ผมก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆคนนึงนะครับ....ไม่ได้หล่อมากมาย...ไม่ได้ขี้เหล่
เรื่องราวมีอยู่ว่า ผมชอบ ผญ คนนึงในบริษัท แทนว่าเอละกันคับ เอเคยเรียนที่เดียวกันมารู้จักห่างๆ เดิมทีเอทำงานคนละที่กันตอนนั้นผมก็คิดจะจีบอยู่เหมือนกันแต่เหมือนผมจะเจียมตัวแหละเอคงไม่สนใจก็เลยเงียบๆไป ที่นี้เอเค้าเปลี่ยนงานแล้วย้ายมาทำบริษัทเดียวกัน เอเป็นคนสดใส ร่าเริง ยิ้มแย้มแจ่มใสตลอด ไม่คิดอะไรมาก เฮฮากับเพื่อนๆ ส่วนใหญ่จะอยู่กับเพื่อนๆ ไปไหนเที่ยวไหนมักจะนัดกับเพื่อนๆตลอด ส่วนงานของเอกับผมอยุ่คนละส่วนกัน โอกาศได้เจอกันน้อยมาก ด้วยความที่ผมโสดมานาน แล้วเอก็โสดมาได้สักพักแล้วหละ ผมก็คิดจะจีบ
วันแรกผมเจอเอในชุดอบรม เราจำกันได้ทันที่ในใจผมคิดนะว่าพรมลิขิตอาจมีจริงก็ได้เราได้ทำงานที่เดียวกัน ผมก็เลยคิดว่า เอาว่ะ ยังไงก็ลองมันสักครั้งผมก็ได้ เฟสขอlineเอไปตามระเบียบ พอได้ไลมาผมจะรีรออะไรหละคับ ตอนแรกผมไม่กล้าคุยกับเอมากหรอกกลัวเอรำคาญ ส่วนใหญ่จะทักทุกเช้าตอนตื่น และก่อนเข้านอนคับเพราะในใจผมก็ยังคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรดี เจียมตัวเองดีกว่าไหมอย่าไปคาดหวังอะไรมาก(ทุกวันนี้ก็เป็นอย่างนั้นนะ) บางครั้งผมจะถ่ายรูปว่าตัวเองว่าทำกิจกรรมอะไรบ้าง ส่งไปให้เอแต่ไม่เยอะนะคับกลัวเทอรำคาญ บางที่เอก็จะส่งรูปกลับมาบ้างบางครั้ง และตอบกลับมาว่าทำอะไรอยู่ แค่เทอตอบกลับมาผมก็รู้สึกดีใจแล้วคับ รู้สึกมีความหวังถึงจะไม่มากก็ตาม ผมจะชอบให้กำลังใจทุกครั้งที่เอาต้องสอบ หรือทำงานเหนื่อย เป็นห่วงเวลาเทอไม่สบาย ถึงจะไม่ใช่คำพูดที่ดีเท่าไร คำพูดง่ายๆเช่น "สู้ๆ" "โอ๋ๆไม่เป็นไรนะคับ" เกือบทุกคืนก่อนนอนผมจะเขียนไดอารี่ ว่าวันนี้รู้สึกยังไงอะไรบ้างเกี่ยวกับเอในมือถือ เหมือนผมจะไม่ได้เจอเทอเลยใช่ไหมคับ คงเป็นแบบนั้น ใครจะมาสนใจกับคนที่อยู่แค่ในแชทมีแต่คำพูดใช่ไหมหละ หลายคนคิดแบบนั้น ตอนแรกๆ ด้วยความที่ส่วนงานเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ปกติผมจะเข้างานตอนเก้าโมงคับ แต่ผมก็อยากจะจีบเทอดู ผมเลยเปลี่ยนเวลาใหม่ ตื่นตั้งแต่ตี5 (บ้านผมอยู่ไกลออฟฟิตอะนะ และส่วนงานสาขาที่เทอทำไม่ได้อยู่ใกล้ออฟฟิตเลย) เอาขนม นม ไปวางที่เทอต้องมาเอาของทุกเช้าและติดคำพูดเขียนลงกระดาษเล็กน้อยให้เอรู้นะว่าเป็นของเทอ และผมเอามาให้ ครั้งแรกๆเอไลมาขอบคุณ แต่พอสาม-สี่ เอก็ไลมาบอกว่าไม่ต้องแล้วหละ เกรงใจ ในใจผมคิดว่า แห้วแน่ๆกรู ก็นะ น่าจะรู้ตัวตั้งแต่แรกแล้วหละ ผมก็เงียบไปนะคับ มีทักเอบ้าง แต่ไม่กล้าเยอะเหมือนเดิมกลัวเทอจะไม่คุยกับผมเลย พอผ่านไปได้เกือบเดือนอะมั้ง เอต้องเข้ามาอบรมที่ออฟฟิตเดือนนึง ความหวังผมก็เริ่มมีแล้วสิ่ แต่ผมก็ทำตัวเหมือนเดิมนะ โดยปกติแล้วกิจกรรมทุกวันของผมหลังเลิกงานคือออกกำลังกาย เป็นที่ๆเดียวกับที่ เอต้องผ่านเข้าที่อบรมพอดี วันนั้นผมเจอเอกับเพื่อนๆ เอเอ่ยปากชวนผมไปหาอะไรกินหลังเลิกงานกับเพือ่นๆซึ่งปกติเป็นเวลาที่ผมออกกำลังกาย แต่ผมก็ไม่รีรอที่จะตอบตกลงเทอนะ วันนั้นหลังกินข้าวเสร็จ ผมก็อ้างโนน้ๆนี้ เพื่อผ่านไปส่งเทอแถวบ้าน (กลับทางอื่นง่ายกว่าเยอะแต่ไม่ไปอยากไปส่ง) วันนั้นผมรู้สึกมีความสุขมากเลยหลังจากนั้น ข้าวกลางวันผมก็หาโอกาศไปกินข้าวกับเอไปนั้งรอบ้าง อะไรบ้าง เจอบ้างไม่เจอบ้าง (ก็คนมันแอบชอบนี้นะ) จะได้หาโอกาศคุยเยอะๆมั้งนะ มีอยู่ศุกร์นึง เอชวนผมไปเดินเล่น ช๊อบปิ้ง ซื้อของ ผมรู้สึกมีความสุขนะคิดว่า อาจจะมีหวังแล้วมั้ง เราไปหาอะไรกิน ซื้อของมาคนละอย่าง และผมก็อ้างไปส่งเทอแถวบ้านตามระเบียบหลังจากนั้น ก็คุยกันเยอะขึ้นหน่อย และผมตัวสินใจว่าจะเปลี่ยนเวลาออกกำลังกายมาเป็นตอนเช้าแทนเพื่อจะได้ไปส่งเอตอนเย็น ก็เหลือเวลาไม่ถึงเดือนนี้คงจะเจอกันลำบากแล้ว วันแรก ผมเลิกงานเกือบจะกลับพร้อมเทอไม่ทันต้องวิ่งตามไป (ปกติเทอจะค่อยเปิดดูไลดูเฟสมั้งนะผมคิดว่า) ^^ วันที่สอง เทอไลมาบอกว่าเลิกละ ผมรีบลงไปไม่เจอ ผมเลยนั้งรอ เอไลมาบอกอีกทีขึ้นรถไปกับเพื่อนแล้ว เอบอกว่าเพื่อนออกมาแล้วอะ ผมรู้สึกเฟลมากเลย แต่ทำอะไรไม่ได้ ผมก็เลยไลไปบอกว่า วันหลังถ้าเลิกแล้วไลมาเลยนะจะได้รอทันหรือถ้าไม่รอก็บอกนะ ขอบคุณคับ เอทักไลกลับมาอีกทีวันต่อไป ถามว่าโกรธหลอ ผมบอกเปล่า แล้วเอก็บอกว่าวันหลังจะบอกเลย ผมก็ส่งหน้ายิ้มๆไป แล้วบอกว่าตั้งใจเทรนหละแล้วเทอก็อ่านในเวลาต่อมาแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร ผมก็ทำเหมือนเคยคับไปรอเทอที่เดินตงที่เอมากินข้าวประจำแต่ไม่เจอ.....อันนี้ปัจจุบันแล้วคับ
ผมถามพี่ๆเพื่อนๆหลายคนนะว่าทำไง บางคนบอกว่าถามไปตรงๆ ว่าคิดยังไงรู้สึกยังไงจะได้ไม่เสียเวลา
บางคนบอกว่า อยู่นิ่งๆปล่อยให้ความรู้สึกมันพาไป อย่าไปรีบ
ผมนึกสงสัยตัวเองว่าผมจะทำยังไงต่อดี รู้สึกเหมือนกันอยากถาม อยากบอกความในใจไปเลย แต่ในใจผมก็รู้สึกว่าเทอคงไม่คิดอะไรกับเราหรอก ตามความรู้สึกว่าแห้วแน่ๆ ขอถามเพื่อนๆหน่อยคับว่าจะทำยังไงต่อไปดี
ปัญหาหัวใจ....วัยรุ่น.....ชีวิตในบริษัท
เรื่องราวมีอยู่ว่า ผมชอบ ผญ คนนึงในบริษัท แทนว่าเอละกันคับ เอเคยเรียนที่เดียวกันมารู้จักห่างๆ เดิมทีเอทำงานคนละที่กันตอนนั้นผมก็คิดจะจีบอยู่เหมือนกันแต่เหมือนผมจะเจียมตัวแหละเอคงไม่สนใจก็เลยเงียบๆไป ที่นี้เอเค้าเปลี่ยนงานแล้วย้ายมาทำบริษัทเดียวกัน เอเป็นคนสดใส ร่าเริง ยิ้มแย้มแจ่มใสตลอด ไม่คิดอะไรมาก เฮฮากับเพื่อนๆ ส่วนใหญ่จะอยู่กับเพื่อนๆ ไปไหนเที่ยวไหนมักจะนัดกับเพื่อนๆตลอด ส่วนงานของเอกับผมอยุ่คนละส่วนกัน โอกาศได้เจอกันน้อยมาก ด้วยความที่ผมโสดมานาน แล้วเอก็โสดมาได้สักพักแล้วหละ ผมก็คิดจะจีบ
วันแรกผมเจอเอในชุดอบรม เราจำกันได้ทันที่ในใจผมคิดนะว่าพรมลิขิตอาจมีจริงก็ได้เราได้ทำงานที่เดียวกัน ผมก็เลยคิดว่า เอาว่ะ ยังไงก็ลองมันสักครั้งผมก็ได้ เฟสขอlineเอไปตามระเบียบ พอได้ไลมาผมจะรีรออะไรหละคับ ตอนแรกผมไม่กล้าคุยกับเอมากหรอกกลัวเอรำคาญ ส่วนใหญ่จะทักทุกเช้าตอนตื่น และก่อนเข้านอนคับเพราะในใจผมก็ยังคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรดี เจียมตัวเองดีกว่าไหมอย่าไปคาดหวังอะไรมาก(ทุกวันนี้ก็เป็นอย่างนั้นนะ) บางครั้งผมจะถ่ายรูปว่าตัวเองว่าทำกิจกรรมอะไรบ้าง ส่งไปให้เอแต่ไม่เยอะนะคับกลัวเทอรำคาญ บางที่เอก็จะส่งรูปกลับมาบ้างบางครั้ง และตอบกลับมาว่าทำอะไรอยู่ แค่เทอตอบกลับมาผมก็รู้สึกดีใจแล้วคับ รู้สึกมีความหวังถึงจะไม่มากก็ตาม ผมจะชอบให้กำลังใจทุกครั้งที่เอาต้องสอบ หรือทำงานเหนื่อย เป็นห่วงเวลาเทอไม่สบาย ถึงจะไม่ใช่คำพูดที่ดีเท่าไร คำพูดง่ายๆเช่น "สู้ๆ" "โอ๋ๆไม่เป็นไรนะคับ" เกือบทุกคืนก่อนนอนผมจะเขียนไดอารี่ ว่าวันนี้รู้สึกยังไงอะไรบ้างเกี่ยวกับเอในมือถือ เหมือนผมจะไม่ได้เจอเทอเลยใช่ไหมคับ คงเป็นแบบนั้น ใครจะมาสนใจกับคนที่อยู่แค่ในแชทมีแต่คำพูดใช่ไหมหละ หลายคนคิดแบบนั้น ตอนแรกๆ ด้วยความที่ส่วนงานเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ปกติผมจะเข้างานตอนเก้าโมงคับ แต่ผมก็อยากจะจีบเทอดู ผมเลยเปลี่ยนเวลาใหม่ ตื่นตั้งแต่ตี5 (บ้านผมอยู่ไกลออฟฟิตอะนะ และส่วนงานสาขาที่เทอทำไม่ได้อยู่ใกล้ออฟฟิตเลย) เอาขนม นม ไปวางที่เทอต้องมาเอาของทุกเช้าและติดคำพูดเขียนลงกระดาษเล็กน้อยให้เอรู้นะว่าเป็นของเทอ และผมเอามาให้ ครั้งแรกๆเอไลมาขอบคุณ แต่พอสาม-สี่ เอก็ไลมาบอกว่าไม่ต้องแล้วหละ เกรงใจ ในใจผมคิดว่า แห้วแน่ๆกรู ก็นะ น่าจะรู้ตัวตั้งแต่แรกแล้วหละ ผมก็เงียบไปนะคับ มีทักเอบ้าง แต่ไม่กล้าเยอะเหมือนเดิมกลัวเทอจะไม่คุยกับผมเลย พอผ่านไปได้เกือบเดือนอะมั้ง เอต้องเข้ามาอบรมที่ออฟฟิตเดือนนึง ความหวังผมก็เริ่มมีแล้วสิ่ แต่ผมก็ทำตัวเหมือนเดิมนะ โดยปกติแล้วกิจกรรมทุกวันของผมหลังเลิกงานคือออกกำลังกาย เป็นที่ๆเดียวกับที่ เอต้องผ่านเข้าที่อบรมพอดี วันนั้นผมเจอเอกับเพื่อนๆ เอเอ่ยปากชวนผมไปหาอะไรกินหลังเลิกงานกับเพือ่นๆซึ่งปกติเป็นเวลาที่ผมออกกำลังกาย แต่ผมก็ไม่รีรอที่จะตอบตกลงเทอนะ วันนั้นหลังกินข้าวเสร็จ ผมก็อ้างโนน้ๆนี้ เพื่อผ่านไปส่งเทอแถวบ้าน (กลับทางอื่นง่ายกว่าเยอะแต่ไม่ไปอยากไปส่ง) วันนั้นผมรู้สึกมีความสุขมากเลยหลังจากนั้น ข้าวกลางวันผมก็หาโอกาศไปกินข้าวกับเอไปนั้งรอบ้าง อะไรบ้าง เจอบ้างไม่เจอบ้าง (ก็คนมันแอบชอบนี้นะ) จะได้หาโอกาศคุยเยอะๆมั้งนะ มีอยู่ศุกร์นึง เอชวนผมไปเดินเล่น ช๊อบปิ้ง ซื้อของ ผมรู้สึกมีความสุขนะคิดว่า อาจจะมีหวังแล้วมั้ง เราไปหาอะไรกิน ซื้อของมาคนละอย่าง และผมก็อ้างไปส่งเทอแถวบ้านตามระเบียบหลังจากนั้น ก็คุยกันเยอะขึ้นหน่อย และผมตัวสินใจว่าจะเปลี่ยนเวลาออกกำลังกายมาเป็นตอนเช้าแทนเพื่อจะได้ไปส่งเอตอนเย็น ก็เหลือเวลาไม่ถึงเดือนนี้คงจะเจอกันลำบากแล้ว วันแรก ผมเลิกงานเกือบจะกลับพร้อมเทอไม่ทันต้องวิ่งตามไป (ปกติเทอจะค่อยเปิดดูไลดูเฟสมั้งนะผมคิดว่า) ^^ วันที่สอง เทอไลมาบอกว่าเลิกละ ผมรีบลงไปไม่เจอ ผมเลยนั้งรอ เอไลมาบอกอีกทีขึ้นรถไปกับเพื่อนแล้ว เอบอกว่าเพื่อนออกมาแล้วอะ ผมรู้สึกเฟลมากเลย แต่ทำอะไรไม่ได้ ผมก็เลยไลไปบอกว่า วันหลังถ้าเลิกแล้วไลมาเลยนะจะได้รอทันหรือถ้าไม่รอก็บอกนะ ขอบคุณคับ เอทักไลกลับมาอีกทีวันต่อไป ถามว่าโกรธหลอ ผมบอกเปล่า แล้วเอก็บอกว่าวันหลังจะบอกเลย ผมก็ส่งหน้ายิ้มๆไป แล้วบอกว่าตั้งใจเทรนหละแล้วเทอก็อ่านในเวลาต่อมาแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร ผมก็ทำเหมือนเคยคับไปรอเทอที่เดินตงที่เอมากินข้าวประจำแต่ไม่เจอ.....อันนี้ปัจจุบันแล้วคับ
ผมถามพี่ๆเพื่อนๆหลายคนนะว่าทำไง บางคนบอกว่าถามไปตรงๆ ว่าคิดยังไงรู้สึกยังไงจะได้ไม่เสียเวลา
บางคนบอกว่า อยู่นิ่งๆปล่อยให้ความรู้สึกมันพาไป อย่าไปรีบ
ผมนึกสงสัยตัวเองว่าผมจะทำยังไงต่อดี รู้สึกเหมือนกันอยากถาม อยากบอกความในใจไปเลย แต่ในใจผมก็รู้สึกว่าเทอคงไม่คิดอะไรกับเราหรอก ตามความรู้สึกว่าแห้วแน่ๆ ขอถามเพื่อนๆหน่อยคับว่าจะทำยังไงต่อไปดี