เมื่อผมตกหลุมรักคนที่ไม่มีตัวตน

กระทู้คำถาม

— You invite TheHorizon✌ to join the conversation. --
แมวผัดเผ็ด says :
   น้ำ
   อยู่ปะ
TheHorizon✌ says :
   อยู่
   มีไร?
   จะนอนแล้ว -.-
แมวผัดเผ็ด says :
   ไม่มีไร
   เจอกันพรุ่งนี้
TheHorizon✌ says :
   เออ
   ฝันดี
— TheHorizon✌ leaves the conversation. --

    “เฮ้อ.." ผมถอนหายใจ
     ผมปิดหน้าจอโน๊ตบุ๊คราคาถูกลงมา ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟที่อยู่ทางซ้ายมือ แล้วเดินไปล้มตัวลงบนเตียงที่อยู่ด้านข้าง
     นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่ ’น้ำ’ คนที่ผมเจอทางอินเตอร์เน็ตเมื่อสองปีก่อน ชวนผมออกไปดูหนัง
     มันคงจะดูเหมือนว่าเราเป็นคู่รักที่เจอกันทางอินเตอร์เน็ตธรรมดาๆคู่หนึ่ง แต่มันกลับไม่ใช่อย่างนั้น เพราะผมไม่เคยเจอน้ำเลยสักครั้งแม้ว่าเราเคยจะไปดูหนังด้วยกันถึงสองครั้งแล้วก็ตาม
     เราไม่ต้องเจอตัวกันหรอก แค่รู้ว่าอยู่ในโรงเดียวกันก็พอแล้ว นั้นคือคำพูดที่น้ำพูด
     ทุกครั้ง น้ำจะชวนผมไปพารากอนไม่ก็สยามในวันที่คนเยอะๆอย่างเช่นวันอาทิตย์ต้นเดือน หนังทั้งสองเรื่องที่น้ำเคยชวนไปดูรวมถึงเรื่องที่กำลังจะไปดูในวันพรุ่งนี้ก็เป็นรอบที่สองของวันอาทิตย์และเป็นหนังเรื่องที่ใครๆก็อยากดู เรียกได้ว่าเป็นรอบที่ถ้าคนเต็มโรงก็คงไม่แปลกใจเลย
     สองปีที่ผ่านมา ผมพร่ำบอกรักน้ำมาหลายครั้ง และผมก็พอใจกับความสัมพันธ์ของเราแม้ว่าเราจะไม่ได้เจอหน้ากัน ผมพอใจที่ได้คุยกับน้ำทุกวัน แม้ว่าบางทีน้ำจะไม่ว่างและบางครั้งบทสนทนาของเราจะไม่ได้ปะติดปะต่อกันแบบนาทีต่อนาทีก็ตาม อย่างไรก็ตาม ผมก็ยังมีคำถามหนึ่งในใจเสมอ
     น้ำรักผมรึเปล่า มันเป็นคำถามเดียวที่ผมถามอยู่เสมอ แต่ก็ไม่เคยได้รับคำตอบเลยสักครั้ง
     ตลอดสองปีที่เรารู้จักกันมา ผมได้เพียงแต่แชทกับน้ำเท่านั้น แชทที่ใช้รูปบันไดเลื่อนของพารากอนเป็นรูปโปรไฟล์ ผมมีทวิตของน้ำที่ไม่ได้ทวีตหรือรีทวิตอะไรไว้ทั้งนั้น ทั้งไม่ได้ฟอลใครไว้และยังห้ามไม่ให้ผมฟอลด้วย ผมยังมีอินสตาแกรมซึ่งไม่ได้ฟอลใครไว้อีกเช่นกัน แต่อันนี้มีผมฟอลน้ำอยู่คนเดียว ถึงน้ำจะลงรูปท้องฟ้าทุกๆวันแต่ที่ไม่มีคนฟอลคงเป็นเพราะน้ำล็อกเอาไว้
     ผมไม่เคยเห็นหน้าน้ำ หรือได้ยินเสียงของน้ำเลย ผมไม่รู้ว่าน้ำหน้าตาเป็นยังไงหรือว่าสูงแค่ไหน อายุเท่าไหร่ เรียนอยู่หรอ ทำงานแล้วหรอ บ้านอยู่กรุงเทพฯรึเปล่า หรือแม้แต่ว่าอยู่ในประเทศไทยรึเปล่าผมก็ยังไม่รู้ ถึงน้ำจะชวนไปดูหนังหรือไปเดินสยาม แล้วน้ำอยู่ตรงไหน แต่งตัวยังไง มากับใคร หรือว่ามาจริงๆรึเปล่าผมก็ไม่เคยได้รู้ น้ำอาจจะเป็นเพียงตัวตนหนึ่งที่ถูกใครบางคนสร้างขึ้นมาใช้คุยกับผมเพื่อความสนุกก็ได้
     น้ำมีตัวตนจริงรึเปล่า?
     ผมยังมีหวังอยู่มั้ยนะ?
     เป็นอีกคืนหนึ่งที่ผมคิดถึงน้ำทั้งคืน อยากจะให้น้ำได้รู้ ว่าสำหรับผม น้ำคือคนที่สำคัญที่สุด แม้ว่าน้ำจะไม่มีตัวตนก็ตาม

— TheHorizon✌ invites you to join the conversation. --
TheHorizon✌ says :
   เฮ้ยยยยยยยยยยย
   สนุกโว้ยยยยยยยยยย
   อยากดูภาคต่อแล้ว!!!!!!! >O<
แมวผัดเผ็ด says :
    555
   ไว้ภาคต่อเข้าแล้วมาดูด้วยกันปะ
TheHorizon✌ says :
   เออๆ
   เอาๆๆ : )

     ผมตอบแชททางโทรศัพท์มือถือในขณะที่กำลังจ่ายเงินให้กับพนักงานในร้านอาหารที่อยู่ในชั้นBของพารากอน
     หนังจบไปชั่วโมงกว่าแล้ว แต่น้ำก็พึ่งจะทักมา ถ้าหากน้ำไม่ได้มาดูจริงๆแล้วพึ่งจะนึกขึ้นได้ก็เลยทักมา มันก็คงไม่แปลกนักหรอก
     ผมคิดขณะลุกออกจากร้านอาหาร ผมไหลตามผู้คนมากมายไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ในใจก็แอบคิดไปว่า ในคนจำนวนมากมายมหาศาลนี้จะต้องมีน้ำอยู่แน่ๆ แต่แล้วผมก็หัวเราะแห้งๆให้ตัวเองเพราะรู้ว่าคงมโนไปเอง มันไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก
     และแล้วผมก็มาลงเอยอยู่ที่ร้านหนังสือร้านโปรด 'คิโนะคุนิยะ'

แมวผัดเผ็ด says :
   แล้วนี่ไปไหนต่อปะ
   กลับบ้านยัง
TheHorizon✌ says :
   บอกไม่ได้ : P

     คำตอบนี้อีกแล้ว
     นี่เป็นคำตอบของน้ำในเวลาที่น้ำต้องการจะหลีกเลี่ยงคำถามที่ตอบแล้วอาจสาวไปถึงตัวได้ แต่บางครั้งก็ใช้หลีกเลี่ยงคำถามธรรมดาๆเหมือนกัน ผมไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะยังไงผมก็ถอดใจที่จะเจอตัวน้ำอยู่แล้ว และผมก็ยังไม่อยากให้น้ำอึดอัดบอกเรื่องที่ไม่อยากบอกด้วย
     น้ำเป็นแบบนี้เสมอ ทั้งเป็นมิตรและลึกลับ เหมือนจะเข้าถึงได้ง่ายแต่ก็รู้สึกราวกับว่ายังเข้าไปไม่ถึงจิตใจนั้นด้วยในเวลาเดียวกัน แต่เพราะน้ำรับฟังและพูดคุยกับผมด้วยใจจริงๆ ผมถึงรักน้ำมาตลอด

TheHorizon✌ says :
   ร้านหนังสือสินะ : 3
   ไปหานิตยสารอ่านฟรีอีกแล้วอะดิ 5555
แมวผัดเผ็ด says :
   ถูก
   รู้ได้ไง 555
TheHorizon✌ says :
   เก่งไง -w-**

     ผมมักจะมาร้านหนังสือเพื่อมาหานิตยสารอ่านทุกครั้งที่มีเวลาว่าง ผมแอบดีใจเล็กๆที่น้ำรู้
     ที่จริงแล้วเรื่องพื้นฐานอย่างรสนิยม สีที่ชอบ ของที่ชอบ หรืองานอดิเรกของน้ำจริงๆแล้วผมก็รู้ เพียงแต่ว่าน้ำมักจะเปลี่ยนงานอดิเรกไปมา ของที่ชอบก็มีเยอะซะจนบางทีผมยังแอบคิดอยู่ว่า ถ้าน้ำเป็นแค่ตัวตนที่มครบางคนสร้างขึ้นมา คนที่สร้างน้ำขึ้นมาอาจจะสร้างสิ่งเหล่านั้นขึ้นมาแล้วเปลี่ยนมันเอาตามใจชอบก็ได้

TheHorizon✌ says :
   เบื่อ
   ทำไรอยู่
   เบื่อ
   คุยกันหน่อยยยยย
   _(: 3 J L)_

     น้ำทักมาหลังจากที่ผมเผลอเดินดูหนังสือภายในคิโนะคุนิยะอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง ผมตัดสินใจไม่ถูก ว่าจะซื้อหนังสือนิยายเล่มหนึ่งหรือจะรอให้เพื่อนอ่านจบก่อนแล้วค่อยยืมเพื่อนมาอีกทีดีนะ จริงๆถ้ามันสนุกก็คุ้มค่าแก่การเก็บนะ..
     วันนี้น้ำคงว่างสินะ ถ้าเมื่อกี้ได้มาดูหนังในโรงเดียวกันจริงๆ ตอนนี้จะยังอยู่แถวนี้รึเปล่านะ
     ผมวางหนังสือเล่มนั้นลงไปที่เดิมแล้วเผลอคิดฟุ้งซ่านไปอีกรอบ

TheHorizon✌ says :
   มีไรจะบอก
แมวผัดเผ็ด says :
   ไรอะ

     ในที่สุดผมก็ตัดสินใจได้ว่าจะไปยืมเพื่อนเอา ผมตอบแชทของน้ำแล้วค่อยๆเดินทอดน่องไปทางโซนนิตยสารแทน

TheHorizon✌ says :
   ไว้ถึงสะพานตากสินแล้วจะบอก
แมวผัดเผ็ด says :
   อ้าว
   ไมอะ
   บอกเลยได้ปะ5555

    ผมยังคงเดินเล่นอยู่ตรงโซนนิตยสารของคิโนะคุนิยะ พร้อมกับตอบแชทของน้ำไปด้วย
    น้ำเงียบไปเกือบสิบนาที และแล้วก็ตอบกลับมาด้วยคำถาม

TheHorizon✌ says :
   อยากเจอเรามั้ย?

     คำถามนั้นทำเอาผมอึ้งไปชั่วขณะ

แมวผัดเผ็ด says :
   อยากเจอ
   มีเรื่องจะถามน้ำ

     น้ำรักผมรึเปล่า? ผมถามคำถามนั้นในใจอีกครั้ง

TheHorizon✌ says :
   ถึงสะพานตากสินแล้วทักมา
   แล้วจะบอกเรื่องที่อยากบอก

     ผมยังคงงงและอึ้งกับสิ่งที่น้ำพิมพ์มา
     ใจของผมเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ขาของผมก้าวไปก่อนที่สมองของผมจะประมวลผลทันซะอีก ผมวิ่งตรงลงบันไดเลื่อนพยายามจะไปให้ถึงสถานีรถไฟฟ้าให้เร็วที่สุด ผมทั้งตื่นเต้นและอึดอัดในอกอย่างอธิบายไม่ถูก ผมไม่เคยคิดเลยว่าน้ำจะถามคำถามนั้นกับผม
     ผมอยากรู้จริงๆว่าเรื่องที่น้ำกำลังจะบอกผมนั้นคือเรื่องอะไร น้ำอยากเจอผมหรอ อยากบอกเลิกหรอ หรือว่ากำลังแกล้งผมเล่นรึเปล่า เรื่องนั้นจะทำให้ผมดีใจ เสียใจ โกรธ เศร้า หรือรู้สึกยังไง เรื่องนั้นมันจะเป็นเรื่องแบบไหนงั้นหรอ? ผมแทบทนไม่ไหวที่จะรู้เรื่องราวนั้น
     น้ำมีตัวตนจริงรึเปล่า? คำถามนั่นดังขึ้นมาในหัวผมอีกครั้งขณะที่ผมก้าวถึงชานชาลา

แมวผัดเผ็ด says :
   น้ำ
   อีกสามสถานีจะถึงละ
   จะบอกไรอะ
   อยากรู้
   อีกสถานีเดียวแล้วนะ
   ต้องลงปะ

     ผมพิมพ์ถามไปเป็นช่วงๆ แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่มีทีท่าจะตอบผม
     ผมยืนอยู่ที่ข้างผนังรถไฟฟ้า แต่หลังของผมแทบยืนไม่ติดกับผนังเลย ผมตื่นเต้นไปหมด เม็ดเหงื่อผุดออกมาจากมือของผมทั้งที่แอร์ของรถไฟฟ้าก็ยังเย็นเหมือนปกติ ผมรู้สึกเหมือนใจของผมเต้นเสียงดังซะจนแทบหลุดออกมาจากอกแต่ผู้คนมากมายที่ล้อมรอบตัวผมยังคงยืนอยู่อย่างปกติ
      น้ำรู้ว่าตอนผมกลับบ้านมักจะนั่งรถไฟฟ้ากลับไปบางหว้าเสมอ และแน่นอนว่าจากสยามไปบางหว้า ยังไงก็ต้องผ่านสะพานตากสินอยู่แล้ว แต่ผมนี่สิ ที่ไม่รู้เลยว่าน้ำอยู่ที่ไหน หรือเวลากลับบ้านนั่งรถไฟฟ้า รถเมล์ รถส่วนตัว หรือกลับยังไง เพราะฉะนั้น ผมจึงสงสัยอย่างมากว่าสะพานตากสินจะเกี่ยวอะไรกับสิ่งที่น้ำจะบอกรึเปล่า
     ผมคิดอะไรแทบไม่ออก ในใจถามตัวเองอยู่ตลอด จะได้เจอรึเปล่านะ ตอนนี้อยู่ที่สะพานตากสินหรือไง?
     และแล้วน้ำก็ตอบผมกลับมา

TheHorizon✌ says :
   ไม่ต้องลงนะ

     The next station สะพานตากสิน...

แมวผัดเผ็ด says :
   ถึงแล้ว
   จะบอกไรอะ

     เสียงของรถไฟฟ้าดังขึ้นมา ผมตอบกลับไปแล้วจ้องมองจอโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อ

TheHorizon✌ says :
  เรายืนอยู่บนรถไฟขบวนเดียวกัน

     ใจของผมเหมือนหยุดเต้นไปครู่หนึ่ง ผมเงยหน้าขึ้นมามองรอบตัวทันที แต่รอบตัวผมก็มีผู้คนมากมายผมจะรู้ได้ยังไงว่าคนไหนคือน้ำล่ะ? ไม่ว่าใครก็ก้มเล่นโทรศัพท์กันหมดเลย
     ผมไม่รู้ตัวว่ากำลังรู้สึกอย่างไรกันแน่ มันไม่ใช่ทั้งตกใจ ดีใจ หรือตื่นเต้น แต่มันก็ไม่ใช่ความรู้สึกที่แย่นัก เป็นความรู้สึกที่หวิวเหมือนพื้นหายไป แต่ก็รู้ว่าตัวเองยังคงยืนอยู่

-- TheHorizon✌ is typing... --

     สิ่งต่อมาที่น้ำส่งมา มันทำให้ความรู้สึกของผมปั่นป่วนกว่าเดิมสักสิบเท่า

TheHorizon✌ says :
   เราเผลอฆ่าไปแล้วล่ะ
   เราขอโทษ

     ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
     เสียงประตูรถไฟฟ้าที่กำลังจะปิดดังก้องอยู่ในหัวผมเป็นเอคโค่
     ลมร้อนที่มาจากภายนอกรถไฟฟ้าพัดเข้ามาปะทะหน้าของผมอย่างจัง

∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵∴∵

พิมพ์ผิดๆถูกๆบ้างขออภัยค่ะ
กำลังฝึกเกลาสำนวนการเขียนอยู่ ยังไงอ่านแล้วช่วยติชมด้วยนะค้าาาา
แต่งเล่นๆ มีคนอ่านหรือไม่มีก็รับรองมาต่อแน่นอน5555