ขอรบกวนเกี่ยวกับ หลักพิจารณา หลักธรรม หรือพระสูตร ที่เกี่ยวกับความวิตกกังวลกับกายที่เจ็บป่วย จนไม่เป็นอันทำอะไรครับ

ช่วงที่ผ่านมา เป็นช่วงที่รับวิบากทางกาย ในรูปความเจ็บป่วยทางกายมาต่อเนื่อง จากอาการหนึ่ง ไปสู่อาการอื่นอีกอย่าง และอีกอย่าง จนรู้สึกไม่ได้พัก
ทำให้เกิดความวิตกกังวลกับกาย กับความเจ็บป่วยที่ต่อเนื่อง

การกำหนดรู้ทุกข์ เห็นทุกข์ ในอาการที่เกิดขึ้นกับกาย ในแต่ละขณะๆ ในทุกสภาวะที่เกิดขึ้น
จนเห็นแต่อาการอันเป็นทุกขเวทนา และไปจมติดอยู่กับทุกข์กับสภาพกาย
ทุกข์ที่มากขึ้นๆ สะสมพอกพูนจนกลายเป็นทุกข์กับความเป็นกายของเรา ทุกข์ของเรา
จนกลายเป็นทุกข์ทางใจที่หนักขึ้นๆ ในรูปแบบความวิตกกังวล
ความเข้มแข็งของจิตใจที่เคยมี ค่อยๆ อ่อนแอลงๆ เรื่อยๆ จนปวกเปียก และจมทุกข์ (ติดอยู่กับทุกข์)

ถึงตอนนี้อาการจะดีขึ้นบ้าง แต่ไม่อยากประมาทครับ ว่าเมื่ออะไรๆจะดูดีขึ้นแล้ว จิตใจที่ยังอ่อนแอนี้ จะไม่ไหลลงต่ำ(อ่อนแอ)อีก

เพื่อนสมาชิกท่านใด พอจะให้หลักพิจารณา หลักธรรม หรือพระสูตรที่เกี่ยวกับความวิตกกังวลกับกายที่เจ็บป่วย หรือคำแนะนำใดๆที่จะเป็นประโยชน์ทางจิตใจ เพื่อให้ออกจากทุกข์ได้บ้างครับ

ขอบพระคุณในความกรุณาของทุกท่านครับ