สวัสดีค่ะ ขอยืมล็อคอินลูกพี่ลูกน้องมาตั้งนะคะ
เรื่องที่เล่าเป็นเรื่องของเราเองค่ะ
จะเล่าถึง Background ของพ่อก่อนนะคะ
บ้านเราอยู่ตจว.ค่ะ พ่อเราเป็นนายทหาร ที่ตอนนี้เกษียณแล้ว อายุ 61
อยู่บ้านเฉยๆรับเงินบำนาญ นิสัยส่วนตัวจะเป็นคนแบบว่าหัวโบราณ เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่
อะไรที่ผิดไปจากที่เค้ารู้ที่เค้าเชื่อก็จะถือว่าผิดหมด ไม่ค่อยรับฟังคนอื่น
เผด็จการ ดุและเสียงดังมากๆ ชอบเครียดคิดมากจิตตก เวลาดีก็ดีแบบใจหาย
แต่เวลาอารมณ์ขึ้นหรือแปรปรวนนี่ไม่อยากคุยด้วยเลย
ทีนี้หลังจากที่พ่อเกษียณแล้วออกมาอยู่บ้านเฉยๆ ปัญหามันก็เริ่มเยอะขึ้น
ดูเหมือนจะอารมณ์แปรปรวนบ่อย ชอบคิดอะไรแปลกๆ พาลทำให้คนรอบข้างเครียด
จิตตกไปด้วย แม่เรานี่บ่นประจำ รู้สึกได้เลยว่าแม่เบื่อ
ตัวอย่างปัญหานะคะ
- พ่อเริ่มรู้สึกว่าตัวเองแก่ แล้วก็ร่างกายไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน ทีนี้ก็เลยกลัวตาย
พ่อจะชอบเครียดมากๆ เลยตาย ... แต่ ไม่ยอมไปหาหมอ ไม่ยอมตรวจสุขภาพ
ใครจะบอกยังไงก็ไม่ฟัง ถ้าไปเซ้าซี้มากๆโดนด่าอีกค่ะ
ทีนี้ทางออกของพ่อคือเข้าวัด (ซึ่งก็ดีนะคะเราก็สนับสนุนเข้าวัดทำบุญ) แต่หลังๆ
เริ่มไปช่วยงานที่วัด แบบงานแบกหาม สร้างโบสถ์ งานแบบกรรมกรก่อสร้างเลยอะค่ะ
ซึ่งเราไม่โอเคมากๆๆ เสียสุขภาพเข้าไปอีก เคยมีครั้งนึงยกของแล้วร่วง ทำข้อนิ้วหัก
ต้องเข้าเฝือกนิ้วเป็นเดือนๆ แต่หายแล้วก็ไม่ยอมเลิกทำ ใครห้ามก็ไม่ฟังอีกนั่นแหละ
พ่อคิดว่าตัวเองยังไม่แก่ ยังทำได้ บอกเราว่าคนอื่นแก่กว่านี้อีกเค้ายังทำเลย
- พ่อชอบดูรายการเกี่ยวกับหมอผี สัมพเวสี อะไรแบบนี้อะค่ะ แล้วก็เชื่อว่ามันมีจริงๆ
เวลาปวดหัว ปวดหลังอะไรแบบนี้ ก็จะพูดว่านี่แหละเจ้ากรรมนายเวรกำลังเอาคืน
กำลังโดนสัมพเวสีเล่นงาน อะไรแบบนี้ เราปวดหัวมากก ไม่ยอมไปหาหมอ
- พ่อชอบเอาเรื่องทุกอย่างมาคิดมาก คิดในแง่ลบ แล้วก็เครียดจิตตกเองมากๆ
เช่น เราเรียนจบแล้วมาทำงานอยู่กทม. ได้ที่ทำงานโอเคพอสมควร เงินเดือนก็โอเค
แต่พ่อก็ยังไม่วายเอาเรื่องเราไปเครียด ว่าทำงานเงินหมดไปกับค่ารถ ค่าเช่าบ้านหมด
เราก็พยายามบอกแล้วว่าเราใช้เงินพอ เราอยู่ได้ เดี๋ยวค่อยขยับขยาย พ่อก็จะบ่นๆซ้ำๆอยู่นั่น
จนเราเบื่อมากๆ คือจะให้เราทำยังไง เราไม่ได้มีบ้านอยู่กทม. มันก็ต้องยอมจ่าย
- หรือเรื่องของน้องชายเรา น้องเรากำลังจะขึ้นม.4 โดยพื้นฐานแล้วน้องเป็นเด็กเรียน
ดีในระกับนึง ได้เกรด 3 กว่าๆ อยู่ห้องโครงการ โรงเรียนประจำจังหวัด
แต่น้องเราเป็นเด็กชอบเล่นเกมส์เล่นคอม วันๆก็จะนั่งอยู่แต่หน้าจอคอม ไม่ค่อยได้พูดคุย
กับคนในบ้าน เป็นอย่างงี้มาตั้งแต่ประถม เพราะว่าโดนเลี้ยงแบบตามใจ
พอน้องอยู่มัธยมก็ยังไม่เลิกเล่น ซึ่งเราก็พยายามบอกพ่อแล้วว่าให้จัดการเด็ดขาด
แบบว่าทำตารางเวลาเล่นคอม จะเล่นคอมก็มาขอรหัสผ่าน อะไรแบบนี้ว่าไป
พ่อก็ไม่ยอมทำ เอาแต่บ่นๆๆ ว่าทำไมมันคิดเองไม่ได้ แล้วก็เอามานอย เครียด
ว่าลูกไม่ได้เรื่อง ทั้งๆที่น้องเราก็ไม่ได้เป็นเด็กเกเรอะไร เล่นคอมก็เล่นอยู่กับบ้าน
ไม่เคยไปที่ร้าน จนวันนึงพ่อเราโมโหบ่นๆเรื่องเกมส์นี่แหละ แล้วก็ทุบคอมทิ้งเลย
เราก็แบบเฮ้ยย มันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหารึเปล่า
ล่าสุด น้องต้องสอบเข้าม.4 ซึ่งน้องก็ได้สิทธิ์เรียนต่อสายวิทย์โรงเรียนเดิม
แล้วอยู่ๆพ่อก็มีความคิดอยากจะให้สอบเข้ารร.เตรียมทหาร เราก็โอเคจัดการสมัครให้
อย่างน้อยคือได้ไปลองสนาม ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพระาเราก็ไม่ได้หัวดี แล้วไม่ได้ติวอะไรมาเลย
แต่พอใกล้วันจะสอบ พ่อก็มากดดันน้อง บอกว่าต้องสอบให้ได้ ยังไงก็ต้องได้เรียน
น้องเราก็อ่านหนังสือบ้าง แต่ว่าเราก็เข้าใจคือข้อสอบมันก็ยากนะ แล้วพื้นฐานเราไม่ได้ดีอยู่แล้ว
คนสอบก็เยอะ โอกาสติดก็ยาก เราก็พยายามพูดกับพ่อแล้วว่าปีหน้ายังได้อีก
เดี๋ยวก็ส่งไปโรงเรียนติวเลย พอเปิดเทอมก็จัดตารางอ่านหนังสือ เข้มงวดขึ้น ปีหน้าน่าจะได้
พ่อก็โวยวายเลยค่ะ ว่าทำไมแค่นี้สอบไม่ได้ ทำไมต้องรอปีหน้า แล้วทำไมต้องติว
อ่านเองไม่ได้หรอบลาๆๆ คือเหมือนแบบไม่ได้เตรียมการมาแต่แรก เอะอะก็สมัครเลย
สอบเลย น้องเรามันก็ไม่ได้เตรียมตัว จะไปติดได้ไง นี่ผลยังไม่ออก
ถ้าผลออกมาแล้วไม่ติดไม่รู้บ้านจะแตกมั้ย
- และด้วยความที่คิดว่าตัวเองกำลังจะตายพ่อก็เลยเตรียมแผนสอง
อยากให้น้องเรียนต่อสายอาชีพ อยากให้มีอาชีพติดตัวเลย ไม่อยากให้เรียนสายสามัญ
เพราะกลัวจบมาแล้วได้เป็นลูกจ้าง เรียนสายอาชีพจะได้เลี้ยงตัวเองได้
(เราก็งงกับตรรกะพ่อมาก ทำไมเรียนจบมหาลัยแล้วประกอบอาชีพไม่ได้หรอ
คือสถาบันอาชีวะต่างจังหวัดก็รู้ๆอยู่ว่าสังคมเป็นยังไง) เราก็พยายามบอกว่าให้เรียนสายสามัญไปเถอะ
จบม.6 ก็ต่อมหาลัย จะได้มีทางเลือกเยอะ พ่อก็ไม่เข้าใจ จะต้องมอบตัวเดือนหน้าอยู่แล้ว
ไม่รู้จะยังไงเลย
เนี่ยค่ะคร่าวๆ (เล่าซะยาวเลย) มีเรื่องยิบย่อยอีกเยอะแนวๆนี้ บรรยากาศในบ้านก็จะมาคุแบบนี้ตลอดๆ
เวลามีเรื่องมีปัญหาอะไรทีพ่อเราจะยิ่งเครียดจิตตก หนักๆเข้าก็บ่นว่าจะหนีไปอยู่บนเขา
บนดอยอะไรแบบนี้ คือเราเครียดมาก ยิ่งอายุเยอะขึ้นพ่อยิ่งอารมณ์แปรปรวน
คิดแต่เรื่องแย่ๆ แบบมองโลกแง่ร้ายมากๆ เราก็เป็นห่วงนะคะ อยากให้เค้าปล่อยวาง
เป็นห่วงเรื่องสุขภาพด้วย อยากให้ไปหาหมอ ตรวจสุขภาพ คือดูภายนอกเค้าแข็งแรงดี
แต่ก็อายุเยอะแล้ว ก็ควรจะตรวจไว้บ้าง
อยากให้พ่อเลิกกังวลเรื่องจะตาย แล้วหันมาใช้ชีวิตให้แฮปปี้
ไปขับรถเที่ยว พบปะผู้คน ไม่ใช่เอาแต่ไปทำงานหนักที่วัด และเก็บตัว
แต่พอเวลาแนะนำอะไรไปกลับโดนด่าทุกที เราเครียดมาก สงสารแม่ด้วย
ต้องคอยรับอารมณ์พ่อตลอด จนเรารู้สึกได้ว่าแม่เบื่อ ไม่อยากจะสนใจพ่อแล้ว
แต่เราเองก็ไม่ได้อยู่บ้าน ดูแลได้ไม่ตลอด ต้องทำงานอยู่กทม.
ไม่รู้จะทำยังไงดี T__________T"
ขอบคุณที่รับฟังนะคะ
เครียดมาก..พ่อเรา(เหมือนจะ)มีปัญหาสุขภาพจิต ตอนนี้บรรยากาศที่บ้านแย่ไปหมด
เรื่องที่เล่าเป็นเรื่องของเราเองค่ะ
จะเล่าถึง Background ของพ่อก่อนนะคะ
บ้านเราอยู่ตจว.ค่ะ พ่อเราเป็นนายทหาร ที่ตอนนี้เกษียณแล้ว อายุ 61
อยู่บ้านเฉยๆรับเงินบำนาญ นิสัยส่วนตัวจะเป็นคนแบบว่าหัวโบราณ เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่
อะไรที่ผิดไปจากที่เค้ารู้ที่เค้าเชื่อก็จะถือว่าผิดหมด ไม่ค่อยรับฟังคนอื่น
เผด็จการ ดุและเสียงดังมากๆ ชอบเครียดคิดมากจิตตก เวลาดีก็ดีแบบใจหาย
แต่เวลาอารมณ์ขึ้นหรือแปรปรวนนี่ไม่อยากคุยด้วยเลย
ทีนี้หลังจากที่พ่อเกษียณแล้วออกมาอยู่บ้านเฉยๆ ปัญหามันก็เริ่มเยอะขึ้น
ดูเหมือนจะอารมณ์แปรปรวนบ่อย ชอบคิดอะไรแปลกๆ พาลทำให้คนรอบข้างเครียด
จิตตกไปด้วย แม่เรานี่บ่นประจำ รู้สึกได้เลยว่าแม่เบื่อ
ตัวอย่างปัญหานะคะ
- พ่อเริ่มรู้สึกว่าตัวเองแก่ แล้วก็ร่างกายไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน ทีนี้ก็เลยกลัวตาย
พ่อจะชอบเครียดมากๆ เลยตาย ... แต่ ไม่ยอมไปหาหมอ ไม่ยอมตรวจสุขภาพ
ใครจะบอกยังไงก็ไม่ฟัง ถ้าไปเซ้าซี้มากๆโดนด่าอีกค่ะ
ทีนี้ทางออกของพ่อคือเข้าวัด (ซึ่งก็ดีนะคะเราก็สนับสนุนเข้าวัดทำบุญ) แต่หลังๆ
เริ่มไปช่วยงานที่วัด แบบงานแบกหาม สร้างโบสถ์ งานแบบกรรมกรก่อสร้างเลยอะค่ะ
ซึ่งเราไม่โอเคมากๆๆ เสียสุขภาพเข้าไปอีก เคยมีครั้งนึงยกของแล้วร่วง ทำข้อนิ้วหัก
ต้องเข้าเฝือกนิ้วเป็นเดือนๆ แต่หายแล้วก็ไม่ยอมเลิกทำ ใครห้ามก็ไม่ฟังอีกนั่นแหละ
พ่อคิดว่าตัวเองยังไม่แก่ ยังทำได้ บอกเราว่าคนอื่นแก่กว่านี้อีกเค้ายังทำเลย
- พ่อชอบดูรายการเกี่ยวกับหมอผี สัมพเวสี อะไรแบบนี้อะค่ะ แล้วก็เชื่อว่ามันมีจริงๆ
เวลาปวดหัว ปวดหลังอะไรแบบนี้ ก็จะพูดว่านี่แหละเจ้ากรรมนายเวรกำลังเอาคืน
กำลังโดนสัมพเวสีเล่นงาน อะไรแบบนี้ เราปวดหัวมากก ไม่ยอมไปหาหมอ
- พ่อชอบเอาเรื่องทุกอย่างมาคิดมาก คิดในแง่ลบ แล้วก็เครียดจิตตกเองมากๆ
เช่น เราเรียนจบแล้วมาทำงานอยู่กทม. ได้ที่ทำงานโอเคพอสมควร เงินเดือนก็โอเค
แต่พ่อก็ยังไม่วายเอาเรื่องเราไปเครียด ว่าทำงานเงินหมดไปกับค่ารถ ค่าเช่าบ้านหมด
เราก็พยายามบอกแล้วว่าเราใช้เงินพอ เราอยู่ได้ เดี๋ยวค่อยขยับขยาย พ่อก็จะบ่นๆซ้ำๆอยู่นั่น
จนเราเบื่อมากๆ คือจะให้เราทำยังไง เราไม่ได้มีบ้านอยู่กทม. มันก็ต้องยอมจ่าย
- หรือเรื่องของน้องชายเรา น้องเรากำลังจะขึ้นม.4 โดยพื้นฐานแล้วน้องเป็นเด็กเรียน
ดีในระกับนึง ได้เกรด 3 กว่าๆ อยู่ห้องโครงการ โรงเรียนประจำจังหวัด
แต่น้องเราเป็นเด็กชอบเล่นเกมส์เล่นคอม วันๆก็จะนั่งอยู่แต่หน้าจอคอม ไม่ค่อยได้พูดคุย
กับคนในบ้าน เป็นอย่างงี้มาตั้งแต่ประถม เพราะว่าโดนเลี้ยงแบบตามใจ
พอน้องอยู่มัธยมก็ยังไม่เลิกเล่น ซึ่งเราก็พยายามบอกพ่อแล้วว่าให้จัดการเด็ดขาด
แบบว่าทำตารางเวลาเล่นคอม จะเล่นคอมก็มาขอรหัสผ่าน อะไรแบบนี้ว่าไป
พ่อก็ไม่ยอมทำ เอาแต่บ่นๆๆ ว่าทำไมมันคิดเองไม่ได้ แล้วก็เอามานอย เครียด
ว่าลูกไม่ได้เรื่อง ทั้งๆที่น้องเราก็ไม่ได้เป็นเด็กเกเรอะไร เล่นคอมก็เล่นอยู่กับบ้าน
ไม่เคยไปที่ร้าน จนวันนึงพ่อเราโมโหบ่นๆเรื่องเกมส์นี่แหละ แล้วก็ทุบคอมทิ้งเลย
เราก็แบบเฮ้ยย มันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหารึเปล่า
ล่าสุด น้องต้องสอบเข้าม.4 ซึ่งน้องก็ได้สิทธิ์เรียนต่อสายวิทย์โรงเรียนเดิม
แล้วอยู่ๆพ่อก็มีความคิดอยากจะให้สอบเข้ารร.เตรียมทหาร เราก็โอเคจัดการสมัครให้
อย่างน้อยคือได้ไปลองสนาม ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพระาเราก็ไม่ได้หัวดี แล้วไม่ได้ติวอะไรมาเลย
แต่พอใกล้วันจะสอบ พ่อก็มากดดันน้อง บอกว่าต้องสอบให้ได้ ยังไงก็ต้องได้เรียน
น้องเราก็อ่านหนังสือบ้าง แต่ว่าเราก็เข้าใจคือข้อสอบมันก็ยากนะ แล้วพื้นฐานเราไม่ได้ดีอยู่แล้ว
คนสอบก็เยอะ โอกาสติดก็ยาก เราก็พยายามพูดกับพ่อแล้วว่าปีหน้ายังได้อีก
เดี๋ยวก็ส่งไปโรงเรียนติวเลย พอเปิดเทอมก็จัดตารางอ่านหนังสือ เข้มงวดขึ้น ปีหน้าน่าจะได้
พ่อก็โวยวายเลยค่ะ ว่าทำไมแค่นี้สอบไม่ได้ ทำไมต้องรอปีหน้า แล้วทำไมต้องติว
อ่านเองไม่ได้หรอบลาๆๆ คือเหมือนแบบไม่ได้เตรียมการมาแต่แรก เอะอะก็สมัครเลย
สอบเลย น้องเรามันก็ไม่ได้เตรียมตัว จะไปติดได้ไง นี่ผลยังไม่ออก
ถ้าผลออกมาแล้วไม่ติดไม่รู้บ้านจะแตกมั้ย
- และด้วยความที่คิดว่าตัวเองกำลังจะตายพ่อก็เลยเตรียมแผนสอง
อยากให้น้องเรียนต่อสายอาชีพ อยากให้มีอาชีพติดตัวเลย ไม่อยากให้เรียนสายสามัญ
เพราะกลัวจบมาแล้วได้เป็นลูกจ้าง เรียนสายอาชีพจะได้เลี้ยงตัวเองได้
(เราก็งงกับตรรกะพ่อมาก ทำไมเรียนจบมหาลัยแล้วประกอบอาชีพไม่ได้หรอ
คือสถาบันอาชีวะต่างจังหวัดก็รู้ๆอยู่ว่าสังคมเป็นยังไง) เราก็พยายามบอกว่าให้เรียนสายสามัญไปเถอะ
จบม.6 ก็ต่อมหาลัย จะได้มีทางเลือกเยอะ พ่อก็ไม่เข้าใจ จะต้องมอบตัวเดือนหน้าอยู่แล้ว
ไม่รู้จะยังไงเลย
เนี่ยค่ะคร่าวๆ (เล่าซะยาวเลย) มีเรื่องยิบย่อยอีกเยอะแนวๆนี้ บรรยากาศในบ้านก็จะมาคุแบบนี้ตลอดๆ
เวลามีเรื่องมีปัญหาอะไรทีพ่อเราจะยิ่งเครียดจิตตก หนักๆเข้าก็บ่นว่าจะหนีไปอยู่บนเขา
บนดอยอะไรแบบนี้ คือเราเครียดมาก ยิ่งอายุเยอะขึ้นพ่อยิ่งอารมณ์แปรปรวน
คิดแต่เรื่องแย่ๆ แบบมองโลกแง่ร้ายมากๆ เราก็เป็นห่วงนะคะ อยากให้เค้าปล่อยวาง
เป็นห่วงเรื่องสุขภาพด้วย อยากให้ไปหาหมอ ตรวจสุขภาพ คือดูภายนอกเค้าแข็งแรงดี
แต่ก็อายุเยอะแล้ว ก็ควรจะตรวจไว้บ้าง
อยากให้พ่อเลิกกังวลเรื่องจะตาย แล้วหันมาใช้ชีวิตให้แฮปปี้
ไปขับรถเที่ยว พบปะผู้คน ไม่ใช่เอาแต่ไปทำงานหนักที่วัด และเก็บตัว
แต่พอเวลาแนะนำอะไรไปกลับโดนด่าทุกที เราเครียดมาก สงสารแม่ด้วย
ต้องคอยรับอารมณ์พ่อตลอด จนเรารู้สึกได้ว่าแม่เบื่อ ไม่อยากจะสนใจพ่อแล้ว
แต่เราเองก็ไม่ได้อยู่บ้าน ดูแลได้ไม่ตลอด ต้องทำงานอยู่กทม.
ไม่รู้จะทำยังไงดี T__________T"
ขอบคุณที่รับฟังนะคะ