สวัสดีครับ.....
คือผมอยากจะกล่าวถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกะผมเมื่อไม่นายมานี่ ผมอกหักครับผมอยากขอโอกาสเขาอีกครั้งแต่เขาไม่ให้ผมแล้ว.....
เรื่องมันมีอยู่ว่าผมคบกะผู้หญิงอยู่คนนึงเธอมีนิสัยแบบจะไม่ค่อยแสดงออกในด้านความรักและมักจะงอนเรื่องเล็กๆน้อย (แต่มันไม่เป็นปัญหาครับผมง้อตลอด) ปัญหามันคือเรื่องที่เธอไม่ค่อยแสดงความรักนี่แหละ วันนั้นผมเข้าเวรแต่เขาทำงานทั้งวันผมก็เข้าใจแต่ก็เหงานิดหน่อยเพราะปกติเธอจะอยู่คุยกะผมเกือบทั้งวัน จนเย็นเราก็ได้คุยกันอีกครั้ง แต่ผมก็รู้ว่าเธอต้องไปซื้อของเพื่อมาลงร้านเธอผมก็เข้าใจเธอขอนอนผมก็เข้าใจเพราะเธอต้องไปซื้อกลับอีกทีเช้า ผมเลยเออคุยกันไปจนเธอบอกไปแล้วนะ ผมก็โอเค แต่ความงี่เง่าของผมคิดว่าเธอเปลี่ยนไป ผมก็นอยด์โพสอ่ะไรไปเรื่อยเปื่อยเพราะคิดว่าเธอไม่รัก จนเช้าวันเสาร์ผมก็ทักเธอไป คุยกันนิดเดียวเธอบอกแบทหมด เออผมก็บอกงั้นเก็บไว้เผื่อโทรหาป๊าเธอ ซึ่งผมก็พอรู้แล้วว่ามันแปลกๆแสดงว่าเธองอนอะไรแต่ผมก็ยังคิดเหมือนเดิมเธอเปลี่ยนไปนะ บลาๆ จนเที่ยงผมทักเธอเธอบอกทำงาน โอเคผมบอกรอ เลิกงานแล้วบอกด้วย แปลกเนอะปัดเราทั้งวันเลยผมคิด จนดึกของวันเสาร์เธอแคปที่ผมโพสในเฟสมาให้ดู แล้วถามผมเป็นไรผมบอกป่าว ผมก็อธิบายให้ฟังเธอบอก รอไม่ได้งั้นไม่ต้องรอ ผมก็อะไรว่ะถ้าไม่รอกูจะทนทำไมเนี่ยตั้งสองวัน ผมก็เริ่มน้อยใจเริ่มงี่เง่าใส่ ผมดราม่าไปเป็นชุด เธอบอกแต่จะนอนเหนื่อย บอกผมเหนื่อยจากเรียนจากงานแล้วยังมาเหนื่อยกะผมอีกเธอขอนอนมันก็ทำให้ผมยิ่งคิดหนักว่าเขารักเราน้อยลงหรือไม่รักกันแน่ว่ะไม่แคร์กันเลย ไอเราก็รอตั้งนานอยากคุยแต่เธอดันอยากนอน ผมก็ถามไปว่าเธอยังรักผมเหมือนเดิมแบบที่ผมรักเธอผมคิดถึงเธอไหมเธอกลับเงียบ (ตอนนั้นผมร้องไห้เลยแหละ) ผมก็เข้าใจว่าเธอคงไม่รักผมแล้วล่ะผมกะว่าพรุ่งนี้ผมจะบอกเลิกเธอถ้าเธอไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้ เช้าวันอาทิตย์ผมก็รอเธอทักมา แต่ทั้งวันเธอกลับไม่ทักจนเที่ยงผมทักไปว่าทำไมตอบไม่ได้หรอ เธอบอกไม่ตอบอะไรทั้งนั้นผมก็คิดว่าเธอไม่ได้แคร์ผมเลยหรอผมเสียใจมากเพราะผมรักเธอมากจริงๆ ผมบอกผมยอมเธอแล้วผมกำลังจะไปเธอบอกผมว่าอย่าลบได้ไหม (ลบลาย เฟส) เธอบอกเราเป็นเพื่อนกันได้นิ แล้วเธอก็ไม่ชอบแบบนี้ที่เลิกกันต้องเกลียกกัน (เรื่องนี้ผมเคยทำแล้วตอนนั้นเธอบอกเลิกผมแต่ผมก็ลบและเธอแอดและคุยกันใหม่) ผมบอกไม่ได้ในเมื่อเธอไม่รักผมแล้วผมก็เลยลบหมดเลย ผมเสียใจมากนะตอนนั้น แต่เรื่องทั้งหมดมันกลับตลาปัดเมื่อวันจันทร์ผมเข้าเวรอยู่ตอนเย็นมีหมู่คนนึงบอกให้ผมโทรไปถ้าเธอรับแสดงว่าเธอยังมีใจอยู่ผมกโทรและเธอก็บอกให้คุยในลาย ผมเลยคุยกะเธอ เธอบอกผมว่าเคยบอกไหมว่าไม่รัก เธอบอกเธอทำงานเธอเหนื่อย เธอบอกเธอยังรักผมอยู่ ผมดีใจมากเชื่อไหม แต่ต่อมาคือเธอบอกไม่กลับไปแล้วนะ ในเมื่อผมเป็นคนตัดเธอก่อนเธอบอกก็ไปให้จริงสิ ....ผมนี่แทบคลั่งนั่งคลั่งอยู่พักนึงแล้วก็ง้อเธอต่อแต่คำตอบเหมือนเดิมคือไม่.....ผมเสียใจมากที่เข้าใจผิดและตัดเธอออกทั้งที่เธอไม่ชอบเพราะนี่เป็นครั้งที่สองแล้วเธอบอกเธอเตือนผมแล้ว .......จนวันนี้ผมก็ยังง้อเธออยู่แต่เธอก็ไม่กลับมาแล้ว...
สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายงี่เง่าเอง ผมอยากขอโทษเธออยากให้เธอให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมแค่วู่ว่ามเพราะคืดว่าเธอไม่รัก ผมแค่อยากปรับความเข้าใจกันใหม่เธอไม่มีวันกลับมาแล้ว ผมอยากบอกว่าผมรักเธอมากและตอนนี้เธอได้ตัดผมไปบ้างแล้ว เธอใจร้ายจังสงสารทหารคนนี้บ้างมันหมดแรงหมดกำลังจะทำอะไรแล้วผมแค่อยากขอโอกาสจริงๆ ...จากพลทหารคนนึง
ปล.ผมยอมเป็นฝ่ายผิดทุกครั้งแม้บางครั้งเธอจะงี่เง่าใส่ผมก็ตามผมง้อทุกครั้งผมปรับปรุงทุกครั้งผมแค่อยากให้เธอบอกรักผมบ้างมันยากมากเลยหรอครับ
ทหารโดนยิงนี่ยังดีกว่าอกหักจริงๆ................เจ็บ
คือผมอยากจะกล่าวถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกะผมเมื่อไม่นายมานี่ ผมอกหักครับผมอยากขอโอกาสเขาอีกครั้งแต่เขาไม่ให้ผมแล้ว.....
เรื่องมันมีอยู่ว่าผมคบกะผู้หญิงอยู่คนนึงเธอมีนิสัยแบบจะไม่ค่อยแสดงออกในด้านความรักและมักจะงอนเรื่องเล็กๆน้อย (แต่มันไม่เป็นปัญหาครับผมง้อตลอด) ปัญหามันคือเรื่องที่เธอไม่ค่อยแสดงความรักนี่แหละ วันนั้นผมเข้าเวรแต่เขาทำงานทั้งวันผมก็เข้าใจแต่ก็เหงานิดหน่อยเพราะปกติเธอจะอยู่คุยกะผมเกือบทั้งวัน จนเย็นเราก็ได้คุยกันอีกครั้ง แต่ผมก็รู้ว่าเธอต้องไปซื้อของเพื่อมาลงร้านเธอผมก็เข้าใจเธอขอนอนผมก็เข้าใจเพราะเธอต้องไปซื้อกลับอีกทีเช้า ผมเลยเออคุยกันไปจนเธอบอกไปแล้วนะ ผมก็โอเค แต่ความงี่เง่าของผมคิดว่าเธอเปลี่ยนไป ผมก็นอยด์โพสอ่ะไรไปเรื่อยเปื่อยเพราะคิดว่าเธอไม่รัก จนเช้าวันเสาร์ผมก็ทักเธอไป คุยกันนิดเดียวเธอบอกแบทหมด เออผมก็บอกงั้นเก็บไว้เผื่อโทรหาป๊าเธอ ซึ่งผมก็พอรู้แล้วว่ามันแปลกๆแสดงว่าเธองอนอะไรแต่ผมก็ยังคิดเหมือนเดิมเธอเปลี่ยนไปนะ บลาๆ จนเที่ยงผมทักเธอเธอบอกทำงาน โอเคผมบอกรอ เลิกงานแล้วบอกด้วย แปลกเนอะปัดเราทั้งวันเลยผมคิด จนดึกของวันเสาร์เธอแคปที่ผมโพสในเฟสมาให้ดู แล้วถามผมเป็นไรผมบอกป่าว ผมก็อธิบายให้ฟังเธอบอก รอไม่ได้งั้นไม่ต้องรอ ผมก็อะไรว่ะถ้าไม่รอกูจะทนทำไมเนี่ยตั้งสองวัน ผมก็เริ่มน้อยใจเริ่มงี่เง่าใส่ ผมดราม่าไปเป็นชุด เธอบอกแต่จะนอนเหนื่อย บอกผมเหนื่อยจากเรียนจากงานแล้วยังมาเหนื่อยกะผมอีกเธอขอนอนมันก็ทำให้ผมยิ่งคิดหนักว่าเขารักเราน้อยลงหรือไม่รักกันแน่ว่ะไม่แคร์กันเลย ไอเราก็รอตั้งนานอยากคุยแต่เธอดันอยากนอน ผมก็ถามไปว่าเธอยังรักผมเหมือนเดิมแบบที่ผมรักเธอผมคิดถึงเธอไหมเธอกลับเงียบ (ตอนนั้นผมร้องไห้เลยแหละ) ผมก็เข้าใจว่าเธอคงไม่รักผมแล้วล่ะผมกะว่าพรุ่งนี้ผมจะบอกเลิกเธอถ้าเธอไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้ เช้าวันอาทิตย์ผมก็รอเธอทักมา แต่ทั้งวันเธอกลับไม่ทักจนเที่ยงผมทักไปว่าทำไมตอบไม่ได้หรอ เธอบอกไม่ตอบอะไรทั้งนั้นผมก็คิดว่าเธอไม่ได้แคร์ผมเลยหรอผมเสียใจมากเพราะผมรักเธอมากจริงๆ ผมบอกผมยอมเธอแล้วผมกำลังจะไปเธอบอกผมว่าอย่าลบได้ไหม (ลบลาย เฟส) เธอบอกเราเป็นเพื่อนกันได้นิ แล้วเธอก็ไม่ชอบแบบนี้ที่เลิกกันต้องเกลียกกัน (เรื่องนี้ผมเคยทำแล้วตอนนั้นเธอบอกเลิกผมแต่ผมก็ลบและเธอแอดและคุยกันใหม่) ผมบอกไม่ได้ในเมื่อเธอไม่รักผมแล้วผมก็เลยลบหมดเลย ผมเสียใจมากนะตอนนั้น แต่เรื่องทั้งหมดมันกลับตลาปัดเมื่อวันจันทร์ผมเข้าเวรอยู่ตอนเย็นมีหมู่คนนึงบอกให้ผมโทรไปถ้าเธอรับแสดงว่าเธอยังมีใจอยู่ผมกโทรและเธอก็บอกให้คุยในลาย ผมเลยคุยกะเธอ เธอบอกผมว่าเคยบอกไหมว่าไม่รัก เธอบอกเธอทำงานเธอเหนื่อย เธอบอกเธอยังรักผมอยู่ ผมดีใจมากเชื่อไหม แต่ต่อมาคือเธอบอกไม่กลับไปแล้วนะ ในเมื่อผมเป็นคนตัดเธอก่อนเธอบอกก็ไปให้จริงสิ ....ผมนี่แทบคลั่งนั่งคลั่งอยู่พักนึงแล้วก็ง้อเธอต่อแต่คำตอบเหมือนเดิมคือไม่.....ผมเสียใจมากที่เข้าใจผิดและตัดเธอออกทั้งที่เธอไม่ชอบเพราะนี่เป็นครั้งที่สองแล้วเธอบอกเธอเตือนผมแล้ว .......จนวันนี้ผมก็ยังง้อเธออยู่แต่เธอก็ไม่กลับมาแล้ว...
สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายงี่เง่าเอง ผมอยากขอโทษเธออยากให้เธอให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมแค่วู่ว่ามเพราะคืดว่าเธอไม่รัก ผมแค่อยากปรับความเข้าใจกันใหม่เธอไม่มีวันกลับมาแล้ว ผมอยากบอกว่าผมรักเธอมากและตอนนี้เธอได้ตัดผมไปบ้างแล้ว เธอใจร้ายจังสงสารทหารคนนี้บ้างมันหมดแรงหมดกำลังจะทำอะไรแล้วผมแค่อยากขอโอกาสจริงๆ ...จากพลทหารคนนึง
ปล.ผมยอมเป็นฝ่ายผิดทุกครั้งแม้บางครั้งเธอจะงี่เง่าใส่ผมก็ตามผมง้อทุกครั้งผมปรับปรุงทุกครั้งผมแค่อยากให้เธอบอกรักผมบ้างมันยากมากเลยหรอครับ