คือหลังจากผมอ่านหนังสือมาเยอะทุกแขนงเลย ทำให้ผมเข้าใจอะไรในชีวิตมากขึ้น

สมัยก่อน ผมก็เหมือนมนุษย์ทั่วไปมี กิเลส รัก โลภ โกรธหลง
แต่หลังจาก ผม อ่าน ทฤษฎีสัมพัทภาพและไอสไตน์พระพุทธเจ้าเห็น และหนังสืออีกหลายอย่างๆ
หลังจจากผมอ่านผม ก็เข้าใจเลยว่าทุกอย่าง เป็นอนัตตา มันไม่มีจริง เลย ตอนนั้นผมอายุ15
หลังจจากผมเข้าใจ ความกระหายในการใช้ชีวิตผมลดน้อยลงเลย ทั้งความอยากมีอยากได้ ความรัก ความอิจฉาริศยา ความเห็นแก่ตัวของผมหายไปหมดเลย
มันทำให้ผมเข้าใจเลยว่าจะอธิบายให้คนๆนึงเข้าใจว่าควรใช้ชีวิตอย่างไรมันยากซะเหลือเกิน เพราะผมมีความสงสัยเรื่องพวกนนี้แต่เด็กละ แต่ก็ไม่เข้าใจซักที
จนผมไม่ยึดติดกับอะไรซักอย่าง   ตอนนี้ผมอายุ19เรียนมหาลัยอยู่  ผมมองเห็นเด็กยุคใหม่ละผมก็สงสารเขาที่ยังยึดติดกับกิเลสอยากได้นู้นอยากได้นี่
และการที่จะดึงพวกเขาออกมาคงยากน่าดู  

ผมเคยสอนพ่อแม่ แล้วท่านก็มีความเข้าใจในการใช้ชีวิตมากขึ้น ผมอธิบายไม่ถูกเลยความสุขที่ผมปลื้มปิติที่ได้ในครั้งนั้น ความรู้สึกซ่าไปทั้งตัว
ผมเคยดูทีวีที่ผีได้รับส่วนบุญแล้วมีความสุขมาก ผมรับรู้ได้เลยว่าความสุขครั้งนั้นมันเป็นไง แต่นั้นนานมาละ มันเป็นแค่นิพพานชั่วขณะผมอยากนิพพานถาวรเลย

แต่ถึงแม้ผมจะละกิเลสได้เกือบหมดละ แต่มันเหมือนยังไปไม่สุด  ผมอยากนิพพาน ผมเชื่อว่านิพพานมันอยู่ที่ใจ อยู่ที่วิธีการคิด การใช้ชีวิต ไม่จำเป็นต้องบวชเป็นพระ มีวิธีไหนที่ทำให้ผมนิพพานไหมครับ  ให้พบความสุขที่แท้จริงกับชีวิต