เคยสงสัยมั๊ยว่าทำไมประเทศไทยย่ำอยู่กับที่

เมื่อปี 2534 เราเป็นประเทศโดดเด่นและมาแรงมากในเซาท์อีสต์เอเซีย   เราจะเอาชนะมาเลย์และไปคู่คี่สูสีกับสิงคโปร์ ตอนนั้นผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ  (GDP)อยู่ ที่ 3,600,000,000,000 บาท (งงอ่ะ เขียนเป็นตัวหนังสือดีกว่า)  สามล้านหกแสนล้านบาท  (ก็ยังงงอยู่ เทียบเป็นประชากรต่อหัวละกัน) ตอนนั้นบ้านเรามีประชากร 57 ล้านคน  ดังนั้นความสามารถในการผลิตต่อคนเฉลี่ยแล้วจะได้ 64,000 บาท ขอเป็นตัวเลขถ้วน ๆ นะ
กาลเวลาผันผ่านมาจนกระทั่งปี 2552 บรรดาพ่อแม่ก็ช่วยกันผลิตเด็ก ๆ จนได้ประชากร 63.5 ล้านคน และแต่ละคนก็สามารถผลิตสินค้าและบริการเฉลี่ยต่อหัว ได้ถึงคนละ 120,000 บาท (GDP 2552 = 7,653,400,000,000 ) นั่นหมายถึงเราเพิ่มความสามารถในการผลิตได้ถึงเกือบสองเท่า
แล้วมันไปอยู่ตรงไหนหมดล่ะ ?
และนี่คือประเด็นที่ต้องการชี้ให้เห็น  เพราะรูปดังต่อไปนี้จะเป็นตัวบอกว่าไอ้ส่วนเกินที่เราผลิตได้มันไปอยู่ที่ไหน

จากรูปจะเห็นว่า ดัชนีมวลกายของทั้งหญิงและชายเพิ่มมากว่าสองเท่า กล่าวโดยสรุปก็คือ แม้ว่าเราจะผลิตได้มากแค่ไหน แต่เราก็ปรนเปรอตัวเองและบริโภคมากกว่าที่เราผลิตได้นั่นเอง เข้าทำนองที่ว่ามีเงินมากก็ใช้จ่ายมากกินมาก ดัชนีชี้วัดผลิตภัณฑ์มวลรวมของประเทศจึงไม่สามารถเอาชนะดัชนีมวลกายได้ (แต่ทั่วทั้งปฐพียังต้องสยบต่อ  ดรรชนีเอกสุริยันของอิดเต็งไต้ซือ อันนี้ไม่เกี่ยวแต่อยากบอก)
เพราะฉะนั้น อย่าบ่นว่าคุณอ้วน อย่าบ่นว่าประเทศไม่เจริญเพราะนู่นนี่นั่น เพราะ คุณนั่นแหละ ไอ้อ้วน
ปล.
1.ตัวเลข ผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ เอามาจาก ธนาคารแห่งประเทศไทย
2.รูปดัชนีมวลกายเอามาจาก รายงานสุขภาพคนไทย 2557 (ตัวเต็มน่าอ่านมาก ทำรูปแบบน่าสนใจ ดีมาก)
3.การเอาเรื่องทั้งสองมาโยงกัน ย่อมสุ่มเสี่ยงต่อการโดนด่า และขอโทษด้วยถ้าทำให้เสียเวลากับเรื่องไร้สาระ แต่ลองลดความอ้วนดูดิ แล้วคุณภาพชีวิตจะดีขึ้น เพราะตรรกะในการใช้เงินเพื่อการบริโภค(อุปโภค) เป็นตรรกะเดียวกันที่ส่งผลต่อความมั่งคั่ง