อย่าพึ่งอ่อนล้านะนายก

เฝ้าเขียนถ้อยร้อยกรองทำนองฝัน ผ่านคืนวันล้มลุก-สุขเกษม ทั้งอ่อนล้าฤดีทั้งปรีดิ์เปรม ล้วนอิ่มเอมด้วยรสพจนา มรสมรุมเร้าทำเศร้าโศก อยู่บนโลกออนไลน์ที่ใฝ่หา หวาดหวั่นเหลือกระไรในชะตา อักษราคราฝันก็พลันตร

ไม่ค่อยได้ดูละครไทยที่ให้ความรู้สึกแบบนี้มานานแล้ว ความรู้สึกที่เหมือนมีน้ำใสๆมาชะล้างจิตใจที่อ่อนล้า (เวอร์ไปนิด แต่รู้สึกแบบนั้นจริงๆนะคะ อิอิ) สบายใจทุกครั้งที่ได้ดู อบอุ่นใจ มีความสุข ที่สำคัญ มัน

***"รู้บ้างไหม?"*** เมื่อเธอไกลใจฉันเริ่มหวั่นไหว เหมือนมีใครเอามีดมากรีดเฉือน น้ำหลั่งนองสองตาจนพล่าเลือน แม้นแต่เดือนกลางหาวราวมืดมน นับเวลาคราเคลื่อนเหมือนว่างเปล่า ดั่งไฟสุมรุมเร้าเฝ้า