ถึงเธอผู้เป็นที่รัก เราหวังว่าเธอจะได้มีโอกาสอ่านกระทู้นี้ อยากให้เธอรับรู้ว่า เธอยังอยู่ในใจเราเสมอ แม้เวลาจะผ่านพ้นมาเนิ่นนาน แต่เรายังคงจดจำห้วงเวลาเหล่านั้นได้ดี
16 ธันวาคม 2551 วันแรกที่เราได้รู้จักกันผ่านโปรแกรมแชท MSN เราไม่รู้เลยว่านับจากวันนั้นมันจะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งในชีวิตเรา จากที่เราพูดคุยกันผ่านตัวหนังสือ เราก็ได้มายินเสียงของเธอ ยิ่งนับวันเรายิ่งหลงรักเธอมากขึ้น ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักเธอ ไม่เคยเห็นหน้าเธอเลย ผ่านมาจน 6 ปี เราก็ยังไม่เคยจะได้เห็นหน้าเธอ บางทีมันก็แอบน้อยใจนะ ที่เธอเห็นรูปเรา จากรูปที่โชว์ใน MSN หรือแม้แต่ใน facebook แต่ทำไมถึงเธอไม่เคยให้เราได้เห็นเธอเลย มันเป็นเพราะอะไร แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เราอยากบอกเธอว่าเธอเป็นคนแรกที่ทำให้เรารักนะ ทุกครั้งที่เราได้คุยกับเธอ มันรู้สึกพิเศษอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หัวใจเต้นแรงทุกครั้ง วันๆเอาแต่คิดถึงเธอ
วันที่เราขอเธอเป็นแฟน ในโทรศัพท์แล้วเธอตอบตกลง เราดีใจมากเลยนะ แม้เราจะเป็นแฟนกันได้แค่ในโลกโซเชี่ยลเน็ตเวิร์คก็ตามที โดยที่เราก็ไม่เคยคิดถึงอนาคตเลย เราอยู่นนทบุรี เธออยู่ขอนแก่น แล้วเราจะรักกันได้ยังไง ในเมื่อวันยังเป็นลูกแหง่อย่างนี้ แต่เธอเป็นคนแรกนะที่ทำให้เรากล้าที่จะออกเดินทางไปหาเธอ
1 พฤศจิกายน 2552 (ก่อนวันลอยกระทง 1 วัน เราตัดสินใจนั่งรถ บขส. เป็นครั้งแรก เพื่อตั้งใจจะเจอเธอผู้เป็นที่รัก ก่อนหน้านั้นเราคิดวาดฝันอยากลอยกระทงกับเธอ ปล่อยโคมลอยด้วยกัน มันคงเป็นอะไรที่น่าประทับใจมากๆ) มันน่ากลัวนะ การเดินทางไปที่ไกลๆคนเดียว ที่ๆเราไม่เคยไป และไม่รู้จักใคร พอไปถึงประมาณ ตี 5 ที่สถานีขอนแก่น แต่เธอก็ไม่มาตามนัด เราพยายามโทรหาเธอ แต่เธอก็ไม่รับโทรศัพท์เรา พยายามคิดในแง่ดีกว่าเธอคงยังไม่ตื่น แต่เรารอเธอจนถึง 15.00 น. เลยนะ ใจเราสั่นแทบจะร้องไห้ ต้องอยู่ในสายตาของพ่อค้า แม่ค้า และผู้คนในสถานีที่เวียนมาถามว่ารอใครหรอ?? เห็นมานั่งอยู่ที่สถานีนานแล้ว เราตัดสินใจไปร้านอินเตอร์เน็ตเพื่อถามถึงเธอ ประกาศตามหาเธอ จนกระทั่งเราตัดสินใจเหมารถตุ๊กๆเพื่อออกตามหาเธอ ตามหอพักที่เธอบอก แต่เราไม่เจอเธอ เราเลยตัดสินใจเชคอินที่โรงแรมแห่งหนึ่ง แล้วส่ง SMS ให้เธอมาหา เรานอนร้องไห้รอทั้งคืน โทรหาเธอก็ไม่รับ เราไม่เข้าใจ เหมือนกัน
แล้วบ่ายอีกวันเราก็เดินทางกลับกรุงเทพ นั่งข้างกระจกร้องไห้ตลอดทางเลย แล้วเราก็พยายามโทรติดต่อเค้าตลอด จนกระทั่ง3 วันหลังจากนั้น เธอส่งข้อความ MSN มาหาเรา บอกเหตุผลบางประการ (เราไม่สามารถบอกได้นะ) เราก็อึ้งไปเหมือนกันกับเหตุผลของเธอ แต่เรายอมรับมันได้นะ อยากคบกับเธอต่อ แต่เธอบอกเธอสกปรกเกินไปที่จะคบเรา เธอไม่ดีพอ เธอขอลดความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นแค่พี่-น้อง เราเลยต้องยอมจำนน เพราะไม่มีหนทางเลย
นับจากนั้นเราก็ยังคงคุยกันในโลกโซเชียลเรื่อยมา แบบไม่เคยเห็นหน้า แต่เธอก็มักจะเล่าเรื่องราว ปัญหากับคนนั้นมาให้เราฟัง จนเราทนไม่ได้เราถึงบอกตัดขาดกับเธอ เราห่างกัน 6 เดือน แต่ก็เป็นเราเองที่ใจไม่แข็งพอ เราเลยส่งเมลไปคุยกับเธอ แล้วเธอก็ตอบกลับมา จนเรากลับมาคุยโทรศัพท์กันอีกครั้ง แต่มันก็เป็นเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายตัดขาดเรา จู่ๆเธอก็หายไป เราได้แต่รอ ภาวนาให้เธอกลับมา
อยากบอกเธอว่าเธอไม่ต้องรักเราก็ได้ แค่อยู่ให้เราได้รักก็พอ (พี่ยังรักแอมเหมือนเดิมนะ)
เราไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นใคร เรารู้แค่ว่าเรารักเธอ??
16 ธันวาคม 2551 วันแรกที่เราได้รู้จักกันผ่านโปรแกรมแชท MSN เราไม่รู้เลยว่านับจากวันนั้นมันจะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งในชีวิตเรา จากที่เราพูดคุยกันผ่านตัวหนังสือ เราก็ได้มายินเสียงของเธอ ยิ่งนับวันเรายิ่งหลงรักเธอมากขึ้น ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักเธอ ไม่เคยเห็นหน้าเธอเลย ผ่านมาจน 6 ปี เราก็ยังไม่เคยจะได้เห็นหน้าเธอ บางทีมันก็แอบน้อยใจนะ ที่เธอเห็นรูปเรา จากรูปที่โชว์ใน MSN หรือแม้แต่ใน facebook แต่ทำไมถึงเธอไม่เคยให้เราได้เห็นเธอเลย มันเป็นเพราะอะไร แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เราอยากบอกเธอว่าเธอเป็นคนแรกที่ทำให้เรารักนะ ทุกครั้งที่เราได้คุยกับเธอ มันรู้สึกพิเศษอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หัวใจเต้นแรงทุกครั้ง วันๆเอาแต่คิดถึงเธอ
วันที่เราขอเธอเป็นแฟน ในโทรศัพท์แล้วเธอตอบตกลง เราดีใจมากเลยนะ แม้เราจะเป็นแฟนกันได้แค่ในโลกโซเชี่ยลเน็ตเวิร์คก็ตามที โดยที่เราก็ไม่เคยคิดถึงอนาคตเลย เราอยู่นนทบุรี เธออยู่ขอนแก่น แล้วเราจะรักกันได้ยังไง ในเมื่อวันยังเป็นลูกแหง่อย่างนี้ แต่เธอเป็นคนแรกนะที่ทำให้เรากล้าที่จะออกเดินทางไปหาเธอ
1 พฤศจิกายน 2552 (ก่อนวันลอยกระทง 1 วัน เราตัดสินใจนั่งรถ บขส. เป็นครั้งแรก เพื่อตั้งใจจะเจอเธอผู้เป็นที่รัก ก่อนหน้านั้นเราคิดวาดฝันอยากลอยกระทงกับเธอ ปล่อยโคมลอยด้วยกัน มันคงเป็นอะไรที่น่าประทับใจมากๆ) มันน่ากลัวนะ การเดินทางไปที่ไกลๆคนเดียว ที่ๆเราไม่เคยไป และไม่รู้จักใคร พอไปถึงประมาณ ตี 5 ที่สถานีขอนแก่น แต่เธอก็ไม่มาตามนัด เราพยายามโทรหาเธอ แต่เธอก็ไม่รับโทรศัพท์เรา พยายามคิดในแง่ดีกว่าเธอคงยังไม่ตื่น แต่เรารอเธอจนถึง 15.00 น. เลยนะ ใจเราสั่นแทบจะร้องไห้ ต้องอยู่ในสายตาของพ่อค้า แม่ค้า และผู้คนในสถานีที่เวียนมาถามว่ารอใครหรอ?? เห็นมานั่งอยู่ที่สถานีนานแล้ว เราตัดสินใจไปร้านอินเตอร์เน็ตเพื่อถามถึงเธอ ประกาศตามหาเธอ จนกระทั่งเราตัดสินใจเหมารถตุ๊กๆเพื่อออกตามหาเธอ ตามหอพักที่เธอบอก แต่เราไม่เจอเธอ เราเลยตัดสินใจเชคอินที่โรงแรมแห่งหนึ่ง แล้วส่ง SMS ให้เธอมาหา เรานอนร้องไห้รอทั้งคืน โทรหาเธอก็ไม่รับ เราไม่เข้าใจ เหมือนกัน
แล้วบ่ายอีกวันเราก็เดินทางกลับกรุงเทพ นั่งข้างกระจกร้องไห้ตลอดทางเลย แล้วเราก็พยายามโทรติดต่อเค้าตลอด จนกระทั่ง3 วันหลังจากนั้น เธอส่งข้อความ MSN มาหาเรา บอกเหตุผลบางประการ (เราไม่สามารถบอกได้นะ) เราก็อึ้งไปเหมือนกันกับเหตุผลของเธอ แต่เรายอมรับมันได้นะ อยากคบกับเธอต่อ แต่เธอบอกเธอสกปรกเกินไปที่จะคบเรา เธอไม่ดีพอ เธอขอลดความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นแค่พี่-น้อง เราเลยต้องยอมจำนน เพราะไม่มีหนทางเลย
นับจากนั้นเราก็ยังคงคุยกันในโลกโซเชียลเรื่อยมา แบบไม่เคยเห็นหน้า แต่เธอก็มักจะเล่าเรื่องราว ปัญหากับคนนั้นมาให้เราฟัง จนเราทนไม่ได้เราถึงบอกตัดขาดกับเธอ เราห่างกัน 6 เดือน แต่ก็เป็นเราเองที่ใจไม่แข็งพอ เราเลยส่งเมลไปคุยกับเธอ แล้วเธอก็ตอบกลับมา จนเรากลับมาคุยโทรศัพท์กันอีกครั้ง แต่มันก็เป็นเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายตัดขาดเรา จู่ๆเธอก็หายไป เราได้แต่รอ ภาวนาให้เธอกลับมา
อยากบอกเธอว่าเธอไม่ต้องรักเราก็ได้ แค่อยู่ให้เราได้รักก็พอ (พี่ยังรักแอมเหมือนเดิมนะ)