ออกตัวก่อนนะคะว่านี้เป็นกระทู้แรกที่ตั้ง อยากมาแชร์เนื่องในวันแห่งความรัก ฮาๆๆๆ
เรื่องมันมีอยู่ว่าเรานี้นะไปเจอเฟสของผู้ชายคนนึ้งโดยบังเอิญ คือ เค้าเป็นเพื่อนของเพื่อนเราในเฟสอีกทีนึงนะ
ที่จริงก็ไม่เชิงว่าเป็นคนแปลกหน้าซะทีเดียว เพราะตอนสมัยเรียน ป.ตรี ก็เคยเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ
เข้าปี 1 พร้อมกันต้องทำกิจกรรรมด้วยกันบ่อยๆก็เลยทำให้ได้เห็นหน้าค่าตากันอยู่บ้าง
ตอนเรียนก็อยู่หอในมหาวิทยาลัยเหมือนกันก็เคยเจอกันอยู่หรอกแต่ไม่เคยคุยกันนะ
เราเป็นพวกเด็กวิทย์นะ ชีวิตก็เลยจับเจ่าอยู่กับการเรียนไม่ค่อยได้สนใจเรื่องโลกภายนอกเท่าไหร่
แล้วเผอิญว่าเป็นพวกเชื่อฟังที่บ้านมาก(เกินไป) ไม่สนเรื่องรักในวัยเรียนจนล่วงเลยมาขนาดนี้แล้ว ฮาๆๆๆ (ฉันอยากร้องไห้)
มาต่อค่ะ...เค้าเป็นคนตัวผอมสูงนะคะ(ผอมมาก) หน้าดีประมาณนึง (จะบอกว่าประเมินไม่ถูก) เค้าเป็นคนนิ่งๆนะ
ถ้าจากที่เรามองเค้าก็ดูพื้นๆไม่ได้โดนเด่นอะไร แต่โดยปกติเราก็จะชอบมองคนตัวสูงๆนะ
ดังนั้นเวลาเค้าเดินมากับเพื่อนเราก็จะสังเกตเห็นเค้าได้ง่ายสุดแหละ แอบคิดในใจสูงดีจัง (ฉันชอบแฮ่ๆๆๆ) แต่ก็ไม่ได้อะไรนะ
ยังคงถือคติเดิม "ฉันเป็นเด็กเรียน"
มาจนปัจจุบันเรียนจบ ป.ตรี กันไปหลายปีแล้ว(ุ6-7 ปี นานจังเน๊อะ) เราเจอเฟสเค้าแล้ว คือ...แบบ...เห้ย "น่ารักอ่ะ"
เค้าดูดีขึ้น อาจจะเป็นเพราะไม่ผอมมากแบบเมื่อก่อน เราอารมณ์แบบ 14 อีกครั้งเลยอ่ะ คือ ปลื้มปริ่ม จิตใจพองโต ใจเต้นตึ๊กตั๊กไม่เป็นจังหวะ
เราเข้าไปดูเฟสเค้าทุกวันอยู่นานเป็นเดือน กว่ารวบรวมความกล้ากดขอเพิ่มเพื่อน พอกดเสร็จเราปิดคอมเลยค่ะวันนั้น คือ กลัวอ่ะบอกไม่ถูก
ตอนเย็นมาเปิดอีกที เห็นเค้ากดรับแล้ว คือ ดีใจมาก หัวใจจะวาย และก็คุยกันสองสามคำ คือ ดีใจมากอ่ะ
วันนั้นเราออกกำลังกายอย่างมีความสุขมาก จากเดิมวิ่งแค่ 4-5 กม. วันนั้นวิ่งไปตั้ง 6-7 กม. แน่ะ ฮาๆๆๆๆ
แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีกนะ แต่เราก็ยังคงทำตัวเป็นพวกถ้ำมองเข้าไปส่องเฟสเค้าเรื่อยๆ อยากรู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะบ้าได้นานแค่ไหน
อยากคุยนะแต่ไม่รู้จะคุยอะไรเพราะไม่ได้รู้จักมักคุ้นกันมากก่อน เดี๋ยวเค้าจะหาว่าออกตัวแรง...จบแล้ว เพราะเราคงทำได้แค่นี้จริงๆ
ขอให้ทุกคนมีความสุขวันวานเลนไทน์นะ ^__^
ปอลิง บางทีอารมณ์แอบรักแอบชอบนี้ก็ทำให้หัวใจพองโตได้เหมือนกัน แล้วเมื่อไหร่มันจะเป็นจริงบ้างเนี๊ยะ
แอบชอบ เอ๊ะ...หรือแอบรัก หรือว่ายังไง
เรื่องมันมีอยู่ว่าเรานี้นะไปเจอเฟสของผู้ชายคนนึ้งโดยบังเอิญ คือ เค้าเป็นเพื่อนของเพื่อนเราในเฟสอีกทีนึงนะ
ที่จริงก็ไม่เชิงว่าเป็นคนแปลกหน้าซะทีเดียว เพราะตอนสมัยเรียน ป.ตรี ก็เคยเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ
เข้าปี 1 พร้อมกันต้องทำกิจกรรรมด้วยกันบ่อยๆก็เลยทำให้ได้เห็นหน้าค่าตากันอยู่บ้าง
ตอนเรียนก็อยู่หอในมหาวิทยาลัยเหมือนกันก็เคยเจอกันอยู่หรอกแต่ไม่เคยคุยกันนะ
เราเป็นพวกเด็กวิทย์นะ ชีวิตก็เลยจับเจ่าอยู่กับการเรียนไม่ค่อยได้สนใจเรื่องโลกภายนอกเท่าไหร่
แล้วเผอิญว่าเป็นพวกเชื่อฟังที่บ้านมาก(เกินไป) ไม่สนเรื่องรักในวัยเรียนจนล่วงเลยมาขนาดนี้แล้ว ฮาๆๆๆ (ฉันอยากร้องไห้)
มาต่อค่ะ...เค้าเป็นคนตัวผอมสูงนะคะ(ผอมมาก) หน้าดีประมาณนึง (จะบอกว่าประเมินไม่ถูก) เค้าเป็นคนนิ่งๆนะ
ถ้าจากที่เรามองเค้าก็ดูพื้นๆไม่ได้โดนเด่นอะไร แต่โดยปกติเราก็จะชอบมองคนตัวสูงๆนะ
ดังนั้นเวลาเค้าเดินมากับเพื่อนเราก็จะสังเกตเห็นเค้าได้ง่ายสุดแหละ แอบคิดในใจสูงดีจัง (ฉันชอบแฮ่ๆๆๆ) แต่ก็ไม่ได้อะไรนะ
ยังคงถือคติเดิม "ฉันเป็นเด็กเรียน"
มาจนปัจจุบันเรียนจบ ป.ตรี กันไปหลายปีแล้ว(ุ6-7 ปี นานจังเน๊อะ) เราเจอเฟสเค้าแล้ว คือ...แบบ...เห้ย "น่ารักอ่ะ"
เค้าดูดีขึ้น อาจจะเป็นเพราะไม่ผอมมากแบบเมื่อก่อน เราอารมณ์แบบ 14 อีกครั้งเลยอ่ะ คือ ปลื้มปริ่ม จิตใจพองโต ใจเต้นตึ๊กตั๊กไม่เป็นจังหวะ
เราเข้าไปดูเฟสเค้าทุกวันอยู่นานเป็นเดือน กว่ารวบรวมความกล้ากดขอเพิ่มเพื่อน พอกดเสร็จเราปิดคอมเลยค่ะวันนั้น คือ กลัวอ่ะบอกไม่ถูก
ตอนเย็นมาเปิดอีกที เห็นเค้ากดรับแล้ว คือ ดีใจมาก หัวใจจะวาย และก็คุยกันสองสามคำ คือ ดีใจมากอ่ะ
วันนั้นเราออกกำลังกายอย่างมีความสุขมาก จากเดิมวิ่งแค่ 4-5 กม. วันนั้นวิ่งไปตั้ง 6-7 กม. แน่ะ ฮาๆๆๆๆ
แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีกนะ แต่เราก็ยังคงทำตัวเป็นพวกถ้ำมองเข้าไปส่องเฟสเค้าเรื่อยๆ อยากรู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะบ้าได้นานแค่ไหน
อยากคุยนะแต่ไม่รู้จะคุยอะไรเพราะไม่ได้รู้จักมักคุ้นกันมากก่อน เดี๋ยวเค้าจะหาว่าออกตัวแรง...จบแล้ว เพราะเราคงทำได้แค่นี้จริงๆ
ขอให้ทุกคนมีความสุขวันวานเลนไทน์นะ ^__^
ปอลิง บางทีอารมณ์แอบรักแอบชอบนี้ก็ทำให้หัวใจพองโตได้เหมือนกัน แล้วเมื่อไหร่มันจะเป็นจริงบ้างเนี๊ยะ