ขอเล่าก่อนว่าเหตุการณ์นี้เกิดตอน ป.6 เคยเจอสิ่งที่เรียกว่าผี นี่ครั้งเดียว อาจจะเรียกว่าผีเข้ามั้ย? ไม่รู้แต่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ถึงขั้นหามส่ง โรงพยาบาล
...ตอนนั้นใกล้สอบกลางภาค ของ ป.6 เกิดไม่สบายขึ้นมา เหมือนฟ้าแกล้ง เป็นอีสุกอีใสตอนจะสอบ จะลาก็ลาไม่ได้ รู้แต่ตอนนั้นเครียดมากทั้งสอบ ทั้งสายตาแปลกๆจากเพื่อนแน่ๆ คือมันมาปุ๊ปปั๊ปมากทั้งใข้ ทั้งปวดหัวตัวร้อน ตุ้มมาเตือนแค่วันเดียวเอง ต้องขอเล่าก่อนว่าที่อยู่ของเราเป็นตึกห้องเช่า ตึกที่ไม่ใช่4เหลี่ยมผืนผ้า แต่เป็น4ขนมเปียกปูน ห้องเราเลยกว้างกว่าทุกห้อง มีห้องเล็กตรงกลาง มีสองประตู คือหลังห้องเป็นห้องครัวกับประตูกระจกหน้าห้อง ห้องเราอยู่ติดพื้นชั้นหนึ่ง มีคลอง มีป่า ข้างๆ อยู่ใน กทม. นี่แหละ แถววังทองหลาง เรานอนตรงหน้าห้องที่ไม่ใช่ห้องเล็กๆตรงกลาง เพราะแยกนอนกะแม่ พ่อแม่จะนอนในห้อนนั้น
...คืนนั้นก็นอนเร็วเพราะกินยาที่แม่ซื้อมาให้ ห่มผ้าห่มผืนหนาเชียวแหละ แม่ปิดไฟดูทีวีนอนข้างๆเรา ส่วนพ่อก็นั้งวงเหล้าตามประสา อยู่ม้าหินอ่อนหน้าห้องข้างๆ มีอยู่หลายคน เพื่อนๆของแม่
เราก็สลึมสลือ รู้นะว่าแม่นอนดูทีวีอยู่ข้างๆ แต่เหมือนจะฝัน ...... ประมาณว่ามีคนเต็มไปหมดเลยเกาะกันเป็นก่อนกลมๆ จะกลิ้งมาทับเรา รู้แต่กลัวมาก กลัวสุดๆเลย ไม่รู้ว่ากลัวอะไรขนาดนั้น แล้วสะดุ้งขึ้นมา เห็นหน้าใครบางคนจ้องแล้วโน้มตัวมาใกล้ๆหน้าเราคือเรานอนบนตักเขา ลักษณะคือดำมืดเลย หัวโล้น เรากลัวมาก ดีดตัวเปิดประตูไปหายใจแรงมากหน้าห้อง แม่เราก็ตกใจงงว่าเป็นอะไร พ่อก็กับเพื่อนก็มอง ถามว่าเป็นอะไร ยังไม่นอนเหรอ เราก็หายใจแรงมาก เอามือเท้าเข่าเลย แม่เราก็บอกให้เข้าไป ยุงเข้าบ้านอะไรประมาณนั้น เราไม่อยากเข้า รู้สึกแต่ว่ากลัวมากๆ แต่ก็เข้าไป แต่เดินกึ่งวิ่งไปหลังบ้านแทน เปิดประตูหายใจ รู้สึกแต่ว่าอยู่ไม่ได้อะ แม่ก็เรียกอยู่นั่นแหละ คือเราทั้งกลัวทั้งโมโห คือน่าจะวิ่งมาถามว่าเป็นอะไร แต่ตะโกนให้กลับไปนอน แต่เราก็กลับ คือทางเดินริมห้องนอนพ่อแม่เล็กๆ แม่ก็ชะโงกหัวมาถามแล้วล่ะว่าเป็นอะไร คือเราอธิบายไม่ไหวใจสั้นตุ๊บ ตุ๊บๆ แต่ก็เหมือนมีลม หรืออะไรซักอย่าง มาปะทะเราอ่ะ คือเราล้มไปต่อหน้าแม่แล้วชักแรงมากๆ คือเรารู้ตัวนะ แต่ไม่มีความคิด สติในหัวเลย คือมันว่างเปล่า แต่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นตรงหน้า แต่ในหัวมันว่างเปล่า ไม่มีความคิดแม้แต่ขอความช่วยเหลือ ไม่รู้ว่าอย่างนี้เรียกผีเข้ามั้ย???? แม่ก็ตกใจเห็นว่าแม่ตกใจวิ่งพล่านไปทั่วเลย เรียกเพื่อนๆ เรียกพ่อมาดูหน่อย แม่น่าจะตกใจมากเพราะไม่เคยเป็นอะไรแบบนี้เลย เห็นแต่ว่าเพื่อนๆแม่เข้ามาก่อน อุ้ม เราไปนอนตรงที่เรานอนนั่นแหละพยายามเรียกเรา เราเห็นแต่ว่าเราชัก บางทีก็หัวเราะ แล็บลิ้นด้วย ทุกคนพยายามกดเราก็ไม่หาย จนพอให้ลีกแล้วเข้ามาปลุกเราแค่นั้นแหละ เราเหมือนหลุด โผเข้ากอดพ่อ ร้องไห้ดังมากทั้งกลัว จนเพื่อนบอกให้พาขึ้นรถ ไป โรงพยาบาลเลย เกิดมาเพิ่งเคยถูกหามส่งโรงพยาบาลครั้งเดียวในชีวิตนั่นแหละ คือหมอก็เหมือนบอกไม่ได้ แต่เป็นใข่สูง อีสุกอีใสน่ะแน่ๆ ได้นอนอยู่สองวัน เสียไป 7พันกว่าบาท ขุ่นพระ ....คือตอนที่พ่อเข้ามาให้เราเดาคงคิด่าพ่ออาจจิตแข็งหรือมีของอะไรคุ้มตัวมั้ง
หลังจากนั้นเราก็อยู่ห้องเดิมนะ แต่ไม่เคยเจออะไรหนัก อาจจะมีเซ็น เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น เหมือนครานั้นมันเปิดจิตเราอ่ะ แต่หลังจากนั้นก็ค่อยๆหายไปนะ ตอนนี้ อายุ22 ไม่มีอะไรแบบนั้นแล้ว
ปล.ประมาณ ม.3 เราย้ายห้องนะ แต่ตึกเดิม แม่ก็เพิ่งมาเล่าว่ามีหมอดูบอกว่าห้องเก่าเราเจ้าที่แรง เพื่อนมานอนเล่นก็เคยเจอหลายคน บางคนโดนลากขา ส่วนตัวเราก็ไม่เคยเจออะไรหนักๆ แบบนั้นอีกนะ ตอนนี้ก็มีแต่ฝันซะมากกว่า
เล่ารวดเดียวจบนะ เรื่องไม่ยาวมาก เป็นประสบการณ์แปลกๆครั้งหนึ่งในชีวิตเลย ที่ลืมไม่ลง แต่ความกลัวตอนนั้นก็จางหายตามกาลเวลา เราจำความกลัวตอนนั้นไม่ได้ซะทีเดียว รู้แต่ว่ามาก
ขอบคุณที่อ่านนะ มีเรื่องเดียวนี่แหละในชีวิต
เคยเจอผี(เข้ามั้ง?)ถึงขั้นหามส่งโรงพยาบาล ครั้งหนึ่งในชีวิต
...ตอนนั้นใกล้สอบกลางภาค ของ ป.6 เกิดไม่สบายขึ้นมา เหมือนฟ้าแกล้ง เป็นอีสุกอีใสตอนจะสอบ จะลาก็ลาไม่ได้ รู้แต่ตอนนั้นเครียดมากทั้งสอบ ทั้งสายตาแปลกๆจากเพื่อนแน่ๆ คือมันมาปุ๊ปปั๊ปมากทั้งใข้ ทั้งปวดหัวตัวร้อน ตุ้มมาเตือนแค่วันเดียวเอง ต้องขอเล่าก่อนว่าที่อยู่ของเราเป็นตึกห้องเช่า ตึกที่ไม่ใช่4เหลี่ยมผืนผ้า แต่เป็น4ขนมเปียกปูน ห้องเราเลยกว้างกว่าทุกห้อง มีห้องเล็กตรงกลาง มีสองประตู คือหลังห้องเป็นห้องครัวกับประตูกระจกหน้าห้อง ห้องเราอยู่ติดพื้นชั้นหนึ่ง มีคลอง มีป่า ข้างๆ อยู่ใน กทม. นี่แหละ แถววังทองหลาง เรานอนตรงหน้าห้องที่ไม่ใช่ห้องเล็กๆตรงกลาง เพราะแยกนอนกะแม่ พ่อแม่จะนอนในห้อนนั้น
...คืนนั้นก็นอนเร็วเพราะกินยาที่แม่ซื้อมาให้ ห่มผ้าห่มผืนหนาเชียวแหละ แม่ปิดไฟดูทีวีนอนข้างๆเรา ส่วนพ่อก็นั้งวงเหล้าตามประสา อยู่ม้าหินอ่อนหน้าห้องข้างๆ มีอยู่หลายคน เพื่อนๆของแม่
เราก็สลึมสลือ รู้นะว่าแม่นอนดูทีวีอยู่ข้างๆ แต่เหมือนจะฝัน ...... ประมาณว่ามีคนเต็มไปหมดเลยเกาะกันเป็นก่อนกลมๆ จะกลิ้งมาทับเรา รู้แต่กลัวมาก กลัวสุดๆเลย ไม่รู้ว่ากลัวอะไรขนาดนั้น แล้วสะดุ้งขึ้นมา เห็นหน้าใครบางคนจ้องแล้วโน้มตัวมาใกล้ๆหน้าเราคือเรานอนบนตักเขา ลักษณะคือดำมืดเลย หัวโล้น เรากลัวมาก ดีดตัวเปิดประตูไปหายใจแรงมากหน้าห้อง แม่เราก็ตกใจงงว่าเป็นอะไร พ่อก็กับเพื่อนก็มอง ถามว่าเป็นอะไร ยังไม่นอนเหรอ เราก็หายใจแรงมาก เอามือเท้าเข่าเลย แม่เราก็บอกให้เข้าไป ยุงเข้าบ้านอะไรประมาณนั้น เราไม่อยากเข้า รู้สึกแต่ว่ากลัวมากๆ แต่ก็เข้าไป แต่เดินกึ่งวิ่งไปหลังบ้านแทน เปิดประตูหายใจ รู้สึกแต่ว่าอยู่ไม่ได้อะ แม่ก็เรียกอยู่นั่นแหละ คือเราทั้งกลัวทั้งโมโห คือน่าจะวิ่งมาถามว่าเป็นอะไร แต่ตะโกนให้กลับไปนอน แต่เราก็กลับ คือทางเดินริมห้องนอนพ่อแม่เล็กๆ แม่ก็ชะโงกหัวมาถามแล้วล่ะว่าเป็นอะไร คือเราอธิบายไม่ไหวใจสั้นตุ๊บ ตุ๊บๆ แต่ก็เหมือนมีลม หรืออะไรซักอย่าง มาปะทะเราอ่ะ คือเราล้มไปต่อหน้าแม่แล้วชักแรงมากๆ คือเรารู้ตัวนะ แต่ไม่มีความคิด สติในหัวเลย คือมันว่างเปล่า แต่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นตรงหน้า แต่ในหัวมันว่างเปล่า ไม่มีความคิดแม้แต่ขอความช่วยเหลือ ไม่รู้ว่าอย่างนี้เรียกผีเข้ามั้ย???? แม่ก็ตกใจเห็นว่าแม่ตกใจวิ่งพล่านไปทั่วเลย เรียกเพื่อนๆ เรียกพ่อมาดูหน่อย แม่น่าจะตกใจมากเพราะไม่เคยเป็นอะไรแบบนี้เลย เห็นแต่ว่าเพื่อนๆแม่เข้ามาก่อน อุ้ม เราไปนอนตรงที่เรานอนนั่นแหละพยายามเรียกเรา เราเห็นแต่ว่าเราชัก บางทีก็หัวเราะ แล็บลิ้นด้วย ทุกคนพยายามกดเราก็ไม่หาย จนพอให้ลีกแล้วเข้ามาปลุกเราแค่นั้นแหละ เราเหมือนหลุด โผเข้ากอดพ่อ ร้องไห้ดังมากทั้งกลัว จนเพื่อนบอกให้พาขึ้นรถ ไป โรงพยาบาลเลย เกิดมาเพิ่งเคยถูกหามส่งโรงพยาบาลครั้งเดียวในชีวิตนั่นแหละ คือหมอก็เหมือนบอกไม่ได้ แต่เป็นใข่สูง อีสุกอีใสน่ะแน่ๆ ได้นอนอยู่สองวัน เสียไป 7พันกว่าบาท ขุ่นพระ ....คือตอนที่พ่อเข้ามาให้เราเดาคงคิด่าพ่ออาจจิตแข็งหรือมีของอะไรคุ้มตัวมั้ง
หลังจากนั้นเราก็อยู่ห้องเดิมนะ แต่ไม่เคยเจออะไรหนัก อาจจะมีเซ็น เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น เหมือนครานั้นมันเปิดจิตเราอ่ะ แต่หลังจากนั้นก็ค่อยๆหายไปนะ ตอนนี้ อายุ22 ไม่มีอะไรแบบนั้นแล้ว
ปล.ประมาณ ม.3 เราย้ายห้องนะ แต่ตึกเดิม แม่ก็เพิ่งมาเล่าว่ามีหมอดูบอกว่าห้องเก่าเราเจ้าที่แรง เพื่อนมานอนเล่นก็เคยเจอหลายคน บางคนโดนลากขา ส่วนตัวเราก็ไม่เคยเจออะไรหนักๆ แบบนั้นอีกนะ ตอนนี้ก็มีแต่ฝันซะมากกว่า
เล่ารวดเดียวจบนะ เรื่องไม่ยาวมาก เป็นประสบการณ์แปลกๆครั้งหนึ่งในชีวิตเลย ที่ลืมไม่ลง แต่ความกลัวตอนนั้นก็จางหายตามกาลเวลา เราจำความกลัวตอนนั้นไม่ได้ซะทีเดียว รู้แต่ว่ามาก
ขอบคุณที่อ่านนะ มีเรื่องเดียวนี่แหละในชีวิต