คือกลุ่มทำงานของเรา(ซึ่งเราไม่สนิทด้วยแต่ต้องแบ่งตามเลขที่) ได้ทำรายงานสำรวจพฤติกรรมการบริโภคของนักศึกษาในมหาลัยค่ะ แล้วก็ไปปรึกษากับอาจารย์คุยกันไปคุยกันมามันก็มาโผล่ในหัวข้อว่าหารที่อร่อยที่สุดที่ทุกคนเคยกินมาคืออะไร แล้วคนส่วนมาก(คือยกเว้นเรากับเพื่อนผู้ชายอีกคน) ตอบว่าอาหารที่แม่ทำค่ะ ทุกคนให้เหตุผลแบบว่าบิวท์อารมณ์กันเต็มที่ แต่เราตอบไปว่า ไม่เคยกินอะไรที่อร่อยที่สุดกินได้เรื่อยๆ แม้แต่อาหารของแม่ก็ไม่ใช่อาหารที่อร่อยที่สุด และเรายังไม่อยากเรียกอะไรว่าที่สุดเพราะเราว่าเรามีโอกาสได้กินอะไรอีกเยอะคำว่าที่สุดควรเก็บเอาไว้ไม่ใช่เปลี่ยนกันบ่อยๆ(เนื้อหาประมาณนี้แหละค่ะแต่จำไม่ได้เป๊ะๆพูดยาวอยู่เหมือนกัน)
พอเราตอบไปแบบนี้มีแต่คนบอกว่าเราแปลก เป็นผู้หญิงที่คิดไม่เหมือนชาวบ้าน บอกว่าเราไม่รักแม่ทั้งๆที่อาหารที่แม่ทำให้คืออาหารที่เปี่ยมไปด้วยความรักแท้ๆ แต่เรากลับไม่คิดว่ามันอร่อยที่สุดเหมือนไม่เห็นค่าของความตั้งใจของแม่
คือสำหรับเราอาหารที่แม่ทำมันไม่ใช่อาหารที่อร่อยที่สุดนะ ที่อร่อยกว่านี้มีอีกเยอะ แต่อาหารที่แม่ทำจะเป็นอาหารที่กินแล้วสบายใจที่สุดเพราะแม่จะรู้ว่าเราชอบหรือไม่ชอบอะไรแล้วปรับสูตรอาหารตามใจเรา เช่นเราอยากกินแกงส้มแต่เราไม่ชอบผักไปซื้อที่ร้านกินยังไงก็ต้องจำใจเอาผักมาแต่ถ้าแม่ทำแม่ก็จะแยกแบบไม่ผักให้เลยอะไรประมาณนี้
ที่บ้านเราแม่ก็ชอบทำอาหารนะแต่ก็ชอบกินข้างนอกด้วยเพราะหลายครั้งแม่บอกว่าซื้อกินอร่อยกว่า ถ้าเราบอกแม่ว่าอาหารเมนูนี้ร้าน... ทำอร่อยกว่าแม่นะแม่ก็ไม่ว่าอะไรเพราะเรากับแม่ชอบรสชาติอาหารที่แตกต่างกันเราเลยอยากจะรู้ว่าถ้าเรารักแม่เราต้องบอกว่าอาหารที่แม่ทำอร่อยที่สุดเสมอด้วยเหรอ ทั้งที่เราคิดว่าเรื่องของรสชาติมันเป็นรสนิยมส่วนตัวแท้ๆ
เพิ่มเติมนะคะ ไอ้คำถามเกี่ยวกับอาหารฝีมือแม่นี่ไม่เกี่ยวกับรายงานนะคะอาจารย์ชวนคุยเล่นเฉยๆ อีกอย่างมันไม่เชิงเป็นงานวิจัยจริงจังหรอกค่ะเป็นงานสำรวจชุมชนของพวกเด็กสายวิทย์สุขภาพเฉยๆ ทำกันแบบไม่จริงจังมากเพราะหน่วยกิตมันน้อยค่ะ
ปล.ขอแทกชีวิตวัยรุ่นค่ะอยากรู้ว่าวัยรุ่นส่วนมากคิดยังไงกันแล้วเราแปลกรึเปล่า
แค่บอกว่าอาหารที่แม่ทำไม่ใช่อาหารที่อร่อยที่สุดที่เคยกินนี่ถือว่าเป็นคนไม่รักแม่ตัวเองเลยเหรอคะ
พอเราตอบไปแบบนี้มีแต่คนบอกว่าเราแปลก เป็นผู้หญิงที่คิดไม่เหมือนชาวบ้าน บอกว่าเราไม่รักแม่ทั้งๆที่อาหารที่แม่ทำให้คืออาหารที่เปี่ยมไปด้วยความรักแท้ๆ แต่เรากลับไม่คิดว่ามันอร่อยที่สุดเหมือนไม่เห็นค่าของความตั้งใจของแม่
คือสำหรับเราอาหารที่แม่ทำมันไม่ใช่อาหารที่อร่อยที่สุดนะ ที่อร่อยกว่านี้มีอีกเยอะ แต่อาหารที่แม่ทำจะเป็นอาหารที่กินแล้วสบายใจที่สุดเพราะแม่จะรู้ว่าเราชอบหรือไม่ชอบอะไรแล้วปรับสูตรอาหารตามใจเรา เช่นเราอยากกินแกงส้มแต่เราไม่ชอบผักไปซื้อที่ร้านกินยังไงก็ต้องจำใจเอาผักมาแต่ถ้าแม่ทำแม่ก็จะแยกแบบไม่ผักให้เลยอะไรประมาณนี้
ที่บ้านเราแม่ก็ชอบทำอาหารนะแต่ก็ชอบกินข้างนอกด้วยเพราะหลายครั้งแม่บอกว่าซื้อกินอร่อยกว่า ถ้าเราบอกแม่ว่าอาหารเมนูนี้ร้าน... ทำอร่อยกว่าแม่นะแม่ก็ไม่ว่าอะไรเพราะเรากับแม่ชอบรสชาติอาหารที่แตกต่างกันเราเลยอยากจะรู้ว่าถ้าเรารักแม่เราต้องบอกว่าอาหารที่แม่ทำอร่อยที่สุดเสมอด้วยเหรอ ทั้งที่เราคิดว่าเรื่องของรสชาติมันเป็นรสนิยมส่วนตัวแท้ๆ
เพิ่มเติมนะคะ ไอ้คำถามเกี่ยวกับอาหารฝีมือแม่นี่ไม่เกี่ยวกับรายงานนะคะอาจารย์ชวนคุยเล่นเฉยๆ อีกอย่างมันไม่เชิงเป็นงานวิจัยจริงจังหรอกค่ะเป็นงานสำรวจชุมชนของพวกเด็กสายวิทย์สุขภาพเฉยๆ ทำกันแบบไม่จริงจังมากเพราะหน่วยกิตมันน้อยค่ะ
ปล.ขอแทกชีวิตวัยรุ่นค่ะอยากรู้ว่าวัยรุ่นส่วนมากคิดยังไงกันแล้วเราแปลกรึเปล่า