สวัสดีคะ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะคะ ฉันเป็นนักเรียนไทย-มาเลเซีย คะ ฉันเรียนจบมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่ง จากประเทศมาเลเซียคะ ตอนที่เขียนกระทู้นี้ ฉันกลับมาเมืองไทยแล้วคะ ....ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าเมืองไทย นี่เรื่องจริงมากๆเลยนะคะ
เรื่องที่ฉันจะนำมาเล่า ก็มีอยู่ว่า...
ฉันมีแฟนอยู่คนหนึ่งคะ เค้าเป็นลูกครึ่งจีน-มาเลเซีย ขอบอกว่าน่ารักมาก ผิวขาว ตัวสูง จมูกโด่ง หล่อที่สุดในคลาสเรียนเลยก็ว่าได้คะ 55555
ในระหว่างที่ฉันอยู่ที่มาเลเซีย ตลอดระยะเวลา 4 ปี ก็มีเค้าคอยดูแล คอยช่วยเหลือ มารับ-ส่ง ระหว่างที่พักและที่เรียนคะ (ฉันพักอยู่บ้านโฮสต์คะ โฮสต์เป็นคนไทยแต่ไปได้สามีที่มาเลเซีย)
ฉันขอแทนชื่อแฟนว่า J แล้วกันนะคะ
ความรักของเราหวานแหววมาก J เค้าเป็นผู้ชายโรแมนติก ตามใจทุกอย่าง ฉันอยากไปไหน อยากทานอะไรเค้าก็ไม่เคยขัดใจ เราเป็นคู่รักที่น่าอิจฉาที่สุดในบรรดาเพื่อนๆเลยแหละคะ เราแทบจะไม่ห่างกันเลย เราสนิทกันมาก คุยกันทุกเรื่อง ฉันนี่ให้ใจเค้าไปเต็มๆเลยล่ะคะ แล้วเราก็มีสัญญาใจระหว่างกัน คือถ้าเราเรียนจบแล้ว เราจะเที่ยวทะเลด้วยกัน เค้าจะมาเที่ยวเมืองไทยกับฉัน...
แต่...เรื่องที่ไม่มีใครคาดฝันก็เกิดขึ้น โดยเฉพาะฉัน มันเป็นวันที่ฉันกลัวมากที่สุด นั่นคือวันที่เราต้องแยกจากกัน จะจากเป็น จากตาย ยังไงก็เจ็บเท่ากันคะ !!!
ก่อนกลับมาเมืองไทย 2 วัน J มาหาฉันที่บ้านโฮสต์ ครั้งนี้โฮสต์อนุญาติให้ J เข้ามาในบ้านได้ เรานั่งคุยกันสักพัก J ก็เริ่มเกิ่นเรื่อง บางเรื่องขึ้น เค้าถามฉันว่า "อยู่ได้ไหมถ้าไม่มีเค้า" คนฟังแทบซ็อกคะ ก่อนหน้านี้ ตลอดระยะเวลา 4 ปี เค้าไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย ฉันไม่ได้ตอบคำถามเค้า และฉันก็ถามเค้ากลับว่าเพราะอะไร ทำไมถึงพูดแบบนี้ออกมา J บอกกับฉันมาว่า "ผมขอโทษ แต่...คุณช่วยตอบคำถามผมได้ไหม คุณจะอยู่ได้ไหมถ้าไม่มีผมคอยดูแลแล้ว" ได้ยินแค่นั้น น้ำตาจากไหนไม่รู้ก็หลินไหลมาเป็นสาย ภาพของเค้าที่อยู่ตรงหน้าฉันมันเบลอไปหมดเพราะน้ำตามาบดบัง เค้านั่งมองหน้าฉัน โดยที่ไม่แม้แต่จะเช็ดน้ำตาให้ ไม่พูดอะไรสักคำ และเค้าก็เดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้ฉันนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้น....
วันที่กลับเมืองไทย
ฉันไม่เห็นม้แต่เงาของ J ที่สนามบิน หลังจากวันนั้นเค้าก็ไม่ติดต่อมาอีกเลย T^T
ก่อนขึ้นเครื่องฯ มีเมสเซจ จาก J ส่งมา... "ขอให้เดินทางปลอดภัย ถึงเมืองไทยแล้วช่วยติดต่อกลับหาผม ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่ง" เพียงเท่านั้น ก็ทำให้ฉันยิ้มออกอีกครั้ง ฉันคิดว่าเค้าจะหายไปแล้วซะอีก
หลังจากที่มาถึงเมืองไทย ฉันก็ติดต่อกลับไปหา J การติดต่อกลับหาคนรักครั้งนี้ มันเปลี่ยนชีวิตรักของเรา ไปตลอดกาล
ฉันได้รับข่าวร้ายจากแดนไกล แฟนที่ฉันรักที่สุด คนที่ดูแลฉันได้ดีที่สุดในตอนที่ฉันห่างพ่อแม่ เค้ากลับบอกลาฉันดื้อๆ ฉันแทบไม่ได้ตอบอะไรเค้าเลย มีแต่เค้าที่ขอลา ขอโทษ ! ฉันรักเค้ามาก แต่ในนาทีนั้นมันพูดไม่ออก แล้วถึงฉันรั้งยังไงเค้าคงต้องไปอยู่ดี... พอฉันกลับมาเมืองไทย เค้ากลับทิ้งทุกอย่างของเรา ฝันที่เราเคยวาดด้วยกันไว้ เค้าก็ทิ้งมัน
ตอนนี้ฉันก็อยู่คนเดียว อยู่กับเงาไปวันๆ ฉันตัดสินใจไปอยู่บ้านป้าที่ระยอง เพราะหวังว่าเค้าจะมาตามสัญญา............
ฉันรอเค้ามาเกือบ 3 เดือนแล้ว คะ ในที่สุดสิ่งที่ฉันรอมานานก็เป็นจริง
ฉันดีใจมากที่ได้เห็นเพื่อนสนิทของเค้าที่ระยอง ด้วยความดีใจฉันเลยรีบวิ่งไปหา N เพื่อนสนิทของ J พอ N เห็นฉัน เค้าก็ทำหน้าตกใจ แล้วถามว่าฉันมาได้ไง ไม่นานก็มีผู้หญิงคนนึงวิ่งมา แล้วก็มีผู้ชายคนนึงวิ่งตามมา !!!!!!!!!! เค้าใช่คนที่ฉันรอจริงๆด้วย J มาตามสัญญา แต่...เค้ามากับผู้หญิงอีกคน ที่ไม่ใช่ฉัน สัญญาของเรา เค้ากลับเอาไปใช้กับคนอื่น พอเค้าเห็นหน้าฉัน เค้าก็ขอคุยด้วย โดยที่บอกแฟนใหม่ของเค้าว่าฉันเป็นเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน
พอลับตาคน เราก็นั่งคุยกัน คุยอย่างคนแปลกหน้า เค้าอยู่ห่างฉันมาก ไม่สบตา ทำเหมือนกับว่าเราเป็นเพื่อนกันจริงๆ สำหรับเค้าฉันคงเป็นเพื่อนจริงๆ แต่สำหรับฉัน ฉันทำใจไม่ได้...
เค้ายังคงถามคำถามเดิมที่เคยถามมาตลอด 5 ปี ฉันไม่ค่อยชอบนอนเค้ายังจำได้ ฉันชอบกินขนมที่ไม่มีประโยชน์เค้ายังจำได้ เค้ายังจำชีวิตประจำของฉันได้ทุกอย่าง คำถามพวกนี้มันทำให้ฉันร้องไห้ เค้าเดินมาใกล้ๆแล้วเช็ดน้ำตา วังหวะนั้นฉันสังเกตเห็นแหวนที่นิ้วกลางของเค้า (ตามธรรมเนียมของคนมาเลเซีย เค้าจะไม่ใส่แหวนถ้ายังโสด นิ้วกลางใส่สำหรับคนที่มีคู่หมั่น... ส่วนนิ้วนางสำหรับคนที่แต่งงานแล้ว) ฉันจุกจนพูดไม่ออก เค้าไม่คิดจะบอกฉันสักคำเรื่องนี้ ถ้ารู้แบบนี้ฉันคงไม่รอ ถ้ารู้แบบนี้ฉันคงไม่มาอยู่ที่นี้ คงไม่ต้องมาเจอภาพนี้
แล้วฉันก็เลือกหายออกจากชีวิตเค้า... แต่ เค้าก็จะเป็นคนที่ฉันจดจำไปตลอดชีวิต
รักนี้...ไม่มีลืม (จะเก็บเธอไว้ในส่วนลึก)
เรื่องที่ฉันจะนำมาเล่า ก็มีอยู่ว่า...
ฉันมีแฟนอยู่คนหนึ่งคะ เค้าเป็นลูกครึ่งจีน-มาเลเซีย ขอบอกว่าน่ารักมาก ผิวขาว ตัวสูง จมูกโด่ง หล่อที่สุดในคลาสเรียนเลยก็ว่าได้คะ 55555
ในระหว่างที่ฉันอยู่ที่มาเลเซีย ตลอดระยะเวลา 4 ปี ก็มีเค้าคอยดูแล คอยช่วยเหลือ มารับ-ส่ง ระหว่างที่พักและที่เรียนคะ (ฉันพักอยู่บ้านโฮสต์คะ โฮสต์เป็นคนไทยแต่ไปได้สามีที่มาเลเซีย)
ฉันขอแทนชื่อแฟนว่า J แล้วกันนะคะ
ความรักของเราหวานแหววมาก J เค้าเป็นผู้ชายโรแมนติก ตามใจทุกอย่าง ฉันอยากไปไหน อยากทานอะไรเค้าก็ไม่เคยขัดใจ เราเป็นคู่รักที่น่าอิจฉาที่สุดในบรรดาเพื่อนๆเลยแหละคะ เราแทบจะไม่ห่างกันเลย เราสนิทกันมาก คุยกันทุกเรื่อง ฉันนี่ให้ใจเค้าไปเต็มๆเลยล่ะคะ แล้วเราก็มีสัญญาใจระหว่างกัน คือถ้าเราเรียนจบแล้ว เราจะเที่ยวทะเลด้วยกัน เค้าจะมาเที่ยวเมืองไทยกับฉัน...
แต่...เรื่องที่ไม่มีใครคาดฝันก็เกิดขึ้น โดยเฉพาะฉัน มันเป็นวันที่ฉันกลัวมากที่สุด นั่นคือวันที่เราต้องแยกจากกัน จะจากเป็น จากตาย ยังไงก็เจ็บเท่ากันคะ !!!
ก่อนกลับมาเมืองไทย 2 วัน J มาหาฉันที่บ้านโฮสต์ ครั้งนี้โฮสต์อนุญาติให้ J เข้ามาในบ้านได้ เรานั่งคุยกันสักพัก J ก็เริ่มเกิ่นเรื่อง บางเรื่องขึ้น เค้าถามฉันว่า "อยู่ได้ไหมถ้าไม่มีเค้า" คนฟังแทบซ็อกคะ ก่อนหน้านี้ ตลอดระยะเวลา 4 ปี เค้าไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย ฉันไม่ได้ตอบคำถามเค้า และฉันก็ถามเค้ากลับว่าเพราะอะไร ทำไมถึงพูดแบบนี้ออกมา J บอกกับฉันมาว่า "ผมขอโทษ แต่...คุณช่วยตอบคำถามผมได้ไหม คุณจะอยู่ได้ไหมถ้าไม่มีผมคอยดูแลแล้ว" ได้ยินแค่นั้น น้ำตาจากไหนไม่รู้ก็หลินไหลมาเป็นสาย ภาพของเค้าที่อยู่ตรงหน้าฉันมันเบลอไปหมดเพราะน้ำตามาบดบัง เค้านั่งมองหน้าฉัน โดยที่ไม่แม้แต่จะเช็ดน้ำตาให้ ไม่พูดอะไรสักคำ และเค้าก็เดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้ฉันนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้น....
วันที่กลับเมืองไทย
ฉันไม่เห็นม้แต่เงาของ J ที่สนามบิน หลังจากวันนั้นเค้าก็ไม่ติดต่อมาอีกเลย T^T
ก่อนขึ้นเครื่องฯ มีเมสเซจ จาก J ส่งมา... "ขอให้เดินทางปลอดภัย ถึงเมืองไทยแล้วช่วยติดต่อกลับหาผม ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่ง" เพียงเท่านั้น ก็ทำให้ฉันยิ้มออกอีกครั้ง ฉันคิดว่าเค้าจะหายไปแล้วซะอีก
หลังจากที่มาถึงเมืองไทย ฉันก็ติดต่อกลับไปหา J การติดต่อกลับหาคนรักครั้งนี้ มันเปลี่ยนชีวิตรักของเรา ไปตลอดกาล
ฉันได้รับข่าวร้ายจากแดนไกล แฟนที่ฉันรักที่สุด คนที่ดูแลฉันได้ดีที่สุดในตอนที่ฉันห่างพ่อแม่ เค้ากลับบอกลาฉันดื้อๆ ฉันแทบไม่ได้ตอบอะไรเค้าเลย มีแต่เค้าที่ขอลา ขอโทษ ! ฉันรักเค้ามาก แต่ในนาทีนั้นมันพูดไม่ออก แล้วถึงฉันรั้งยังไงเค้าคงต้องไปอยู่ดี... พอฉันกลับมาเมืองไทย เค้ากลับทิ้งทุกอย่างของเรา ฝันที่เราเคยวาดด้วยกันไว้ เค้าก็ทิ้งมัน
ตอนนี้ฉันก็อยู่คนเดียว อยู่กับเงาไปวันๆ ฉันตัดสินใจไปอยู่บ้านป้าที่ระยอง เพราะหวังว่าเค้าจะมาตามสัญญา............
ฉันรอเค้ามาเกือบ 3 เดือนแล้ว คะ ในที่สุดสิ่งที่ฉันรอมานานก็เป็นจริง
ฉันดีใจมากที่ได้เห็นเพื่อนสนิทของเค้าที่ระยอง ด้วยความดีใจฉันเลยรีบวิ่งไปหา N เพื่อนสนิทของ J พอ N เห็นฉัน เค้าก็ทำหน้าตกใจ แล้วถามว่าฉันมาได้ไง ไม่นานก็มีผู้หญิงคนนึงวิ่งมา แล้วก็มีผู้ชายคนนึงวิ่งตามมา !!!!!!!!!! เค้าใช่คนที่ฉันรอจริงๆด้วย J มาตามสัญญา แต่...เค้ามากับผู้หญิงอีกคน ที่ไม่ใช่ฉัน สัญญาของเรา เค้ากลับเอาไปใช้กับคนอื่น พอเค้าเห็นหน้าฉัน เค้าก็ขอคุยด้วย โดยที่บอกแฟนใหม่ของเค้าว่าฉันเป็นเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน
พอลับตาคน เราก็นั่งคุยกัน คุยอย่างคนแปลกหน้า เค้าอยู่ห่างฉันมาก ไม่สบตา ทำเหมือนกับว่าเราเป็นเพื่อนกันจริงๆ สำหรับเค้าฉันคงเป็นเพื่อนจริงๆ แต่สำหรับฉัน ฉันทำใจไม่ได้...
เค้ายังคงถามคำถามเดิมที่เคยถามมาตลอด 5 ปี ฉันไม่ค่อยชอบนอนเค้ายังจำได้ ฉันชอบกินขนมที่ไม่มีประโยชน์เค้ายังจำได้ เค้ายังจำชีวิตประจำของฉันได้ทุกอย่าง คำถามพวกนี้มันทำให้ฉันร้องไห้ เค้าเดินมาใกล้ๆแล้วเช็ดน้ำตา วังหวะนั้นฉันสังเกตเห็นแหวนที่นิ้วกลางของเค้า (ตามธรรมเนียมของคนมาเลเซีย เค้าจะไม่ใส่แหวนถ้ายังโสด นิ้วกลางใส่สำหรับคนที่มีคู่หมั่น... ส่วนนิ้วนางสำหรับคนที่แต่งงานแล้ว) ฉันจุกจนพูดไม่ออก เค้าไม่คิดจะบอกฉันสักคำเรื่องนี้ ถ้ารู้แบบนี้ฉันคงไม่รอ ถ้ารู้แบบนี้ฉันคงไม่มาอยู่ที่นี้ คงไม่ต้องมาเจอภาพนี้
แล้วฉันก็เลือกหายออกจากชีวิตเค้า... แต่ เค้าก็จะเป็นคนที่ฉันจดจำไปตลอดชีวิต