ฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่น บางทีอาจดูจืดชืดเสียด้วยซ้ำ ฉันเรียนโรงเรียนหญิงล้วนมาตลอด เมื่อมาต่อปริญญาตรีในมหาวิทยาลัยเปิด ฉันก็ยังคงคบกับเพื่อนที่โรงเรียนเดิม จนแยกย้ายกันไปตามวิถีชีวิตเมื่อจบการศึกษา
ฉันเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดสักเท่าไหร่ ซึ่งฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าฉันสันโดษ หรือโลกส่วนตัวสูงกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ แต่ฉันก็ไม่เคยสร้างปัญหาใด ๆ ให้เพื่อนร่วมงาน ฉันเป็นคนไม่ชอบการนินทา เมื่อใดที่เริ่มมีการจับกลุ่มนินทากัน ฉันมักจะถอยออกมาทุกครั้ง นี่ก็คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ฉันไม่ค่อยมีเพื่อน
มาวันนี้ ฉันเจ็บปวดเพราะคำหลอกลวงของผู้ชายบางคนที่เอาความจริงใจของฉันมาย่ำยี ผู้ชายที่มองเห็นว่าผู้หญิงโง่ๆ อย่างฉันซื้อได้ด้วยเงิน.. วันนี้ ฉันก็ยังคงใช้ชีวิตที่ภายนอกดูเสมือนปกติ ยังทักทายเพื่อนร่วมงานทุกวันเช่นเคย ยังมีรอยยิ้ม และความอ่อนโยน อ่อนน้อม กับผู้ที่อาวุโสกว่า และผู้ที่มาติดต่องานเหมือนเดิมอย่างที่ฉันเป็น
แต่ ส่วนลึกในหัวใจฉันยังคิดถึงเขา .. เมื่อใดที่ฉันหมดภาระหน้าที่ในแต่ละวัน ความเหงา ความอ้างว้าง เริ่มมาเยี่ยมฉันทุกวันอย่างไม่มีวันเหนื่อย ฉันยังคงร้องไห้ในยามค่ำคืนทุกวัน หัวใจของฉันเริ่มอ่อนล้าลงทุกวัน ... ใจของฉันบอกว่า อยากมีเพื่อนสักคน ใครก็ได้ ที่ยินดีให้ฉันกอดแล้วร้องไห้ให้สาสมกับความทุกข์ที่ใจกักเก็บเอาไว้เพื่อที่ใจของฉันจะได้คลายความทุกข์ที่มี ฉันอยากมีเพื่อนสักคนที่เข้าใจแล้วก็ยินดีอยู่ข้าง ๆ ฉัน เพื่อให้ใจของฉันรับรู้ว่า ฉันไม่ได้โดดเดี่ยวเพียงลำพังในวันนี้
ฉันรู้ว่าฉันอยากมีเพื่อน อยากได้เพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ ฉัน ไม่ว่าจะทุกข์ สุข ก็จะอยู่ข้าง ๆ หวังดี แล้วก็จริงใจกับฉัน ไม่ใช่เพื่อนที่เป็นแค่เงา อยู่ข้าง ๆ ฉันเสมอ แต่ไม่สามารถโอบกอดเพื่อปลอบฉันได้เลย .. ส่วนลึกในหัวใจฉันก็กลัว กลัวว่า เพื่อนที่ฉันต้องการเค้าจะมาหลอกลวงฉัน มาเพื่อหวังบางสิ่งจากฉัน เวลาที่ฉันคบใครในทุกสถานะ ฉันมีความจริงใจให้เสมอ แต่กลายเป็นเสมือนดาบที่ย้อนกลับมาทำร้ายฉัน เหมือนเช่นที่ผู้ชายคนนั้นทำกับฉัน
บางที ฉันรู้สึกว่า ฉันเริ่มเป็นคนมีปัญหา เป็นคนที่หวาดระแวง กลัวที่จะต้องเผชิญความเจ็บปวด จนไม่กล้าที่จะเปิดประตูออกไปข้างนอก เหมือนกับว่าฉันกำลังกำลังจะขังตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ แต่สายตาก็ยังคงเฝ้ามองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อมองสิ่งที่เปลี่ยนแปลง .. ใจหนึ่งอยากออกไปเผชิญ อีกใจหนึ่งบอกว่าอย่าเลย ฉันไม่เข้มแข็งพอที่จะก้าวไปข้างนอกหรอก อยู่ในห้องนี้เถอะมันปลอดภัยสำหรับฉันแล้ว ...
จากคุณ Tumjai ( Ticket ID : 385193)
ฉันกำลังจะกลายเป็นคนมีปม .. จริงหรือ ..
ฉันเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดสักเท่าไหร่ ซึ่งฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าฉันสันโดษ หรือโลกส่วนตัวสูงกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ แต่ฉันก็ไม่เคยสร้างปัญหาใด ๆ ให้เพื่อนร่วมงาน ฉันเป็นคนไม่ชอบการนินทา เมื่อใดที่เริ่มมีการจับกลุ่มนินทากัน ฉันมักจะถอยออกมาทุกครั้ง นี่ก็คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ฉันไม่ค่อยมีเพื่อน
มาวันนี้ ฉันเจ็บปวดเพราะคำหลอกลวงของผู้ชายบางคนที่เอาความจริงใจของฉันมาย่ำยี ผู้ชายที่มองเห็นว่าผู้หญิงโง่ๆ อย่างฉันซื้อได้ด้วยเงิน.. วันนี้ ฉันก็ยังคงใช้ชีวิตที่ภายนอกดูเสมือนปกติ ยังทักทายเพื่อนร่วมงานทุกวันเช่นเคย ยังมีรอยยิ้ม และความอ่อนโยน อ่อนน้อม กับผู้ที่อาวุโสกว่า และผู้ที่มาติดต่องานเหมือนเดิมอย่างที่ฉันเป็น
แต่ ส่วนลึกในหัวใจฉันยังคิดถึงเขา .. เมื่อใดที่ฉันหมดภาระหน้าที่ในแต่ละวัน ความเหงา ความอ้างว้าง เริ่มมาเยี่ยมฉันทุกวันอย่างไม่มีวันเหนื่อย ฉันยังคงร้องไห้ในยามค่ำคืนทุกวัน หัวใจของฉันเริ่มอ่อนล้าลงทุกวัน ... ใจของฉันบอกว่า อยากมีเพื่อนสักคน ใครก็ได้ ที่ยินดีให้ฉันกอดแล้วร้องไห้ให้สาสมกับความทุกข์ที่ใจกักเก็บเอาไว้เพื่อที่ใจของฉันจะได้คลายความทุกข์ที่มี ฉันอยากมีเพื่อนสักคนที่เข้าใจแล้วก็ยินดีอยู่ข้าง ๆ ฉัน เพื่อให้ใจของฉันรับรู้ว่า ฉันไม่ได้โดดเดี่ยวเพียงลำพังในวันนี้
ฉันรู้ว่าฉันอยากมีเพื่อน อยากได้เพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ ฉัน ไม่ว่าจะทุกข์ สุข ก็จะอยู่ข้าง ๆ หวังดี แล้วก็จริงใจกับฉัน ไม่ใช่เพื่อนที่เป็นแค่เงา อยู่ข้าง ๆ ฉันเสมอ แต่ไม่สามารถโอบกอดเพื่อปลอบฉันได้เลย .. ส่วนลึกในหัวใจฉันก็กลัว กลัวว่า เพื่อนที่ฉันต้องการเค้าจะมาหลอกลวงฉัน มาเพื่อหวังบางสิ่งจากฉัน เวลาที่ฉันคบใครในทุกสถานะ ฉันมีความจริงใจให้เสมอ แต่กลายเป็นเสมือนดาบที่ย้อนกลับมาทำร้ายฉัน เหมือนเช่นที่ผู้ชายคนนั้นทำกับฉัน
บางที ฉันรู้สึกว่า ฉันเริ่มเป็นคนมีปัญหา เป็นคนที่หวาดระแวง กลัวที่จะต้องเผชิญความเจ็บปวด จนไม่กล้าที่จะเปิดประตูออกไปข้างนอก เหมือนกับว่าฉันกำลังกำลังจะขังตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ แต่สายตาก็ยังคงเฝ้ามองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อมองสิ่งที่เปลี่ยนแปลง .. ใจหนึ่งอยากออกไปเผชิญ อีกใจหนึ่งบอกว่าอย่าเลย ฉันไม่เข้มแข็งพอที่จะก้าวไปข้างนอกหรอก อยู่ในห้องนี้เถอะมันปลอดภัยสำหรับฉันแล้ว ...
จากคุณ Tumjai ( Ticket ID : 385193)