คือเรื่องมันเริ่มจากเรากับน้องสาว อยู่กับย่ามาตั้งแต่เด็กจนโต เมื่อตอนเราอายุ16แม่ก็รับเราไปดูแล (ปกติแม่ส่งเงินมาอย่างเดียว) ตอนแรกเราดีใจมากเพราะเรารักแม่มาก แม่เราค่อนข้างมีฐานะนิดหน่อย แต่ปัญหามันเริ่มตอนกลางปี แม่เราอยู่ต่างประเทศ คนที่ดูแลเราคือน้า แตร่น้าชอบดุด่าเรา ด้วยคำหยาบคาย ด่าทอเราต่างๆตอนที่เราทำอะไรไม่เป็น เราพยายามทน เพราะเราคิดว่าอยู่กับแม่เรามีอนาาคตมากกว่าแน่ๆ แต่ทุกอย่างไม่ใช่ แม่เรากดดันทุกอย่าง ด่าเราโดยไม่ฟังเหตุผล ใดๆ เราร้องไห้แบบไม่เคยร้องหนักขนาดนี้มาก่อน จนกระทั่งเราขึ้นมอห้า เราทะเลาะกับแม่เพราะเเม่จะคืนห้อง(แม่เช่าห้องให้เราอยู่กับน้องสองคน) สาเหตุคือ เเม่โกธรที่เราเอาแต่ถามเรื่องเงิน เรารู้ว่าเราผิดเรายอมรับ แต่มันมีช่วงนึงที่เราเคยทักแม่ไปเล่นๆ แล้วโดนด่ากลับมา ทั้งเปรีบเทียบเรากับคนอื่น ด่าเราเรื่องหน้าเพราะเราเป็นสิว กดดันเรื่องเรียน ทำให้เรากลัวที่จะคุยกับแม่ แม่จะชอบโทรมาเช็คว่าทำงานบ้านรึยัง พอทำไม่สะอาดถูกใจจะโดนด่า ซึ่งเราทำคนเดียวน้องสาวไม่เคยช่วยเลย คนโดนด่าคือเราคนเดียว ซึ่งต้นปีเรากับแม่ยังดูเหมือนสนิทกันอยู่เลย เราไม่รู้ว่าตอนไหนที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป
แม่ให้เราเลือกว่าจะอยู่กับพ่อ หรือ กับแม่ น้องเราเลือกพ่อ เราร้องไห้ หนักมาก เราไม่อยากเลือก แต่เราก็งอนที่แม่ไม่เคยใช้เหตุผลกับเราเลย สุดท้ายเราได้มาอยู่กับพ่อ ตอนแรกเราคิดว่าดีเเล้ว ไม่มีใครมากดดันเราแล้ว แต่ว่า กับพ่อที่ไม่เคยจริงจังกับอะไรเลยสักอย่าง เราอยู่กับพ่อแค่สองเดือน สุดท้ายพ่อส่งเรากลับมาหาย่า แต่เราเลือกไปอยู่กับป้าจนจบม.5 กำลังขึ้นมอ6 เราทะเลาะกับน้องสาวหนัก เพราะน้องสาวไปอยู่ข้างกับเพื่อนทำงาน เอารถที่พ่อให้ไป และเอาค่าเทอมที่พ่อโอนให้เราไป แต่ก็ไม่มีคนด่าน้องเลย เรากับน้องตัดขาดกันตอนนี้ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก จนกระทั่งวันนี้ แม่ผัวของป้าที่เป็นเจ้าของบ้าน ไม่อยากให้เราอยู่บ้านเขาแล้ว ทั้งๆที่เราทำงานให้ทุกอย่าง เพียงแต่เราไม่รักหลานเขาที่เป็นหลานเราเหมือนกัน(เราไม่ชอบเด็ก) เราเอายอมรับว่าไม่อยากกลับไปอยู่กับย่า เราไม่อยากกลับไปจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง เราอยากกลับไปอยู่กับแม่ แต่เรากลัวแม่เกลียดเรา เราสำนึกว่าเราใช้อารรมณ์ตัดสินเหตุการณ์มากเกินไป แต่ทุกอย่างเหมือนสายไปหมดเเล้ว เหมือนทุกคนหันหลังให้เราหมดเเล้ว เราอยากไปทำงาน แต่จะเปิดเทอมเเล้ว และ ไม่มีรถไป เราไม่รู้จะทำยังไงต่อ ครวรเดินไปทางไหนดี? เราสับสน เเละเหนื่อยมากเเล้ว
เราควรทำอะไรต่อดี?
แม่ให้เราเลือกว่าจะอยู่กับพ่อ หรือ กับแม่ น้องเราเลือกพ่อ เราร้องไห้ หนักมาก เราไม่อยากเลือก แต่เราก็งอนที่แม่ไม่เคยใช้เหตุผลกับเราเลย สุดท้ายเราได้มาอยู่กับพ่อ ตอนแรกเราคิดว่าดีเเล้ว ไม่มีใครมากดดันเราแล้ว แต่ว่า กับพ่อที่ไม่เคยจริงจังกับอะไรเลยสักอย่าง เราอยู่กับพ่อแค่สองเดือน สุดท้ายพ่อส่งเรากลับมาหาย่า แต่เราเลือกไปอยู่กับป้าจนจบม.5 กำลังขึ้นมอ6 เราทะเลาะกับน้องสาวหนัก เพราะน้องสาวไปอยู่ข้างกับเพื่อนทำงาน เอารถที่พ่อให้ไป และเอาค่าเทอมที่พ่อโอนให้เราไป แต่ก็ไม่มีคนด่าน้องเลย เรากับน้องตัดขาดกันตอนนี้ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก จนกระทั่งวันนี้ แม่ผัวของป้าที่เป็นเจ้าของบ้าน ไม่อยากให้เราอยู่บ้านเขาแล้ว ทั้งๆที่เราทำงานให้ทุกอย่าง เพียงแต่เราไม่รักหลานเขาที่เป็นหลานเราเหมือนกัน(เราไม่ชอบเด็ก) เราเอายอมรับว่าไม่อยากกลับไปอยู่กับย่า เราไม่อยากกลับไปจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง เราอยากกลับไปอยู่กับแม่ แต่เรากลัวแม่เกลียดเรา เราสำนึกว่าเราใช้อารรมณ์ตัดสินเหตุการณ์มากเกินไป แต่ทุกอย่างเหมือนสายไปหมดเเล้ว เหมือนทุกคนหันหลังให้เราหมดเเล้ว เราอยากไปทำงาน แต่จะเปิดเทอมเเล้ว และ ไม่มีรถไป เราไม่รู้จะทำยังไงต่อ ครวรเดินไปทางไหนดี? เราสับสน เเละเหนื่อยมากเเล้ว