เหมือนกันซะหน่อย)
บางวันถามเรา เดือนนี้ใช้เงินหมดกี่บาทหล้ะ? (น้ำเสียงนางแบบดูถูก)
เรา : ใช้หมด 3,000 กว่าบาท
มัน: ถึงอยู่หรอเค้าไม่เห็นแกซื้ออะไรเลยนะ
เดือนนี้เค้าหน้ะใช้เงินเปลืองมาก อยากได้อะไรก็ซื้อ 3,000 สำหรับเค้าเอาไม่อยู่หรอก (นางอวด)
คือเรามีทุกอย่างอยู่แล้วไง ไม่เห็นต้องซื้อใช้เงินฟุ่มเฟือยเลยในความคิด คนใช้เงินมันไม่น่ายกย่องเท่ากับคนมีเงินเก็บหรอก
อีกอย่างนะ นางเป็นหนี้เราค่ะนางยังไม่ใช้คืนเลยย เราก็ไม่อยากทวง อายจะทวงเดี๋ยวมันจะมองหน้ากันไม่ติด
ที่จริงเรื่องที่เราจะเล่ามันมีเยอะกว่านี้นะ แต่เราไม่รู้จะเรียบเรียงเป็นคำพูดยังไง
คือตอนนี้เรารู้แค่ว่าเราต้องอดทนค่ะ อกทนกับอีก 6 เดือนกว่าๆ