การคิดถึงใครบางคนทำไมมันทรมานถึงเพียงนี้

เจอกันทุกวัน แต่มาวันหนึ่ง เขาหายไปไหนก็ไม่รุ้


คิดถึงทุกลมหายใจ ไม่มีสมาธิ ไม่อยากทำอะไรเลย
หากเป็นแต่ก่อน เราก็คงจะด่าคนที่เวิ่นเว้อ เรื่องแบบนี้
คิดอะไรไร้สาระ ทำไมไม่นึกถึงเรื่องงาน เรื่องอนาคต
แต่มาวันนี้ ประจักษ์แก่ตัวเองมากๆ คนที่เราแบบชอบ แอบปลื้ม
รอว่าสักวันเขาจะหันมามองเรา เราได้มองเขาเงียบๆ เป็นแรงผลักดันในชีวิต
ตอนนี่ มันไม่มีแล้ว เค้าไปไหนไม่รู้ เรามองเค่าเป็นส่วนหนึ่งชีวิตมาตลอด 2 ปี
ถึงแม้ว่าเราเองไม่เคยได้เป็นแม้เสี้ยวหนึ่งของชีวิตเขาก็ตาม

จะตัดใจอย่างไรจากคนคนหนึ่งอย่างไรดี
มันทรมานใจมาก ๆ ไม่มีอารมณ์จะทำอะไร แม้แต่เดินยังจะไม่มีแรง

รู้ทั้งรู้ว่าถ้าตัดความคิดถึงออกไปได้ ชีวิตเราจะดีขึ้นมาก แต่ทำไมยังตัดไมได้สักที

ที่พร่ำเพ้อ เพราะมันอึดใจมากๆเลย  
ช่วยเราที หากใครมีวิธีดีดี

เราทรมานมากๆเลย