สวัสดีคับเพื่อนๆชาวกระทู้พันทิปทุกคน ก่อนอื่นต้องบอกไว้ก่อนว่า ผมเป็นคนที่ชอบเขียนบันทึก เขียนบทความ แล้วก็แต่งเรื่องสั้น เขียนนิยาย(แต่ยังไม่มีฝีมือมากนัก) เคยโพสลง Facebook แต่ก็ไม่ค่อยมีคนอ่านเท่าไหร่ วันนี้เลยอยากจะเอามาโพสลงเว็บพันทิปดูสักครั้ง ให้ทุกท่านได้ลองอ่าน และขอน้อมรับคำติชมด้วยความยินดีคับผม ครั้งนี้ผมจะโพส 2 ตอน เพราะมันสั้นมาก ส่วนวันต่อๆไปผมจะเอามาลงให้ได้อ่านกันแบบต่อเนื่องเลยนะคับ ขอบคุณคับ
เรื่องวุ่นๆของนายบูด ตอนที่ 1 : ทำงานวันแรก
เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้น เมื่อเช้าวันจันทร์ที่น่าเบื่อของใครหลายคน กลับกลายเป็นวันที่น่าตื่นเต้นของ "บูด" นักศึกษาจบใหม่และเพิ่งได้ทำงานวันแรก แต่ก็ต้องมาเจอกับรถติด "
เอ๊ย วันแรกก็ซวยซะแล้ว รถโคตรติดเลย จะไปทำงานทันมั้ยเนี่ย" บูดบ่นพึมพำจนคนข้างๆหันมามอง ทันใดนั้นเองรถเมล์ก็มาพอดี จึงรีบขึ้นไปบนรถหวังว่าจะไปถึงที่ทำงานให้ทันเวลา...
จบตอนที่ 1
เรื่องวุ่นๆของนายบูด ตอนที่ 2 : เกือบไปแล้ว
หลังจากขึ้นรถเมล์แล้ว ปรากฏว่า รถติดจนแทบไม่ขยับ กว่าจะถึงที่ทำงานก็สายไปครึ่งชั่วโมง บูดรีบวิ่งไปที่ลิฟต์ก่อนที่ประตูจะปิด "พี่ๆ รอด้วยคับ" พอเข้ามาก็ยิ้มให้คนที่กดปุ่มเปิดประตูและบอกว่า "กดชั้น 10 ให้ด้วยคับผม ขอบคุณคับ"
ที่ชั้น 10..... บูดรีบเดินมาที่ห้องทำงานแผนกบัญชีซึ่งมีพนักงานออฟฟิซอยู่มากมาย ทันใดนั้นเอง เขาได้เจอกับชายคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ ยืนอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าแผนก ชายคนนั้นทักบูดว่า "วันแรกก็มาสายเลยนะ" บูดตอบว่า "ขอโทษด้วยคับ วันนี้รถติดจริงๆคับ"
ระหว่างนั้นมีเสียงวิทยุรายงานถึงข่าวการจราจรว่า มีรถติดบนถนนแทบทุกสาย ชายคนนั้นจึงบอกว่า "งั้นไม่เป็นไร พี่ขอแนะนำตัวก่อนนะ พี่ชื่อแมว เป็นหัวหน้าแผนกนี้ น้องล่ะชื่ออะไร ?" บูดโล่งอกที่แมวไม่ว่าอะไร และตอบว่า "ผมชื่อบูดคับ" พอแมวได้ยินก็หัวเราะทันที "55555+ ชื่อบูดหรอ ตลกดีว่ะ จากนี้ไปพี่จะเป็นคนสอนงานน้องเองนะ มีอะไรสงสัยถามได้ตลอด งั้นเรามาเริ่มงานกันเลยนะ ตามพี่มา..." บูดเดินตามแมวพร้อมกับคิดในใจว่า "ทำเป็นหัวเราะชื่อเรา ดูพี่แกซิ คนอะไรวะ ชื่อแมว แต่ตัวเท่ายักษ์"
จบตอนที่ 2
เรื่องวุ่นๆของนายบูด ตอนที่ 3 : ขากลับ & เรื่องบังเอิญ
บูดทำงานโดยมีพี่แมวคอยสอนเทคนิคต่างๆให้ การทำงานวันแรกอาจมีติดๆขัดๆบ้าง แต่สุดท้ายก็ผ่านไปโดยราบรื่น พอถึงเวลาเลิกงาน บูดออกไปรอรถเมล์ รอได้ 20 นาที รถเมล์ก็มาจอดเทียบท่า
จังหวะนั้นมีคนพยายามแย่งกันขึ้นรถ บูดเห็นท่าไม่ดี จึงรอให้คนอื่นขึ้นไปให้หมดก่อน ทันใดนั้นเอง มียายแก่ๆคนหนึ่งพยายามขึ้นรถเมล์ แต่ก้าวขาไม่ถนัด พอเห็นดังนั้นจึงบอกยายว่า "ยายๆ ให้ผมช่วยมั้ยคับ"
ยายตอบว่า "ได้จ้ะ ขอบใจมากนะพ่อหนุ่ม" บูดยิ้มให้ก่อนที่จะช่วยพยุงยายขึ้นรถ
พอขึ้นมาครบทุกคน ประตูรถปิด จึงเปลี่ยนบรรยากาศจากรถเมล์เป็น "ปลากระป๋อง" เพราะมีคนอยู่บนรถจำนวนมาก
ระหว่างทาง มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา "ปู้ด" บูดได้ยินและหันมองรอบทิศ เพื่อหาที่มาของเสียง แต่ก็ยังไม่เห็นความผิดปกติใดๆ พอสักพัก ก็มีเสียงดังขึ้นอีก "ปู้ด ป้าดดดดดดดดด"
คราวนี้คนบนรถเริ่มขยับ บูดหันไปมองรอบๆอีกครั้ง จนได้ยินเสียงอื้ออึง และที่สำคัญยังมี "กลิ่น" ตามมา ซึ่งบูดเองก็ไม่รอด โดนกลิ่นนี้เข้าไปจังๆ จนต้องควักยาดมในกระเป๋ามาสูดปื้ดๆ เพราะมันเหม็นจนแทบจะอ้วก
ทันใดนั้นก็มีเสียงคนร้องไห้และเสียงคนกำลังพูดต่อว่า บูดจึงขอทางกับคนอื่นๆเพื่อเดินไปยังจุดเกิดเหตุ ปรากฏว่ามีชายคนหนึ่งกำลังยืนต่อว่าผู้หญิงอยู่
"นี่คุณ เกิดอะไรขึ้นหรอคับ" บูดถาม "ก็แม่คนนี้น่ะสิ ตดจนขรี้แตกบนรถเมล์เนี่ย ดูซิ เหม็นไปหมดแล้ว หน้าตาก็ดี แต่ทำตัวแบบนี้หรอ ไปๆ ลงไปเลยนะ" ชายคนนั้นตอบ บูดจึงสวนไปทันทีว่า "ผมว่าเค้าไม่ได้ตั้งใจหรอก แล้วคุณจะว่าให้มันได้อะไรขึ้นมา คนเราผิดพลาดกันได้นะ"
ชายคนนั้นมองบูดแบบไม่สบอารมณ์ แต่บูดไม่สนใจและพูดกับผู้หญิงคนนั้นว่า "คุณคับ เดี๋ยวลงป้ายหน้ากับผมนะ ผมจะเอากางเกงให้คุณใส่ไปก่อน พอดีผมเตรียมกางเกงสำรองมา" ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าแต่ไม่พูดอะไร เพราะมัวแต่ร้องไห้ และค่อยๆเดินลงจากรถไปพร้อมกับบูด
บูดพยายามมองหาห้องน้ำแถวนั้นจนเจอ จึงให้กางเกงและเข็มขัดกับผู้หญิงคนนั้นแล้วแยกย้ายกันไปเปลี่ยนจนเรียบร้อย
พอออกมาเจอกัน ผู้หญิงคนนั้นบอกว่า "ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ได้คุณฉันคงแย่แน่ๆเลย แต่กางเกงหลวมไปนิดนึงนะคะ ยังดีที่มีเข็มขัดของคุณช่วยรัดไว้ " บูดยิ้มให้แล้วตอบว่า "ไม่เป็นไรคับ เราคนไทย มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมว่าเราแยกย้ายกันกลับเลยนะคับ" ผู้หญิงคนนั้นประทับใจในคำตอบและยิ้มให้บูด จากนั้นทั้ง 2 ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
หลังจากที่บูดกลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยจากการเดินทางไกล แต่ไม่มีใครอยู่ชั้นล่าง เนื่องจากพ่อกับแม่อยู่บนห้องนอนแล้ว บูดจึงรีบกินข้าว อาบน้ำ แต่งตัว เตรียมเข้านอนเก็บแรงไว้ทำงานในวันต่อไป
ทันใดนั้น บูดเกิดนึกขึ้นได้ว่าตัวเองวางกระโปรงของผู้หญิงคนนั้นไว้บนโซฟา "เฮ้ย ตายละ ลืมไปเลยว่าเอากระโปรงยัยนั่นกลับมาด้วย ต้องรีบเอาไปซัก"
ก่อนซัก บูดหยิบกระโปรงขึ้นมาดูคราบที่เลอะอยู่แล้วคิดในใจว่า "ชอบหาเรื่องใส่ตัวจริงๆนะเราเนี่ย" ก่อนที่จะจำใจซัก เพราะต้องเอาของไปคืนผู้หญิงคนนั้น
เหตุผลเดียวที่บูดยอมช่วยผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ เพราะเพียงแค่ไม่อยากให้เธอต้องอับอายผู้คนบนรถเมล์
แต่ระหว่างที่กำลังซักกระโปรงอยู่ บูดพูดว่า "นี่เราจะไปช่วยยัยบ๊องทำไมกันนะ ดูซิเนี่ย อุตส่าห์เตรียมชุดไปเที่ยวเหล่สาวหลังเลิกงานซะหน่อย อดเลย" ระหว่างซักไปบ่นไป มือที่ขยำกระโปรงเกิดไปสัมผัสกับวัตถุบางอย่างเข้า
บูดหยิบมันออกมาจากกระโปรง ก็พบกับกระเป่ากันน้ำใบเล็กๆ พอเปิดมา มีรูปของผู้หญิงคนนั้นอยู่มากมาย "ยัยบ๊องนี่ ดูๆไปก็หน้าตาดีเหมือนกันนะเนี่ย"" บูดคิดในใจ พลางไล่ดูไปทีละรูปจนมาหยุดที่รูปหนึ่ง เป็นรูปถ่ายคู่กับผู้ชายหน้าตาดี ท่าทางสวีทกันไม่ใช่น้อย
"แหม่...มีแฟนซะด้วย" จากนั้นบูดจึงเก็บรูปไว้ในกระเป่าตามเดิม พอซักเสร็จ ก็เอากระโปรงไปตากนอกบ้านที่กำลังมีลมพัดอยู่
แต่แล้วบูดก็นึกขึ้นมาได้อีกว่า "เอ้า ! ให้ตายเถอะ ดันลืมบอกยัยนั่นว่าจะนัดเจอกันเมื่อไหร่ แล้วเราจะได้กางเกงคืนมั้ยเนี่ย" แต่ถึงกระนั้นก็ยังทำอะไรไม่ได้อยู่ดี บูดคิดว่าถ้าบังเอิญเจอกันอีกครั้งก็ค่อยไปขอคืนแล้วกัน
เช้าวันต่อมา บูดรีบออกจากบ้านแต่เช้า โดยหวังว่าคงจะไม่เจอกับรถติดอีก แต่ที่ไหนได้ รถติดหนักกว่าเก่าอีกครัช แล้วบูดก็บ่นพึมพำอีกเช่นเคย "นี่ถ้าเหาะได้นะ ทำไปนานแล้ว"
หลังจากบ่นได้ไม่นาน บูดรู้สึกว่ามีคนจ้องมองอยู่ตั้งแต่ตอนที่เริ่มบ่น จึงหันไปมอง ปรากฏว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวกันกับที่เจอบนรถเมล์เมื่อวานนี้ ทั้งคู่ร้องทักพร้อมกันว่า "อ้าว คุณ"
เสียงนี้ดังประสานงานพร้อมกันจนคนแถวนั้นหันมามอง ทั้งคู่จึงทำหน้าแหยๆ และบูดเป็นฝ่ายที่เดินเข้าไปคุย
"ผมนึกว่าจะไม่ได้เจอคุณซะแล้ว เลยลืมเอากระโปรงมาอะคับ" ผู้หญิงคนนั้นตอบว่า "ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อวานนี้ฉันเองก็ลืมบอกคุณว่าจะนัดเจอกันแถวไหน บังเอิญจริงๆนะคะที่ได้เจอกัน" บูดถามต่อว่า "คุณชื่ออะไรหรอคับ ?" ผู้หญิงคนนั้นตอบว่า" "ฉันชื่อน้ำผึ้งค่ะ เรียกผึ้งเฉยๆก็ได้นะคะ แล้วคุณล่ะคะ ชื่ออะไร ?" บูดตอบว่า "ผมชื่อบูดคับ"
ทันใดนั้นเอง ผึ้งก็หัวเราะออกมา "อ้าว คุณหัวเราะชื่อผมหรอ นี่พ่อกับแม่ตั้งให้ผมเลยนะ ตอนนั้นแม่ผมเค้าเผลอไปกินนมบูดไง ก็เลยตั้งเป็นชื่อนี้" ผึ้งพยายามกลั้นหัวเราะแล้วพูดว่า "ค่ะๆ ขอโทษด้วยนะคะ พอดีไม่เคยเห็นคนชื่อแบบนี้" บูดตอบว่า "ไม่เป็นไรคับ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะคับผึ้ง" ผึ้งตอบว่า "ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ"
จบตอนที่ 3
นิยาย "เรื่องวุ่นๆของนายบูด"
เรื่องวุ่นๆของนายบูด ตอนที่ 1 : ทำงานวันแรก
เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้น เมื่อเช้าวันจันทร์ที่น่าเบื่อของใครหลายคน กลับกลายเป็นวันที่น่าตื่นเต้นของ "บูด" นักศึกษาจบใหม่และเพิ่งได้ทำงานวันแรก แต่ก็ต้องมาเจอกับรถติด "
จบตอนที่ 1
เรื่องวุ่นๆของนายบูด ตอนที่ 2 : เกือบไปแล้ว
หลังจากขึ้นรถเมล์แล้ว ปรากฏว่า รถติดจนแทบไม่ขยับ กว่าจะถึงที่ทำงานก็สายไปครึ่งชั่วโมง บูดรีบวิ่งไปที่ลิฟต์ก่อนที่ประตูจะปิด "พี่ๆ รอด้วยคับ" พอเข้ามาก็ยิ้มให้คนที่กดปุ่มเปิดประตูและบอกว่า "กดชั้น 10 ให้ด้วยคับผม ขอบคุณคับ"
ที่ชั้น 10..... บูดรีบเดินมาที่ห้องทำงานแผนกบัญชีซึ่งมีพนักงานออฟฟิซอยู่มากมาย ทันใดนั้นเอง เขาได้เจอกับชายคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ ยืนอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าแผนก ชายคนนั้นทักบูดว่า "วันแรกก็มาสายเลยนะ" บูดตอบว่า "ขอโทษด้วยคับ วันนี้รถติดจริงๆคับ"
ระหว่างนั้นมีเสียงวิทยุรายงานถึงข่าวการจราจรว่า มีรถติดบนถนนแทบทุกสาย ชายคนนั้นจึงบอกว่า "งั้นไม่เป็นไร พี่ขอแนะนำตัวก่อนนะ พี่ชื่อแมว เป็นหัวหน้าแผนกนี้ น้องล่ะชื่ออะไร ?" บูดโล่งอกที่แมวไม่ว่าอะไร และตอบว่า "ผมชื่อบูดคับ" พอแมวได้ยินก็หัวเราะทันที "55555+ ชื่อบูดหรอ ตลกดีว่ะ จากนี้ไปพี่จะเป็นคนสอนงานน้องเองนะ มีอะไรสงสัยถามได้ตลอด งั้นเรามาเริ่มงานกันเลยนะ ตามพี่มา..." บูดเดินตามแมวพร้อมกับคิดในใจว่า "ทำเป็นหัวเราะชื่อเรา ดูพี่แกซิ คนอะไรวะ ชื่อแมว แต่ตัวเท่ายักษ์"
จบตอนที่ 2
เรื่องวุ่นๆของนายบูด ตอนที่ 3 : ขากลับ & เรื่องบังเอิญ
บูดทำงานโดยมีพี่แมวคอยสอนเทคนิคต่างๆให้ การทำงานวันแรกอาจมีติดๆขัดๆบ้าง แต่สุดท้ายก็ผ่านไปโดยราบรื่น พอถึงเวลาเลิกงาน บูดออกไปรอรถเมล์ รอได้ 20 นาที รถเมล์ก็มาจอดเทียบท่า
จังหวะนั้นมีคนพยายามแย่งกันขึ้นรถ บูดเห็นท่าไม่ดี จึงรอให้คนอื่นขึ้นไปให้หมดก่อน ทันใดนั้นเอง มียายแก่ๆคนหนึ่งพยายามขึ้นรถเมล์ แต่ก้าวขาไม่ถนัด พอเห็นดังนั้นจึงบอกยายว่า "ยายๆ ให้ผมช่วยมั้ยคับ"
ยายตอบว่า "ได้จ้ะ ขอบใจมากนะพ่อหนุ่ม" บูดยิ้มให้ก่อนที่จะช่วยพยุงยายขึ้นรถ
พอขึ้นมาครบทุกคน ประตูรถปิด จึงเปลี่ยนบรรยากาศจากรถเมล์เป็น "ปลากระป๋อง" เพราะมีคนอยู่บนรถจำนวนมาก
ระหว่างทาง มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา "ปู้ด" บูดได้ยินและหันมองรอบทิศ เพื่อหาที่มาของเสียง แต่ก็ยังไม่เห็นความผิดปกติใดๆ พอสักพัก ก็มีเสียงดังขึ้นอีก "ปู้ด ป้าดดดดดดดดด"
คราวนี้คนบนรถเริ่มขยับ บูดหันไปมองรอบๆอีกครั้ง จนได้ยินเสียงอื้ออึง และที่สำคัญยังมี "กลิ่น" ตามมา ซึ่งบูดเองก็ไม่รอด โดนกลิ่นนี้เข้าไปจังๆ จนต้องควักยาดมในกระเป๋ามาสูดปื้ดๆ เพราะมันเหม็นจนแทบจะอ้วก
ทันใดนั้นก็มีเสียงคนร้องไห้และเสียงคนกำลังพูดต่อว่า บูดจึงขอทางกับคนอื่นๆเพื่อเดินไปยังจุดเกิดเหตุ ปรากฏว่ามีชายคนหนึ่งกำลังยืนต่อว่าผู้หญิงอยู่
"นี่คุณ เกิดอะไรขึ้นหรอคับ" บูดถาม "ก็แม่คนนี้น่ะสิ ตดจนขรี้แตกบนรถเมล์เนี่ย ดูซิ เหม็นไปหมดแล้ว หน้าตาก็ดี แต่ทำตัวแบบนี้หรอ ไปๆ ลงไปเลยนะ" ชายคนนั้นตอบ บูดจึงสวนไปทันทีว่า "ผมว่าเค้าไม่ได้ตั้งใจหรอก แล้วคุณจะว่าให้มันได้อะไรขึ้นมา คนเราผิดพลาดกันได้นะ"
ชายคนนั้นมองบูดแบบไม่สบอารมณ์ แต่บูดไม่สนใจและพูดกับผู้หญิงคนนั้นว่า "คุณคับ เดี๋ยวลงป้ายหน้ากับผมนะ ผมจะเอากางเกงให้คุณใส่ไปก่อน พอดีผมเตรียมกางเกงสำรองมา" ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าแต่ไม่พูดอะไร เพราะมัวแต่ร้องไห้ และค่อยๆเดินลงจากรถไปพร้อมกับบูด
บูดพยายามมองหาห้องน้ำแถวนั้นจนเจอ จึงให้กางเกงและเข็มขัดกับผู้หญิงคนนั้นแล้วแยกย้ายกันไปเปลี่ยนจนเรียบร้อย
พอออกมาเจอกัน ผู้หญิงคนนั้นบอกว่า "ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ได้คุณฉันคงแย่แน่ๆเลย แต่กางเกงหลวมไปนิดนึงนะคะ ยังดีที่มีเข็มขัดของคุณช่วยรัดไว้ " บูดยิ้มให้แล้วตอบว่า "ไม่เป็นไรคับ เราคนไทย มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมว่าเราแยกย้ายกันกลับเลยนะคับ" ผู้หญิงคนนั้นประทับใจในคำตอบและยิ้มให้บูด จากนั้นทั้ง 2 ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
หลังจากที่บูดกลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยจากการเดินทางไกล แต่ไม่มีใครอยู่ชั้นล่าง เนื่องจากพ่อกับแม่อยู่บนห้องนอนแล้ว บูดจึงรีบกินข้าว อาบน้ำ แต่งตัว เตรียมเข้านอนเก็บแรงไว้ทำงานในวันต่อไป
ทันใดนั้น บูดเกิดนึกขึ้นได้ว่าตัวเองวางกระโปรงของผู้หญิงคนนั้นไว้บนโซฟา "เฮ้ย ตายละ ลืมไปเลยว่าเอากระโปรงยัยนั่นกลับมาด้วย ต้องรีบเอาไปซัก"
ก่อนซัก บูดหยิบกระโปรงขึ้นมาดูคราบที่เลอะอยู่แล้วคิดในใจว่า "ชอบหาเรื่องใส่ตัวจริงๆนะเราเนี่ย" ก่อนที่จะจำใจซัก เพราะต้องเอาของไปคืนผู้หญิงคนนั้น
เหตุผลเดียวที่บูดยอมช่วยผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ เพราะเพียงแค่ไม่อยากให้เธอต้องอับอายผู้คนบนรถเมล์
แต่ระหว่างที่กำลังซักกระโปรงอยู่ บูดพูดว่า "นี่เราจะไปช่วยยัยบ๊องทำไมกันนะ ดูซิเนี่ย อุตส่าห์เตรียมชุดไปเที่ยวเหล่สาวหลังเลิกงานซะหน่อย อดเลย" ระหว่างซักไปบ่นไป มือที่ขยำกระโปรงเกิดไปสัมผัสกับวัตถุบางอย่างเข้า
บูดหยิบมันออกมาจากกระโปรง ก็พบกับกระเป่ากันน้ำใบเล็กๆ พอเปิดมา มีรูปของผู้หญิงคนนั้นอยู่มากมาย "ยัยบ๊องนี่ ดูๆไปก็หน้าตาดีเหมือนกันนะเนี่ย"" บูดคิดในใจ พลางไล่ดูไปทีละรูปจนมาหยุดที่รูปหนึ่ง เป็นรูปถ่ายคู่กับผู้ชายหน้าตาดี ท่าทางสวีทกันไม่ใช่น้อย
"แหม่...มีแฟนซะด้วย" จากนั้นบูดจึงเก็บรูปไว้ในกระเป่าตามเดิม พอซักเสร็จ ก็เอากระโปรงไปตากนอกบ้านที่กำลังมีลมพัดอยู่
แต่แล้วบูดก็นึกขึ้นมาได้อีกว่า "เอ้า ! ให้ตายเถอะ ดันลืมบอกยัยนั่นว่าจะนัดเจอกันเมื่อไหร่ แล้วเราจะได้กางเกงคืนมั้ยเนี่ย" แต่ถึงกระนั้นก็ยังทำอะไรไม่ได้อยู่ดี บูดคิดว่าถ้าบังเอิญเจอกันอีกครั้งก็ค่อยไปขอคืนแล้วกัน
เช้าวันต่อมา บูดรีบออกจากบ้านแต่เช้า โดยหวังว่าคงจะไม่เจอกับรถติดอีก แต่ที่ไหนได้ รถติดหนักกว่าเก่าอีกครัช แล้วบูดก็บ่นพึมพำอีกเช่นเคย "นี่ถ้าเหาะได้นะ ทำไปนานแล้ว"
หลังจากบ่นได้ไม่นาน บูดรู้สึกว่ามีคนจ้องมองอยู่ตั้งแต่ตอนที่เริ่มบ่น จึงหันไปมอง ปรากฏว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวกันกับที่เจอบนรถเมล์เมื่อวานนี้ ทั้งคู่ร้องทักพร้อมกันว่า "อ้าว คุณ"
เสียงนี้ดังประสานงานพร้อมกันจนคนแถวนั้นหันมามอง ทั้งคู่จึงทำหน้าแหยๆ และบูดเป็นฝ่ายที่เดินเข้าไปคุย
"ผมนึกว่าจะไม่ได้เจอคุณซะแล้ว เลยลืมเอากระโปรงมาอะคับ" ผู้หญิงคนนั้นตอบว่า "ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อวานนี้ฉันเองก็ลืมบอกคุณว่าจะนัดเจอกันแถวไหน บังเอิญจริงๆนะคะที่ได้เจอกัน" บูดถามต่อว่า "คุณชื่ออะไรหรอคับ ?" ผู้หญิงคนนั้นตอบว่า" "ฉันชื่อน้ำผึ้งค่ะ เรียกผึ้งเฉยๆก็ได้นะคะ แล้วคุณล่ะคะ ชื่ออะไร ?" บูดตอบว่า "ผมชื่อบูดคับ"
ทันใดนั้นเอง ผึ้งก็หัวเราะออกมา "อ้าว คุณหัวเราะชื่อผมหรอ นี่พ่อกับแม่ตั้งให้ผมเลยนะ ตอนนั้นแม่ผมเค้าเผลอไปกินนมบูดไง ก็เลยตั้งเป็นชื่อนี้" ผึ้งพยายามกลั้นหัวเราะแล้วพูดว่า "ค่ะๆ ขอโทษด้วยนะคะ พอดีไม่เคยเห็นคนชื่อแบบนี้" บูดตอบว่า "ไม่เป็นไรคับ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะคับผึ้ง" ผึ้งตอบว่า "ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ"
จบตอนที่ 3