ตรัสรู้ของพระพุทธเจ้านั้นหมายถึงการรู้ถึงเรื่องของทุกข์และทางพ้นทุกข์ หาใช่เรื่องแกแลคซี่หรือเรื่องอวกาศ?

ท่านรู้ในทุกสรรพสิ่ง ภายใต้สังสารวัฏนี้ และรู้ทางออกจากสงสารนี้เช่นกัน
เอาแค่พระพรหม ที่อยู่ชั้นพรหมต่างๆ ในพระไตรปิฎก ก็บอกว่าท่านมีอำนาจในการหยั่งรู้ในโลกธาตุเป็นพันโลกธาตุ นั่นหมายถึง การหยั่งรู้ของพรหม ที่จำกัดแค่ไม่กี่โลกธาตุแต่ยังกินพื้นที่ไปยังแกแล็คซี่อื่นเป็นพันๆ ส่วนพระผู้มีพระภาคนั้นมีญาณหยั่งรู้ทั่วโลกธาตุอย่างไม่มีประมาณ ไม่มีจำกัด

ผมเคยอ่านเจอพระสูตรที่พระพุทธเจ้า ท่านเสด็จดำเนินไปยังโลกธาตุอื่น โดยแปลงกายแต่งกาย รวมทั้งใช้ภาษาในการแสดงธรรมให้คนที่นั้นฟัง แล้วท่านก็หายตัวกลับมา เรื่องพวกนี้มันก็เหนือเกินจินตนาการเหมือนกัน แม้กระทั่งคนในโลกธาตุอื่น ที่ถูกกกล่าวถึงว่ามีหน้าตา ผิวพรรณ อายุ เท่านั้น อย่างนี้ เป็นต้น

การตรัสรู้ของพระพุทธองค์ ไม่ใช่แค่อริยสัจ แต่ที่ทรงสั่งสอนอริสัจ ก็เพราะว่าอยากรื้อสัตว์ออกจากทุกข์ ให้ได้มากที่สุด พระองค์เปรียบการตรัสรู้แล้วไม่นำมาสั่งสอนนั้น เหมือนใบไม้ในป่าใหญ่ แต่ที่นำมาสั่งสอนนั้นมีแค่ใบไม้เพียงหยิบมือเท่านั้นเอง การที่ตรัสรู้แล้วไปสั่งสอนสิ่งที่ไม่ใช่ประโยชน์ การตรัสรู้ของท่านก็จะสูญเปล่า เพราะหากประสงค์ให้รู้ในสิ่งอื่นๆ ด้วย คนก็จะอาจไม่คิดถึงการหลุดพ้น มัวแต่สนใจสิ่งที่ไม่ใช่ประโยชน์ ก็ตายไปเสียก่อน  พระองค์จึงเปรียบเรื่องสิ่งที่ควรรู้ว่า ถ้ามีไฟไหม้ที่ศีรษะ ก็ปล่อยให้มันไหม้ไป เพราะสิ่งที่เร่งรีบกว่านั้น คือ ภิกษุต้องรู้อริยสัจก่อน อย่าเพิ่งไปดับไฟ  นี่คือการวางลำดับสิ่งที่ควรรู้ ควรศึกษา ไม่งั้นก็เกิดมาเป็นคนเสียเปล่า หากตายไปอาจจะหลุดอบาย อีกนานกว่าจะมาเกิดเป็นมนุษย์ และก็ไม่รู้จะได้พบพระพุทธศาสนาอีกรึเปล่า เอาเท่าที่เป็นอยู่ บางพวก เกิดมาทันพระศาสนายังไม่เสื่อม แต่ก็อยู่ในประเทศที่ไม่มีการเผยแผ่คำสอน บางคนอยู่คลุกคลีกับพระแต่ก็ยังมีมิจฉาทิฏฐิ ก็มี

ดังนั้น ท่านทั้งหลายควรกำหนด "รู้" ในสิ่งที่ควรรู้ก่อนจะดีที่สุดครับ นั่นคือ "อริยสัจสี่"
อย่าได้ประมาทในสังสารวัฏครับ เพราะความตายมาเยือนวันไหน ก็ไม่รู้