น้องเอยเพราะน้อยหรือถ้อยคำ ช่างหวานฉ่ำจริงแล้วเจ้าแก้วเอย
แม่เนื้อหอมพร้อมชื่นดังอบเชย เงยหน้ามาจะเล่าให้เจ้าฟัง
ได้เชยชิดเข้าสนิทอย่างนี้แล้ว ขอเชิญแก้วกิริยาเมตตาบ้าง
พี่จะมอบรักไว้ที่ในนาง อย่าระคางข้องแค้นระคายเคือง
ถ้าพี่ลวงน้องให้หมองสัตย์ จงวิบัติเกิดเข็ญให้เป็นเนื่อง
สารพัดวิชาสง่าเปลือง แม่เนื้อเหลืองดังทองมาทาบทับ
ว่าทางพลางเปลื้องเครื่องคาด แขวนพาดฉากลงประจงจับ
อุ้มนางวางตักสะพักรับ ทอดทับระทวยลงดังท่อนทอง
พระพายชายพัดบุปผาชาติ เกสรสาดหอมกลบตลบห้อง
ริ้วริ้วปลิวชายสไบกรอง พระจันทร์ผันผยองอยู่ยับยับ
พระอาทิตย์ชิงดวงพระจันทร์เด่น ดาวกระเด็นใกล้เดือนดาราดับ
หิ่งห้อยพร้อยไม้ไหวระยับ แมลงทับท่องเที่ยวสะเทือนดงฯ
ครานั้นนางแก้วกิริยา เสน่หาปลื้มใจใหลหลง
ความรักให้ระทวยงวยงง เอนแอบอ่อนลงด้วยความรัก
สะอึกสะอื้นอ้อนแล้วถอนใจ น้ำตาไหลซกซกลงตกตัก
แค้นใจที่มาไล่เหงนัก แล้วจะลักวันทองไปเที่ยวไพร
ตัวท่านจะสำราญระริกรื่น ข้านี้นับคืนคอยละห้อยไห้
เพลินป่าพ่อจะมาต่อปีไร ขุนช้างก็จะไล่พาโลตี
ท่านจะมาหากันนั้นต่างหาก กรรมวิบาทพามาไม่พอที่
ให้พะวงกังขาเป็นราคี ทำทีควักค้อนด้วยงอนใจฯ
ขุนแผนรับขวัญอย่าพรั่นจิต พี่หาลืมคิดความหลังไม่
แสนสงสารสุดสวาทเพียงขาดใจ นับแต่วันนี้ไปจนวันตาย
มีวันหนึ่งก็วันหนึ่งคงถึงห้อง ประสมสองเกษมสุขให้โศกหาย
ชื่นจิตเจ้าจงคิดเพทุบาย ถ่ายถอนตัวเสียให้เป็นไท
ว่าพลางทางถอดซึ่งแหวนเพชร ประคองเช็ดน้ำตาอย่าร้องไห้
ชมแหวนแทนพลางสว่างใจ สอดใส่นิ้วน้อยให้นางดู
กอดคอชะลอเคลื่อนออกจากห้อง สอดประคองอกประทับสะทึกอยู่
มิใคร่เขยื้อยกแขนประคองชู เอ็นดูด้วยช่วยชี้ที่วันทองฯ
นางแก้วกิริยายิ่งอาลัย แข็งใจชี้แจงตำแหน่งห้อง
ตรงนี้แน่แลไปอย่าเมินมอง ล่วงสองชั้นเข้าไปห้องใน
แสงอัจกลับตามอร่ามเรือน คนเกลื่อนนอนนั่งระวังไสว
เอ็นดูน้องเถิดอย่าไปเลยเป็นไร เหมือนหนี่งใจเมียจะขาดด้วยคิดกลัว
เจ้าแก้วกิริยาอย่าอาวรณ์ ขวัญอ่อนเจ้าไม่เคยเห็นฤทธิ์ผัว
ไม่แกล้วกล้าหรือจะมาได้แต่ตัว ชั่วแล้วดอกจะละวันทองทิ้ง
ขวัญข้าวเจ้าไปนอนเสียเถิดน้อง หับห้องเสียให้มืดสนิทนิ่ง
เย้ายวนกวนใจไม่ไปจริง นิ่งนะพี่จะเข้าไปห้องใน
ปลอบพลางวางน้องแล้วย่องเยื้อง ชำเลืองแลวันทองอยู่ห้องไหน
บังลับแลแลลับวับวาบใจ แสนอาลัยเหลือที่จะรีรอ
นางแก้ววิ่งตามด้วยความรัก จักแหล่นลืมฉันเสียเจียวหนอ
แคลงเรือนเพื่อนหรือจึงรื้ือรอ ถัดหอเข้าไปหน่อยก็นั่นเองฯ
ขุนแผนเหลียวมาเห็นหน้าแก้ว เจ้าบอกแล้วไม่พิเคราะห์ให้เหมาะเหมง
เห็นช่องแล้วอย่าร้องให้ครื้นแครง เกรงผิดจึงชะงักฉงนใจ
ดึกแล้วแก้วพี่ยังมินอน อย่าอาวรณ์เลยพี่ไม่ช้าได้
ว่าพลางพานางเข้าห้องใน ปลอบให้นอนเหนือที่นอนน้อย
กอดประทับมิค่อยหลับลงเลยหนอ ประคองคอเขยื้อนขยดถอย
เห็นหลับกลับขยิบกระปริบกระปรอย จนเหงื่อย้อยแล้วไม่หลับนอน
ว่าพลางทางเป่าพระเวทฤทธิ์ ให้สนิทหลับลับลงกับหมอน
ลุกเลี่ยงหลีกมายิ่งอาวรณ์ หยุดยืนยั้งสะท้อนสะทึกใจ
เห็นพลิกตัวกลัวเจ้าจะคว้าหา กลับมากอดน้องให้นอนใหม่
แต่กอดแล้วกอดเล่าเคล้าคลึงไป เห็นหลับใหลสิ้นสมประดีนาง
วางน้องย่องย่างออกจากเตียง พลิกหมอนข้างเคียงประคองข้าง
จากห้องย่องเหยียบแต่เบาบาง พลางผูกใบดาลสำราญใจฯ
ช่วยถอดความหน่อยนะครับ ขอร้องงงงงงง ^_^
แม่เนื้อหอมพร้อมชื่นดังอบเชย เงยหน้ามาจะเล่าให้เจ้าฟัง
ได้เชยชิดเข้าสนิทอย่างนี้แล้ว ขอเชิญแก้วกิริยาเมตตาบ้าง
พี่จะมอบรักไว้ที่ในนาง อย่าระคางข้องแค้นระคายเคือง
ถ้าพี่ลวงน้องให้หมองสัตย์ จงวิบัติเกิดเข็ญให้เป็นเนื่อง
สารพัดวิชาสง่าเปลือง แม่เนื้อเหลืองดังทองมาทาบทับ
ว่าทางพลางเปลื้องเครื่องคาด แขวนพาดฉากลงประจงจับ
อุ้มนางวางตักสะพักรับ ทอดทับระทวยลงดังท่อนทอง
พระพายชายพัดบุปผาชาติ เกสรสาดหอมกลบตลบห้อง
ริ้วริ้วปลิวชายสไบกรอง พระจันทร์ผันผยองอยู่ยับยับ
พระอาทิตย์ชิงดวงพระจันทร์เด่น ดาวกระเด็นใกล้เดือนดาราดับ
หิ่งห้อยพร้อยไม้ไหวระยับ แมลงทับท่องเที่ยวสะเทือนดงฯ
ครานั้นนางแก้วกิริยา เสน่หาปลื้มใจใหลหลง
ความรักให้ระทวยงวยงง เอนแอบอ่อนลงด้วยความรัก
สะอึกสะอื้นอ้อนแล้วถอนใจ น้ำตาไหลซกซกลงตกตัก
แค้นใจที่มาไล่เหงนัก แล้วจะลักวันทองไปเที่ยวไพร
ตัวท่านจะสำราญระริกรื่น ข้านี้นับคืนคอยละห้อยไห้
เพลินป่าพ่อจะมาต่อปีไร ขุนช้างก็จะไล่พาโลตี
ท่านจะมาหากันนั้นต่างหาก กรรมวิบาทพามาไม่พอที่
ให้พะวงกังขาเป็นราคี ทำทีควักค้อนด้วยงอนใจฯ
ขุนแผนรับขวัญอย่าพรั่นจิต พี่หาลืมคิดความหลังไม่
แสนสงสารสุดสวาทเพียงขาดใจ นับแต่วันนี้ไปจนวันตาย
มีวันหนึ่งก็วันหนึ่งคงถึงห้อง ประสมสองเกษมสุขให้โศกหาย
ชื่นจิตเจ้าจงคิดเพทุบาย ถ่ายถอนตัวเสียให้เป็นไท
ว่าพลางทางถอดซึ่งแหวนเพชร ประคองเช็ดน้ำตาอย่าร้องไห้
ชมแหวนแทนพลางสว่างใจ สอดใส่นิ้วน้อยให้นางดู
กอดคอชะลอเคลื่อนออกจากห้อง สอดประคองอกประทับสะทึกอยู่
มิใคร่เขยื้อยกแขนประคองชู เอ็นดูด้วยช่วยชี้ที่วันทองฯ
นางแก้วกิริยายิ่งอาลัย แข็งใจชี้แจงตำแหน่งห้อง
ตรงนี้แน่แลไปอย่าเมินมอง ล่วงสองชั้นเข้าไปห้องใน
แสงอัจกลับตามอร่ามเรือน คนเกลื่อนนอนนั่งระวังไสว
เอ็นดูน้องเถิดอย่าไปเลยเป็นไร เหมือนหนี่งใจเมียจะขาดด้วยคิดกลัว
เจ้าแก้วกิริยาอย่าอาวรณ์ ขวัญอ่อนเจ้าไม่เคยเห็นฤทธิ์ผัว
ไม่แกล้วกล้าหรือจะมาได้แต่ตัว ชั่วแล้วดอกจะละวันทองทิ้ง
ขวัญข้าวเจ้าไปนอนเสียเถิดน้อง หับห้องเสียให้มืดสนิทนิ่ง
เย้ายวนกวนใจไม่ไปจริง นิ่งนะพี่จะเข้าไปห้องใน
ปลอบพลางวางน้องแล้วย่องเยื้อง ชำเลืองแลวันทองอยู่ห้องไหน
บังลับแลแลลับวับวาบใจ แสนอาลัยเหลือที่จะรีรอ
นางแก้ววิ่งตามด้วยความรัก จักแหล่นลืมฉันเสียเจียวหนอ
แคลงเรือนเพื่อนหรือจึงรื้ือรอ ถัดหอเข้าไปหน่อยก็นั่นเองฯ
ขุนแผนเหลียวมาเห็นหน้าแก้ว เจ้าบอกแล้วไม่พิเคราะห์ให้เหมาะเหมง
เห็นช่องแล้วอย่าร้องให้ครื้นแครง เกรงผิดจึงชะงักฉงนใจ
ดึกแล้วแก้วพี่ยังมินอน อย่าอาวรณ์เลยพี่ไม่ช้าได้
ว่าพลางพานางเข้าห้องใน ปลอบให้นอนเหนือที่นอนน้อย
กอดประทับมิค่อยหลับลงเลยหนอ ประคองคอเขยื้อนขยดถอย
เห็นหลับกลับขยิบกระปริบกระปรอย จนเหงื่อย้อยแล้วไม่หลับนอน
ว่าพลางทางเป่าพระเวทฤทธิ์ ให้สนิทหลับลับลงกับหมอน
ลุกเลี่ยงหลีกมายิ่งอาวรณ์ หยุดยืนยั้งสะท้อนสะทึกใจ
เห็นพลิกตัวกลัวเจ้าจะคว้าหา กลับมากอดน้องให้นอนใหม่
แต่กอดแล้วกอดเล่าเคล้าคลึงไป เห็นหลับใหลสิ้นสมประดีนาง
วางน้องย่องย่างออกจากเตียง พลิกหมอนข้างเคียงประคองข้าง
จากห้องย่องเหยียบแต่เบาบาง พลางผูกใบดาลสำราญใจฯ