สวัสดีค่ะ ที่เรามาตั้งกระทู้นี้ เพราะไปอ่านกระทู้นึง ที่ใช่ชื่อกระทู้ว่า "ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก" เราเลยนึกถึงเรื่องราวของเราที่เคยผ่านมา เพราะมีลักษณะคล้ายๆกัน ต้องขออนุญาตเจ้าของกระทู้ที่เราอ้างอิงถึงด้วยนะคะ
เริ่มเลยแล้วกัน... เมื่อประมาณสองปีก่อน เราเคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนนึง ขอสมมติว่าชื่อDนะคะ คือ Dกับเราเคยเรียนอยู่ห้องเดียวกันตอนอยู่ ม.ปลาย ตั้งแต่เข้า ม.4ใหม่ๆ Dก็จะมาคอยป้วนเปี้ยนอยู่กับเราค่ะ คือเข้ามาคุยมาเล่น เวลาเรียนก็จะพยายามมาอยู่ใกล้ๆ กลางวันก็ซี้อขนมมาให้ โทรมาหาเรา หยอดคำพูดหวานๆใส่ แล้วก็การกระทำอีกมากมายที่ทำให้หลงได้ง่ายๆ (Dเป็นคนค่อนข้างหน้าตาดีด้วยค่ะ) เราก็หลงซิคะ แต่มีเพื่อนมาเตือนเราว่าDเจ้าชู้ เล่นแบบนี้กับทุกคน เลยไม่อยากให้เราไปยุ่งด้วย ตอนแรกเราก็ไม่ค่อยเชื่อ แต่สุดท้ายเราก็ได้รู้เองค่ะ ว่าที่จริง D มีแฟนอยู่แล้ว แฟนเรียนมหาลัยค่ะ แล้วพี่เค้าก็น่ารักมากด้วย แถมDยังเล่นแบบนี้กับหลายคนมาก ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องก็จะคุยเล่นด้วยหมด ตอนนั้นเรารู้สึกแย่มากเพราะเราเองก็รู้สึกดีๆกับDไปแล้ว มันเหมือนเราโดนปั่นหัวมาตลอด เราเลยพยายามห่างๆออกมา แต่Dก็ยังมาวุ่นวายกับเรา ตลอดระยะเวลาที่เรียน ม.ปลาย Dไม่เคยหายไปแบบจริงๆจังๆเลยค่ะ เทียวไปเทียวมากับเราตลอด เรายอมรับนะว่าเราก็แอบใจอ่อน แต่เราไม่อยากเป็นคนโง่ในสายตาใครๆ เลยขีดเส้นไว้อย่างชัดเจนว่าเราจะไม่คิดเกินเลยกับDอีกเด็ดขาด เราจึงปิดกั้นตัวเองจากDค่ะ
จนจบม.ปลาย เราก็แยกย้ายกันไปค่ะ เรียนคนละม.ก็ไม่ได้เจอกันอยู่แล้ว แต่มีครั้งนึงคือเขาทักแชทมาหาเราค่ะ ตอนนั้นเราก็ลังเลว่าจะตอบดีมั้ย แต่คิดว่าคุยแค่เพื่อนคงไม่เป็นไร ก็เลยคุยไป Dก็ถามสารทุกข์สุขดิบไปเรื่อย และถามว่าเรามีแฟนรึยัง ซึ่งตอนนั้นเราโสดค่ะ Dก็บอกว่าเลิกกับแฟนแล้วเหมือนกัน หลังจากนั้นเราก็คุยกันบ่อยขึ้น ทั้งทางแชทและโทรศัพท์ และDก็บอกว่าอยากเจอเรา ตอนนั้นเหมือนกำแพงที่เราสร้างขึ้นเพื่อปิดกั้นเขามันค่อยๆพังทลายลง Dกลับมาทำให้เรารู้สึกดีอีกครั้ง เราเลยตัดสินใจไปเจอ Dค่ะ เราไปกินข้าวกัน ทุกการกระทำและสายตาที่เขามองมาที่เรามันยังทำให้เราหวั่นไหวได้เหมือนเดิม หลังจากนั้นมาเราก็เจอกันอีก ส่วนมากจะเป็นการที่เขาคะยั้นคะยอเราว่าอยากเจอ ส่วนเราก็ปฏิเสธไม่ออก (ในใจส่วนหนึ่งก็อยากไปแหละค่ะ) พักหลังที่เจอกัน D ชอบพาเราไปบ้านค่ะ พาไปแนะนำกับพ่อแม่ ใจเราก็ยิ่งรู้สึกดีและมีความหวังมากขึ้น เราไม่ปิดกั้นตัวเองอีก คิดว่าจะเริ่มใหม่ได้ ครั้งนึงที่เราไปบ้านD และได้เข้าห้องนอนเขา Dดึงเราไปกอด แล้วบอกว่า จะหยุดทุกอย่างที่เรา แล้วD ก็จูบเราค่ะ แต่ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้นนะคะ หลังจากนั้นมาเรารู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรามันเป็นรูปร่างมากขึ้น เราเจอกันบ่อยมาก และทุกครั้งที่ไปบ้าน D เขาก็จะมากอดมาหอมมาจูบเราทุกครั้ง แต่D ก็ไม่เคยขอเราเป็นแฟน มีแต่คำพูดที่ว่ารักและคิดถึง สถานะมันเลยไม่ชัดเจน แต่เราก็รักDไปแล้ว เรารู้สึกว่าเราโง่เหมือนกันที่ยอมให้เขากอดเขาจูบโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเป็นอะไรกับเขา จนเพื่อนๆเริ่มสงสัยในความสัมพันธ์ของเรากับD (เพราะเราชอบโพสเพลงให้กันในหน้าไทม์ไลน์เฟสบุ๊ค) เราเลยเล่าให้เพื่อนสนิทเราฟัง และเพื่อนก็มักจะเตือนเราเสมอๆ แต่ตอนนั้นเราไม่ฟังใครเลยค่ะ เชื่อแต่ความรู้สึกของตัวเอง
เราอยู่กับD มาประมาณ4เดือน (แต่ก็ไม่ได้ใช้คำว่าแฟน) จนเราเริ่มจับสังเกตถึงความเปลี่ยนไป และพฤติกรรมแปลกๆของ D คือเขาเริ่มทำตัวห่างๆเรา ไม่ค่อยโทรหา (จากที่คุยกันทุกคืน) แล้วก็อ้างว่าติดเรียน กิจกรรมเยอะ และครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน เราไปหา D ที่บ้าน แต่เขาไม่ค่อยสนใจเราเลยค่ะ เอาแต่เล่นเกม ทั้งที่แต่ก่อนเวลาเราไปหาจะมาอยู่กับเราตลอด และเพื่อนเราก็มาบอกค่ะ ว่าDกำลังคุยกับผู้หญิงคนนึงซึ่งเป็นเพื่อนของเพื่อนเรา และพอเราเข้าไปดูในเฟสบุ๊คของเขา ก็เห็นรูปที่Dไปเที่ยวกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ( ผญ.คนนั้นแท็กรูปมา) ตอนนั้นเรารู้สึกหน้าชาเลยค่ะ รู้สึกว่าตัวเองโง่และโดนหลอกอีกแล้ว ซึ่งคราวนี้เราเจ็บใจและเสียใจกว่าตอน ม.ปลายมาก เพราะเราให้ความเชื่อใจไว้ใจกับเขา คิดว่าจะเริ่มต้นใหม่ได้ และก็ยอมให้เค้าแทบทุกอย่าง (ยังดีที่ไม่เกินเลยไปมากกว่ากอดและจูบ) เราเลยตีตัวห่างออกมาเองเลยค่ะ ทั้งเสียใจทั้งแค้น แต่เราเข้มแข็งพอที่จะเดินออกมาเอง ในเมื่อDทำกับเราได้ขนาดนี้ เราก็คงไม่ทนอีกกับการอยู่ในสถานะอะไรก็ไม่รู้ แต่เขาก็ไม่ได้รั้งเราเลยนะคะ หลังจากนั้นประมาณอาทิตย์นึง เราเข้าไปดูเฟส D ก็เห็นเขาขึ้นสถานะว่าคบกับผู้หญิงคนนั้น เราเสียใจมากจริงๆค่ะ มันรู้สึกแย่มากที่เรายอมให้ตัวเองกลับไปในวังวนของเขาอีก ทั้งที่เราออกจากจุดนั้นมาได้แล้ว เราเลยลบเฟสลบเบอร์ของเขา และพยายามตัดเค้าออกไปให้ได้ ถึงแม้ว่าจะเสียใจแค่ไหน แต่เราไม่เคยไปอ้อนวอนหรือร้องไห้ให้เขาเห็นเลยค่ะ เพราะเรามีศักดิ์ศรีพอ ปล่อยให้เขารักกันไป เพราะเราเชื่อว่ายังไงสักวันเขาก็จะได้รับบทเรียนเอง ถ้าเขายังทำนิสัยแบบนี้ สักวันเขาก็จะไม่เหลือใคร เราเชื่อเสมอค่ะ ว่าทุกความสัมพันธ์มันต้องมีความชัดเจน ถ้ามันเริ่มมาแบบไม่ชัดเจน สุดท้ายมันก็จะจบแบบไม่ชัดเจน เหมือนเรานี่ละคะ
ตอนนี้เราผ่านเรื่องราวแย่ๆนั้นมาได้เกือบสองปีแล้วค่ะ ปัจจุบันเรามีแฟนที่คบกันมาปีกว่า แฟนก็เป็นคนดีและไม่เจ้าชู้ ชีวิตเราโอเคแฮปปี้ดี นึกขอบคุณในความเข้มแข็งของตัวเองที่เลือกจะตัดขาดจากเขามาตั้งแต่ตอนนั้น ไม่งั้นก็คงเจ็บไม่เลิกรา ตอนนี้ก็ต่างคนต่างอยู่ และเราก็ไม่ได้โกรธแค้นอะไรแล้ว ถือว่าเป็นบทเรียนในชีวิตก็แล้วกันค่ะ
ปล.ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยค่ะ
ความสัมพันธ์แบบนี้? ยังไงก็จบ (18+)
เริ่มเลยแล้วกัน... เมื่อประมาณสองปีก่อน เราเคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนนึง ขอสมมติว่าชื่อDนะคะ คือ Dกับเราเคยเรียนอยู่ห้องเดียวกันตอนอยู่ ม.ปลาย ตั้งแต่เข้า ม.4ใหม่ๆ Dก็จะมาคอยป้วนเปี้ยนอยู่กับเราค่ะ คือเข้ามาคุยมาเล่น เวลาเรียนก็จะพยายามมาอยู่ใกล้ๆ กลางวันก็ซี้อขนมมาให้ โทรมาหาเรา หยอดคำพูดหวานๆใส่ แล้วก็การกระทำอีกมากมายที่ทำให้หลงได้ง่ายๆ (Dเป็นคนค่อนข้างหน้าตาดีด้วยค่ะ) เราก็หลงซิคะ แต่มีเพื่อนมาเตือนเราว่าDเจ้าชู้ เล่นแบบนี้กับทุกคน เลยไม่อยากให้เราไปยุ่งด้วย ตอนแรกเราก็ไม่ค่อยเชื่อ แต่สุดท้ายเราก็ได้รู้เองค่ะ ว่าที่จริง D มีแฟนอยู่แล้ว แฟนเรียนมหาลัยค่ะ แล้วพี่เค้าก็น่ารักมากด้วย แถมDยังเล่นแบบนี้กับหลายคนมาก ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องก็จะคุยเล่นด้วยหมด ตอนนั้นเรารู้สึกแย่มากเพราะเราเองก็รู้สึกดีๆกับDไปแล้ว มันเหมือนเราโดนปั่นหัวมาตลอด เราเลยพยายามห่างๆออกมา แต่Dก็ยังมาวุ่นวายกับเรา ตลอดระยะเวลาที่เรียน ม.ปลาย Dไม่เคยหายไปแบบจริงๆจังๆเลยค่ะ เทียวไปเทียวมากับเราตลอด เรายอมรับนะว่าเราก็แอบใจอ่อน แต่เราไม่อยากเป็นคนโง่ในสายตาใครๆ เลยขีดเส้นไว้อย่างชัดเจนว่าเราจะไม่คิดเกินเลยกับDอีกเด็ดขาด เราจึงปิดกั้นตัวเองจากDค่ะ
จนจบม.ปลาย เราก็แยกย้ายกันไปค่ะ เรียนคนละม.ก็ไม่ได้เจอกันอยู่แล้ว แต่มีครั้งนึงคือเขาทักแชทมาหาเราค่ะ ตอนนั้นเราก็ลังเลว่าจะตอบดีมั้ย แต่คิดว่าคุยแค่เพื่อนคงไม่เป็นไร ก็เลยคุยไป Dก็ถามสารทุกข์สุขดิบไปเรื่อย และถามว่าเรามีแฟนรึยัง ซึ่งตอนนั้นเราโสดค่ะ Dก็บอกว่าเลิกกับแฟนแล้วเหมือนกัน หลังจากนั้นเราก็คุยกันบ่อยขึ้น ทั้งทางแชทและโทรศัพท์ และDก็บอกว่าอยากเจอเรา ตอนนั้นเหมือนกำแพงที่เราสร้างขึ้นเพื่อปิดกั้นเขามันค่อยๆพังทลายลง Dกลับมาทำให้เรารู้สึกดีอีกครั้ง เราเลยตัดสินใจไปเจอ Dค่ะ เราไปกินข้าวกัน ทุกการกระทำและสายตาที่เขามองมาที่เรามันยังทำให้เราหวั่นไหวได้เหมือนเดิม หลังจากนั้นมาเราก็เจอกันอีก ส่วนมากจะเป็นการที่เขาคะยั้นคะยอเราว่าอยากเจอ ส่วนเราก็ปฏิเสธไม่ออก (ในใจส่วนหนึ่งก็อยากไปแหละค่ะ) พักหลังที่เจอกัน D ชอบพาเราไปบ้านค่ะ พาไปแนะนำกับพ่อแม่ ใจเราก็ยิ่งรู้สึกดีและมีความหวังมากขึ้น เราไม่ปิดกั้นตัวเองอีก คิดว่าจะเริ่มใหม่ได้ ครั้งนึงที่เราไปบ้านD และได้เข้าห้องนอนเขา Dดึงเราไปกอด แล้วบอกว่า จะหยุดทุกอย่างที่เรา แล้วD ก็จูบเราค่ะ แต่ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้นนะคะ หลังจากนั้นมาเรารู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรามันเป็นรูปร่างมากขึ้น เราเจอกันบ่อยมาก และทุกครั้งที่ไปบ้าน D เขาก็จะมากอดมาหอมมาจูบเราทุกครั้ง แต่D ก็ไม่เคยขอเราเป็นแฟน มีแต่คำพูดที่ว่ารักและคิดถึง สถานะมันเลยไม่ชัดเจน แต่เราก็รักDไปแล้ว เรารู้สึกว่าเราโง่เหมือนกันที่ยอมให้เขากอดเขาจูบโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเป็นอะไรกับเขา จนเพื่อนๆเริ่มสงสัยในความสัมพันธ์ของเรากับD (เพราะเราชอบโพสเพลงให้กันในหน้าไทม์ไลน์เฟสบุ๊ค) เราเลยเล่าให้เพื่อนสนิทเราฟัง และเพื่อนก็มักจะเตือนเราเสมอๆ แต่ตอนนั้นเราไม่ฟังใครเลยค่ะ เชื่อแต่ความรู้สึกของตัวเอง
เราอยู่กับD มาประมาณ4เดือน (แต่ก็ไม่ได้ใช้คำว่าแฟน) จนเราเริ่มจับสังเกตถึงความเปลี่ยนไป และพฤติกรรมแปลกๆของ D คือเขาเริ่มทำตัวห่างๆเรา ไม่ค่อยโทรหา (จากที่คุยกันทุกคืน) แล้วก็อ้างว่าติดเรียน กิจกรรมเยอะ และครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน เราไปหา D ที่บ้าน แต่เขาไม่ค่อยสนใจเราเลยค่ะ เอาแต่เล่นเกม ทั้งที่แต่ก่อนเวลาเราไปหาจะมาอยู่กับเราตลอด และเพื่อนเราก็มาบอกค่ะ ว่าDกำลังคุยกับผู้หญิงคนนึงซึ่งเป็นเพื่อนของเพื่อนเรา และพอเราเข้าไปดูในเฟสบุ๊คของเขา ก็เห็นรูปที่Dไปเที่ยวกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ( ผญ.คนนั้นแท็กรูปมา) ตอนนั้นเรารู้สึกหน้าชาเลยค่ะ รู้สึกว่าตัวเองโง่และโดนหลอกอีกแล้ว ซึ่งคราวนี้เราเจ็บใจและเสียใจกว่าตอน ม.ปลายมาก เพราะเราให้ความเชื่อใจไว้ใจกับเขา คิดว่าจะเริ่มต้นใหม่ได้ และก็ยอมให้เค้าแทบทุกอย่าง (ยังดีที่ไม่เกินเลยไปมากกว่ากอดและจูบ) เราเลยตีตัวห่างออกมาเองเลยค่ะ ทั้งเสียใจทั้งแค้น แต่เราเข้มแข็งพอที่จะเดินออกมาเอง ในเมื่อDทำกับเราได้ขนาดนี้ เราก็คงไม่ทนอีกกับการอยู่ในสถานะอะไรก็ไม่รู้ แต่เขาก็ไม่ได้รั้งเราเลยนะคะ หลังจากนั้นประมาณอาทิตย์นึง เราเข้าไปดูเฟส D ก็เห็นเขาขึ้นสถานะว่าคบกับผู้หญิงคนนั้น เราเสียใจมากจริงๆค่ะ มันรู้สึกแย่มากที่เรายอมให้ตัวเองกลับไปในวังวนของเขาอีก ทั้งที่เราออกจากจุดนั้นมาได้แล้ว เราเลยลบเฟสลบเบอร์ของเขา และพยายามตัดเค้าออกไปให้ได้ ถึงแม้ว่าจะเสียใจแค่ไหน แต่เราไม่เคยไปอ้อนวอนหรือร้องไห้ให้เขาเห็นเลยค่ะ เพราะเรามีศักดิ์ศรีพอ ปล่อยให้เขารักกันไป เพราะเราเชื่อว่ายังไงสักวันเขาก็จะได้รับบทเรียนเอง ถ้าเขายังทำนิสัยแบบนี้ สักวันเขาก็จะไม่เหลือใคร เราเชื่อเสมอค่ะ ว่าทุกความสัมพันธ์มันต้องมีความชัดเจน ถ้ามันเริ่มมาแบบไม่ชัดเจน สุดท้ายมันก็จะจบแบบไม่ชัดเจน เหมือนเรานี่ละคะ
ตอนนี้เราผ่านเรื่องราวแย่ๆนั้นมาได้เกือบสองปีแล้วค่ะ ปัจจุบันเรามีแฟนที่คบกันมาปีกว่า แฟนก็เป็นคนดีและไม่เจ้าชู้ ชีวิตเราโอเคแฮปปี้ดี นึกขอบคุณในความเข้มแข็งของตัวเองที่เลือกจะตัดขาดจากเขามาตั้งแต่ตอนนั้น ไม่งั้นก็คงเจ็บไม่เลิกรา ตอนนี้ก็ต่างคนต่างอยู่ และเราก็ไม่ได้โกรธแค้นอะไรแล้ว ถือว่าเป็นบทเรียนในชีวิตก็แล้วกันค่ะ
ปล.ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยค่ะ