เรา กับ แฟนคบกันมาได้ 4 ปีกว่าๆ แรกๆอะไรมันก็ดีหรอก
ทีนี้ยิ่งคบกันนานๆ หลายๆครั้งเราพยายามคิดว่า เรารับข้อเสียเค้าได้
จนมาตอนนี้เราเริ่มคิดว่า เราแค่ "คิด" ว่าเรารับข้อเสียเค้าได้
ยิ่งคบไปมันเหมือนยิ่งเหนื่อยจริงๆค่ะ หลายๆอย่าง
เค้าไม่มีความพยายามอะไรเลยสักเรื่อง วันๆเอาแต่นอน ตื่นมาเล่นเกมส์ ทำงาน
พอเราถามก็ดราม่า ดราม่าแค่เตตัสเฟชบุ๊คนะคะ จากนั้นก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
พอมีปัญหาจะคุยกันดีๆ แบบมีเหตุผล สุดท้ายร้องไห้ พูดอะไรก็เอาแต่ด่าตัวเอง
แทนที่จะคิดแก้ปัญหา ล่าสุดก็ทำร้ายตัวเอง คือเราเห็นเราสมเพชค่ะบอกตรงๆ
คือ .... นี้คุณอายุเท่าไหร่แล้ว พอเราถามก็มีแต่ว่าเรากดดันสารพัดอย่าง
เฮ้ยบางทีมันเรื่องของตัวเองเลยนะ ชีวิตของคุณเลยนะ
นิสัยส่วนตัว งก ถึงขั้นเข้ากระดูกดำเลยค่ะ อยากกินอะไรก็ไม่ยอมซื้อ อยากได้อะไรก็ไม่ยอมซื้อ
บอกว่าไม่มีตังค์ๆ ทั้งๆที่พอเป็นเรื่องเหล้า สังสรรนี้มาเต็มค่ะ จนบางทีเราหน่ายจนต้องซื้อให้
อาจเพราะเราทำแบบนี้บ่อยๆเลยคิดมั้งว่าเดี๋ยวเราก็ซื้อให้ พอเป็นฝ่ายเราอยากกินบ้าง อยากได้บ้าง
นานๆที ไม่จากสาเหตุเพราะทะเลาะกัน หรืออะไรไม่มีทางหรอกค่ะ
อย่างวันพิเศษๆถ้าจะเลี้ยงก็เลี้ยงนานๆที ถ้าเป็นคิวที่เราเลี้ยงจัดมาเลยค่ะ อยากกินอะไรสารยายมา เราก็พอไปกินได้หมด
เรื่องค่าอาหารปกติส่วนมากสลับกันจ่าย แต่ สมมุติวันนี้เขาเลี้ยง 100 วันต่อมาเราจ่าย 200 เป็นอย่างนี้ตลอด
คือเอาง่ายๆเขาจะชอบพูดเราเลี้ยงนู้นเลี้ยงนี้ แต่คือที่พูดมาเราไม่เลี้ยง แถมจ่ายเยอะกว่าอีก
อย่าพูดดถึงของขวัญวันพิเศษๆเลยค่ะ นอนหลับแล้วฝันเอายังมีโอกาสจะได้กว่าอีก
เราไม่ได้อยากได้อะไรจากเขานะคะ แต่บางทีที่เราให้เค้าไป เราก็อยากให้เค้าให้เราบ้าง แต่คือมันไม่มีไง
วันๆก็บ่น บ่นแบบสารพัดเรื่อง สถบทุกเรื่อง สารพัดสัตว์ค่ะ จนบางทีเราเหนื่อยที่จะฟัง
พูดกับเราเวลาไม่พอใจขึ้นเสียง ตะคอก อารมณ์เสียใส่ หลายครั้งเลยเราไปแอบนั่งร้องไห้อยู่ข้างนอก
คือมันเหลืออด เหลือใจ พูดอะๆรๆม่เคยนึกถึงเราเลยว่าเรารู้สึกอย่างไร มีแต่บอกว่าไม่รู้ตัวๆ
ซึ่งตอนนี้เราเริ่มคิดว่าเรากำลังเป็นโรคซึมเศร้า
เวลามีปัญหาอย่าหวังเลยค่ะว่าจะปรึกษาเค้า ปรึกษากับหมาที่เราเลี้ยงยังรู้เรื่องกว่าอีก
เป็นคนที่หวังพึ่งอะไรไม่ได้ ภายนอกดูเหมือนว่าจะดีนะคะ ใช้ชีวิตวันๆก็มีแต่นอน นอน นอน ตื่นอีกทีเย็นๆ
ซึ่งเรารอทานข้าวพร้อมเค้าจนตอนนี้ก็เป็นโรคกระเพาะไปเรียบร้อยแล้วค่ะ ทำไมไม่ทานก่อน พอตื่นมาก็มานั่งดราม่า
บอกตรงๆนะคะว่าเรารำคาญ รำคาญมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จึงต้องรอ
แทนที่จะคิดว่ารีบตื่นมั้ย ไม่มีค่ะไม่ทำ
อยากเราอยากไปเที่ยว อ้างไม่มีเงิน พอเวลาทำงานก็ใจดีค่ะ ไม่เก็บตังค์ ดีจ้า
ค่าข้าวทุกวันนี้เลี้ยงตัวเองยังไม่รอดเลย หลายเดือนเราต้องมาจ่ายค่าข่าวให้ค่ะทุกวัน
ซึ่งเราก็จะออกให้ทั้งค่าน้ำมัน ค่าเที่ยว คือไปคนเดียวก็ไปได้ แต่อยากให้ไปด้วยกันมากกว่า
เรื่องนอกใจ ถ้าไม่จับได้คาหนังคาเขาไม่ยอมรับหรอกค่ะ ตั้งแต่คบมาสักครั้งแม้จะนอกใจเราก็ไม่เคยคิด
ถ้าถามว่ามีข้อดีอะ มีอะไรมั้ยที่คบมาถึงทุกวันนี้ เรากำลังถามตัวเองตัวเองอยู่เลยค่ะ
ว่ามีดีอะไรที่เราทนคบมาถึงทุกวันนี้ ถ้าไม่ใช่คำว่ารักคำเดียว ซึ่งรักแต่ทำแบบนี้เราก็ไม่ไหวแล้ว
เรามีความสุขกับงานเรามาก แต่เราไม่มีความสุขกับชีวิตเลย
บอกให้แก้ไขทำได้สามวัน อย่างมากอาทิตย์นึงก็นั้นแหร่ะค่ะ เหมือนเดิม
มีปัญหาอะไรก็พูดก็เคลีย์ตลอด จนมันมาถึงจุดที่เราพูดซ้ำรอบที่แปดสิบแล้วมั้ง
เฮ้อ ....
ทีจริงมันดีเทลมากกว่านี้เราคิดว่ายิ่งพิมพ์เรายิ่งสับสนตัวเอง ฮ่าๆ
ถ้าอ่านแล้วสับสนต้องขออภัยด้วยนะคะ ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยกับชีวิตมาก
ยังคิดเลยว่าถ้ากลับไปใช้ชีวิตแบบคนเดียวมันคงจะดีกว่านี้มั้ย
ตอนนี้รู้สึกมีแฟน เหมือนมีภาระมากกว่าค่ะ ไอ้รักมันก็รักเป็นเหตุผลที่ไม่เลิก
ซึ่งเราก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าเรารักจริงๆหรอ - -*
ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทนคบเค้าต่อไปรอจนเห็นเค้าสำนึกได้ว่าควรจะเปลี่ยนแปลงตัวเองมั้ยคะ
หรือว่าเลิกแล้วเริ่มต้นใหม่ดีกว่า
ปล. ถ้าอ่านแล้วงงต้องขอโทษจริงๆนะคะ
ควรเลิก หรือ ไปต่อดี อยากปรึกษาความเห็นเพื่อนๆพันทิปค่ะ ไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆ
ทีนี้ยิ่งคบกันนานๆ หลายๆครั้งเราพยายามคิดว่า เรารับข้อเสียเค้าได้
จนมาตอนนี้เราเริ่มคิดว่า เราแค่ "คิด" ว่าเรารับข้อเสียเค้าได้
ยิ่งคบไปมันเหมือนยิ่งเหนื่อยจริงๆค่ะ หลายๆอย่าง
เค้าไม่มีความพยายามอะไรเลยสักเรื่อง วันๆเอาแต่นอน ตื่นมาเล่นเกมส์ ทำงาน
พอเราถามก็ดราม่า ดราม่าแค่เตตัสเฟชบุ๊คนะคะ จากนั้นก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
พอมีปัญหาจะคุยกันดีๆ แบบมีเหตุผล สุดท้ายร้องไห้ พูดอะไรก็เอาแต่ด่าตัวเอง
แทนที่จะคิดแก้ปัญหา ล่าสุดก็ทำร้ายตัวเอง คือเราเห็นเราสมเพชค่ะบอกตรงๆ
คือ .... นี้คุณอายุเท่าไหร่แล้ว พอเราถามก็มีแต่ว่าเรากดดันสารพัดอย่าง
เฮ้ยบางทีมันเรื่องของตัวเองเลยนะ ชีวิตของคุณเลยนะ
นิสัยส่วนตัว งก ถึงขั้นเข้ากระดูกดำเลยค่ะ อยากกินอะไรก็ไม่ยอมซื้อ อยากได้อะไรก็ไม่ยอมซื้อ
บอกว่าไม่มีตังค์ๆ ทั้งๆที่พอเป็นเรื่องเหล้า สังสรรนี้มาเต็มค่ะ จนบางทีเราหน่ายจนต้องซื้อให้
อาจเพราะเราทำแบบนี้บ่อยๆเลยคิดมั้งว่าเดี๋ยวเราก็ซื้อให้ พอเป็นฝ่ายเราอยากกินบ้าง อยากได้บ้าง
นานๆที ไม่จากสาเหตุเพราะทะเลาะกัน หรืออะไรไม่มีทางหรอกค่ะ
อย่างวันพิเศษๆถ้าจะเลี้ยงก็เลี้ยงนานๆที ถ้าเป็นคิวที่เราเลี้ยงจัดมาเลยค่ะ อยากกินอะไรสารยายมา เราก็พอไปกินได้หมด
เรื่องค่าอาหารปกติส่วนมากสลับกันจ่าย แต่ สมมุติวันนี้เขาเลี้ยง 100 วันต่อมาเราจ่าย 200 เป็นอย่างนี้ตลอด
คือเอาง่ายๆเขาจะชอบพูดเราเลี้ยงนู้นเลี้ยงนี้ แต่คือที่พูดมาเราไม่เลี้ยง แถมจ่ายเยอะกว่าอีก
อย่าพูดดถึงของขวัญวันพิเศษๆเลยค่ะ นอนหลับแล้วฝันเอายังมีโอกาสจะได้กว่าอีก
เราไม่ได้อยากได้อะไรจากเขานะคะ แต่บางทีที่เราให้เค้าไป เราก็อยากให้เค้าให้เราบ้าง แต่คือมันไม่มีไง
วันๆก็บ่น บ่นแบบสารพัดเรื่อง สถบทุกเรื่อง สารพัดสัตว์ค่ะ จนบางทีเราเหนื่อยที่จะฟัง
พูดกับเราเวลาไม่พอใจขึ้นเสียง ตะคอก อารมณ์เสียใส่ หลายครั้งเลยเราไปแอบนั่งร้องไห้อยู่ข้างนอก
คือมันเหลืออด เหลือใจ พูดอะๆรๆม่เคยนึกถึงเราเลยว่าเรารู้สึกอย่างไร มีแต่บอกว่าไม่รู้ตัวๆ
ซึ่งตอนนี้เราเริ่มคิดว่าเรากำลังเป็นโรคซึมเศร้า
เวลามีปัญหาอย่าหวังเลยค่ะว่าจะปรึกษาเค้า ปรึกษากับหมาที่เราเลี้ยงยังรู้เรื่องกว่าอีก
เป็นคนที่หวังพึ่งอะไรไม่ได้ ภายนอกดูเหมือนว่าจะดีนะคะ ใช้ชีวิตวันๆก็มีแต่นอน นอน นอน ตื่นอีกทีเย็นๆ
ซึ่งเรารอทานข้าวพร้อมเค้าจนตอนนี้ก็เป็นโรคกระเพาะไปเรียบร้อยแล้วค่ะ ทำไมไม่ทานก่อน พอตื่นมาก็มานั่งดราม่า
บอกตรงๆนะคะว่าเรารำคาญ รำคาญมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จึงต้องรอ
แทนที่จะคิดว่ารีบตื่นมั้ย ไม่มีค่ะไม่ทำ
อยากเราอยากไปเที่ยว อ้างไม่มีเงิน พอเวลาทำงานก็ใจดีค่ะ ไม่เก็บตังค์ ดีจ้า
ค่าข้าวทุกวันนี้เลี้ยงตัวเองยังไม่รอดเลย หลายเดือนเราต้องมาจ่ายค่าข่าวให้ค่ะทุกวัน
ซึ่งเราก็จะออกให้ทั้งค่าน้ำมัน ค่าเที่ยว คือไปคนเดียวก็ไปได้ แต่อยากให้ไปด้วยกันมากกว่า
เรื่องนอกใจ ถ้าไม่จับได้คาหนังคาเขาไม่ยอมรับหรอกค่ะ ตั้งแต่คบมาสักครั้งแม้จะนอกใจเราก็ไม่เคยคิด
ถ้าถามว่ามีข้อดีอะ มีอะไรมั้ยที่คบมาถึงทุกวันนี้ เรากำลังถามตัวเองตัวเองอยู่เลยค่ะ
ว่ามีดีอะไรที่เราทนคบมาถึงทุกวันนี้ ถ้าไม่ใช่คำว่ารักคำเดียว ซึ่งรักแต่ทำแบบนี้เราก็ไม่ไหวแล้ว
เรามีความสุขกับงานเรามาก แต่เราไม่มีความสุขกับชีวิตเลย
บอกให้แก้ไขทำได้สามวัน อย่างมากอาทิตย์นึงก็นั้นแหร่ะค่ะ เหมือนเดิม
มีปัญหาอะไรก็พูดก็เคลีย์ตลอด จนมันมาถึงจุดที่เราพูดซ้ำรอบที่แปดสิบแล้วมั้ง
เฮ้อ ....
ทีจริงมันดีเทลมากกว่านี้เราคิดว่ายิ่งพิมพ์เรายิ่งสับสนตัวเอง ฮ่าๆ
ถ้าอ่านแล้วสับสนต้องขออภัยด้วยนะคะ ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยกับชีวิตมาก
ยังคิดเลยว่าถ้ากลับไปใช้ชีวิตแบบคนเดียวมันคงจะดีกว่านี้มั้ย
ตอนนี้รู้สึกมีแฟน เหมือนมีภาระมากกว่าค่ะ ไอ้รักมันก็รักเป็นเหตุผลที่ไม่เลิก
ซึ่งเราก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าเรารักจริงๆหรอ - -*
ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทนคบเค้าต่อไปรอจนเห็นเค้าสำนึกได้ว่าควรจะเปลี่ยนแปลงตัวเองมั้ยคะ
หรือว่าเลิกแล้วเริ่มต้นใหม่ดีกว่า
ปล. ถ้าอ่านแล้วงงต้องขอโทษจริงๆนะคะ