ใครมีประสบการณ์เลิกกับแฟนคนแรก แล้วทำใจยังไงช่วยๆค้ามาแชร์กันนะคะ
เรื่องราวของเราเกิดขึ้น ย้อนกลับไปเมื่อเกือบๆสี่ปีที่แล้ว เราคบกับแฟนมาได้เกือบสี่ปี
จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์คือเราสองอยู่ชมรมของมหาลัยแห่งหนึ่ง ได้ออกค่ายด้วยกัน
ตอนแรกๆเราไม่สังเกตเห็นเค้าด้วยซ้ำว่าอยู่ในชมรม แต่พอจบกิจกรรมชมรม เราก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆให้กัน
ตัวเราเป็นคนที่ไม่เคยมีแฟนมาก่อน ที่จริงเราไม่กล้ามีแฟนเพราะมีทรรศนคติที่ไม่ค่อยดีเกี่ยวกับผู้ชาย แต่ไม่รู้ทำไมถึงหลงรักผู้ชายคนนี้ได้ง่ายๆ
ทั้งๆที่ตลอดระยะเวลากว่ายี่สิบปีมาไม่เคยรักผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย ฝ่ายชายเป็นรุ่นพี่เรียนอยู่อีกคณะนึง แรกๆเหมือนเรามีเรื่องเข้าใจผิดกัน
ความสัมพันธ์เลยไม่ไปไหน เพราะตอนนั้นแฟนเก่าเราคิดว่าเรามีแฟนแล้ว ส่วนตัวเราเองด้วยความที่ไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกและพอรู้มาบ้างว่า
มีผู้หญิงเหมือนจะเป็นรุ่นน้องของเค้ามาชอบเค้า(ไปแอบส่องในเฟสเค้ามา) ทั้งเราและเค้าก็เลยไม่เดินหน้าไปไหน เข้าใจผิดกันไปกันมา
เหมือนต่างฝ่ายต่างก็กลัวว่าถ้าบอกไปแล้วจะผิดหวังมั้ง ตอนนั้นเองเราก็ไม่เคยมีแฟน แต่ชอบเค้ามากเลยไม่รู้จะทำยังไง
จนมันมาถึงจุดพีคสุดจากคนที่ไม่เคยกินเหล้าวันนั้นเรากินเหล้าหนักมากและตัดสินใจว่า "ชั้นจะตัดใจจากเค้าแล้วนะ
อยู่แบบแอบรักไปแบบนี้คอยส่องเฟสเค้ามันทรมานว่ะ" แต่แล้วในคืนนั้นเองเค้าก็ส่งเพลงๆนึงมาทางแชทเฟสเรา
(คือด้วยความทรมานไม่อยากส่องเฟสเค้าเลยลบเฟสเค้าไป) ชื่อเพลง"คิดถึง" ทุกวันนี้ยังเก็บเพลงๆนั้นอยู่ในคอมอยู่เลย คือตอนนั้นดีใจมาก
รู้สึกเริ่มมีความหวัง หลังจากนั้นเราสองคนก็นัดคุยกัน เคลียร์กันเรื่องที่เข้าใจผิดและทำให้เราไม่กล้าบอกรักกัน วันนั้นเป็นวันที่ 4 ตุลาคม
มันเป็นวันที่ฝนตกหนักมากและน้ำก็ท่วมแถวๆหอด้วย เรายังกลัวอยู่เลยว่า เราจะไปตามนัดได้มั๊ย แต่ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน วันนั้นเราตื่นเต้นมาก
ทำตัวไม่ถูก ความรู้สึกเหมือนลอยละล่องในากาศ ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมพอดีด้วย คือถ้าพ้นจากวันนั้นไปเราก็จะไม่ได้เจกันเป็นดือนแล้วและหลายๆสิ่งหลายๆอย่างอาจเปลี่ยนไป มันเป็นอะไรที่แบบกือบจะคลาดกันอยู่แล้ว ช่วงนั้นเราโทรหากันทุกวัน คุยกันทีเป็นสามสี่ชั่วโมง ในที่สุดราก็นัดเจกันอีกที
ที่ทะเล พอดีบ้านเราอยู่พัทยา วันนั้นเราเลยนัดกันไปลอยกระทง เราสองคนนั่งกันอยู่ที่ชายหาดบนทรายหันหน้ามองทะเลข้างๆกัน ดูพลุด้วยกัน
แล้วเค้าก็ค่อยๆจับมือเราและพูดว่า "เราเป็นแฟนกันนะ" มันเป็นช่วงเวลาที่เรามีความสุขมากที่สุด และเราก็รู้เช่นกันว่าเค้าก็มีความสุขมาก
เรารู้ว่าเค้าต้องใช้ความกล้ามากที่จะพูดขอ คำๆนี้ออกมา เพราะต่างคนก็ต่างเป็นเฟนคนแรก
ความสัมพันธ์ของเราสองคนดำเนินมาเรื่อยๆ พอเปิดเทอมเราก็เจอกันบ่อยขึ้น กินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน
ไปทุกๆที่ด้วยกัน จนเราเริ่มรักเค้าขึ้นเรื่อยๆ จากสิบเป็น ห้าสิบ เป็น แปดสิบ และเป็นร้อย แต่ใครจะรู้คนเราสองคนอยู่ด้วยกันมากๆ
นิสัยที่แรกๆเหมือนไปด้วยกันได้ เราสองคนต่างรู้ว่าเราชอบอะไรที่ต่างกัน มีความเห็นในหลายๆเรื่องที่ต่างกัน แต่แรกๆเราทั้งสงคนต่างก็มองว่า
ถึงแม้เราสองคนจะต่างกันแต่มันก็เป็นความต่างที่เข้ามาทดแทนในสิ่งที่ขาดกันได้ แต่เริ่มนานวันมันกลับไม่ใช่ เราเริ่มทะเลาะกัน
จากเรื่องเล็กๆน้อยๆ จนถึงเรื่องใหญ่ๆ ส่วนใหญ่ที่ทะเลาะจะป็นเรื่องนิสัยส่วนตัวของทั้งสองคนซะส่วนใหญ่ เรายอมรับช่วงแรกๆเราเอาแต่ใจ
ส่วนแฟนเก่าเราเป็นคนที่ค่อนข้างจะคิดมากกับทุกเรื่อง เครียดง่ายนิดนึง จนในที่สุดเค้าก็เป็นฝ่ายบอกเลิกเรา ในช่วงที่เค้าจะเรียนจบ
ตอนนั้นเหมือนโลกจะถล่มต่อหน้าเราเลย เราพยายามยื้อ ไปนั่งรอเค้าที่ใต้หอ สี่ห้าชั่วโมง รอเจอเค้าแต่สุดท้ายเค้าก็ไม่ยอมมาเจอเรา
ตอนนั้นเราเลยพยายามตัดใจ แต่มันยากมาก คนที่เคยผ่านช่วงนี้มาคงรู้ใช่ปะ เราแย่จนขนาดยู่คนเดียวไม่ได้ ต้องให้แม่มาอยู่ที่หอเป็นเพื่อน
ช่วงนั้น เราสองคนเลิกการติดต่อไปเกือบๆสี่เดือนๆ อยู่ๆวันหนึ่งเค้าก็ติดต่อกลับมา ด้วยความที่เรายังตัดใจไม่ขาด เราก็ริ่มกลับมาคุยกันใหม่
และพยายามกลับมาคบกันอีก
เราเจอกัน คุยกันมาเรื่อยๆอยู่เกือบสองปี ความสัมพันธ์ช่วงแรกที่กลับมาคุยกันเหมือนจะป็นแฟนก็ไม่ใช่ ไม่ใช่แฟนก็ไม่ใช่
ตอนนั้นชีวิตคลุมเคลือมาก จนในที่สุดเราก็กลับมาคบกันจริงๆอีกที แต่สุดท้ายมันก็เหมือนเดิม และด้วยความที่ห่างกันด้วย
เราเรียนจบกลับมาทำงานแถวบ้าน ส่วนเค้าเรียนปริญญาโทที่ กทม มีเวลาเจอกันน้อยมาก เเละเราก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นอีก
จนครั้งล่าสุด วันที่ 14 กุมภาที่ผ่านมา เราไปซอร์ไพรส เค้าที่หอ เพราะวันที่ 15 เป็นวันเกิดของแฟนเก่า และก็เจอเรื่องเซอร์ไพรสจริงๆ
เรื่องนี้มันก็อาจเป็นความผิดของเราด้วยที่เราไปไม่บอกเค้า และเผอิญวันนั้นเค้ามีนัดไปกินข้าวกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง
เรารอเค้าอีกเกือบสามชั่วโมง วันนั้นเราก็ทะเลาะกันอีกเค้าไม่ยอมบอกว่าไปหาใคร บอกแต่ว่ากลับมาถึงแล้วจะเล่าให้ฟังด้วยความที่เราระแวง
และเหมือนเค้าเริ่มเปลี่ยนไป คือไม่ค่อยโทรหา ไม่ค่อยขอให้มาหาหมือนเมื่อก่อน เราเลยทะเลาะกันหนักมากวันนั้น
และสุดท้ายเค้าก็บอกเลิกเราอีกเป็นครั้งที่สอง หลังจากนั้นเค้าก็มีติดต่อเรามาบ้าง เราติดต่อไปบ้าง ความจริงอยากโทรไปทุกวันแต่ก็กลัวเค้ารำคาญ
จนเค้าหายไปช่วงหนึ่งประมานดือนนึง อยู่ๆเค้าก็ติดต่อขอเจอเรา เค้าเป็นคนมาหาเรา วันนั้นเค้าเปลี่ยนเป็นคนละคนกับวันที่บอกเลยเราวันนั้นลยนะ
พอเจอหน้ากันเค้าตรงเข้ามากอดเรา หอมเรา บอกว่าคิดถึงมาก นู้นนี่นั่น พาไปกินข้าวนั่งคุย คุยไปคุยมาเราเลยได้รู้ว่า ผู้หญิงคนที่แฟนเก่าเคยบอกว่านัดกินข้าวกัน เค้าสองคนเกือบไปมีอะไรกัน ขึ้นห้องกันเป็นว่าเล่น ไปทำกับข้าวกินด้วยกัน สอนกันขับรถ ไปนอนค้างด้วยกัน
แฟนเก่าไปช่วยผู้หญิงคนนั้นหาหอพักใหม่ สุดท้ายได้หอพักใกล้ๆกัน แล้วมาบอกเราว่าเป็นแค่เพื่อนกัน แฟนเก่าเราบอกตอนนั้นแค่หลงไป (คือถ้าคุณผู้ชายคนไหนที่อ่านมาถึงตรงนี้ช่วยบอกทีว่า ไอ้หลงนี่มันหลงอะไร ผู้ชายเป็นกันทุกคนมั้ย แฟนเก่าเราบอกไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น เป็นแค่เพื่อน แต่แค่หลงไป เราไม่เคลียร์ค่ะ) แต่ตอนนี้เป็นแค่เพื่อนกันแล้ว ไม่มีเรื่องพวกนั้นแล้ว
แต่ที่กลับมาหาเราไม่ได้มาขอเป็นแฟน ไม่ได้มาขอคืนดี แค่ไม่อยากให้เราหายไปจากชีวิตเค้า คือเราก็ไม่อยากหายไปนะ รักแทบตายจะตัดใจง่ายๆได้ยังไง แต่แฟนเก่าเราบอกไม่ได้รักเราแล้ว ให้เราสองคนมาเป็นเพื่อนกัน คือเราควรทำยังไงดี ถ้าอยู่อย่างนี้เราก็ทรมานมาก จะหายไปจากชีวิตเค้าก็ตัดใจไม่ได้
เฮ้อเล่ามายืดยาว ใครที่อดทนอ่านมาถึงตรงนี้ แล้วคิดว่ารางี่เง่า เราไม่ว่าหรอกนะ แค่อยากระบาย มันอัดอั้น มันทรมาน ไม่รู้จะทำยังไง ใครมีประสบการณ์
รักแรกแทบตาย แบบเรา มาเล่าสู่กันฟังได้นะคะ
เลิกกับแฟนคนแรก ทำไมมันเจ็บปวดจนเหมือนจะตายอย่างนี้
เรื่องราวของเราเกิดขึ้น ย้อนกลับไปเมื่อเกือบๆสี่ปีที่แล้ว เราคบกับแฟนมาได้เกือบสี่ปี
จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์คือเราสองอยู่ชมรมของมหาลัยแห่งหนึ่ง ได้ออกค่ายด้วยกัน
ตอนแรกๆเราไม่สังเกตเห็นเค้าด้วยซ้ำว่าอยู่ในชมรม แต่พอจบกิจกรรมชมรม เราก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆให้กัน
ตัวเราเป็นคนที่ไม่เคยมีแฟนมาก่อน ที่จริงเราไม่กล้ามีแฟนเพราะมีทรรศนคติที่ไม่ค่อยดีเกี่ยวกับผู้ชาย แต่ไม่รู้ทำไมถึงหลงรักผู้ชายคนนี้ได้ง่ายๆ
ทั้งๆที่ตลอดระยะเวลากว่ายี่สิบปีมาไม่เคยรักผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย ฝ่ายชายเป็นรุ่นพี่เรียนอยู่อีกคณะนึง แรกๆเหมือนเรามีเรื่องเข้าใจผิดกัน
ความสัมพันธ์เลยไม่ไปไหน เพราะตอนนั้นแฟนเก่าเราคิดว่าเรามีแฟนแล้ว ส่วนตัวเราเองด้วยความที่ไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกและพอรู้มาบ้างว่า
มีผู้หญิงเหมือนจะเป็นรุ่นน้องของเค้ามาชอบเค้า(ไปแอบส่องในเฟสเค้ามา) ทั้งเราและเค้าก็เลยไม่เดินหน้าไปไหน เข้าใจผิดกันไปกันมา
เหมือนต่างฝ่ายต่างก็กลัวว่าถ้าบอกไปแล้วจะผิดหวังมั้ง ตอนนั้นเองเราก็ไม่เคยมีแฟน แต่ชอบเค้ามากเลยไม่รู้จะทำยังไง
จนมันมาถึงจุดพีคสุดจากคนที่ไม่เคยกินเหล้าวันนั้นเรากินเหล้าหนักมากและตัดสินใจว่า "ชั้นจะตัดใจจากเค้าแล้วนะ
อยู่แบบแอบรักไปแบบนี้คอยส่องเฟสเค้ามันทรมานว่ะ" แต่แล้วในคืนนั้นเองเค้าก็ส่งเพลงๆนึงมาทางแชทเฟสเรา
(คือด้วยความทรมานไม่อยากส่องเฟสเค้าเลยลบเฟสเค้าไป) ชื่อเพลง"คิดถึง" ทุกวันนี้ยังเก็บเพลงๆนั้นอยู่ในคอมอยู่เลย คือตอนนั้นดีใจมาก
รู้สึกเริ่มมีความหวัง หลังจากนั้นเราสองคนก็นัดคุยกัน เคลียร์กันเรื่องที่เข้าใจผิดและทำให้เราไม่กล้าบอกรักกัน วันนั้นเป็นวันที่ 4 ตุลาคม
มันเป็นวันที่ฝนตกหนักมากและน้ำก็ท่วมแถวๆหอด้วย เรายังกลัวอยู่เลยว่า เราจะไปตามนัดได้มั๊ย แต่ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน วันนั้นเราตื่นเต้นมาก
ทำตัวไม่ถูก ความรู้สึกเหมือนลอยละล่องในากาศ ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมพอดีด้วย คือถ้าพ้นจากวันนั้นไปเราก็จะไม่ได้เจกันเป็นดือนแล้วและหลายๆสิ่งหลายๆอย่างอาจเปลี่ยนไป มันเป็นอะไรที่แบบกือบจะคลาดกันอยู่แล้ว ช่วงนั้นเราโทรหากันทุกวัน คุยกันทีเป็นสามสี่ชั่วโมง ในที่สุดราก็นัดเจกันอีกที
ที่ทะเล พอดีบ้านเราอยู่พัทยา วันนั้นเราเลยนัดกันไปลอยกระทง เราสองคนนั่งกันอยู่ที่ชายหาดบนทรายหันหน้ามองทะเลข้างๆกัน ดูพลุด้วยกัน
แล้วเค้าก็ค่อยๆจับมือเราและพูดว่า "เราเป็นแฟนกันนะ" มันเป็นช่วงเวลาที่เรามีความสุขมากที่สุด และเราก็รู้เช่นกันว่าเค้าก็มีความสุขมาก
เรารู้ว่าเค้าต้องใช้ความกล้ามากที่จะพูดขอ คำๆนี้ออกมา เพราะต่างคนก็ต่างเป็นเฟนคนแรก
ความสัมพันธ์ของเราสองคนดำเนินมาเรื่อยๆ พอเปิดเทอมเราก็เจอกันบ่อยขึ้น กินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน
ไปทุกๆที่ด้วยกัน จนเราเริ่มรักเค้าขึ้นเรื่อยๆ จากสิบเป็น ห้าสิบ เป็น แปดสิบ และเป็นร้อย แต่ใครจะรู้คนเราสองคนอยู่ด้วยกันมากๆ
นิสัยที่แรกๆเหมือนไปด้วยกันได้ เราสองคนต่างรู้ว่าเราชอบอะไรที่ต่างกัน มีความเห็นในหลายๆเรื่องที่ต่างกัน แต่แรกๆเราทั้งสงคนต่างก็มองว่า
ถึงแม้เราสองคนจะต่างกันแต่มันก็เป็นความต่างที่เข้ามาทดแทนในสิ่งที่ขาดกันได้ แต่เริ่มนานวันมันกลับไม่ใช่ เราเริ่มทะเลาะกัน
จากเรื่องเล็กๆน้อยๆ จนถึงเรื่องใหญ่ๆ ส่วนใหญ่ที่ทะเลาะจะป็นเรื่องนิสัยส่วนตัวของทั้งสองคนซะส่วนใหญ่ เรายอมรับช่วงแรกๆเราเอาแต่ใจ
ส่วนแฟนเก่าเราเป็นคนที่ค่อนข้างจะคิดมากกับทุกเรื่อง เครียดง่ายนิดนึง จนในที่สุดเค้าก็เป็นฝ่ายบอกเลิกเรา ในช่วงที่เค้าจะเรียนจบ
ตอนนั้นเหมือนโลกจะถล่มต่อหน้าเราเลย เราพยายามยื้อ ไปนั่งรอเค้าที่ใต้หอ สี่ห้าชั่วโมง รอเจอเค้าแต่สุดท้ายเค้าก็ไม่ยอมมาเจอเรา
ตอนนั้นเราเลยพยายามตัดใจ แต่มันยากมาก คนที่เคยผ่านช่วงนี้มาคงรู้ใช่ปะ เราแย่จนขนาดยู่คนเดียวไม่ได้ ต้องให้แม่มาอยู่ที่หอเป็นเพื่อน
ช่วงนั้น เราสองคนเลิกการติดต่อไปเกือบๆสี่เดือนๆ อยู่ๆวันหนึ่งเค้าก็ติดต่อกลับมา ด้วยความที่เรายังตัดใจไม่ขาด เราก็ริ่มกลับมาคุยกันใหม่
และพยายามกลับมาคบกันอีก
เราเจอกัน คุยกันมาเรื่อยๆอยู่เกือบสองปี ความสัมพันธ์ช่วงแรกที่กลับมาคุยกันเหมือนจะป็นแฟนก็ไม่ใช่ ไม่ใช่แฟนก็ไม่ใช่
ตอนนั้นชีวิตคลุมเคลือมาก จนในที่สุดเราก็กลับมาคบกันจริงๆอีกที แต่สุดท้ายมันก็เหมือนเดิม และด้วยความที่ห่างกันด้วย
เราเรียนจบกลับมาทำงานแถวบ้าน ส่วนเค้าเรียนปริญญาโทที่ กทม มีเวลาเจอกันน้อยมาก เเละเราก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นอีก
จนครั้งล่าสุด วันที่ 14 กุมภาที่ผ่านมา เราไปซอร์ไพรส เค้าที่หอ เพราะวันที่ 15 เป็นวันเกิดของแฟนเก่า และก็เจอเรื่องเซอร์ไพรสจริงๆ
เรื่องนี้มันก็อาจเป็นความผิดของเราด้วยที่เราไปไม่บอกเค้า และเผอิญวันนั้นเค้ามีนัดไปกินข้าวกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง
เรารอเค้าอีกเกือบสามชั่วโมง วันนั้นเราก็ทะเลาะกันอีกเค้าไม่ยอมบอกว่าไปหาใคร บอกแต่ว่ากลับมาถึงแล้วจะเล่าให้ฟังด้วยความที่เราระแวง
และเหมือนเค้าเริ่มเปลี่ยนไป คือไม่ค่อยโทรหา ไม่ค่อยขอให้มาหาหมือนเมื่อก่อน เราเลยทะเลาะกันหนักมากวันนั้น
และสุดท้ายเค้าก็บอกเลิกเราอีกเป็นครั้งที่สอง หลังจากนั้นเค้าก็มีติดต่อเรามาบ้าง เราติดต่อไปบ้าง ความจริงอยากโทรไปทุกวันแต่ก็กลัวเค้ารำคาญ
จนเค้าหายไปช่วงหนึ่งประมานดือนนึง อยู่ๆเค้าก็ติดต่อขอเจอเรา เค้าเป็นคนมาหาเรา วันนั้นเค้าเปลี่ยนเป็นคนละคนกับวันที่บอกเลยเราวันนั้นลยนะ
พอเจอหน้ากันเค้าตรงเข้ามากอดเรา หอมเรา บอกว่าคิดถึงมาก นู้นนี่นั่น พาไปกินข้าวนั่งคุย คุยไปคุยมาเราเลยได้รู้ว่า ผู้หญิงคนที่แฟนเก่าเคยบอกว่านัดกินข้าวกัน เค้าสองคนเกือบไปมีอะไรกัน ขึ้นห้องกันเป็นว่าเล่น ไปทำกับข้าวกินด้วยกัน สอนกันขับรถ ไปนอนค้างด้วยกัน
แฟนเก่าไปช่วยผู้หญิงคนนั้นหาหอพักใหม่ สุดท้ายได้หอพักใกล้ๆกัน แล้วมาบอกเราว่าเป็นแค่เพื่อนกัน แฟนเก่าเราบอกตอนนั้นแค่หลงไป (คือถ้าคุณผู้ชายคนไหนที่อ่านมาถึงตรงนี้ช่วยบอกทีว่า ไอ้หลงนี่มันหลงอะไร ผู้ชายเป็นกันทุกคนมั้ย แฟนเก่าเราบอกไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น เป็นแค่เพื่อน แต่แค่หลงไป เราไม่เคลียร์ค่ะ) แต่ตอนนี้เป็นแค่เพื่อนกันแล้ว ไม่มีเรื่องพวกนั้นแล้ว
แต่ที่กลับมาหาเราไม่ได้มาขอเป็นแฟน ไม่ได้มาขอคืนดี แค่ไม่อยากให้เราหายไปจากชีวิตเค้า คือเราก็ไม่อยากหายไปนะ รักแทบตายจะตัดใจง่ายๆได้ยังไง แต่แฟนเก่าเราบอกไม่ได้รักเราแล้ว ให้เราสองคนมาเป็นเพื่อนกัน คือเราควรทำยังไงดี ถ้าอยู่อย่างนี้เราก็ทรมานมาก จะหายไปจากชีวิตเค้าก็ตัดใจไม่ได้
เฮ้อเล่ามายืดยาว ใครที่อดทนอ่านมาถึงตรงนี้ แล้วคิดว่ารางี่เง่า เราไม่ว่าหรอกนะ แค่อยากระบาย มันอัดอั้น มันทรมาน ไม่รู้จะทำยังไง ใครมีประสบการณ์
รักแรกแทบตาย แบบเรา มาเล่าสู่กันฟังได้นะคะ