คือไม่อยากเอาแม่มาประจานนะคะ แต่อยากได้คำแนะนำค่ะ จะมีวิธีแก้และปรับตัวยังไง
เรื่องของเรื่องคือ แม่เราป่วยเปนมะเร็งเต้านม ซึ่งกำลังรักษาตัวอยู่ค่ะ ซึ่งตามที่รู้กันแหละค่ะว่า ผู้ป่วยโรคนี้จะอารมขึ้นๆลงๆ เราก็เข้าใจแกเปนอย่างดี
ให้กำลังใจดูแลแกเปนอย่างดีมาตลอด ซึ่งแม่ก็รับรู้นะคะว่าเราดูแลแกไม่ทิ้งแกแน่นอน แต่ยิ่งดูแลแกดีแกก็ยิ่งอ้อน เอาแต่ใจ อ่ะอันนี้เรากับพี่ พ่อ ก็ไม่เปนไร
ตามใจแก แกป่วย แต่มันลามมาถึงเรื่องทำความสะอาดบ้าน คือเราไม่ได้อยู่บ้านกับแก เราทำงานต่างจังหวัดจะได้เจอก็ประมานเดือนละครั้งเพราะแกจะมาหาหมอที่นี้ จะมีพี่กับพ่อที่อยุ่ดูแล ซึ่งบ้านเราเปิดร้านอาหาร แน่นอนว่ามันต้องสะอาดตามที่แม่ชอบอยู่แล้ว เช้ามาแกก็ตื่นมาแกก็สวดมน กำลังกาย จัดการเรื่องส่วนตัวแกไป ไม่เคยให้แกต้องมายุ่งกับที่ร้านเลย คือง่ายๆ ให้แกได้พักผ่อนเต็มที ไม่ต้องมาช่วยที่ร้านเลย พอแกจัดการเรื่องส่วนตัวแกเสร็จ แกก็จะไปกวาดบ้านถูบ้าน ปัดฝุ่นถูโต๊ะเก้าอี้ ฟอนิเจอร์ทุกอย่างที่แกคิดว่ามันสกปรก ทำจนเสร็จแกถึงจะกินข้าว ส่วนพี่กับพ่อก็ไปเปิดร้าน เตรียมขายของ เปนแบบนี้ทุกวัน
ฟังดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร แต่ไม่ค่ะ เวลาแกทำความสะอาด แกก็ทำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จนเสร็จ ละคือ ข้าวยังไม่กิน ทำก่อน
พอทำเสร็จก็หิวซิค่ะ ก็ให้พี่เอาข้าวไปให้ บางวันก็บ่นว่า
แม่ : เนี้ย!! แม่ยังไม่ได้กินข้าวเลยเนี้ย มั่วแต่ทำความสะอาดเนี้ย ถ้าแม่ไม่ทำละใครจะทำ ตายๆๆ ฝุ่นก็เยอะ ไม่ไหวๆ
พี่เรา : แม่! แม่เหนื่อยแม่ก็หยุดซิ เด่วปิดร้านหนูทำเอง ละก็เหนื่อยเด่วก็เปนลมไปอีก จำได้มั้ย ให้คีโมมาใหม่ๆ ลุกมาทำละเปนไง
แม่ : ไม่ แกทำไม่สะอาด กวาดไม่หมด ดูซิเนี้ย ฝุ่นหนาจนเดินไม่ได้ละเนี้ย
พี่เราก็ไม่พูดอะไรต่อ เพราะถ้าพูดต่อ บ้านแตกแน่ก็เงียบละกลับร้าน
พอตอนเยนปิดร้านเรียบร้อย กลับมาบ้าน
แม่ : แม่ยังไม่ได้นอนเลย ทำทั้งวันเลยเนี้ย ไม่ได้พักเลย เหนื่อยจะตาย
พ่อ : ละจะทำทำไม ให้ลูกมันทำซิ ทำละก็เหนื่อย พอเหนื่อยละก็บ่น พอบ่นละก็ชวนทะเลาะ
พี่เรา : แม่! ป่วยอยุ่นะ ร่างกายก็ไม่แข็งแรง อย่าเคลียดซิ
แม่ : เอ้า! ละถ้าแม่ไม่ทำใครจะมาทำ
พี่กับพ่อ เดินหนีเลย ไม่พูดอะไรต่อ ละมันก็เปนแบบเนี้ยทุกวัน บางวันขึ้นขึ้นกูเลยด้วย จนพี่เราโทมาร้องไห้กับเราบ่อยมากเรื่องนี้
คือแบบ เวลาแกให้คีโมมา แกแพ้แกไม่มีแรง แกก็จะอ้อน ใครพูดอะไรฟัง เข้าใจ พี่กับพ่อก็บอกว่า เบาๆลงบ้างนะเรื่องความสะอาดบ้านอ่า
แกก็รับปาก แต่พอแกหาย มีแรง แกก็เปนเหมือนเดิม
ล่าสุด แกให้คีโมมาจนเกล็ดเลือดแกต่ำ หมอเลยให้นอนโรงบาล เราเลยตอนกลับบ้านไปดูแลแก
แฟนเราเฝ้ากลางวัน เรามาช่วยพี่ที่ร้าน พอปิดร้านก็ไปนอนเฝ้าแก เช้ามาก็มาร้านเปนแบบนี้อยู่เกือบอาทิต จนแกออกโรงบาล
ช่วงที่แม่อยู่โรงบาล เรากับพี่ พ่อ ปิดร้านเสร็จ พ่อก็ไปหาแม่ก่อน เรากับพี่ก็ช่วยกับทำความสะอาด เพราะไม่รู้แม่จะออกมาเมื่อไร
ก็ทำไหวก่อน แกออกมาจะได้ไม่ต้องมาทำ ละที่สำคัญจะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน
พอแกออกโรงบาลกลับมาบ้าน สิ่งแรกที่แกพูดเมื่อถึงบ้าน
แม่ : นี้แม่ไม่อยู่มีใครทำความสะอาดบ้านบ้าง
พี่หันมามองหน้าเรา แบบรู้สึกว่า โห่ ไม่ถามซักคำว่าเปนไงลุกเหนื่อยมั้ย เฝ้าแม่ทั้งคืน หลับๆตื่นๆ ละต้องตื่นเช้า นอนดึก
เพราะกว่าร้านเราจะปิด เรากับพี่ก็ไม่ได้พูดอะไร ก็ดูแลแกตามปกติ
ส่วนเราจะอยู่ใกล้แกเปนพิเศษหน่อย เพราะอยากดูแลแกมากๆ ไม่ค่อยได้อยู่กับแก จนอาการแกดีขึ้น เราก็กลับมาทำงานต่อ
ตอนจะกลับ เราก็บอกแม่ว่า
เรา : แม่ เรื่องทำความสะอาดบ้านอ่า เบาๆหน่อยเนอะ หนูเปนห่วง พี่เค้าก็เหนื่อยนะ เหนมั้ย ไหนจะดูแม่ ตัวมันเองก็ไม่ค่อยสบาย
บ้านเราไม่ได้มีเด็กอ่อน มันไม่ได้สกปรกอะไรเลย ไม่อยากให้แม่เหนื่อย พี่ปิดร้านมามันก้มาทำเอง ตามที่มันทำได้ ถึงมันจะไม่ถึงมาตฐานของแม่
แต่มันก็ทำนะ สงสานมัน พอแม่ทำแม่ก็เหนื่อย พอเหนื่อยแม่ก็บ่น หงุดหงิด ละก็ไปลงที่มัน เวลาแม่ไม่สบายมา มันก็ดูแลแม่เปนอย่างดีนะ
อยากอยู่กับลูกนานๆมั้ย ปล่อยวางนะแม่ หมอเค้าไม่ให้เคลียดนะ แม่ก็รู้ หนูขอนะ
แม่ : จ้า แม่ไม่ทำละ แม่อยากอยู่กะลูกนานๆ
เรา : รับปากละนะ
แม่ : จ้า รับปาก
พอเรากลับมาทำงานได้ สองสามวัน พี่เราโทรมาอีกละ
พี่ : เค้าไม่ไหวละอ่า อะไรของแม่ไม่รู้
เรา : อ้าว! ทำไมอ่า แม่เปนไร ( เราก็ตกใจ คืดว่าแม่เปนไร )
พี่ : แม่เปนเหมือนเดิมอีกแล้วอ่า ละมาว่าเค้าว่า วันๆไม่ทำอะไร แม่ต้องทำมาเนี้ย ที่นอนแม่อ่าเปนฝุ่นหมด
ตอนแม่อยู่โรงบาลอ่า ฝุ่นมันเกาะ ทั้งๆที่ตอนที่แม่เข้าโรงบาล เค้านอนที่นอนแม่นะ ละฝุ่นมันจะมาเกาะตอนไหนอ่า (พูดไปร้องไห้ไป)
เรา : ก็แม่รับปากละนี้ เปนเหมือนเดิมอีกละ
พี่ : ละไม่ต้องโทไปถามแกนะ เด่วแกจะหาว่าเค้าโทมาฟ้อง เค้าไม่ได้ฟ้อง แต่เค้าไม่รู้จะพูดกับใครอ่า
เค้าเหนื่อยนะ ร้านก็ต้องดู บางวันลูกกำลังจะมา แม่บอก เด่วก่อน มากวาดให้แม่ก่อนละค่อยไปร้าน
เรา : 555555555 เกินไปอ่า
พี่ : เนี้ย เปนแบบเนี้ย
เรา : ละพ่อว่าไงอ่า
พี่ : จะว่าไรได้อ่า พ่อก็ไม่อยากมีปัญหาไง ขนาดหน้าต่างแม่ยังไม่ให้พ่อเปิดเลย แกบอกกลัวฝุ่นเข้า
ตอนนั้นพ่อเปิด ละพายุเข้า ฝุ่นมันก็มา แม่ก็บ่นพ่อ ว่าเนี้ยเปนไง ฝุ่นเข้าเลย ละใครทำ ใครเกบ
ก็ใครละ เค้าเนี้ยแหละ ถามว่าแม่ทำที่ไหน เค้าเนี้ยทำกะพ่อ แม่มาบ่นๆ ละก็ไป เฮ้อ! ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ให้พ่อเปิดหน้าต่างเลย
เรา : เอ้า! มันก็มีมุ้งลวดอ่า ฝุ่นมันจะเข้าซักเท่าไร ไม่งั้นร้อยตาย หายใจไม่ออกกันพอดี
พี่ : ก็ใช่ไง แกบอกแกอยู่ได้ ละคนอื่นทำไงอ่า ก็ต้องยอมแกไง จนพ่อเดินมาพูดกะเค้าหลังบ้าน
เด่วฉาบปูนปิดหน้าต่างให้หมดเลย มีไว้ก็ไม่ได้ใช่ แต่แอบกระซิบนะ เด่วแม่ได้ยิน
เรา : 5555555555555555 พ่อป๊อดว่ะ
พี่ : แค่นี้ก่อนนะ ไปกวาดบ้านให้แม่ก่อน เด่วบ้านแตก
นี้แค่ส่วนนึงนะคะ แต่ส่วนใหญ่ก็จะมีปัญหาเรื่องนี้เรื่องเดียวเลย สงสารพี่กับพ่อ เจอแบบนี้ทุกวัน เหนื่อยงานไม่ว่า เหนื่อยดูแลแม่ไม่ว่า
ละยังต้องมารับอารมกับแม่แบบนี้อีก ก็ได้แต่ยอมแม่ไป ไม่รู้จะแก้ยังไงเลย เฮ้อ!!!!! เวลาแกอารมดี แกน่ารักมาก อยากให้แกอารมดีไม่อยากให้แกมาเครียดกับเรื่องไม่เปนเรื่อง
เหนื่อยอ่า แม่ใครเปนแบบนี้บ้างค่ะ รักความสะอาดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!
เรื่องของเรื่องคือ แม่เราป่วยเปนมะเร็งเต้านม ซึ่งกำลังรักษาตัวอยู่ค่ะ ซึ่งตามที่รู้กันแหละค่ะว่า ผู้ป่วยโรคนี้จะอารมขึ้นๆลงๆ เราก็เข้าใจแกเปนอย่างดี
ให้กำลังใจดูแลแกเปนอย่างดีมาตลอด ซึ่งแม่ก็รับรู้นะคะว่าเราดูแลแกไม่ทิ้งแกแน่นอน แต่ยิ่งดูแลแกดีแกก็ยิ่งอ้อน เอาแต่ใจ อ่ะอันนี้เรากับพี่ พ่อ ก็ไม่เปนไร
ตามใจแก แกป่วย แต่มันลามมาถึงเรื่องทำความสะอาดบ้าน คือเราไม่ได้อยู่บ้านกับแก เราทำงานต่างจังหวัดจะได้เจอก็ประมานเดือนละครั้งเพราะแกจะมาหาหมอที่นี้ จะมีพี่กับพ่อที่อยุ่ดูแล ซึ่งบ้านเราเปิดร้านอาหาร แน่นอนว่ามันต้องสะอาดตามที่แม่ชอบอยู่แล้ว เช้ามาแกก็ตื่นมาแกก็สวดมน กำลังกาย จัดการเรื่องส่วนตัวแกไป ไม่เคยให้แกต้องมายุ่งกับที่ร้านเลย คือง่ายๆ ให้แกได้พักผ่อนเต็มที ไม่ต้องมาช่วยที่ร้านเลย พอแกจัดการเรื่องส่วนตัวแกเสร็จ แกก็จะไปกวาดบ้านถูบ้าน ปัดฝุ่นถูโต๊ะเก้าอี้ ฟอนิเจอร์ทุกอย่างที่แกคิดว่ามันสกปรก ทำจนเสร็จแกถึงจะกินข้าว ส่วนพี่กับพ่อก็ไปเปิดร้าน เตรียมขายของ เปนแบบนี้ทุกวัน
ฟังดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร แต่ไม่ค่ะ เวลาแกทำความสะอาด แกก็ทำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จนเสร็จ ละคือ ข้าวยังไม่กิน ทำก่อน
พอทำเสร็จก็หิวซิค่ะ ก็ให้พี่เอาข้าวไปให้ บางวันก็บ่นว่า
แม่ : เนี้ย!! แม่ยังไม่ได้กินข้าวเลยเนี้ย มั่วแต่ทำความสะอาดเนี้ย ถ้าแม่ไม่ทำละใครจะทำ ตายๆๆ ฝุ่นก็เยอะ ไม่ไหวๆ
พี่เรา : แม่! แม่เหนื่อยแม่ก็หยุดซิ เด่วปิดร้านหนูทำเอง ละก็เหนื่อยเด่วก็เปนลมไปอีก จำได้มั้ย ให้คีโมมาใหม่ๆ ลุกมาทำละเปนไง
แม่ : ไม่ แกทำไม่สะอาด กวาดไม่หมด ดูซิเนี้ย ฝุ่นหนาจนเดินไม่ได้ละเนี้ย
พี่เราก็ไม่พูดอะไรต่อ เพราะถ้าพูดต่อ บ้านแตกแน่ก็เงียบละกลับร้าน
พอตอนเยนปิดร้านเรียบร้อย กลับมาบ้าน
แม่ : แม่ยังไม่ได้นอนเลย ทำทั้งวันเลยเนี้ย ไม่ได้พักเลย เหนื่อยจะตาย
พ่อ : ละจะทำทำไม ให้ลูกมันทำซิ ทำละก็เหนื่อย พอเหนื่อยละก็บ่น พอบ่นละก็ชวนทะเลาะ
พี่เรา : แม่! ป่วยอยุ่นะ ร่างกายก็ไม่แข็งแรง อย่าเคลียดซิ
แม่ : เอ้า! ละถ้าแม่ไม่ทำใครจะมาทำ
พี่กับพ่อ เดินหนีเลย ไม่พูดอะไรต่อ ละมันก็เปนแบบเนี้ยทุกวัน บางวันขึ้นขึ้นกูเลยด้วย จนพี่เราโทมาร้องไห้กับเราบ่อยมากเรื่องนี้
คือแบบ เวลาแกให้คีโมมา แกแพ้แกไม่มีแรง แกก็จะอ้อน ใครพูดอะไรฟัง เข้าใจ พี่กับพ่อก็บอกว่า เบาๆลงบ้างนะเรื่องความสะอาดบ้านอ่า
แกก็รับปาก แต่พอแกหาย มีแรง แกก็เปนเหมือนเดิม
ล่าสุด แกให้คีโมมาจนเกล็ดเลือดแกต่ำ หมอเลยให้นอนโรงบาล เราเลยตอนกลับบ้านไปดูแลแก
แฟนเราเฝ้ากลางวัน เรามาช่วยพี่ที่ร้าน พอปิดร้านก็ไปนอนเฝ้าแก เช้ามาก็มาร้านเปนแบบนี้อยู่เกือบอาทิต จนแกออกโรงบาล
ช่วงที่แม่อยู่โรงบาล เรากับพี่ พ่อ ปิดร้านเสร็จ พ่อก็ไปหาแม่ก่อน เรากับพี่ก็ช่วยกับทำความสะอาด เพราะไม่รู้แม่จะออกมาเมื่อไร
ก็ทำไหวก่อน แกออกมาจะได้ไม่ต้องมาทำ ละที่สำคัญจะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน
พอแกออกโรงบาลกลับมาบ้าน สิ่งแรกที่แกพูดเมื่อถึงบ้าน
แม่ : นี้แม่ไม่อยู่มีใครทำความสะอาดบ้านบ้าง
พี่หันมามองหน้าเรา แบบรู้สึกว่า โห่ ไม่ถามซักคำว่าเปนไงลุกเหนื่อยมั้ย เฝ้าแม่ทั้งคืน หลับๆตื่นๆ ละต้องตื่นเช้า นอนดึก
เพราะกว่าร้านเราจะปิด เรากับพี่ก็ไม่ได้พูดอะไร ก็ดูแลแกตามปกติ
ส่วนเราจะอยู่ใกล้แกเปนพิเศษหน่อย เพราะอยากดูแลแกมากๆ ไม่ค่อยได้อยู่กับแก จนอาการแกดีขึ้น เราก็กลับมาทำงานต่อ
ตอนจะกลับ เราก็บอกแม่ว่า
เรา : แม่ เรื่องทำความสะอาดบ้านอ่า เบาๆหน่อยเนอะ หนูเปนห่วง พี่เค้าก็เหนื่อยนะ เหนมั้ย ไหนจะดูแม่ ตัวมันเองก็ไม่ค่อยสบาย
บ้านเราไม่ได้มีเด็กอ่อน มันไม่ได้สกปรกอะไรเลย ไม่อยากให้แม่เหนื่อย พี่ปิดร้านมามันก้มาทำเอง ตามที่มันทำได้ ถึงมันจะไม่ถึงมาตฐานของแม่
แต่มันก็ทำนะ สงสานมัน พอแม่ทำแม่ก็เหนื่อย พอเหนื่อยแม่ก็บ่น หงุดหงิด ละก็ไปลงที่มัน เวลาแม่ไม่สบายมา มันก็ดูแลแม่เปนอย่างดีนะ
อยากอยู่กับลูกนานๆมั้ย ปล่อยวางนะแม่ หมอเค้าไม่ให้เคลียดนะ แม่ก็รู้ หนูขอนะ
แม่ : จ้า แม่ไม่ทำละ แม่อยากอยู่กะลูกนานๆ
เรา : รับปากละนะ
แม่ : จ้า รับปาก
พอเรากลับมาทำงานได้ สองสามวัน พี่เราโทรมาอีกละ
พี่ : เค้าไม่ไหวละอ่า อะไรของแม่ไม่รู้
เรา : อ้าว! ทำไมอ่า แม่เปนไร ( เราก็ตกใจ คืดว่าแม่เปนไร )
พี่ : แม่เปนเหมือนเดิมอีกแล้วอ่า ละมาว่าเค้าว่า วันๆไม่ทำอะไร แม่ต้องทำมาเนี้ย ที่นอนแม่อ่าเปนฝุ่นหมด
ตอนแม่อยู่โรงบาลอ่า ฝุ่นมันเกาะ ทั้งๆที่ตอนที่แม่เข้าโรงบาล เค้านอนที่นอนแม่นะ ละฝุ่นมันจะมาเกาะตอนไหนอ่า (พูดไปร้องไห้ไป)
เรา : ก็แม่รับปากละนี้ เปนเหมือนเดิมอีกละ
พี่ : ละไม่ต้องโทไปถามแกนะ เด่วแกจะหาว่าเค้าโทมาฟ้อง เค้าไม่ได้ฟ้อง แต่เค้าไม่รู้จะพูดกับใครอ่า
เค้าเหนื่อยนะ ร้านก็ต้องดู บางวันลูกกำลังจะมา แม่บอก เด่วก่อน มากวาดให้แม่ก่อนละค่อยไปร้าน
เรา : 555555555 เกินไปอ่า
พี่ : เนี้ย เปนแบบเนี้ย
เรา : ละพ่อว่าไงอ่า
พี่ : จะว่าไรได้อ่า พ่อก็ไม่อยากมีปัญหาไง ขนาดหน้าต่างแม่ยังไม่ให้พ่อเปิดเลย แกบอกกลัวฝุ่นเข้า
ตอนนั้นพ่อเปิด ละพายุเข้า ฝุ่นมันก็มา แม่ก็บ่นพ่อ ว่าเนี้ยเปนไง ฝุ่นเข้าเลย ละใครทำ ใครเกบ
ก็ใครละ เค้าเนี้ยแหละ ถามว่าแม่ทำที่ไหน เค้าเนี้ยทำกะพ่อ แม่มาบ่นๆ ละก็ไป เฮ้อ! ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ให้พ่อเปิดหน้าต่างเลย
เรา : เอ้า! มันก็มีมุ้งลวดอ่า ฝุ่นมันจะเข้าซักเท่าไร ไม่งั้นร้อยตาย หายใจไม่ออกกันพอดี
พี่ : ก็ใช่ไง แกบอกแกอยู่ได้ ละคนอื่นทำไงอ่า ก็ต้องยอมแกไง จนพ่อเดินมาพูดกะเค้าหลังบ้าน
เด่วฉาบปูนปิดหน้าต่างให้หมดเลย มีไว้ก็ไม่ได้ใช่ แต่แอบกระซิบนะ เด่วแม่ได้ยิน
เรา : 5555555555555555 พ่อป๊อดว่ะ
พี่ : แค่นี้ก่อนนะ ไปกวาดบ้านให้แม่ก่อน เด่วบ้านแตก
นี้แค่ส่วนนึงนะคะ แต่ส่วนใหญ่ก็จะมีปัญหาเรื่องนี้เรื่องเดียวเลย สงสารพี่กับพ่อ เจอแบบนี้ทุกวัน เหนื่อยงานไม่ว่า เหนื่อยดูแลแม่ไม่ว่า
ละยังต้องมารับอารมกับแม่แบบนี้อีก ก็ได้แต่ยอมแม่ไป ไม่รู้จะแก้ยังไงเลย เฮ้อ!!!!! เวลาแกอารมดี แกน่ารักมาก อยากให้แกอารมดีไม่อยากให้แกมาเครียดกับเรื่องไม่เปนเรื่อง