เคยตกงานครับ
ตกงานนานเป็นปี
อย่าว่าแต่ตังค์กินข้าวเลย ... ค่ารถเมล์ไปสมัครงานยังไม่มี
ที่รอดมาได้เพราะเกาะพี่ เกาะเพื่อนกิน ... โชคดีได้งานทำแล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้ว
แต่สิ่งที่ได้ติดมาจากความจนนี่ซิ ... มัน แบบ ... จะบอกไงดี จะว่าโหดร้ายก็ไม่เชิง ...
เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ
สมัยเด็ก ๆ .. ชีวิตพอกินพอใช้ ไม่ถึงกับอดอยาก ..
พอเรียนมหาลัย ทางบ้านให้เดือนละ 4500 เมื่อ 10 ปีที่แล้วสำหรับเด็กมหาลัยเอกชนคนนึงถือว่าเยอะ
(สำหรับผมนะ ผมใช้แค่ week ละ 500 แถมเหลืออีกตะหาก)
สมัยนั้นอยากกินอะไรก็ได้กิน ไม่เคยอดอยาก กินวันละ 2 มื้อ มื้อกลางวัน กับ มื้อดึก
เป็นคนกินยาก เลือกกิน ไม่ค่อยกินข้าว กินแต่ขนม ... กินแต่ละมื้อก็น้อย ตักข้าวก็แค่ ทัพพีเดียว
แต่พอมาเจอมรสุมชีวิต 2-3 ปีที่ผ่านมา ... ตกงาน ตังค์ไม่มีแม้แต่จะกินข้าว ต้องเกาะคนโน้น คนนี้กว่าจะได้งานแทบลากเลือด
ช่วงนั้นผมแทบไม่มีอะไรจะกินเลย ... พี่สาวซื้อไข่มาไว้ที่บ้าน 1 แผง ก็ต้องบริหารไข่ ไว้กินทั้งเดือน
(บางมื้อก็ไม่กล้ากิน เพราะเกรงใจเขา ไม่ใช่เงินเรา)
บางวันต้องกินข้าวเปล่า กับ น้ำปลา ...
ผมกินแค่วันละมื้อ แต่ว่ามื้อนึงของผม ปริมาณเท่ากับ 2-3 มื้อของคนปรกติ
(รูปนี้ถ่ายตอนกลางปี 2014)
นี่คือปริมาณอาหารที่ผมกินวันละมื้อช่วงตกงาน ช่วงนั้นผมกินวันละมื้อ
ในรูปนี้คืออาหารที่หรูที่สุด ในช่วงที่ผมตกงาน ไม่ใช่ว่าจะได้กินแบบนี้ทุกมื้อนะ บางวันก็ข้าวคลุกน้ำปลา บางวันก็ไม่ได้กินเลยก็มี
(ในภาพเป็น ข้าว 5 ทัพพีพูน ๆ จาน กับไข่ดาว และ แกงสัปปะรดหมู)
กินแบบนี้นาน 2-3 ปี ผมรู้สึกว่าร่างกายผมเริ่มผิดปรกติบางอย่าง ผมกลายเป็นคนกินจุโดยไม่รู้ตัว กับข้าวที่ขายตามร้านต่าง ๆ ผมกินยังไงก็ไม่อิ่ม
ไม่ว่าจะ ร้านตามสั่งข้างทาง ยิ่งตาม ฟูดคอร์ด ร้านแบร์นเนมดัง ๆ ไม่ต้องพูดถึง ผมกินไม่เคยอิ่ม
พอมาวันนี้ ... วันที่ผมเริ่มฟื้นตัวทางการเงิน ... ผมกลายเป็นคนกินจุโดยสมบูรณ์
จากเคยตักข้าวแค่ทัพพีเดียว เป็น 4-5 ทัพพี
จากเคยเลือกกิน ตอนนี้กลายเป็น กินไม่เลือก
(รูปนี้ถ่ายเมื่อกี้นี้เอง ... 6 / 4 / 2015 เพิ่งกลับมาจาก โลตัส)
นี่คือปริมาณการกินของผม 1 มื้อในแต่ละวัน .... ต้องกินแบบนี้ถึงจะอิ่ม ....
อันนี้ผมไปซื้อโลตัสช่วง ลดราคา ... ต้องรอช่วงลดราคาถึงจะได้ราคาแบบนี้ ถึงจะกินอิ่ม
ในนี้มี
-ไก่สะโพกสไปซี่ .. ราคาเต็ม 69 ลดราคาเหลือ 34
- มักกะโรนี 2 ถุง ราคาเต็มถุงละ 15 ลดราคาเหลือ 7.50
- ข้าวหมกไก่ ราคาเต็ม 35 ลดเหลือ 17
- ข้าวคลุกกะปิ ราคาเต็ม 29 ลดเหลือ 14
- ข้าวไก่ผัดกระเทียม ราคาเต็ม 29 ลดเหลือ 14
ตอนแรกก็คิดว่าดีเหมือนกัน เพราะ ผมเป็นคนผอมตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว (สูง 178)
ก่อนชีวิตเจอมรสุม น้ำหนัก 78 - 80
ช่วงชีวิตเจอมรสุม น้ำหนัก 60 - 65
น้ำหนักตอนฟื้นตัวทางเศรษฐกิจช่วงนี้ 70-73
จริง ๆ เหมือนมาบ่นให้ฟัง
เพราะความรู้สึกผมยังไม่มีปัญหาอะไรกับสุขภาพ รู้สึกดีด้วยซ้ำเพราะ อยากอ้วน มาตั้งแต่เด็กแล้ว ... (
แต่ที่เป็นห่วงคือ สุขภาพกระเป๋าตัวเอง กินเยอะแบบนี้ เงินหมดเร็วมาก ทั้งที่จำกัดการใช้เงินแล้ว .... เงินส่วนใหญ่หมดไปกับการกิน
ชักจะเป็นห่วงแล้วว่าจะเก็บเงินไม่อยู่ ทั้งที่เคยเป็นคนประหยัด ... และ ก็ไม่รู้ว่า ไอ้ที่อยากอ้วน เกิดมันอ้วนขึ้นมาจริง ๆ แล้วสุขภาพจะเป็นยังไง
เคยมีคนบอกว่าที่ผมกินจุแบบนี้เพราะเหมือนสมองในช่วงที่ตกงานมันสั่งว่า
"ถ้ามีโอกาสกิน ให้กินให้เยอะที่สุด เพราะไม่รู้ว่ามื้อต่อไปจะได้กินแบบนี้อีกมั้ย"
มันเลยติดมาเป็นนิสัยในทุกวันนี้
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาฟังผมบ่นครับ
เพราะความจน ... ทำให้กลายเป็นคนกินจุ ...
ตกงานนานเป็นปี
อย่าว่าแต่ตังค์กินข้าวเลย ... ค่ารถเมล์ไปสมัครงานยังไม่มี
ที่รอดมาได้เพราะเกาะพี่ เกาะเพื่อนกิน ... โชคดีได้งานทำแล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้ว
แต่สิ่งที่ได้ติดมาจากความจนนี่ซิ ... มัน แบบ ... จะบอกไงดี จะว่าโหดร้ายก็ไม่เชิง ...
เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ
สมัยเด็ก ๆ .. ชีวิตพอกินพอใช้ ไม่ถึงกับอดอยาก ..
พอเรียนมหาลัย ทางบ้านให้เดือนละ 4500 เมื่อ 10 ปีที่แล้วสำหรับเด็กมหาลัยเอกชนคนนึงถือว่าเยอะ
(สำหรับผมนะ ผมใช้แค่ week ละ 500 แถมเหลืออีกตะหาก)
สมัยนั้นอยากกินอะไรก็ได้กิน ไม่เคยอดอยาก กินวันละ 2 มื้อ มื้อกลางวัน กับ มื้อดึก
เป็นคนกินยาก เลือกกิน ไม่ค่อยกินข้าว กินแต่ขนม ... กินแต่ละมื้อก็น้อย ตักข้าวก็แค่ ทัพพีเดียว
แต่พอมาเจอมรสุมชีวิต 2-3 ปีที่ผ่านมา ... ตกงาน ตังค์ไม่มีแม้แต่จะกินข้าว ต้องเกาะคนโน้น คนนี้กว่าจะได้งานแทบลากเลือด
ช่วงนั้นผมแทบไม่มีอะไรจะกินเลย ... พี่สาวซื้อไข่มาไว้ที่บ้าน 1 แผง ก็ต้องบริหารไข่ ไว้กินทั้งเดือน
(บางมื้อก็ไม่กล้ากิน เพราะเกรงใจเขา ไม่ใช่เงินเรา)
บางวันต้องกินข้าวเปล่า กับ น้ำปลา ...
ผมกินแค่วันละมื้อ แต่ว่ามื้อนึงของผม ปริมาณเท่ากับ 2-3 มื้อของคนปรกติ
(รูปนี้ถ่ายตอนกลางปี 2014)
นี่คือปริมาณอาหารที่ผมกินวันละมื้อช่วงตกงาน ช่วงนั้นผมกินวันละมื้อ
ในรูปนี้คืออาหารที่หรูที่สุด ในช่วงที่ผมตกงาน ไม่ใช่ว่าจะได้กินแบบนี้ทุกมื้อนะ บางวันก็ข้าวคลุกน้ำปลา บางวันก็ไม่ได้กินเลยก็มี
(ในภาพเป็น ข้าว 5 ทัพพีพูน ๆ จาน กับไข่ดาว และ แกงสัปปะรดหมู)
กินแบบนี้นาน 2-3 ปี ผมรู้สึกว่าร่างกายผมเริ่มผิดปรกติบางอย่าง ผมกลายเป็นคนกินจุโดยไม่รู้ตัว กับข้าวที่ขายตามร้านต่าง ๆ ผมกินยังไงก็ไม่อิ่ม
ไม่ว่าจะ ร้านตามสั่งข้างทาง ยิ่งตาม ฟูดคอร์ด ร้านแบร์นเนมดัง ๆ ไม่ต้องพูดถึง ผมกินไม่เคยอิ่ม
พอมาวันนี้ ... วันที่ผมเริ่มฟื้นตัวทางการเงิน ... ผมกลายเป็นคนกินจุโดยสมบูรณ์
จากเคยตักข้าวแค่ทัพพีเดียว เป็น 4-5 ทัพพี
จากเคยเลือกกิน ตอนนี้กลายเป็น กินไม่เลือก
(รูปนี้ถ่ายเมื่อกี้นี้เอง ... 6 / 4 / 2015 เพิ่งกลับมาจาก โลตัส)
นี่คือปริมาณการกินของผม 1 มื้อในแต่ละวัน .... ต้องกินแบบนี้ถึงจะอิ่ม ....
อันนี้ผมไปซื้อโลตัสช่วง ลดราคา ... ต้องรอช่วงลดราคาถึงจะได้ราคาแบบนี้ ถึงจะกินอิ่ม
ในนี้มี
-ไก่สะโพกสไปซี่ .. ราคาเต็ม 69 ลดราคาเหลือ 34
- มักกะโรนี 2 ถุง ราคาเต็มถุงละ 15 ลดราคาเหลือ 7.50
- ข้าวหมกไก่ ราคาเต็ม 35 ลดเหลือ 17
- ข้าวคลุกกะปิ ราคาเต็ม 29 ลดเหลือ 14
- ข้าวไก่ผัดกระเทียม ราคาเต็ม 29 ลดเหลือ 14
ตอนแรกก็คิดว่าดีเหมือนกัน เพราะ ผมเป็นคนผอมตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว (สูง 178)
ก่อนชีวิตเจอมรสุม น้ำหนัก 78 - 80
ช่วงชีวิตเจอมรสุม น้ำหนัก 60 - 65
น้ำหนักตอนฟื้นตัวทางเศรษฐกิจช่วงนี้ 70-73
จริง ๆ เหมือนมาบ่นให้ฟัง
เพราะความรู้สึกผมยังไม่มีปัญหาอะไรกับสุขภาพ รู้สึกดีด้วยซ้ำเพราะ อยากอ้วน มาตั้งแต่เด็กแล้ว ... (
แต่ที่เป็นห่วงคือ สุขภาพกระเป๋าตัวเอง กินเยอะแบบนี้ เงินหมดเร็วมาก ทั้งที่จำกัดการใช้เงินแล้ว .... เงินส่วนใหญ่หมดไปกับการกิน
ชักจะเป็นห่วงแล้วว่าจะเก็บเงินไม่อยู่ ทั้งที่เคยเป็นคนประหยัด ... และ ก็ไม่รู้ว่า ไอ้ที่อยากอ้วน เกิดมันอ้วนขึ้นมาจริง ๆ แล้วสุขภาพจะเป็นยังไง
เคยมีคนบอกว่าที่ผมกินจุแบบนี้เพราะเหมือนสมองในช่วงที่ตกงานมันสั่งว่า
"ถ้ามีโอกาสกิน ให้กินให้เยอะที่สุด เพราะไม่รู้ว่ามื้อต่อไปจะได้กินแบบนี้อีกมั้ย"
มันเลยติดมาเป็นนิสัยในทุกวันนี้
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาฟังผมบ่นครับ