ขอบอกก่อนนะครับว่า ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเดินเข้าไปขอเบอร์ หรือพูดคุยทำความรู้จักกับคนที่เดินผ่านไปมาเลยครับ ภายนอกผมอาจจะดูพูดเก่ง ร่าเริง แต่จริงๆแล้วผมขี้อายมากครับ เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ใหม่ของผม เลยอยากจะลองเล่าให้เพื่อนๆ ได้ลองอ่านกันดูนะครับ เผื่อจะเป็นแรงบันดาลใจให้หนุ่มๆ ขี้อายแบบพวกเราได้แสดงออกกันมากขึ้น นี่เป็นเรื่องส่วนตัวเรื่องแรกที่ผมเล่าลง
ตอนประมาณ 14.30 น. ของวันนี้ (25/01/2015) หลังจากที่ผมดูหนังกับเพื่อน แล้วไปส่งเพื่อนที่ BTS เสร็จ ก็เดินกลับไปที่ MBK ที่ผมจอดจักรยานไว้ ระหว่างทางผมสังเกตเห็นสาวน้อยคนหนึ่งในชุดนิสิต น่าจะเป็นนิสิตจุฬา ที่อีกฝั่งหนึ่งของถนน บริเวณที่จอดมอเตอร์ไซต์ของสยาม ซอยตรงข้ามกับ MBK เธอน่ารักมากครับ แล้วที่สำคัญ ใส่แว่นด้วยยยย ผมชอบสาวแว่นมากกก >__< แต่ที่แปลกคือ เธอยืนเฉยๆ เกาะไหล่เพื่อนอยู่ครับ (เธอมากับเพื่อนอีก1คน) พอลองสังเกตที่ขาดูเธอยืนด้วยขาข้างเดียว แล้วถอดรองเท้าของขาที่ยกไว้กับพื้น ตอนแรกผมเลยคิดว่าน่าจะรองเท้ากัดจนเดินไม่ไหว สเต็บนี้ผมคิดถึงแม่ผมขึ้นมาทันทีเลยครับ เพราะแม่ผมมักจะบอกให้ผมติดพลาสเตอร์ไว้ในกระเป๋าตัง แต่ผมก็ลืมตลอด ใช้ไปแล้วก็ไม่ได้เอามาใส่เติมไว้ ไม่งั้นผมคงเข้าไปแบบเท่ๆ "รองเท้ากัดหรอครับ ผมมีพลาสเตอร์ครับ" อะไรอย่างงี้ 5555+
ผมยืนมองเธออยู่ซักพักเห็นอาการของเธอไม่ดีขึ้น เลยลองข้ามถนนไปแล้วเดินผ่านไปใกล้ๆเธอดูครับ ผมมองไปที่เท้าของเธอไม่เห็นว่ามีรอยแดงหรือว่าพอง แต่จะออกแนวบวมๆ ซะมากกว่า แล้วตรงที่เธอยืนก็เป็นทางต่างระดับระหว่างถนนกับฟุตบาทพอดี ผมเลยคิดว่า "ขาแพลงแน่นอน ฟังธง!!!" พอรู้อาการของเธอเสร็จผมก็ข้ามกลับมาฝั่งเดิม ระหว่างนี้เพื่อนของเธอก็พาเธอไปนั่งพักบริเวณขอบที่เค้าปลูกต้นไม้ ผมยืนคิดซักพัก ใจหนึ่งก็อยากจะปล่อยผ่านไปแบบที่ผ่านๆ มาตลอดชีวิตของผม แต่อีกใจหนึ่งก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่า "แล้วมันจะเป็นอย่างงี้ไปอีกนานแค่ไหนละ เราจะไม่มีความกล้าที่จะทักเค้าก่อนเลยหรอ มันคงไม่มีผู้หญิงที่เราชอบแล้วอยู่ๆ เดินมาทักเราก่อนหรอก" พอตัดใจได้ ก็ว่าจะเข้าไปคุยแน่ๆละ แต่เค้าเจ็บขาอยู่ มาถึงจะเข้าไปขอไลท์ขอเบอร์เลยมันก็ไม่น่าจะโอ สถานการณ์ไม่ให้ แลดูน่าเกลียด 5555+ อยู่ๆสมองของผมก็ปิ้งความคิดได้ว่า เออขาแพลงต้องประคบเย็นหนิหว่าาา ว่าแล้วก็รีบวิ่งไปเซเว่นแถวนั้นเลยครับ วิ่งเลยนะครับ กลัวกลับมาละเค้าหาย 5555+ พอถึงเซเว่นผมก็กดน้ำแข็งประมาณ1/3ของถุง จะได้มีที่ถือเวลาประคบ ผมยังคิดต่อว่าถ้าประคบแล้วขาน้องเค้าคงเปียกใส่รองเท้าไม่ได้ เลยซื้อทิชชู่ไปด้วย ตอนจ่ายตังพนักงานมองแบบแปลกๆ คงไม่เคยเห็นคนซื้อน้ำแข็งแล้วกดมาแค่นี้ เหอๆ แล้วผมไม่เอาถุงด้วยนะ กลัวโลกร้อนไง กำถุงน้ำแข็งวิ่งที่สยามขากลับ คิดละตลกดี 555+ ตอนใกล้ๆ ถึงที่ที่น้องเค้านั่งอยู่นี่ตื่นเต้นมากครับ แต่ซื้อมาแล้วยังไงก็ต้องเอาไปให้ให้ได้ครับ ผมเดินตรงเข้าไปหาน้องเค้า แล้วถามว่าน้องเค้าว่า (ตรงนี้ตื่นเต้นมาก ถ้าจำผิดขอโทษด้วยนะครับ แฮะๆ)
ผม: ขาเจ็บเป็นอะไรรึเปล่าครับ
น้องเค้า: ขาเป็นตะคริวค่ะ (แล้วเค้ากะเพื่อนก็มองผมเป็นตาเดียวกัน)
ผมนี่สตั้นเลย คือ ถ้าขาแพลงนี่พอมีความรู้อยู่ให้ประคบเย็นตอนโดนใหม่ๆ แต่มาบอกเป็นตะคริวทีผมไปไม่ถูกเลย ถุงน้ำแข็งในมือผมนี่สั่นเลย ไร้ประโยชน์ทันที จะบอก "อ๋อเดียวผมนวดเท้ายืดขาให้ครับ" ก็ไม่ใช่ปะ เพิ่งคุยกันสองคำ ทำไรไม่ถูกเลยตอบไปว่า
ผม: อ๋อครับ เห็นล้มอยู่
พอพูดไปละแบบ เฮ้ยยยย เค้านั่งอยู่ ไปบอกเค้าล้มอยู่ได้ไงว๊าาา อายมากกก ผมนี่เดินต่อเลย คิดผิดมากที่ไม่ขอถุงที่เซเว่นมา น้องเค้าคงเห็นละคิดได้แหละว่าซื้อน้ำแข็งมาประกบให้เค้า คงไม่มีใครเดินถือถุงน้ำแข็งไปมาที่สยามเล่นๆหรอกมั้ง 5555+ ผมเดินจากน้องแว่นเค้ามาด้วยความรู้สึกตื่นเต้นสุดๆ ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ตอนนี้ผมมองถุงน้ำแข็งที่ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร ผมแกะถุงแล้วหยิบน้ำแข็งมาอม 2 ก้อนแล้วโยนมันทิ้งลงขยะไป ส่วนทิชชู่ผมก็เก็บใส่กระเป๋าไว้ซับน้ำตา(ไม่ขนาดนั้น 5555) ระหว่างกลับบ้านผมยิ้มกับตัวเองตลอดทาง ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้รู้จักกับน้องเค้า แต่มันเป็นประสบการณ์ใหม่ของผม ที่กล้าหลุดออกจากกรอบของตัวเอง หลังจากนี้ผมคงจะมีความกล้าที่มากขึ้นกว่าเดิมอย่างแน่นอน ^__^
(พอกลับถึงบ้านผมลองหาข้อมูลดู ตะคริวประคบเย็นหรือร้อนก็ได้ แล้วแต่คน เสียดายจัง T^T)
***************อัพเดท****************
สำหรับคนที่ติดตามตอนนี้เพื่อนของน้องแว่นเค้ามาตอบแทนน้องแว่นละนะครับ อยู่ที่ คห. 119 ขอบคุณทุกๆคนที่ช่วยกดโหวตกันจนเรื่องราวของผมถูกส่งไปถึงเจ้าตัวเค้านะครับ ไม่คิดว่าจะมีคนสนใจมากขนาดนี้ ซึ้งในน้ำใจของทุกๆคนมากๆเลยครับ T__T
ประสบการณ์คุยกับสาว(แว่น)ครั้งแรกที่สยาม จนทำให้ผมต้องรีบวิ่งไปซื้อน้ำแข็งกับกระดาษทิชชู่
ตอนประมาณ 14.30 น. ของวันนี้ (25/01/2015) หลังจากที่ผมดูหนังกับเพื่อน แล้วไปส่งเพื่อนที่ BTS เสร็จ ก็เดินกลับไปที่ MBK ที่ผมจอดจักรยานไว้ ระหว่างทางผมสังเกตเห็นสาวน้อยคนหนึ่งในชุดนิสิต น่าจะเป็นนิสิตจุฬา ที่อีกฝั่งหนึ่งของถนน บริเวณที่จอดมอเตอร์ไซต์ของสยาม ซอยตรงข้ามกับ MBK เธอน่ารักมากครับ แล้วที่สำคัญ ใส่แว่นด้วยยยย ผมชอบสาวแว่นมากกก >__< แต่ที่แปลกคือ เธอยืนเฉยๆ เกาะไหล่เพื่อนอยู่ครับ (เธอมากับเพื่อนอีก1คน) พอลองสังเกตที่ขาดูเธอยืนด้วยขาข้างเดียว แล้วถอดรองเท้าของขาที่ยกไว้กับพื้น ตอนแรกผมเลยคิดว่าน่าจะรองเท้ากัดจนเดินไม่ไหว สเต็บนี้ผมคิดถึงแม่ผมขึ้นมาทันทีเลยครับ เพราะแม่ผมมักจะบอกให้ผมติดพลาสเตอร์ไว้ในกระเป๋าตัง แต่ผมก็ลืมตลอด ใช้ไปแล้วก็ไม่ได้เอามาใส่เติมไว้ ไม่งั้นผมคงเข้าไปแบบเท่ๆ "รองเท้ากัดหรอครับ ผมมีพลาสเตอร์ครับ" อะไรอย่างงี้ 5555+
ผมยืนมองเธออยู่ซักพักเห็นอาการของเธอไม่ดีขึ้น เลยลองข้ามถนนไปแล้วเดินผ่านไปใกล้ๆเธอดูครับ ผมมองไปที่เท้าของเธอไม่เห็นว่ามีรอยแดงหรือว่าพอง แต่จะออกแนวบวมๆ ซะมากกว่า แล้วตรงที่เธอยืนก็เป็นทางต่างระดับระหว่างถนนกับฟุตบาทพอดี ผมเลยคิดว่า "ขาแพลงแน่นอน ฟังธง!!!" พอรู้อาการของเธอเสร็จผมก็ข้ามกลับมาฝั่งเดิม ระหว่างนี้เพื่อนของเธอก็พาเธอไปนั่งพักบริเวณขอบที่เค้าปลูกต้นไม้ ผมยืนคิดซักพัก ใจหนึ่งก็อยากจะปล่อยผ่านไปแบบที่ผ่านๆ มาตลอดชีวิตของผม แต่อีกใจหนึ่งก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่า "แล้วมันจะเป็นอย่างงี้ไปอีกนานแค่ไหนละ เราจะไม่มีความกล้าที่จะทักเค้าก่อนเลยหรอ มันคงไม่มีผู้หญิงที่เราชอบแล้วอยู่ๆ เดินมาทักเราก่อนหรอก" พอตัดใจได้ ก็ว่าจะเข้าไปคุยแน่ๆละ แต่เค้าเจ็บขาอยู่ มาถึงจะเข้าไปขอไลท์ขอเบอร์เลยมันก็ไม่น่าจะโอ สถานการณ์ไม่ให้ แลดูน่าเกลียด 5555+ อยู่ๆสมองของผมก็ปิ้งความคิดได้ว่า เออขาแพลงต้องประคบเย็นหนิหว่าาา ว่าแล้วก็รีบวิ่งไปเซเว่นแถวนั้นเลยครับ วิ่งเลยนะครับ กลัวกลับมาละเค้าหาย 5555+ พอถึงเซเว่นผมก็กดน้ำแข็งประมาณ1/3ของถุง จะได้มีที่ถือเวลาประคบ ผมยังคิดต่อว่าถ้าประคบแล้วขาน้องเค้าคงเปียกใส่รองเท้าไม่ได้ เลยซื้อทิชชู่ไปด้วย ตอนจ่ายตังพนักงานมองแบบแปลกๆ คงไม่เคยเห็นคนซื้อน้ำแข็งแล้วกดมาแค่นี้ เหอๆ แล้วผมไม่เอาถุงด้วยนะ กลัวโลกร้อนไง กำถุงน้ำแข็งวิ่งที่สยามขากลับ คิดละตลกดี 555+ ตอนใกล้ๆ ถึงที่ที่น้องเค้านั่งอยู่นี่ตื่นเต้นมากครับ แต่ซื้อมาแล้วยังไงก็ต้องเอาไปให้ให้ได้ครับ ผมเดินตรงเข้าไปหาน้องเค้า แล้วถามว่าน้องเค้าว่า (ตรงนี้ตื่นเต้นมาก ถ้าจำผิดขอโทษด้วยนะครับ แฮะๆ)
ผม: ขาเจ็บเป็นอะไรรึเปล่าครับ
น้องเค้า: ขาเป็นตะคริวค่ะ (แล้วเค้ากะเพื่อนก็มองผมเป็นตาเดียวกัน)
ผมนี่สตั้นเลย คือ ถ้าขาแพลงนี่พอมีความรู้อยู่ให้ประคบเย็นตอนโดนใหม่ๆ แต่มาบอกเป็นตะคริวทีผมไปไม่ถูกเลย ถุงน้ำแข็งในมือผมนี่สั่นเลย ไร้ประโยชน์ทันที จะบอก "อ๋อเดียวผมนวดเท้ายืดขาให้ครับ" ก็ไม่ใช่ปะ เพิ่งคุยกันสองคำ ทำไรไม่ถูกเลยตอบไปว่า
ผม: อ๋อครับ เห็นล้มอยู่
พอพูดไปละแบบ เฮ้ยยยย เค้านั่งอยู่ ไปบอกเค้าล้มอยู่ได้ไงว๊าาา อายมากกก ผมนี่เดินต่อเลย คิดผิดมากที่ไม่ขอถุงที่เซเว่นมา น้องเค้าคงเห็นละคิดได้แหละว่าซื้อน้ำแข็งมาประกบให้เค้า คงไม่มีใครเดินถือถุงน้ำแข็งไปมาที่สยามเล่นๆหรอกมั้ง 5555+ ผมเดินจากน้องแว่นเค้ามาด้วยความรู้สึกตื่นเต้นสุดๆ ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ตอนนี้ผมมองถุงน้ำแข็งที่ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร ผมแกะถุงแล้วหยิบน้ำแข็งมาอม 2 ก้อนแล้วโยนมันทิ้งลงขยะไป ส่วนทิชชู่ผมก็เก็บใส่กระเป๋าไว้ซับน้ำตา(ไม่ขนาดนั้น 5555) ระหว่างกลับบ้านผมยิ้มกับตัวเองตลอดทาง ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้รู้จักกับน้องเค้า แต่มันเป็นประสบการณ์ใหม่ของผม ที่กล้าหลุดออกจากกรอบของตัวเอง หลังจากนี้ผมคงจะมีความกล้าที่มากขึ้นกว่าเดิมอย่างแน่นอน ^__^
(พอกลับถึงบ้านผมลองหาข้อมูลดู ตะคริวประคบเย็นหรือร้อนก็ได้ แล้วแต่คน เสียดายจัง T^T)
***************อัพเดท****************
สำหรับคนที่ติดตามตอนนี้เพื่อนของน้องแว่นเค้ามาตอบแทนน้องแว่นละนะครับ อยู่ที่ คห. 119 ขอบคุณทุกๆคนที่ช่วยกดโหวตกันจนเรื่องราวของผมถูกส่งไปถึงเจ้าตัวเค้านะครับ ไม่คิดว่าจะมีคนสนใจมากขนาดนี้ ซึ้งในน้ำใจของทุกๆคนมากๆเลยครับ T__T