มนุษย์เงินเดือนท่านใด เคยทำงานผิดพลาดแล้วโดนด่าหรือตักเตือนจนร้องไห้บ้างครับ

รู้สึกว่าตั้งใจทำงานมาก แต่ช่วงนี้โดนด่า เหน็บบ่อย ถ้าไปถามเค้าตรงๆได้ไหมว่าพราะอะไร หรือควรเฉยๆ

เป็นเจ้านาย.. สั่งอย่างเดียว ไม่แนะนำ ให้ไปหาทางเอาเอง ถ้าทำไม่ได้ ก็ด่า ก็บ่น คอยบั่นทอนกำลังใจไปวันๆ พอมีผลงาน ก็เอาหน้าคนเดียว ไม่ให้เครดิตลูกน้องเลย เป็นผู้นำ.. สั่งด้วย แนะนำด้วย ถ้าทำไม่ได้ ก็

เล่าก่อนว่าวันนี้พึ่งโดนสดๆร้อนๆ ใส่ร้ายเรา ดุด่าว่ากล่าวเราต่อหน้าคนเยอะๆ เราอธิบายก็ไม่ฟัง อารมณ์ฉุนเฉียวมาก ทำเหมือนเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย ทั้งที่จริงๆคุยกันดีๆก็น่าจะได้ แต่เค้าไม่ยอมใครเลยค่ะ ต้อง

ทำไมทุกครั้งที่ฉันทำอะไร ครอบครัวก็จะบอกว่า'ทำไม่ได้หรอก อย่าฝันเลย' แล้วพวกเค้ายังซ้ำเติมอีกต่างหาก ตั้งแต่ที่ฉันจำความได้ พวกเค้าไม่เคยพูดให้กำลังใจฉันแม้แต่ครั้งเดียว บางครั้งฉันทำผิดพลาดไปนิดเดียว

เป็นมนุษย์เงินเดือนจนตอนนี้อายุ 40+ เวลาผ่านไปไวมาก กับเงินเก็บ และเงินลงทุนที่ยังไม่พอเกษียณ และหนี้บ้านอันใหม่ (ไม่ได้ตั้งใจจะเป็นหนี้แต่มีความจำเป็นของที่บ้าน) มีแว่บอยู่ในหัวคิดว่าอยากจะขายบ้าน ปล

ตั้งเเต่เด็กจนโตพ่อเรากินเหล้าเเละชอบด่าเราตั้งเเต่เด็กเราพยามยามเข้าใจว่าตอนนั้นเค้าเมาเเต่เราก็อดร้องไห้ไม่ได้มันเป็นคำพูดที่ไม่น่าจะใช่คำพูดของคนเป็นพ่อที่ควรพูดออกมา เราบอกเเม่เเม่ก็บอกว่าเค้าเเค่

ตอนนี้เราเเค่เหนื่อยเงินก็ไม่มีหนี้ก็เยอะเเฟนก็ทำงานคนเดียวเเต่ก่อนเราเคยทำงานเเต่เราดันท้องเเล้วโรงงงานไล่ออกเพราะเราทำงานเป็นเด็กซัพเราก็เริ่มมองออกว่าลำบากเเน่นอนเพราะตอนทำงานเราเคยกู้เงินธนาคารซื้

เรารักย่ามาก ทำไงดีคะ เราทำใจไม่ได้ แต่ชีวิตต้องเดินต่อ ขอวิธีปรับใจทำใจค่ะ ไม่ให้นึกถึง ร้องไห้ทุกคืน

**ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ ตอนนี้ดีขึ้นมาก เพราะเขียนเหตุผลทำไมถึงเลิกกันแล้วนั่งไล่อ่านทวนความคิดค่ะ**

จุดเริ่มต้นของความดิ่ง ก่อนเรียนจบ ผมมีความคิดที่คิดว่ายังไงๆ เราก็หางานทำได้อยู่เเล้ว ไม่ว่าจะตรงกับที่เรียนมั้ยยังไงก็ได้งาน… ผมรับรู้ได้ถึงเสียงตะโกนที่ได้ยินไม่ชัดของชีวิตที่กำลังบอกผมว่า