นี่คือการระบายของฉัน
       ในบางครั้งอยู่ๆความทรงจำในวัยเด็กที่เราอยากจะลบมันไปก็ผุดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์โดยดึงกระโปรงต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนในวันคริสต์มาสสมัย ป.4 หรือ ป.5 นี่แหละ เด็กนักเรียนนั่งเป็นแถวแยกชั้นอยู่ในโดม จะมีเกมมีให้เล่น นั้นก็คือเด็กคนไหนสามารถตอบคำถามที่ครูถามได้ให้รีบวิ่งไปหาครู และมีคำถามหนึ่งที่เราคิดว่าเราตอบได้ เราจึงรีบวิ่งไป ในระหว่างที่กำลังลังจะวิ่งไป เรารู้สึกได้ถึงกระโปรงที่ถูกดึงและหลุดออก ในตอนนั้นเราจำได้ว่าเรารีบเอามือจับกระโปรงขึ้น (จำไม่ได้ว่าวันนั้นใส่กางเกงซับไหม) เสียงสุดท้ายที่เราได้ยินก่อนความทรงจำในตอนนั้นจะหยุดไปก็คือ เสียงของครูผชที่ประกาศออกไมว่า "เอากระเป๋าหลุดแล้ว" มาพร้อมกับเสียงหัวเราะของครูท่านอื่นๆ และนักเรียน
  ฉันจำไม่ได้ว่าในตอนนั้นออกมาจากสถานการณ์นั้นได้อย่างไร แต่รู้แค่ว่าจนถึงทุกวันนี้ เมื่อเหตุการณ์ในทำนองนี้ผุดขึ้นมาในความทรงจำฉันเมื่อไหร่ ฉันจะรู้สึกไม่ดีอยู่เสมอ
     ฉันแก้ไขมันด้วยการทุบหน้าอกของฉันแรงๆ แล้วค่อยๆหายใจออก ฉันว่ามันช่วยฉันได้เยอะเลย