สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเลยต้องขอทักทายสั้นๆและบอกกล่าวไว้ตรงนี้ว่านี่คือกระทู้แรกที่เขียนขึ้น เพื่อนเตือนใจใครหลายๆคนที่อาจกำลังเชื่อใจคนผิด
เรื่องของฉันมันเกิดขึ้นเมื่อปลายเดือนธันวาคม 2557 ที่เพิ่งผ่านมา เป็นช่วงเวลาที่ฉันถูกทำลายความเชื่อใจจากคนที่ฉันเรียกได้ว่า'เพื่อนรัก'
ฉันรู้จักกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งตอนม.4 ตอนนั้นเราอยู่คนละกลุ่มกันค่ะ เขาอยู่กลุ่มใหญ่ในห้องส่วนฉันมีเพื่อนในกลุ่มแค่8-9คน เรื่องมันเริ่มจากที่วันหนึ่งอยู่ๆเพื่อนผู้หญิงในห้องเริ่มบอยคอดเอ้(ชื่อสมมติ) จนเอ้ไม่มีกลุ่มอยู่และต้องอยู่คนเดียวเสมอๆ ฉันและเพื่อนๆจึงดึงเอ้เข้ามาอยู่ด้วยกันโดยที่ไม่เคยถามถึงสาเหตุการบอยคอดของคนในห้อง แรกๆที่เอ้เข้ามาอยู่ก็มักจะซื้อของ ขนม หรืออะไรก็แล้วแต่มาเลี้ยงพวกเราเสมอๆ แต่พวกเราก็มักจะบอกไปว่า
'เพื่อนมันซื้อด้วยใจไม่ใช่เงิน' แล้วหลังจากนั้นไม่นาน พวกเราก็เริ่มได้ยินเรื่องราวของเอ้ในกลุ่มเก่าที่เพื่อนผู้หญิงในห้องเล่าให้ฟังถึงสาเหตุการบอยคอด ทุกคนบอกว่าเอ้ชอบอวดเพื่อนว่ามีแฟนเรียนอยู่ต่างประเทศ ส่งดอกไม้ช่อใหญ่มาให้ถึงห้องเรียน ทั้งๆที่ทุกอย่างมันไม่เป็นความจริงเลย เอ้โกหกทุกคนซ้ำยังสั่งดอกไม้ด้วยเงินตัวเองมาส่งถึงห้องเรียน และสาเหตุที่สำคัญที่สุดคือเอ้มักจะชอบนินทาเพื่อนลับหลัง อยู่กับคนนั้นก็นินทาอีกคน แต่พวกเราก็เชื่อว่าคนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้
จนกระทั้งตอนม.5 เพื่อนในกลุ่มสองคนเริ่มผิดใจกัน และหนึ่งในนั้นก็แยกตัวออกไปกับเอ้ ส่วนพวกฉันที่เหลือก็พยายามทำให้เพื่อนกลับมาเข้าใจกันแต่ถึงอย่างนั้นมันก็หาสาเหตุไม่เจอ จนเพื่อนผู้หญิงในห้องเริ่มเข้ามาเตือนว่าพวกเขาก็เคยเป็นและสาเหตุคือเอ้ แต่พวกเราไม่เชื่อเพราะที่ผ่านมาเอ้ก็ไม่เคยนินทาอะไรให้ใครฟัง ที่ผ่านมาพวกเราก็สนุกกันดีไม่เคยมีปัญหากันจนได้รู้ความจริง เทอม2 หลังมีปัญหาทะเลาะวิวาทเข้ามาทุกคนก็ปรับความเข้าใจกันได้และเริ่มรู้ความจริง ทุกคนเริ่มคุยกับเอ้น้อยลง มีแต่ฉันที่มักจะคุยกับเอ้เสมออาจเพราะเป็นคนที่โกรธใครไม่ค่อยเป็นและมองโลกในแง่ดีเกินไป ในที่สุดเอ้ก็เริ่มแยกตัวออกและฉันก็ไปไหนมาไหนกับเอ้ส่วนใหญ่จนสนิทกันและเริ่มห่างจากเพื่อนกลุ่มเก่า แล้วมันก็เป็นการตัดสินใจที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า
'ตัดสินใจพลาดไป'
ฉันกับเพื่อนกลุ่มเก่ายังพูดคุยกันบ้างและฉันได้รับคำเตือนจากเพื่อนมากมายเรื่องเอ้ แต่ฉันฉันก็ดึงดันด้วยคำว่า
'ถ้าเราจริงใจยังไงเขาก็จะจริงใจกลับมา' ฉันสนิทกับเอ้มากจนรู้จักครอบครัวกันและกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ฉันรู้สึกสบายใจที่ได้อยู่กับเอ้ พูดคุยกับเอ้ และรู้สึกว่าเอ้เป็นเพื่อนรักของฉันจริงๆ ฉันพร้อมจะยื่นมือไปช่วยเอ้เสมอไม่ว่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงแค่ไหน หลังจบม.6 ฉันตัดสินใจที่จะเข้าม.รังสิตและเอ้ก็จะมาเข้ากับฉัน เราสองคนขึ้นกรุงเทพมาสมัครเรียนพร้อมกันและเราก็พักอยู่กับพี่ของเอ้ที่อยู่ที่กรุงเทพ ฉันยอมรับว่านี่เป็นครั้งที่สองที่มากรุงเทพ และครั้งแรกมันตั้งแต่สมัยเด็กๆ เวลาไปไหนมาไหนเลยต้องมีเอ้ที่รู้เส้นทางดีเพราะมาบ่อย เราไปสมัครเรียนพร้อมกัน ฉันจ่ายค่าสมัครเรียนและจองหอพักใกล้ๆเรียบร้อยรอแค่เอ้สมัครเสร็จ แต่เอ้กลับมาบอกว่าจะเข้าเรียนที่อื่น เรามีปากเสียงกันนิดหน่อยและเป็นครั้งแรกที่ทะเลาะกัน ฉันรู้ว่ามันค่อนข้างงี่เง่า เพราะอนาคตของใครคนนั้นต้องตัดสินใจ แต่เอ้กลับบอกให้ฉันย้ายตามไปอยู่ด้วยกันซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ เงินค่าเทอม ค่าหอ ก็จ่ายไปแล้วและมันไม่ใช่เงินน้อยๆเลย แต่สิ่งที่ทำให้ฉันเสียใจมากที่สุดคือเอ้ทิ้งฉันแล้วกลับหอพี่ไป ครั้งแรกในกทม. กับการอยู่คนเดียวและไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อ
ยังไม่จบนะค่ะ เดี๋ยวมาต่อ เพราะนี่มันแค่น้ำจิ้มค่ะ!!!....
นี่นะเหรอ? คนที่ฉันเรียกว่าเพื่อนรัก!
เรื่องของฉันมันเกิดขึ้นเมื่อปลายเดือนธันวาคม 2557 ที่เพิ่งผ่านมา เป็นช่วงเวลาที่ฉันถูกทำลายความเชื่อใจจากคนที่ฉันเรียกได้ว่า'เพื่อนรัก'
ฉันรู้จักกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งตอนม.4 ตอนนั้นเราอยู่คนละกลุ่มกันค่ะ เขาอยู่กลุ่มใหญ่ในห้องส่วนฉันมีเพื่อนในกลุ่มแค่8-9คน เรื่องมันเริ่มจากที่วันหนึ่งอยู่ๆเพื่อนผู้หญิงในห้องเริ่มบอยคอดเอ้(ชื่อสมมติ) จนเอ้ไม่มีกลุ่มอยู่และต้องอยู่คนเดียวเสมอๆ ฉันและเพื่อนๆจึงดึงเอ้เข้ามาอยู่ด้วยกันโดยที่ไม่เคยถามถึงสาเหตุการบอยคอดของคนในห้อง แรกๆที่เอ้เข้ามาอยู่ก็มักจะซื้อของ ขนม หรืออะไรก็แล้วแต่มาเลี้ยงพวกเราเสมอๆ แต่พวกเราก็มักจะบอกไปว่า 'เพื่อนมันซื้อด้วยใจไม่ใช่เงิน' แล้วหลังจากนั้นไม่นาน พวกเราก็เริ่มได้ยินเรื่องราวของเอ้ในกลุ่มเก่าที่เพื่อนผู้หญิงในห้องเล่าให้ฟังถึงสาเหตุการบอยคอด ทุกคนบอกว่าเอ้ชอบอวดเพื่อนว่ามีแฟนเรียนอยู่ต่างประเทศ ส่งดอกไม้ช่อใหญ่มาให้ถึงห้องเรียน ทั้งๆที่ทุกอย่างมันไม่เป็นความจริงเลย เอ้โกหกทุกคนซ้ำยังสั่งดอกไม้ด้วยเงินตัวเองมาส่งถึงห้องเรียน และสาเหตุที่สำคัญที่สุดคือเอ้มักจะชอบนินทาเพื่อนลับหลัง อยู่กับคนนั้นก็นินทาอีกคน แต่พวกเราก็เชื่อว่าคนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้
จนกระทั้งตอนม.5 เพื่อนในกลุ่มสองคนเริ่มผิดใจกัน และหนึ่งในนั้นก็แยกตัวออกไปกับเอ้ ส่วนพวกฉันที่เหลือก็พยายามทำให้เพื่อนกลับมาเข้าใจกันแต่ถึงอย่างนั้นมันก็หาสาเหตุไม่เจอ จนเพื่อนผู้หญิงในห้องเริ่มเข้ามาเตือนว่าพวกเขาก็เคยเป็นและสาเหตุคือเอ้ แต่พวกเราไม่เชื่อเพราะที่ผ่านมาเอ้ก็ไม่เคยนินทาอะไรให้ใครฟัง ที่ผ่านมาพวกเราก็สนุกกันดีไม่เคยมีปัญหากันจนได้รู้ความจริง เทอม2 หลังมีปัญหาทะเลาะวิวาทเข้ามาทุกคนก็ปรับความเข้าใจกันได้และเริ่มรู้ความจริง ทุกคนเริ่มคุยกับเอ้น้อยลง มีแต่ฉันที่มักจะคุยกับเอ้เสมออาจเพราะเป็นคนที่โกรธใครไม่ค่อยเป็นและมองโลกในแง่ดีเกินไป ในที่สุดเอ้ก็เริ่มแยกตัวออกและฉันก็ไปไหนมาไหนกับเอ้ส่วนใหญ่จนสนิทกันและเริ่มห่างจากเพื่อนกลุ่มเก่า แล้วมันก็เป็นการตัดสินใจที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า'ตัดสินใจพลาดไป'
ฉันกับเพื่อนกลุ่มเก่ายังพูดคุยกันบ้างและฉันได้รับคำเตือนจากเพื่อนมากมายเรื่องเอ้ แต่ฉันฉันก็ดึงดันด้วยคำว่า 'ถ้าเราจริงใจยังไงเขาก็จะจริงใจกลับมา' ฉันสนิทกับเอ้มากจนรู้จักครอบครัวกันและกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ฉันรู้สึกสบายใจที่ได้อยู่กับเอ้ พูดคุยกับเอ้ และรู้สึกว่าเอ้เป็นเพื่อนรักของฉันจริงๆ ฉันพร้อมจะยื่นมือไปช่วยเอ้เสมอไม่ว่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงแค่ไหน หลังจบม.6 ฉันตัดสินใจที่จะเข้าม.รังสิตและเอ้ก็จะมาเข้ากับฉัน เราสองคนขึ้นกรุงเทพมาสมัครเรียนพร้อมกันและเราก็พักอยู่กับพี่ของเอ้ที่อยู่ที่กรุงเทพ ฉันยอมรับว่านี่เป็นครั้งที่สองที่มากรุงเทพ และครั้งแรกมันตั้งแต่สมัยเด็กๆ เวลาไปไหนมาไหนเลยต้องมีเอ้ที่รู้เส้นทางดีเพราะมาบ่อย เราไปสมัครเรียนพร้อมกัน ฉันจ่ายค่าสมัครเรียนและจองหอพักใกล้ๆเรียบร้อยรอแค่เอ้สมัครเสร็จ แต่เอ้กลับมาบอกว่าจะเข้าเรียนที่อื่น เรามีปากเสียงกันนิดหน่อยและเป็นครั้งแรกที่ทะเลาะกัน ฉันรู้ว่ามันค่อนข้างงี่เง่า เพราะอนาคตของใครคนนั้นต้องตัดสินใจ แต่เอ้กลับบอกให้ฉันย้ายตามไปอยู่ด้วยกันซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ เงินค่าเทอม ค่าหอ ก็จ่ายไปแล้วและมันไม่ใช่เงินน้อยๆเลย แต่สิ่งที่ทำให้ฉันเสียใจมากที่สุดคือเอ้ทิ้งฉันแล้วกลับหอพี่ไป ครั้งแรกในกทม. กับการอยู่คนเดียวและไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อ
ยังไม่จบนะค่ะ เดี๋ยวมาต่อ เพราะนี่มันแค่น้ำจิ้มค่ะ!!!....