.. เวลาผ่าน กาลไม่เคยเปลี่ยน ..

            หลังเลิกงานตอน ๗ โมงเช้าของวันที่ ๒๔ เมษา ดูเหมือนว่า หลายสิ่งหลายอย่างเป็นใจให้กับการเดินทางเหลือเกิน

            แม้รถราจะคับคั่ง การจราจรยังคงติดขัดบ้างในบางเส้นทาง แต่ถือว่าไม่หนักหนาสาหัสสำหรับใครคนหนึ่งที่กำลังยืนรอรถเมล์ด้วยใจจดใจจ่อ

            หนึ่งชั่วโมงจากที่ทำงานมาถึงคิวรถตู้ ค่าโดยสาร ๑๐๐ บาทถูกจ่ายไปเหมือนทุกครั้งที่ต้องการความสะดวกและรวดเร็ว

            ระหว่างที่คนขับรถรอผู้โดยสารคนอื่น รอเวลาที่นายท่าจะปล่อยคิว การติดต่อทางบ้านเพื่อยืนยันว่า ใครคนนี้กำหนดที่หมายในใจเรียบร้อยแล้ว

            'แม่ .. เดี๋ยว ๘ โมงครึ่งรถก็ออกแล้ว มีอะไรให้กินบ้าง อยากกินน้ำพริก ผักต้ม แล้วก็ไข่ตุ๋น .. ไม่น่าเกิน ๑๐ โมงครึ่ง .. จ้ะ'

            บทสนทนาไม่มากมาย แต่รู้ดีว่า เมื่อไปถึงแล้วจะได้พบกับอะไร .. ที่รออยู่




            รถตู้ทำเวลาได้ดีด้วยเวลาเพียงชั่วโมงเศษ ก็มาถึงสุพรรณฯ แต่เพราะมัวแต่แวะร้านสะดวกซื้อ หาของกินพวกขนมที่แม่ชอบไปฝาก ทำให้พลาดรถสองแถวประจำทางไป

            ยืนรอไม่นานรถอีกคันก็เข้าเทียบท่า ถึงคนร่วมทางมีไม่กี่คน คนขับก็ออกรถทันทีเมื่อได้เวลา

             แสงแดดในยามสายจัดจ้า แต่สายลมที่โชยมาปะทะหน้าระหว่างรถแล่นไปตามถนนสายเก่า ก็ช่วยให้ผ่อนคลายความเหนื่อยล้าจากงานที่ทำมาทั้งคืน
  
             'อีกแป๊บเดียว .. ก็ถึงบ้านแล้ว'



>>>>>