ประสบการณ์ความรักแบบ "ตุ๊ดๆ"

เรื่องของเรามีอยู่ว่า เราเป็นสาวประเภทสอง ตอนนี้อยู่ปี 2 แล้ว เริ่มจากเมื่อ 5 ปีที่แล้วตอนเราอยู่ ม. 4 มีรุ่นน้องกระเทยของเราคนหนึ่งที่มาขอให้เราช่วยคุยกับอีกคนให้หน่อย ซึ่งน่าจะเป็นคนที่แอบชอบ บอกให้เราแอดเฟซไป ตอนแรกก็กล้าๆกลัวๆเพราะไม่เคยเห็น ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยสนิทเลย เราก็ทำใจอยู่นานที่จะแอดเฟซไปคุยกับน้องผู้ชายคนที่รุ่นน้องเราชอบ ตอนแรกก็คุยเรื่อยๆ ทั้ง MSN ตอนนั้นคือคุยกันใน MSN บ่อยมากทุกๆวัน แทบจะไม่มีวันไหนที่ไม่ได้คุยเลย บางทีเราก็คุยแบบเห็นหน้ากัน แต่ไม่ได้คิดอะไร พอหลังจากนั้นเราก็หันมาเล่นแค่ facebook อย่างเดียว  เหมือนว่าเราคุยเเค่ช่วยน้องเฉยๆ เพราะตอนนั้นน้องโทรมมากๆ ไม่ได้อยู่ในสายตาเลย หุหุ แต่พอคุยนานๆเข้าเริ่มรู้สึกหวั่นไหว จนน้องขึ้น ม.3 เราอยู่ ม.5 น้องก็เริ่มดูแลตัวเองขึ้น เริ่มฮอตในหมู่ม.3 มากขึ้น แล้วคือน้องดูดีขึ้นมากๆ เห็นแล้วเหมือนคนละคนเลย ตอนนั้นใจก็ยิ่งเต้นแรงคือเวลามีอะไรน้องก็มาปรึกษาเวลามีอะไรเราก็ต่างปรึกษากัน ทั้งความรัก การเรียนต่อ แทบจะทุกๆเรื่องเลยก็ว่าได้ จนมันสนิทมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเราขึ้น ม.6 ตอนนั้นเราก็ยังคุยกันเรื่อยๆ น้องก็แอบแซวว่าถ้าผมเจอพี่ผมจะเลี้ยงขนมนะ ผมจะซื้อของให้นะ (เพราะเราเจอกันบ่อยมากแต่แทบไม่เคยทักกัน ซึ่งต่างกับในเฟซเลย) > < จะมีอยู่ช่วงหนึ่งที่น้องมีแฟน เราก็คุยปกติ แต่เค้าไม่เคยบอกเลยว่ามีแฟนจนน้องมาบอกอีกทีตอนเลิกกันแล้ว น้องก็มาปรึกษาเราว่าพ่อแม่จะว่ามั้ย พ่อแม่จะเข้าใจมั้ย เราก็บอกว่าได้สิ ไม่มีอะไรเสียหาย แล้วก็มีผู้ชายแอดเฟซเรามา เราก็คุยไปเรื่อยๆจนเป็นแฟนกัน แต่ผู้ชายคนนี้ในตอนแรกดูเอาใจใส่เรามาก เราไม่ค่อยได้เจอกัน(อยู่ต่างรร.) ซึ่งมันทำให้ไม่ค่อยเข้าใจกันในบางเรื่อง คบกันไปเรื่อยๆเรารู้สึกมันแปลกๆจนกระทั่งเพื่อนเอารูปมาให้ดูว่าเค้าไปคุยกับอีกคน ซึ่งเสียใจมาก เลยทะเลาะกัน แต่ห่างกันซักพัก เราก็กลับมาคุยกัน เรานัดเจอกันวันวาเลนไทน์ แต่แฟนมาบอกเราทีหลังว่าไม่ว่าง ไปไม่ได้โดยที่เราโทรไปไม่รับ ติดต่อไม่ได้สุดท้ายก็เลิกกันในวันนั้น (แต่ช่วงนี้น้องที่เราคุยด้วยบ่อยๆก็ไม่ค่อยคุยกับเรา มาๆ หายๆ มันแปลกใจ แต่เค้าก็บอกเราว่าแฟนพี่เท่ เพอร์เฟ็ค แล้วบอกอีกว่าอิจฉา อยากตัวสูงๆจะได้ปกป้องคนทีรัก) ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมาก นับวันมันยิ่งหวั่นไหว หลังจากเราเลิกกับแฟนน้องก็มาคุยกับเราปกติ คุยเหมือนเดิม คอยให้กำลังใจ ปลอบใจหลายๆอย่างจนรู้สึกว่าไม่เสียใจเลย น้องมาทำให้ส่วนที่ขาดมันเติมเต็ม แต่คุยกันก็ไม่ได้เป็นแฟนนะคะ ช่วงนั้นร้องไห้หนักมาก น้องบอกว่าถ้าอย่างงั้นพี่มาเป็นแฟนผมมั้ยล่ะ ตอนนั้นแบบพูดต่อไม่ถูกก็คงคิดว่าน้องคงล้อเล่น แต่เราก็คุยกันก็ชอบแกล้งกัน น้องก็ชอบเรียกเราคุณแฟน เราก็ชอบเรียกว่าเด็กน้อย (แต่ไม่ใช่แฟน ) จบ ม.6 ต่างคนก็ต่างหายไปบ้าง จนตอนนี้เราอยู่ ปี 2 น้องอยู่ ม.6 ก็เป็นเวลาที่เราคุยกันมา 5 ปีกว่าๆแล้ว น้องก็ยังคุยกับเราดีเหมือนเดิม เวลาไม่สบายก็บอกให้ดูแลตัวเองดีๆ เป็นห่วงมากกว่าแฟนที่เคยมีมา แต่ก็ยังไม่ใช่แฟน ความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่ารักแบบแฟนหรือแบบพี่น้องดีคะ ^^ อยากบอกกับน้องไปตรงๆ แต่ก็กลัวเสียพี่น้อง แต่ถ้าไม่บอกก็จะสบายใจมากกว่า ตอนนี้เราก็ยังคิดอยู่ว่า อย่างน้อยน้องเค้าก็รับเราได้ ไม่เคยดูถูกเรา มีอะไรที่เราไม่สบายใจน้องก็รับฟังเราตลอด ต่างคนต่างพึ่งพากัน เรายังคิดว่า 5 ปีที่ผ่านมามันเป็นความทรงจำดีๆที่ยังคงมีต่อไป ถึงแม้อาจจะไม่ได้สวยงามเท่าไร แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เรารู้ว่าคนที่ไม่ใช่แฟน เค้ายังดูแลเป็นห่วงเรามากกว่าแฟนซะอีก