อยากระบายครับใครจะว่าไงก็ไม่ว่ากัน

สวัสดีครับพี่ๆ ผมอายุ 16  ผมจะมาเล่าเรื่อง ผมอัดอั้นมานานแล้ว ขอเริ่มเลยนะครับ ตอนผมป 6 ครอบครัวผมส่งผมไปเรียนโรงเรียนประจำ ซึ่งผมไม่อยากไปอยู่เลยแต่ผมต้องฝืนเพราะว่าผมโดนบังคับไป แล้วสังคมในนั้นมันไม่ได้เป็นเหมือนที่ครอบครัวผมคิดครับ ไม่รู้ว่าโรงเรียนประจำที่อื่นเป็นไหมแต่ที่นี่เป็น ไม่ใช่พี่ดูแลน้อง ผมเข้าไปผมเป็นเด็กติ๋มๆยังไม่สู้คน ยังไม่กล้าอะไรมากมายเพราะอยู่แค่ป 6 โดนเขาใช้เป็นขี้ข้าเลยครับ แล้วผมเป็นคนไม่ค่อยพูดด้วย แต่พอผมอธิบายอะไรให้แม่ผมฟัง ผมก็โดนด่ามาตลอด คือผมก็เข้าใจนะครับ แม่ผมพลาดท้องผมขึ้นมาตั้งแต่ 17 เขาไม่ได้อยากมี ผมพูดอะไรไปมันก็น่าจะไม่เข้าหูเขามันก็น่าจะขัดใจเขา ฮ่าๆๆ จนถึงช่วงผมม 2 ผมอธิบายให้แม่ผมฟังครั้งสุดท้าย แล้ว เขาก็ด่าผมเหมือนเดิม ตอนนั้นผมยังไม่ชั่วนะครับ แต่พออะไรหลายๆอย่างมันมารวมกัน ผมรู้แล้วว่าผมออกไปไม่ได้ ผมคงไม่ได้ไปเรียนข้างนอกแล้ว ผมก็เลย เลยคิดครับ จะทำยังไงดีไม่ให้โดนเขากด โดนเขาบีบอยู่แบบนั้น ผมก็เลยเริ่มตาม พวกเพื่อนที่เป็นเด็กเกเรก่อน ดูดบุหรี่บ้างสูบกัญชาบ้าง ต่อยตี มีปัญหามาบ้าง แล้วค่อยๆไต่ไปหารุ่นพี่ครับ ผมเริ่มซื้อของอะไรพวกนี้ ไป ชวนพวกรุ่นพี่สูบเริ่มเข้าหาเขา การเป็นอยู่ในนั้นก็ดีขึ้นนะครับ เพราะว่าพวกเขารู้แล้วว่าผมเป็นคนเหมือนเขา จากการที่โดนบีบโดนกดมาตลอด กับตาลปัตรไปหมดเลย ทุกคนเรียกผมว่าน้อง จากแต่ก่อนที่ผมไม่ได้เป็นคนแบบนี้ผมโดนบีบมาตลอดไม่มีใครพูดกับผมแบบนี้ แต่พอผมเป็นคนแบบนี้แล้ว การเป็นอยู่อะไรในนั้นมันกลับดีขึ้น ตอนอยู่ในนั้นแม่ผมให้เงินผมใช้เดือนละ 400 บาทครับ มันไม่พอใช้ผมก็เลยเอาเงิน 400 บาทนั่นแหละ ไปซื้อกัญชาเข้ามาขาย ในโรงเรียน ผมซื้อข้างนอก G 2 บาท  ผมเอาเข้าไปขายข้างในจีละ 20 ก็เริ่มมีเงินใช้ครับ อะไรๆก็ดีขึ้น แต่การเรียนผมไม่ดีเลยครับ ก็คงเข้าใจนะคนมันไม่อยากอยู่ใครจะไปมีกำลังใจเรียนล่ะ คือแม่ผมก็พูดนะคนอื่นยังอยู่ได้เลยทำไมอยู่ไม่ได้ คือผมอยากบอกแม่ผมมากเลยนะ คน เหมือนคน แต่ คนไม่เหมือนกันคนอื่นอยู่ได้ผมอยู่ไม่ได้ อ่านมาถึงตรงนี้แล้วอาจจะงงนะว่ามัน ไม่ดียังไงการเป็นอยู่ในนั้นก็ดีแล้ว ผมจะบอกให้นะ ผมเข้าไปอยู่ในนั้นตั้งแต่ป 6 อยู่ข้างนอกผมแทบไม่มีเพื่อนเลยครับ เพื่อนน้อยมาก ไปเรียนอยู่ในนั้นพอออกมาเขาก็ลืมผมหมดแล้ว ผมเลยอยากมาเรียนข้างนอก อยากใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นคนอื่นมีเพื่อนเยอะๆ แต่มันเป็นไปไม่ได้ คือผมคิดมาตลอดเลยแล้วแบบ แ***โรงเรียนประจำทำลายชีวิตกู ส่งกูไปในนั้นทำไม กูยังไม่ชั่วเลยส่งกูไปทำไมผมคิดมาตลอดเลยครับ เอาตรงๆก็อยู่ได้นะครับ แต่พอถึงม 3 จบปุ๊บ จะต่อม 4 กลับไปโรงเรียนเดิม คิดว่าคงอยู่ได้แล้วกูดีแล้ว เพราะตอนนั้นหอที่ผมอยู่ผมก็สนิทกับรุ่นพี่ทุกคน แต่พอผมไปถึงหอ ครูหอก็เปลี่ยนคน ยังมาจับผมย้ายไปหอที่ผมไม่ถูกกับม. 6 หอนั้นอีก แล้วกดหอนั้นมันไม่เหมือนหอผม หอนั้นมันไม่มีใครเหมือนผมเลย ผมอยู่ไม่ได้ผม ผมอยู่หอเก่าผมมา 3-4 ปี ให้ผมไปอยู่นั่นที่ผมไม่เคยอยู่เลยอ่ะ แล้วคือผมก็ ไม่ถูกกับคนในหอนั้นอยู่แล้ว ผมทำตามกฎเขาไม่ได้เลย แล้วไอ้ม. 6 เนี่ย มันก็หมั่นไส้ผมอยู่แล้วด้วยผมพกมีดขึ้นไปทุกวันเลยผมระแวง ผมต่อยกับมันผมสู้มันไม่ได้หรอก ผมตัวสูงแต่บาง มันน่ะทั้งสูงทั้งตัน เล่นกล้ามด้วย ที่ผมไม่ชอบขี้หน้ามันเพราะว่ามันขี้แอ็ค มันก็ไม่ชอบผมเหมือนกันนั่นแหละ แต่มันยังไม่ทำอะไรเฉยๆ ไม่ใช่แค่ พี่หอไม่ดีนะครูหอก็ไม่ดีครูหอก็บีบผมเหมือนกันหอนั้น ไม่รู้ผมไปทำเวรทำกรรมอะไรกับคนหอนี้ ผมก็ไม่อยากอยู่ดิพี่ที่นี่ แ***ไม่ดีเลยเห*้ยกว่าเดิมอีก ผมก็เลยทำทุกอย่างเลยที่ผมจะโดนไล่ออก แต่ก่อนผมจะทำผมบอกแม่ผมแล้วนะ ว่าถ้าไม่ให้ออกดีๆจะทำให้ตัวเองโดนไล่ออก ก่อนผมจะทำ ผมคิดนะว่าแบบถ้าได้ออกไปแล้วคงจะได้เรียนข้างนอกมีความสุขมีเพื่อน แต่มันไม่ใช่ครับผมทำผิดประมาณ 5 รอบ ตอนแรกโรงเรียนประจำจะส่งผมไปเรียนที่โรงเรียนประจำที่ขอนแก่น จะให้ผมไปดัดนิสัยที่นั่นก่อน แต่แม่ผมไม่เอาเพราะว่าขี้เกียจไปรับผม ก็เลยไม่ให้ผมเรียนต่อ จะทำยังไงล่ะทีนี้เพื่อนก็ไม่มีเรียนก็ไม่ได้เรียนอายุแค่นี้เอง พี่พี่เชื่อไหมครับผมออกมาผมโดนด่าทุกวันเลยนะ 2 เดือนน่ะ แล้วคิดดูนะครับเด็กอายุแค่นี้โดนด่าทุกวันมันเก็บกดมันไม่มีที่ระบายมันได้เก็บอยู่คนเดียวอ่ะครับ ผมคิดจะไปผูกไปโดดน้ำตายหลายรอบแล้วนะ แต่ว่าผมคิดไว้ว่าแบบ เกิดมาครั้งเดียวอ่ะ ผมก็เลย ออกมาอยู่กับยายครับ อะไรก็ดีขึ้นนะจากที่คิดจะอะไรแบบนั้น ทำร้ายตัวเองมาเยอะครับ เวลาผมโดนแม่ด่า คือผมรักแม่ผมนะ ผมเป็นคนที่อ่อนไหวกับคำพูดคนในครอบครัวมาก ผมโดนแม่ผมด่าคำเดียวด่าเหมือนผมไม่ใช่ลูก ผมเข้ามาในห้อง  มันเจ็บที่หัวใจ ผมนั่งไปนั่งมามัน รู้สึกยังไงไม่รู้อยากทำร้ายตัวเอง อยู่ดีๆก็กำกำปั้นชกใส่จมูกตัวเอง เลือดแตกเต็มเลยครับไม่ได้ชกรอบเดียวนะผมชกเป็น 10รอบ ใครจะว่าผม บ้าหรือปัญญาอ่อนก็ได้นะพี่ ไม่ได้มาอยู่จุดเดียวกับผมไม่เข้าใจหรอกครับ พอผมทำเสร็จใช่ไหม ผมคิดว่าแม่ผมจะเห็นเข้ามาดูผม เพราะว่ากลิ่นคาวเลือดมันออกเลือดมันไม่ได้ออกน้อยๆนะพี่ผมต่อยแรงมาก แต่เขาก็ไม่สนใจครับ เขามีผัวใหม่ด้วยตอนนั้นเขาทะเลาะกับผัวใหม่เขาพอดีผัวใหม่เขาจะเอาปืนยิงหัวตัวเอง เขาเลยไปห้ามผัวไว้ เฮ้อ แล้ว พอถึงเที่ยงเขาก็ออกไปขายของ ผมก็ขึ้นดิทีนี้แ***ไม่สนใจผม ในห้องผมมี ตู้เก็บของ เป็นกระจกครับผมต่อยแตกหมดเลย แล้วก็เอาเศษกระจกมากรีดแขนตัวเอง ไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าหรือยังแต่ก็น่าจะใช่แหละ แต่ทุกวันนี้ก็ไม่คิดแล้ว ทุกวันนี้ผมก็มีความสุขดีครับ ไม่มีเพื่อน แต่ก็อยู่มาจนชิน ผมเคยคิดนะว่าแบบชีวิตวัยรุ่นคนหนึ่งทำไมแ***เป็นแบบนี้วะ เกือบผูกไปแล้วนะ แต่ผมก็มาคิดใหม่ดูว่าแบบ เพื่อนมันไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิตหรอก เดี๋ยวก็มี เดี๋ยวมันก็ดีเองผมบอกตัวเองตลอด คำว่า(เดี๋ยวก็ดีเอง)ผมบอกตัวเองเป็นร้อยเป็นพันรอบพี่ๆ ผมพิมพ์ไปน้ำตาผมไหลไปเลย ไม่รู้จะเข้าใจหรือเปล่า ที่ผมพิมพ์ลงไป มันเป็นคำที่ออกมาจากหัวหมดน่ะไม่รู้ใครจะอ่านเข้าใจหรือเปล่า ฮ่าๆๆ แต่อย่างน้อยก็ได้ระบายให้ใครบางคนอ่านแล้วแหละ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนนี้นะครับพี่ ผมก็เด็กไม่ดีคนนึงล่ะครับ แต่ผมก็รักครอบครัวผมมาก เลย เเต่เดี๋ยวก็ดีครับคนที่แย่กว่าผมคงมีอีกเยอะ พี่ๆที่อ่าน จะว่าผมยังไงก็ได้นะครับ ผมอยากอ่านคอมเม้นจะเป็นยังไงก็ช่างเหอะ