รู้สึกอึดอัดกับเพื่อน

มีเพื่อนคนหนึ่งค่ะ เราคบมาตั้งแต่อนุบาลจนตอนนี้อยู่ปี 2 แล้ว (แต่ก็มีช่วงที่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่ ป.4-ม.3 ) แต่เดิมเราเป็นคนที่ปากไม่ค่อยดีอ่ะค่ะ จะเรียกว่าปากหมาก็ได้ จะชอบพูดหยาบๆกับเพื่อน แต่จริงๆเราไม่ได้คิดอะไรนะ มันติดปากอ่ะ แล้วเพื่อนคนนี้ของเราอ่ะ เขาค่อนข้าง.. นิสัยเด็ก เพราะถูกแม่เลี้ยงมาแบบตามใจ ติดหรูหน่อยๆ ทนความลำบากไม่ค่อยได้ อ่อนแอ บางทีอ่อนแอจนเราคิดว่านางสำออยมากกก เจ็บอะไรนิดอะไรหน่อยก็ไม่ทน เป็นคนชอบเอาแต่ใจด้วย แล้วตั้งแต่อยู่กับนางมา ช่วงที่เรียนด้วยกัน นางไม่ถนัดวิชาอะไรเลยค่ะ จะมีเพื่อนๆคอยหนุนหลังตลอด เวลาสอบเพื่อนก็ส่งโพยให้ ไม่ว่าจะอะไรก็จะมีเพื่อนนี่ล่ะค่ะ ช่วยตลอดรวมทั้งเราด้วย บางทีเราทนไม่ไหวก็บ่นเขานะว่า ถ้าวันหนึ่งแกไม่มีเพื่อน แกจะทำไงวะ พวกเราไม่ได้อยู่กับแกตลอดนะ นางก็จะทำหน้าไม่พอใจเรา เอาตรงๆก็รู้สึกไม่ดีแหละค่ะ บ่นเพราะเป็นห่วง เราจะด่าจะว่าอะไรเราก็ห่วงเขาทั้งนั้น แต่มีครั้งหนึ่งวันนั้นเป็นวันเกิดเรา เราทะเลาะกันหนักมาก เพิ่งผ่านมาได้10เดือนนี้เอง นางบ่นเรื่องเราให้เพื่อนๆในกลุ่มฟัง ว่าชอบด่า ด่ามันแรง บางทีมันก็น้อยใจ (มีเพื่อนคนหนึ่งเอามาเล่าให้เราฟัง) ตอนเราได้ยินงั้นก็ เออ ก็เข้าใจมันนะว่าบางทีเราก็ด่ามันแรงเกินไป แต่เราอดไม่ได้อ่ะ นางเป็นคนที่น่าหงุดหงิดอ่ะ บางเรื่องก็ดี แต่มันเอามาลบล้างกันไม่ได้เลย แล้วตอนนี้พวกเราฝึกงานกันอยู่ค่ะ ไปกันสามคน มีเราแล้วก็ นาง กับ ม (ขอใช้อักษรย่อนะคะ)  ช่วงที่ฝึกงานก็มีปัญหานิดหน่อยค่ะ นาง กับ ม ก็เลยทะเลาะกัน ตอนนางนั่งอยู่กับเรา นางก็นินทา ระบายเรื่องต่างๆของ ม ให้เราฟัง อ่ะ เราก็ฟัง อันไหนจริงเราก็เสริมไปหน่อยเพราะ ม มันผิดจริงๆ แต่นางก็เริ่มพูดในทางที่ไม่ดีเรื่อยๆ เราก็พยักหน้าไปเฉยๆ พอเลิกคุยกับนาง เราได้มีโอกาสอยู่ ม แล้ว ม เนี่ย ก็พูดถึงนางให้เราฟังบ้าง ก็บ่นๆ แหละค่ะ คือในหัวเรานี่แบบ.. อ่ะ พวกแกยังนินทากันเองเลยเนาะ แล้วระหว่างฝึกงาน ม ลุก นางก็จะบ่นเรื่อง ม ให้ฟังอีก นาง ลุก ม ก็เล่าเรื่อง นาง ให้ฟัง จนเราก็คิดนะว่า เออ.. พวกแกก็คงนินทาเราเหมือนกันแหละ แล้วที่พักที่เราอยู่ก็มีปัญหา พวกเราเลยกลับมาอยู่บ้านกัน ตอนแรก ม มานอนบ้านเรา มันเกรงใจเลยไปอยู่หอ เดือนละ 500 ห้องเล็กแต่อยู่คนเดียวก็พออยู่ได้ค่ะ ส่วนนางคนนั้น ก็อยู่บ้าน แต่แม่นางห่วง ม เลยให้นางไปอยู่ด้วยแต่นางบอกกับแม่ว่านางอยู่ไม่ได้หรอก ห้องมันเล็ก วันต่อมา นางบอกว่าแม่เห็นรีสอร์ทที่นู่นให้ไปถามว่าเท่าไร แม่กับป้านางจะลงทุนให้ (ที่ๆเราฝึกงานนี่ไม่ได้ตังค์นะคะ)
นางก็ไปถาม มันตกเดือนละ 6,000 ค่ะ นางก็ดูอยากไปอยู่เพราะนางมีแฟนค่ะ ถ้านางอยู่นั่น นางก็จะอิสระ นางบอกถ้านางอยู่ไม่ได้จะให้เขามาอยู่เป็นเพื่อน
อื้มมมม แล้วแต่เลย เราเคยบ่นนางเรื่องนี้ด้วย สุดท้ายก็ห้ามไรไม่ได้ เราก็บ่นนางอีกว่า ถ้าแกจะอยู่อ่ะสำหรับเรามันไม่คุ้มนะ แกไม่ได้เงินเดือน
แล้วแกลองคิดดูดิว่าถ้าวันหนึ่งแกไม่มีแม่กับป้า แกจะทำไง เขาไม่ได้อยู่กับแกตลอดหรอกนะ นางก็บอก ก็ไม่รู้ ดูก่อน เราเอาเรื่องนี้ไปคุยกับแม่ แม่ก็บอกปล่อยไปเถอะ บ้านเขามีเงินก็ปล่อยไป เราอยากปล่อย แต่มันแบบ.. ยังไงไม่รู้ เราบอกไม่ถูก บางทีเราก็อยากระบายให้เพื่อนคนอื่นฟังบ้าง แต่ไม่มีโอกาสเลย คือด้วยความที่นางดูเป็นคนน่าสงสารอ่ะ เวลาเราด่าหรืออะไร เราจะดูยไปทันทีเลย ที่เราบอกทะเลาะเรื่องวันเกิดวันนั้นนางร้องไห้กับเพื่อน ตอนนั้นเราโมโหฟึดฟัดเลยกลับบ้านก่อน แล้วเราก็ไปแอบร้องไห้คนเดียว นางได้ระบายนั่นนี่กับเพื่อนคนอื่นๆ แต่เราทำได้แค่เงียบไว้ ไม่ว่าจะเรื่องงานหรืออะไร นางจะมีหน้าที่แค่ปริ้นท์อย่างเดียว พอบอกให้ลองทำ power point บ้าง นางก็จะบอกทำไม่เป็น เราก็หงุดหงิดอ่ะ เลยบอกว่า ทำไม่เป็น ก็หัดทำดิ นางก็จะฟึดฟัดไม่พอใจ มันหลายเรื่องอ่ะค่ะ ที่เรามาตั้งกระทู้เพราะเราไม่มีใครให้ระบายจริงๆ เราเบื่อมันอ่ะ ไม่อยากมาคอยห่วงคอยว่าอะไรมันแล้ว แต่มันอดไม่ได้จริงๆ แต่ถ้าเป็นแบบนี้เรื่อยๆเราก็อึดอัด มันพอจะมีวิธีอะไรไหมคะ แบบ..ก็ยังห่วงอยู่ แต่ไม่ต้องแสดงออกเยอะอะไรแบบนั้นแล้ว