เราแอบหลงรักเพื่อนสนิทของตัวเอง
เค้าเป็นคนสดใส ร่าเริง เก่ง และนิสัยดี หลายๆคนชอบและทำให้คนที่อยู่ไกล้ๆมีความสุข ไม่พ้นกับตัวของเราที่ต้องอยู่ใกล้กับเค้าในตอนนั้นเกือบตลอดเวลา ความรักมันเกิดขึ้นมาแบบงงๆ เหมือนมันมสพร้อมความผูกพันความใกล้ชิด จนมารู้ตัวอีกทีก็รักเค้าคนนั้นมากมาย และเค้าก็เป็นคนแรกที่ทำให้เราเข้าใจความรู้สึกของความรักว่ามันเป็นยังไง เป็นรักแรกก็ว่าได้ รักคือรัก ชอบคือชอบ ความรู้สึกมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เป็นคนเดียวที่ทำให้เราเข้าใจความรู้สึกทั้งหมด มันเป็นเหมือนเราไม่ว่างปล่าวอีกแล้ว เหมือนเรามีหน้าที่ มีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ อยากให้มันอยู่กับเราตลอดไป แต่ก็เป็นไปไม่ได้ สมองบอกเป็นไปไม่ได้ แต่หัวใจเราก็บอกว่าทำไปเถอะถ้าใจมันรักก็ทำไปเถอะ
แต่หลังจากนั้นมันไม่ง่ายเลย เพราะปัญหามันมีมากมายเกินไปกับความรู้สึกที่มี เพราะเราเป็นเพื่อนกัน และเค้าก็มีคนรักอยู่แล้ว
แค่นี้ก็ทำให้เราเจ็บ เจ็บไปพร้อมกับความรู้สึกดีๆที่มี ช่างน่าเศร้า เหมือนอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้บอกรักด้วยซ้ำไป แต่เราก็ตัดใจไม่ได้ ไม่รู้สินี่แหละสิ่งที่เรายังหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไม อาจเป็นเพราะเรารักเค้ามาก อาจเป็นเพราะเรารักเค้าเมื่อไหร่ไม่รู้ เลยไม่รู้จะเลิกรักเค้ายังไง มั้ง
เราก็ทำในสิ่งที่เพื่อนเค้าทำกันแต่ก็มีบางอย่างพิเศษกว่านั้น เหมือนเรารู้ว่าเค้าคิดยังไง เค้ารู้สึกอะไรแค่มองที่สายตา มองที่ใบหน้าแสดงอารมของเค้า เราก็เจ็บนะเวลาเค้าพูดถึงแฟนเค้า เราก็พยามยามไม่พูดถึง เหมือนแค่มีเค้าอยู่ไกล้ๆไม่ว่าจะสถานะอะไร แค่ได้ดูแลเทคแคร์ รู้ว่าเค้าปลอดภัย รู้ว่าเค้าสบายใจ หรือเราจะทำอะไรให้เค้าได้ เล็กน้อยแค่ไหนเราก็จะทำ บางครั้งเราก็ทำเนียนเหมือนกำลังจะไปตรงนี้เดี๋ยวแวะไปส่ง ทั้งๆที่ไม่ได้จะไปตั้งแต่แรก ให้ตายเถอะนี่เราทำอะไรอยู่ตั้งหลายปี เป็นคำถามในที่เกิดในหัว แต่ใจมันก็สั่งให้เราทำไปแล้วแล้วเราก็เลือกที่จะเชื่อฟังหัวใจด้วยสิ พอเจ็บก็เจ็บที่ใจนี่แหละสมน้ำหน้ามัน
ชีวิตเราคงไม่ดำเนินไปอย่างงี้เรื่อยๆหรอก และแล้วจุดพลิกผันที่ทำให้เจ็บปางตายก็เกิดขึ้น
เดี๋ยวมาต่อนะ
รักเพื่อนคนนี้มานาน ตัดใจไม่ได้สักที
เค้าเป็นคนสดใส ร่าเริง เก่ง และนิสัยดี หลายๆคนชอบและทำให้คนที่อยู่ไกล้ๆมีความสุข ไม่พ้นกับตัวของเราที่ต้องอยู่ใกล้กับเค้าในตอนนั้นเกือบตลอดเวลา ความรักมันเกิดขึ้นมาแบบงงๆ เหมือนมันมสพร้อมความผูกพันความใกล้ชิด จนมารู้ตัวอีกทีก็รักเค้าคนนั้นมากมาย และเค้าก็เป็นคนแรกที่ทำให้เราเข้าใจความรู้สึกของความรักว่ามันเป็นยังไง เป็นรักแรกก็ว่าได้ รักคือรัก ชอบคือชอบ ความรู้สึกมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เป็นคนเดียวที่ทำให้เราเข้าใจความรู้สึกทั้งหมด มันเป็นเหมือนเราไม่ว่างปล่าวอีกแล้ว เหมือนเรามีหน้าที่ มีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ อยากให้มันอยู่กับเราตลอดไป แต่ก็เป็นไปไม่ได้ สมองบอกเป็นไปไม่ได้ แต่หัวใจเราก็บอกว่าทำไปเถอะถ้าใจมันรักก็ทำไปเถอะ
แต่หลังจากนั้นมันไม่ง่ายเลย เพราะปัญหามันมีมากมายเกินไปกับความรู้สึกที่มี เพราะเราเป็นเพื่อนกัน และเค้าก็มีคนรักอยู่แล้ว
แค่นี้ก็ทำให้เราเจ็บ เจ็บไปพร้อมกับความรู้สึกดีๆที่มี ช่างน่าเศร้า เหมือนอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้บอกรักด้วยซ้ำไป แต่เราก็ตัดใจไม่ได้ ไม่รู้สินี่แหละสิ่งที่เรายังหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไม อาจเป็นเพราะเรารักเค้ามาก อาจเป็นเพราะเรารักเค้าเมื่อไหร่ไม่รู้ เลยไม่รู้จะเลิกรักเค้ายังไง มั้ง
เราก็ทำในสิ่งที่เพื่อนเค้าทำกันแต่ก็มีบางอย่างพิเศษกว่านั้น เหมือนเรารู้ว่าเค้าคิดยังไง เค้ารู้สึกอะไรแค่มองที่สายตา มองที่ใบหน้าแสดงอารมของเค้า เราก็เจ็บนะเวลาเค้าพูดถึงแฟนเค้า เราก็พยามยามไม่พูดถึง เหมือนแค่มีเค้าอยู่ไกล้ๆไม่ว่าจะสถานะอะไร แค่ได้ดูแลเทคแคร์ รู้ว่าเค้าปลอดภัย รู้ว่าเค้าสบายใจ หรือเราจะทำอะไรให้เค้าได้ เล็กน้อยแค่ไหนเราก็จะทำ บางครั้งเราก็ทำเนียนเหมือนกำลังจะไปตรงนี้เดี๋ยวแวะไปส่ง ทั้งๆที่ไม่ได้จะไปตั้งแต่แรก ให้ตายเถอะนี่เราทำอะไรอยู่ตั้งหลายปี เป็นคำถามในที่เกิดในหัว แต่ใจมันก็สั่งให้เราทำไปแล้วแล้วเราก็เลือกที่จะเชื่อฟังหัวใจด้วยสิ พอเจ็บก็เจ็บที่ใจนี่แหละสมน้ำหน้ามัน
ชีวิตเราคงไม่ดำเนินไปอย่างงี้เรื่อยๆหรอก และแล้วจุดพลิกผันที่ทำให้เจ็บปางตายก็เกิดขึ้น
เดี๋ยวมาต่อนะ